Þjóðviljinn - 13.06.1974, Blaðsíða 6

6 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 13. júnl 1974
UOWIUINN
MáLGAGN SÓSÍALISMA
VERKALYÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS.
Ctgcfandi: (Jtgáfufélag Þjóðviljans
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Kitstjórar: Kjartan Ólafsson
Svavar Gestsson (áb)
Fréttastióri: Eysteinn Þorvaldsson,
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar:
Skólav.st. 19. Simi 17500 (5 linur)
[Prentun: Blaðaprent h.f.
KAUPMÁTTUR LAUNA ER í HÆTTU, EF ÍHALDSÖFLIN EFLAST
Þjóðviljinn birti i gær tölur um kaup-
mátt launa sem sýna að kaupmáttur
verkamannalauna er nú 20—50% hærri en
hann var á viðreisnarárunum, og hefur
kaupmátturinn aldrei verið hærri en nú
allt frá árinu 1947 þegar hann komst hæst.
Þessar staðreyndir koma fram i Hagtið-
indum,og eru þær miðaðar við laun i al-
mennri hafnarvinnu samkvæmt töxtum
Dagsbrúnar.
Miðað við kaupmáttinn 100 árið 1947 var
kaupmátturinn kominn niður í 76,1 árið
1961 og héist i þvi sama 1962. Með harðri
kjarabaráttu tókst að koma kaupmættin-
um upp i 95,5 árið 1967 og varð það skásta
,,viðreisnarárið”. Fyrsta heila ár vinstri-
stjórnarinnar stóð kaupmátturinn i 112 að
meðaltaii allt árið, en á siðasta ári í 110,1
að meðaltali. Með núgildandi kaup-
greiðsluvisitölu er kaupmátturinn núna í
114,9 stigum og er það 51% hærra en við-
reisnarstjórnin taldi hæfilegt.
Þjóðviljinn endurtekur að þessar tölur
hér á undan eru úr opinberum talnaröðum
frá Hagstofu íslands. Þær segja þær stað-
reyndir sem segja þarf um lifskjör fólks-
ins i landinu sem hafa aldrei verið betri en
nú. En þetta er ihaldinu að sjálfsögðu
þyrnir i augum, og talsmenn Sjálfstæðis-
flokksins vilja auka hlut gróðans i þjóðfé-
laginu af fremsta megni. Þess vegna
munu þeir eftir kosningar, ef þeir fá
meirihluta eða með hjálparkokkum úr
öðrum flokkum, gera árás á þessi lifskjör,
og þá er það Alþýðubandalagið eitt, sem
fyrir hönd launamanna getur veitt þá póli-
tisku viðspyrnu, sem dugir, ef þeir slá
skjaldborg um flokk sinn og efla Alþýðu-
bandalagið mjög verulega.
Þegar viðreisnarherrarnir settust i ráð-
herrastólana reyndu launamenn strax
hvaða áhrif það hafði á kjörin. Áfyrstu
fimm valdaárum viðreisnarflokkanna
lækkaði kaupmáttur almennra launa um
20—30%. Á sama tima og verkamanna-
kaup hækkaði um 28%, hækkuðu laun há-
tekjumanna, — ráðherra og borgarstjóra
svo dæmi séu nefnd, — um 134—141%. Á
Alþýðubandalagsmenn um allt land eru
nú af fullum krafti i kosningabaráttu.
Mestu skiptir að hver einasti liðsmaður
vinni ötullega og láti ekki eitt einasta
tækifæri ónotað til þess að vinna nýja liðs-
menn, til þess að stuðla að sigri Alþýðu-
bandalagsins i kosningunum 30. júni.
í Reykjavik hvilir meginþungi barátt-
unnar. Þar hlaut Alþýðubandalagið um
þessum fyrstu fimm árum hækkuðu
heildarútgjöld visitöluheimilisins um
109.500 kr., en verkamannakaup um 67.200
kr. á ári. Þetta eru árin sem Gunnar Thor-
oddsen, fyrrverandi f jármálaráðherra
viðreisnarstjórnarinnar, lofar nú og pris-
ar sem ár stöðugleika, fyrirmyndarár i
efnahagsmálum, ár sem séu eftirbreytni
verð.
Launafólk verður að gera sér þessar
staðreyndir ljósar. Afturhaldsöflin munu,
ef þau fá fylgi til þess, ráðast á lifskjörin
með kjafti og klóm til þess að rifa af
launafólki allt það, sem tekist hefur að
byggja upp á undanförnum árum með
starfi verkalýðshreyfingarinnar og Al-
þýðubandalagsins.
8.800 atkvæði i alþingiskosningunum 1971,
og miðað við þau úrslit er unnt að ná
þriðja manni kjörnum i Reykjavik ef vel
og ötullega er starfað. En aðeins með
starfi og aftur starfi næst árangur, og nú
mun enginn liggja á liði sinu eða láta ónot-
uð tækifæri til þess að breyta góðri stöðu
Alþýðubandalagsins í kosningasigur þess
og þar með allra islenskra launamanna,
allra vinstri manna.
STARF OG AFTUR STARF TRYGGIR SIGUR
Hvenær verða blekkingar að lygum?
Þegar ég skrifaöi grein mina
um Kanasjónvarpiö, sem birtist i
Þjóðviljanum siðastliöinn
fimmtudag, vissi ég ekki það,
sem ég veit nú, aö málið er komið
i hendur okkar skelegga utan-
rikisráðherra, Einars Ágústsson-
ar. Ég álit þó að þetta eigi ekki að
koma að sök; Magnús Torfi flutti
þjóðinni þau tiðindi, sem drepið
var á i upphafi greinarinnar, og
ber á þeim ábyrgð. Og þó að ég
hafi beint ábendingum minum og
upplýsingum til Magnúsar Torfa,
ber Einari auðvitað engu að siður
að taka þær til sin, úr þvi að hann
hefur nú með málið að gera. Og
sist ætti að saka að báðir leggðust
á sveifina. Bágt á ég með að trúa
þvi, að greinarkornið hafi farið
framhjá tveimur ráðherrum og
vist einum fimm ráðuneytum, og
ekki ætti að þurfa að frýja þeim
hugar um framgang málsins. Og
þá er erfitt að trúa öðru en þeir
hafi gengið frekar á forsvars-
menn kanasjónvarpsins, sem
upphaflega virðast visvitandi
hafa blekkt þá með villandi upp-
lýsingum, og þeir hafa þá sjálf-
sagt komist að hinu sama og ég,
að raunar er á sendinum einn
ágætur hanppur, sem hægt er að
stilla með sendistyrkinn sam-
hangandi niðuri núll. En auðvitað
þegja þær íslendingadruslur, sem
sendinum þjóna og daglega hand-
fjatla hnappinn.
Trúlega þarf ekki að brýna
hugdjarfan riddara réttlætisins,
vopnabróður Magnúsar Torfa og
formann útvarpsráðs, Njörð P.
Njarðvik, til orða og athafna þótt
illt sé honum ef hann þarf að
sækja styrk til hins æruprúða
hlöðukálfs ihaldsins og
lögfræðings Rikisútvarpsins,
Þórs Vilhjálmssonar prófessors.
Ekki vil ég leiða getum að þvi,
hversu lengi Sæmundur Oskars-
son prófessor og fyrrum kennari
minn vill láta misþyrma fræðum
sinum I þágu hraklegs mál-
staðar, en hann hefur lengi vitað
og lengi þagað. Kannski þarf
hann lika nokkuð að vinna til
töðunnar sem fyrrgreindur
starfsbróðir hans.
Fleiri get ég nefnt til þótt ég láti
þessa nægja að sinni, en þeim og
öðrum, er málið varðar, vil ég
benda á, að þeir gera
blekkingarnar að sinum eigin
lygum ef þeir bregða við þögninni
einni og aðgerðaleysinu.
Kjósendur vilja sjálfsagt lika fá
að vita, og það heldur fyrr en
seinna, hvort Magnús Torfi og
Njörður fylla ennþá flokk her-
stöðvaandstæðinga, eða hvort
þeir ætla að tritla á eftir Birni
Jónssyni inn i forstofu ihaldsins,
fögnuð og fullar hlöður.
Rvik. 12. júni 1974,
Leó Ingólfsson.
Framboðsraunir
Framboðsraunir landsmála-
flokkanna hafa ekki verið eins
mikið á lofti fyrir þessar
kosningar eins og oft áður, og
kemur það mestan part til af þvi
hversu naumur timi var til liðs-
safnaðar og klikumyndana frá
þvi kosningar voru boðaðar og
þar til framboðsfrestur rann út.
En raunirnar urðu litlu minni
engu að siður.
1 öðru fjölmennasta kjördæmi
landsins, Reykjaneskjördæmi,
hafa til að mynda þrir lands-
málaflokkanna átt við verulega
erfiðleika að etja vegna fram-
boða, og óvist hverja dilka
endanlegu framboðin kunna að
draga á eftir sér.
Alþýðuflokkurinn lét til að
mynda fara fram prófkjör á
fundi i kjördæmisráði i Reykja-
neskjördæmi, en þar urðu úrslit
þau, að Jón Ármann hélt velli,
Kjartan Jóhannsson úr Hafnar-
firði náði öðru sætinu með einu
atkvæði umfram þann sem
þriðji varð, Karl Steinar Guðna-
son úr Keflavik. Fjórði i röðinni
varð svo Stefán Gunnlaugsson.
Segja mátti að úrslitin hefðu
komið kjördæmisráðsmönnum
nokkuðá óvart. Sérstaklega það
að Jón Ármann skyldi halda
velli sem efsti maður listans.
Hins vegar mega andstöðu-
flokkar Alþýðuflokksins hrósa
happi yfir þeirri niðurstöðu.
Þetta prófkjör fór fram fyrir
bæjarstjórnarkosningar. Fyrir
þær hafði Stefán Gunnlaugsson,
sem var i öðru sæti A-listans við
alþingiskosningarnar 1971, látið
frá sér vegtyllur i Hafnarfirði
eftir nokkur átök, en með þeirri
ráðstöfun hugðist hann hafa
’meiri möguleikaá að halda öðru
sætinu á þinglistanum, jafnvel
að fella Jón Ármann. Sem eftir-
mann sinn i bæjarstjórn
Hafnarfjarðar tilnefndi Stefán
Kjartan Jóhannsson, verk-
fræðing, sem svo launaði
Stefáni með þvi að reka gegn
honum verulegan áróður i
kjördæmisráðinu, en fyrir sér i
annað sæti i hans stað.
Eftir kjördæmisráðsfundinn
og úrslitin þar brást Stefán hinn
versti við og fara litlar sögur af
framgöngu hans til sigurs A-
listans i Hafnarfirði.
En það voru einmitt úrslit
bæjarstjórnarkosninganna sem
réðu endanlegri uppstillingu á
listann.
Hafnarfjarðarkratar töpuðu;
hefðu tapað öðrum tveggja
fulltrúa sinna, ef ekki hefði ver-
ið fjölgað i bæjarstjórninni um
tvo fulltrúa.
Kópavogskratar, en þar
stendur helst fylgi Jóns Ár-
manns, töpuðu einnig, og hefðu,
eins og Hafnarfjarðarkratar,
tapað bæjarfulltrúa, að vlsu
þeim eina sem þeir eiga þar, ef
ekki hefði verið fjölgað úr 9 i 11 i
bæjarstjórninni.
Gerðist nú skammt stórra
högga á milli.
Jón Armann fékk að halda
sæti sinu á þinglistanum.
Kjartan Jóhannsson var færður
niður i þriðja sætið, en Karl
Steinar upp i annað sæti, en ein-
mitt i Keflavik hafði krötum
tekist að bæta við sig nokkru
fylgi, einum örfárra staða á
landinu. Áfram kom fyrrver-
andi alþingism., fyrrverandi
forseti bæjarstjórnar i Hafnar-
firði, Stefán Gunnlaugsson, ekki
til greina i efstu sæti
þinglistans, og eftir stendur
hann nú rúinn titlum og frama-
von, og Alþýðuflokkslistinn i
Reykjaneskjördæmi I fyrsta
skipti þannig skipaður að ekki
er Hafnfirðingur öruggur um
þingsæti að loknum kosningum.
Þetta hafði strax sin áhrif.
Alþýðuflokkurinn eignaðist
hafnfirskann fulltrúa á lista
Samtakanna, Kr.stján Bersa
Ólafsson, og segir það ef til til
vill nokkuð um hvert hafnfirskir
kratar hyggjast stefna atkvæð-
um sinum við þessar kosningar.
En einn kemur þá annar fer.
Þegar Hafnarfjarðarkratar
tóku sæti á lista Samtakanna,
Kosninga-.
hornið
bættust lista Alþýðuflokksins
nýir liðsmenn, en hvort það er
feigðarmerki eða ekki, skal
ósagt. Þessir nýju liðsmenn
hafa uppá síðkastið gert
allviðreist i islenskri pólitik, og
nálgast nú óðfluga þau heim-
kynni i stjórnmálunum, sem
hæfa þeim best. Hér voru sum.
sé komin fyrir til krata hjónin á
Marbakka i Kópavogi, þau
Finnbogi Rútur og Hulda
Jakobsdóttir, en þessi
„sæmdarhjón” gerðust
meðmælendur með lista
Alþýðuflokksins fyrir þing-
kosningarnar!
Rétt til að létta raunir þeirra
Alþýðuflokksmanna, sem eftir
stóðu að þingframboðinu, urðu
raunir Framsóknarflokksins i
framboðsmálum þarsyðra. Þær
raunir skulu i nokkru raktar
siðar.
—úþ.