Þjóðviljinn - 20.04.1969, Side 14

14 SÍÖA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 20. apríl 1969.
ROLAND GYLLANDER:
HÆTTA
Á
FERÐUM
Hann varð svo reiður, svo
dæmalaust argur út í sjálfan sig
að reiðin kiknaði undir sjálfri
sér og hann rak upp þreytuleg-
an hlátur. Dropinn og bikarinn,
hálmstráið og úlfaldinn og nál-
araugað... hann sikrúfaði fyrir
vatnið og leit á klukíkuna. Hún
var næstum á slaginu ellefu.
Andvarpandi rölti hann aftur inn
í stofuna og hringdi á leigutoíl.
Bíll var til reiðu og eftir fáein-
ar mínútur hristist hann enn
einu sinni vestur á bóginn und-
ir guflum natríuljósunum á Trane-
bergbrúnni. Bílstjórinn var hress
og ræðinn, en Tom var úrillur og
gaf þurrleg svör og bað var ekki
fyrr en ]>eir voru komnir inn á
mjóa Eplavfkurveginn að hann
fór að fá áhuga á umhverfinu
bg líta í kringum sig í undrun:
hafði bílstjórinn villzt? Voru þeir
á einmanalegum skógarstíg? Það
var kolniðamyrkur kringum bil-
inn.
Nei, þama sást götuskilti; í
bílljósunum gat hann lesið Epla-
víkurvegur- I bakspeglinum tóCk
bílstjórinn eftir undrun hans og
sagði vingjamlega, enda ekki
langrækinn:
— Það virðist hafa bilað hjá
þeim rafmagnið héma út frá.
Hann hafði bersýnilega á réttu
að.standa. Þeir beygðu og gegn-
um svart laufskrúð sá Tom hvar
logaði kerti í gtugigia. Stráumur-
inn virtist hafa farið af húsunum
og götuljósunum.
— Ef það var 42, þá ættum við
að vera kornnir, tautaði bílstjór-
inn og hemlaði. Hann stillti
háu Ijósin, og hvítt skinið féll á
brekkuna og speigladist í svörtu
vatni undir risastóru yllitré sem
stóð alveg niðri við bátaihöfn-
ina. Tom þettckti umhverfið sam-
stundis.
— Bíðið andartak, sagði hann.
— Ég þartf að sækja tösku og
svo kem ég.
Bílstjórinn lét loga á ljósun-
um; mistrið í löftinu endurkast-
aði birtunni, og Tom gat fyrir-
hafnarlaust komizt að húsdyrun-
um. Það virtist koldimmt í öllu
húsinu. Var frú Lannwood far-
in að soía? Var einkaritarinn
Mona Nystedt þarna enn? Hann
fálmaði eftir dyrabjöllunni en
varð hvumsa þegar hann þreifaði
á opinni gátt. Dymar voru gal-
opnar!
Ekki nema það þó.
Hann steig inn fyrir og kom
inn í niðamyrkur. Eimhvers
staðar til vinsitri voru dymar að
setustafunni; hann þreifaði sig á-
fram fót fyrir fót og sá lóks móta
fyrir gluggunum í stofunni, sem
vom dauflýstir af bílljósunum.
Hann gat ekki greint neitt inni
í stofunni en gat áttað sig eftir
gttuggunum ettns og skip eftir vit-
um og hann gekk röskttega yfir
ósýnilegt gólfið og hrasaði um
blómarimttana. sem hann hafði
auðvitað steingtteymt-
Fjandinn sjálfur!
Hann .stundi og néri sára sköfl-
ungana. Nú hafði hann auðvitað
vakið alla í húsinu... Hann
heyrði eittihvert hljóð úr ná-
grenini við eld'húsið.
— Halló, sagði han-n aulalega.
— bað er bara ég.
Hann fékk ekkert svar. Hann
brölti á fæfrjr og þreifaði sig á-
fram inn í slkólann í miðju húsinu
bar sem stiginn var. Enn heyrði
hann ek'kert nema másið i sjálf-
urn sér og langt úr fjarska suðið
í leigubílnum, en það vottaði
fyrir bjarma í stutta ganginum
fram að eldhúsinu — kannski
logáði ljós þar?
— Halló —?
Hann þreifaði sig fram í eld-
húsið. Það var mannautt og
snyrtilegt og Ijósbjarminn k’om
út um opnar dyr t>g gegnum þær
gat hann greimt tröppur sem lágu
niður-
Kjallarasitiginn. Og þar niðri
logaði á einmana ljósi. Og ein-
hver hreyfði sig þar niðri, ein-
hver sem þagði.
Einhver sem þagði...
Hvaða fífttalæti voru nú þetta?
Var vinnukonan að gramsa í mat-
búrinu? Hann lagði af stað nið-
ur stigann; hann sá móta fyrir
steingólfinu og vinnuborð fór að
koma í ljós. ..
BANG!
Kúlan snerti vinstri jakkaermi
hans og small í vegginn rétt við
hann.
Viðbrögð hians voru jatfnein-
föld og þau voru skjót. Þau hefðu
ef til vill orðið með öðram
hætiti ef hann hefði ekki gengið
í gittdruna jafngrandalaus og
kind sem leidd er til slátrunar,
en nú sigruðu - frumistæðu hvat-
imar: hann fiíýði eins og hrædd-
ur héri'.
Hann skildi attdrei eftirá hvern-
ig hann háfði eiginttega konuzt
út úr liúlsiiou í niðamyrkirinu.
Hann hlaut að hafa stoikkið hæð
sína án atrennu upp í eldhúsið
alftiur, en hann vissi eiglnttega
ekki af sér fyrr en hann var
kominn út f garðinn og Mjóp eins
og.fætur toguðu gegnum runn-
ana til að komast í skjól í Mál-
argarðinum: Skelfingin rak hann
áfram: hann bjóst, við þvf á
hveiri stundu að fá kúlu í bak-
ið.
Hann áttaði sig ekiki fyrr en
hanm var kominn ttiálfa leið að
hringtorginu, þar sem hann narni
loks staðar móður og másandi.
Hann reyndi að halda niðri í sér
andanum og hlusta eftir því
hvort einhver kæmi á eftir hon-
um. Það var affrur farið að úða-
rigna og lágt suðið í smágerðum
dropunum var eins og þytur fyr-
ir eyrum hans sjálfs.
Um leið heyrði hann vélar-
dyn. Ljóskastarar vörpuðu sillfur-
bjaima á grænkuna við Eplavik-
urveginn, svo nálguöust þeir
hringaksturinn og í sörnu andrá
endasentist hann inn í Malara-
garðinn inn á milli þéttra trjá-
stofna, en byrjaði á heljarstökki
yfir hvíta grindverkið-
Hann bograði pg skreiddist um
eins og moldvarpa og skimaði
í átt að veginum. Burknaibttað
lagðist yfir andlit hans eins og
kaldur bakstur, hann blés því
burt og kom auga á bflinn. Upp-
lýsfr leigubílamerkið prýddi þak-
ið. Það var hans eigin leigubíl-
stjóri sem virtist hafa tekið öft-
ir æðisttegum flótta hans og
hefði nú áhyggjur af greiðsl-
unni . . .
Tom klifraði til baka, klöngr-
aðist upp brattan kantinn og
veifaði ákaft. Bílstjórinn kom
auga á hann á síðustu stundu
og hemlaði. Tom reif upp hurð-
ina og hlamaði sér niður í bak-
sa?tið- Nú var það alvara: fæt-
urnir neituðu að bera hann leng-
ur.
— Akið af sfað, hvæsfri hann.
— akið burt í öllum bænum.
Rólyndi bílstjórans haggaðisfr
ekki einu sinni við þetta. Hann
hafði efcið leigubíl í þrjátíu ár
og var ýrnsu vanur. Hann vék
fyrir bíl á mjóum veginum og
spurði rólega:
— Eigum við þá að aka affrur
í Bergsgötuna?
Twn leit sem snöggvast af
afturrúðunni.
— Ha? Já, einmitit. Akið eins
og vifrlaus maður.
En hvað um töskuna? hugsaði
bílstjórinn- Hvað kom eiginlega
fyrir manninn þarna í húsinu?
Flæmdi fjölskyldudraugurinn
hann á burt? (Hann hafði ekki
heyrt skotið f kjallaranum þar
sem hann sat i lokuðum bílnum
með vélina í gangi).
Enginn virtist veita þeim öft-
irför. Tom kúrði úti í horni og
þreifaði á jakkaerminni. Kúttan
hafði taafrt langa rifu í tauið.
Hann reyndi að sigrast á vanlíð-
an sinni.
Þarna munaði mjóu, Tom
Granath.
Það skráfaði í bréfinu í vasa
hans. Nafnlaus hófrunin hafði svo
sannarlega verið gerð í fullri al-
vöru. Þau ö® sem stóðu að baki
Thordgren-Lannwood leyndar-
dómnum virtust mun hættulegri
en hann hafði gert sér í hugar-
lund- Þau viku eklki úr vegi fyrir
morði.
f myrkrinu í bílnum þreifaði
hann á rifinni erminni eins og
það væri skemmd tönn. Þetta
hafði ekki verið skot til að skjóta
honum skelk í bringu. Það hafði
ekki munað nema bmti úr
sentimetra að skotið færi í hann.
Annars hefði munað meiru.
En skyttan hafði ekki hitt
hann. Tom hafði ekki séð tanig-
ur né tetur af henni eða honum;
hann halfði ekki komizt svo langt
íslenzk frímerki
ný og notuð kaupir hæsta verði RICHARD RYEL
Álfhólsvegi 109. — Sími 41424. — (Bezt á kvöldin).
Tökum að okkur
viðgerðir, breytingar, viðbyggingar, gler-
ísetningu og mótauppslátt. Útvegum einn-
ig menn til flísalagninga og veggfóðrunar.
Athugið: Tökum einnig að okkur verk upp
til sveita. — Vönduð vinna með fullri
ábyrgð. — Sími 23347.
RAZNOIMPORT, MOSKVA
Þvoið hárið úr I.OXENE-Shampoo — og flasan fer
1»— — ..............—————
SKOTTA
— En ég hef ekki keypt nema fjórar plötur í heila viku og ekki
farið neroa tvisvar í bíó — svo taiarðu um sóun.
Framlcifícmlm':
Vefarinn hf.
Últíma hf.
Alafoss
Tcppi lif.
Hagkvcem og gðtS /ijðimsla
Knnfrcmur nælonteppi og
iinnur erlend tcppi í
úrvali
IIPPHðSia
Sufíurlamlshr.uit 10
Sími'83570
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum og
gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveitabæi.
sumarbústaði og báta.
Varahlutaþjónusta.
Viljum sérstaklega benda á nyja gerð einhólfa elda-
véla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERI£STÆÐI
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 — Símj 33069.
• 1
I
-1 ;