Þjóðviljinn - 14.01.1976, Blaðsíða 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Miövikudagur 14. janúar 1976.
BANDARÍSK
KJARNA-
VÖPN
geymd í flestum Nató-ríkjum
— þar á meðal íslandi
Grein þessi birtist s.l. vor i
bandarisku timariti Bulletin of
the Atomic Scientists (Fréttabréf
kjarnorkuvfsindamanna), og er
sagt um höfundinn aö hann starfi
viö rannsóknir viö Center for De-
fense Information (Upplýsinga-
miðstöð varnarmála) f Washing-
ton. Ennfremur segir aö nokkur
hluti greinarinnar hafi birst i
febrúar s.I. ár i málgagni Upp-
lýsingastöðvarinnar, The
Defense Monitor. Verður ekki
annaö séö en aö hér sé um aö
ræöa viröulegt og ábyrgt timarit
kjarnorkuvisindamanna og af
nafni Center for Defense Infor-
mation virðist helst mega ráöa aö
sú stofnun sé tengd varnarmála-
ráðuneyti Bandarikjanna eöa
hernum, enda er svo aö heyra á
orðalagi Schneiders á einum staö
aö hann sæki sumt af fróðleik sin-
um beint i Pentagon, aðalbæki-
stöövar bandariskra hermála.
Frá Islensku sjónarmiöi er
greinin sérstaklega athyglisverö
vegna þess, aö i henni er á tveim-
ur stööum fullyrt aö bandarisk
kjarnorkuvopn séu geymd á ts-
iandi, væntanlega þá á Kefla-
víkurflugvelli. A þvi hefur raunar
lengi leikiö grunur, en þetta er i
fyrsta sinn aö fyrir þvi fást
heimildir, sem erfitt mun aö bera
á móti. — Grein Schneiders er
hinsvegar aö sjálfsögöu ekki
skrifuö til aö óskapast yfir þvi aö
kjarnorkuvopn skuli geymd á ís-
landi; þess getur hann aðeins i
framhjáhlaupi sem viöur-
kenndrar staöreyndar. Hann er
aö gagnrýna Bandarikin fyrir aö
dreifa kjarnorkuvopnum sinum
um of og gæta þeirra of slælega.
Hann bendir einnig á aö kjarn-
orkuvopn hafi stórfellda
eyöingarhættu i för meö sér fyrir
löndin, þar sem þau eru geymd.
— Þar sem grein Schneiders er
harla upplýsandi um kjarnorku-
vopnabúnaö Bandarikjanna yfir-
leitt þróun hans, tækni, dreifingu
og þá hættu sem af honum stafar
fyrir bæöi bandarikin og aöra,
þykir rétt aö birta hér meirihluta
greinarinnar. — Leturbreytingar
eru flestar Þjóöviljans.
- dþ.
ín Europc. thp United States and its NATO allies
have 2,250 aircraft, missile launchers, and nuclear
cannon,- thal can deliver 7.000 U.S. tactical nuclear
weapons. 'I'hese weapons carry a combined explo-
sive capability eíjuivalent to an estimated 400
mejíatons (or 400 million tons) of TNT —roughly
35.000 times greater than the nuclear weapon that
destroyed Hiroshima in 1945. Tþcse U.S. tactical
nuclear weanoU£_íiJT in a 11 NATO Kuropean states
witluthe exception of Norway,_Denninrk, JLuxcm-
.houre. and Franci*. France maintainslts own tactl-
cal nuclear weapons in France and (iermany. U.S.
nuclear forces in Furope are most heavily concen,-
traled in VVest (iermany where 207.000 U.S. mili-
tarypersonne-1 aró based.
l)ilemma~2: S'cizure By Áflíes. More than half of
U.S. nuclear weapons are stationed abroad or on
the hi/jh seas. Countries wheiv U.S. nucle.tr weup-
ons reportedlv are stationed incJude Beígium. Fcd-
er.il Repubiic of Germany. Greece. Iceiand. Itaiv,
Republicoi Korea, Netherlands. PhiTTppTfjesTPortú-
galaj.PaAn^_TuH^ey_and_United Kingdom
Klausurnar i Bulletin of the Atomic Scientists, þar sem tekið er fram að kjarnorkuvopn séu geymd á ís-
landi.
Bandaríkin hafa yfir
30.000 kjarnorkuvopn í
heimalandinu, á höfunumj
Evrópu og Asíu. Af þeim
eru 8.500 álitin „strate-
gísk" (strategic) vopn, en
22.000 „taktísk" (tactical)
vopn. Meginmunurinn á
„strategiskum" og
„taktiskum" kjarnorku-
vopnum er í þvf fólginn
hversu langdræg þau eru,
hvor um sig • // Taktísk"
kjarnorkuvopn eru
skammdrægari en „strate-
gísk"/ en stundum öflugri.
A miðju ári 1975 var hinum
8.500 „strategísku"
kjarnavopnum Bandaríkj-
anna skipt niður á eftirfar-
andi gerðir af burðartækj-
um, sem öll hafa marg-
falda kjarnaodda (það er
flaugar, sem skipt geta
kjarnasprengjuhleðslu
sinni niður á marga staði.
aths. Þjv.):
1.1.054 eldflaugar af gerðunum
Minuteman og Titan, sem stað-
settar eru á landi I Bandarikjun-
um.
2. 656 Polaris/Poseidon-eld-
flaugar, sem eru um borð i 41 kaf-
báti, sem skotið gæti langdrægum
eldflaugum.
3. Nærri 500 SAC-sprengjuflug-
vélar, sem Bandaríkin eiga.
Síðustu fjögur árin hafa Banda-
rikin framleitt aö meðaltali þrjú
„strategísk” kjarnorkuvopn á
dag, og eru likur á þvi að þau nái
um siðir tölunni 21.000. Slik
aukning á foröanum af þessum
vopnum er leyfileg samkvæmt
samningnum, sem Bandarikin og
Sovétrikin gerðu með sér i
nóvember 1974 i Vladivostok.
...í öllum evrópsku
Nató-ríkjunum að
frátöldum...
Færri hafa vitneskju og
skilning um þá staðreynd, að
Bandarikjaher hefur undir hönd-
um nálega 22.000 „taktisk” kjarn-
orkuvopn, og að þeim er viöa
dreift.
I Evrópu hafa Bandarikin og
bandamenn þeirra I Nató 2.250
flugvélar, eldflaugaskotpalla og
kjarnorkufallbyssur, sem hægt er
aö nota til aö koma þeim 7000
„taktisku” kjarnorkuvopnum,
sem Bandarikin hafa þar i fyrir-
huguð skotmörk. Samanlagt
sprengiafl vopna þessara er talið
jafngilda 460 megatonnum (eða
460 miljónum smálesta) af TNT,
en það er um það bil 35.000 sinn-
um meira sprengiafl en i
sprengju þeirri, sem eyddi Hiró-
sima 1945. Þessi „taktísku”
kjarnavopn Bandarikjanna eru i
öllum evrópsku Nató-rikjunum að
frátöidum Noregi, Danmörku,
Luxemburg og Frakklandi.
Frakkland hefur eigin „taktisk”
kjarnorkuvopn og varðveitir þau i
Frakklandi og Þýskalandi.
Mestur hluti hins kjarnorku-
vædda bandariska hers i Evrópu
er i Vestur-Þýskalandi, þar sem
207.000 manna bandariskur her
hefur bækistöðvar.
Meðal þeirra „taktisku”
kjarnorkuvopna, sem Bandarikin
hafa I Evrópu, eru að minnsta
kosti fjórar gerðir af SSM-eld-
flaugum (surface-to-surface
missiles, flaugum sem skotiö er
af þurrlendi á annan stað á yfir-
borði jarðar), Iance, Sergeant,
Honest John og Pershing. Auk
þess hafa Bandarikin i Evrópu
kjarnorkusprengikúlur i tveimur
stærðum (155 mm og 203 mm) og
yfir 500 orrustu- og sprengjuflug-
vélar, sem borið geta kjarn-
orkuvopn og beitt þeim. Flugvél-
ar þessar geta bæði borið ASM-
eldflaugar (air-to-surface, flaug-
ar sem skotið er úr flugvélum á
skotmark á yfirborði jarðar) og
sprengjur. Stærsta „taktiska”
kjarnorkueldflaugin ber 400.000
kilótonn (eða 400.000 smálestir)
af sprengistyrk, sem jafnast á við
yfir 30 Hirósima-sprengjur. SSM-
eldflaugar af gerðinni Pershing
og orrustu- og sprengjuflugvélar
(fighter-bombers) fermdar
kjarnorkuvopnum geta náð til
skotmarka i Sovétrikjunum.
Kjarnorkuvopna
kapphlaupið
Bandarikin fluttu fyrstu
„taktisku” kjarnorkuvopn sin til
Evrópu 1954, þremur árum áður
en Sovétrikin fluttu þangað fyrstu
kjarnorkuvopn sin af þessari teg-
und. (Hér er að sjálfsögðu átt við
Evrópu utan Sovétrikjanna,
ath.s. ÞjvJSovétrikin hófu að
koma sér upp „taktiskum”
kjarnorkuvopnum i Evrópu 1957,
og þau hafa aukið þessar
vopnabirgðir sinar þar hægar og
litið gert að þvi að endurnýja þær.
Vopnabúnaður Sovétrikjanna i
Evrópu hefur aukist án þess að
mikið hafið verið tekið úr notkun
af eldri vopnum. 1 Evrópu hafa
Bandarikin hálfu fleiri „taktisk”
kjarnorkuvopn en Sovétrikin.
Herir Bandaríkjanna þar hafa
yfir að ráða 7000 slikum vopnum á
móti 3000 til 3500, sem sovésku
herirnir i álfunni hafa.
Astæðan til þess að Bandarikin
fluttu „taktisk” kjarnorkuvopn til
Evrópu snemma á sjötta ára-
tugnum var sú að Sovétrikin voru
þeim liðsterkari i MiðÆvrópu:
kjarnorkuvopnin áttu að vega upp
á móti meiri liðsafla Sovétrikj-
anna. Um það leyti leitaöist
Eisenhower-stjórnin við að
hindra, að Sovétrikin gætu
hagnast á meiri liðsafia, með þvi
að hóta hefndum i stórum stil”.
Staðsetning „taktiskra” banda-
riskra kjarnorkuvopna i Evrópu
var liöur i framkvæmd þeirrar
stefnu. Þegar Bandarikin stað-
settu i Evrópu sin fyrstu „tak-
tisku” kjarnorkuvopn, áttu
Sovétrikin engin sllk vopn. En á
siðari hluta áratugsins var lokið
einokun Bandarikjanna á þeim
vopnum.
Bandaríski
herflotinn
kjarnorkuvæðist
Pentagon hefur gefið al-
menningi miklu minni upp-
lýsingar um þau „taktisku”
kjarnorkuvopn, liklega um 1700
að tölu, sem Bandarikin hafa á
landi i Asiu. Sagt er að Banda-
rikin hafi slik vopn i Kóreu og
Filippseyjum, svo og i her-
stöðvum sinum á Gúam og Mid-
way (eyjum i Kyrrahafi).
A sjó hafa Bandarikin nú um
það bil 7000 „strategisk” og „tak-
tisk” kjarnorkuvopn. I herflota
Bandarikjanna eru 284 skip, þar á
meðal kafbátar, sem borið geta
kjarnorkuvopn. 1965 gátu aöeins
38 af hundraöi bandariskra her-
skipa borið kjarnorkuvopn. Nú
eru 55 af hundraöi bandariskra
herskipa fær um þetta og þaö
hlutfall hækkar með hverju ári.
Bandarikjafloti er fær um aö
beita allt að 12.000 „taktiskum”
kjarnorkuvopnum, nánar tiltekið
EFTIR BARRY SCHNEIDER
Miövikudagur 14. janúar 1976. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 9
The Far-Flung U.S. Nucleir Weapons Arsenal
iU.S. Tactlcal Nuclaar
|Waapons Abroad
Europe ...................
Atlantic Fleet ...........
iAsia.....................
|! Pacific Fleet...........
Total.....................
U.S. Strataglc Waapona At 8aa
At'antic..........................
Pacific ..........................
|Total..............................
Paclflc Ocean
U.S. Nuclaar Flaat —Paclflc
122 Nuclaar Capable Shlps and
Submarlnea
8 Attack Atrcraft Cr.rrlers
3 Crulsers
38 Destroyers
32 Destroyer Escorts
11 Ballistic Missile Submarlnes
20 Attack Submarines
10 Ammumtion Ships
U.S.N. Nuclear Capabla Alrcraft
384 Carrier Attack AircraU
192 Corner Defense Alrcraft
106 P-3 ASW/Recon. Alrcraft
202B U.S.N. Nuclear
Webpons
Air-to-Surface Missiles (ASM)
Anti-Submarine Rockets (A.SROC)
Nuc'ear TorpeOoes fSUBROC)
Suifbce-to-Air Missiles (SAM)
Nuclear Bombs
Nuclear Depth Bombs
Sea-Launched Balllstic Missllcs
(SLBM)
Sovrce; Cantar for Dofeme Informalion. Dmfmntm Monitor, 4:2 (Fabruary 1975), 6 - 7.
Þessi uppdráttur fylgdi grein Barrys Schneider I Bulletin of the Atomic Sci entists og sýnir dreifingu bandariskra kjarnorkuvopna um heiminn. Löndin,
þarsem Bandaríkin hafa kjarnorkuvopn I geymslu, þar á meðal tsland, eru skástrikuö.
sprengjum, djúpsprengjum,
tundurskeytum og eldflaugum. I
mörgum þessara vopna er hægt
að koma fyrir bæði venjulegu
sprengiefni og kjarnorkuhleðslu.
Varlega áætlaö hafa Bandaríkin
nú um 2500 „taktfsk” kjarnorku-
vopn á sjó. Sprengiafl þessara
vopna jafnast: ,á við 150 mega-
tonn af TNT, sem hafa yfir 75
sinnum meiri eyðingarmátt en
allt það sprengiefni, sem banda-
riskar sprengjuflugvélar vörpuðu
á Þýskaland og Japan áriö
1941—1945. Yfir 90 af hundraði
þess eyðingarafls er fólgið i þeim
1400 „taktisku” kjarnorkuvopn-
um, sem 14 bandarisk flugvéla-
móðurskip hafa um borð.
Engin
skynsamleg rök
Um 14.800 kjarnorkuvopn eru
varðveitt i Bandarikjunum sjálf-
um, að talið er. 4000 „strategisk”
kjarnorkuvopn eru i eldflauga-
stöðvum fyrir langflauga-
gerðirnar Minuteman og Titan og
á völlum SAC-sprengjuflugvél-
anna. Þar við bætast um 10.000
„taktisk” kjarnorkuvopn, sem
bandariskar hersveitir i Banda
rikjunum sjálfum eru búnar. Þau
sjö herfylki landhersins, sem
gegna virkri herþjónustu i land-
inu, eru fullvædd kjarnorkuvopn-
um af öllum gerðum, sem fyrir
hendi eru og hugsanlegt er að þau
geti beitt. Sama er að segja um
þær einingar bandariska herflot-
ans og flughersins, sem bæki-
stöðvar hafa i Bandarikjunum
sjálfum.
Engin skynsamleg rök hafa
verið færð fyrir þvi að gagn sé að
þvi að hafa bandarisk „taktisk”
kjarnorkuvopn á landi i Evrópu
og Asiu. Herstjórnarstefna er aö
miklu leyti röng i eðli sinu, ef
framkvæmd hennar i striði myndi
fylgja eyðing þess lands, sem
henni væri ætíað að verja.Notkun
tiunda hluta þeirra 7000 „tak-
tisku” kjarnorkuvopna, sem
Bandarikin hafa i Evrópu, myndi
þýða gereyðingu þess svæðis, þar
sem þau ógnarátök ættu sér stað.
Heræfingar Nató-herja gefa til
kynna, að jafnframt yrði gifur-
legt tjón á borgum og fólki i ná-
munda við bardagasvæðin. Til
dæmis má nefna Nató-heræfingu,
sem nefnd var Carte Blanche og
stóð yfir I 48 klukkustundir. A
þeim tima var gert ráð fyrir 335
sprengingum „taktiskra”
Brotnar
örvar
„Brotnar örvar” (Broken
Arrows) er heiti sem innan
Bandarikjahers er haft um slys
i meðferö kjarnorkuvopna.
Bandariska varnarmálaráðu-
neytiö hefur viöurkennt aö
ellefu siík slys hafi átt sér staö.
Um sex þeirra er lítiö vitaö. Hin
fimm voru:
1. B-52 sprengjuflugvél rakst
á eldsneytisflutningaflugvél yfir
Palomares á Spáni, 17. jan.
1966, Fjórar vatnsefnissprengj-
ur féllu úr sprengjuflugvélinni á
land og i sjó. Þær fundust allar
eftir mikla leit. Geislavirkni
gætti á svæðinu.
2. 11. mars 1958 sleppti flug-
vél af geröinni B-47 úr sér af
slysni kjarnorkuvopni, nokkur
megatonn að styrkleika, yfir
Mars Bluff i Suöur-Karólinu.
Sprengihleðsla úr venjulegu
sprengiefni, sem ætluð var til að
sprengja kjarnorkuhleðsluna
sjálfa, sprakk og skildi eftir 35
feta djúpan og 75 feta viðan gig.
3. 7. júni 1960 kom upp eldur á
McGuire-herflugvelli og læsti
hann sig I nokkrar eldflaugar af
Bomarc-gerð, hlaðnar kjarn-
orkuvopnum. Kjarnorku-
sprenging varð ekki, en nokk-
urrar geislavirkni gætti að
brunanum loknum, og urðu ein-
hverjir fyrir heilsutjóni af þeim
sökum.
1961 varð B-52 sprengjuflug-
vél að sleppa úr sér 24 mega-
tonna sprengju við Goldsboro i
Norður-Karólinu. Minnstu mun-
aði að hún spryngi, þar eð fimm
af sex rofum, sem áttu að
hindra að hún gæti sprungið i
sliku tilfelli, brugðust. Hefði
þessi sprengja sprungið, hefði
orðið úr þvi 1800 sinnum öflugri
sprenging en sú, er eyddi Hiri-
sima.
21. jan. 1968 ætlaði B-52 að
nauðlenda á herflugvelli banda-
rikjamanna i Thule á Græn-
landi, en hrapaði á isinn á Norð-
urstjörnuflóa. Fjórar kjarn-
orkusprengjur voru I flugvélinni
og mun heppni hafa ráðið að
engin þeirra sprakk.
kjarnorkuvopna, þar af 268 á
þýsku landi. Mjög varlega áætlað
varð niðurstaðan sú, að um
1.5—1.7 miljónir þjóðverja hefðu
verið drepnar við þetta tækifæri,
ef um raunverulega orrustu hefði
verið að ræða, og 3.5 miljónir
særðar. Á sex árum heimsstyrj-
aldarinnar siðari fórust 305.000
þjóðverjar i loftárásum og 780
særðust. Þannig er ljóst að
kjarnorkuorrusta I aðcins tvo
sólarhringa á takmörkuðu svæði
myndi valda yfir fimm sinnum
meira tjóni í Þýskalandi en það
land varö fyrir I öllum loftárásum
heimsstyrjaldarinnar siðari.
Hætta á
stigmögnun
Þegar einu sinni hefði verið
byrjað að beita kjarnorkuvopnum
við hernaðarátök, er mjög liklegt
að beiting þeirra myndi stig-
magnast. Hvor aðilinn um sig
myndi telja áriðandi að tortima
kjarnorkuvæddu liði and-
stæðingsins áður en hann hefði
ráðrúm til að greiða banahögg. t
þeirri ringulreið, sem fylgja
myndi slikum heljarátökum,
myndi gleymast allur friðartima-
greinarmunur á minniháttar
„taktisku” kjarnorkustriði,
meiriháttar „taktisku” kjarn-
orkustriði og algeru kjarnorku-
striði. Jafnskjótt og farið væri að
beita kjarnorkuvopnum i stað
venjulegra vopna, væru engar
meiriháttar hindranir eftir á
leiðinni til fullkominna kjarn-
orkuragnaraka.
Ein sú hætta, sem fylgir þvi að
framleiða „taktisk” kjarnorku-
vopn, sérstaídega þau sem kölluð
eru „mininukes” svo sem til að
draga úr hræðslunni við þau, er
að þau veki þá fölsku trú að hægt
sé að heyja strið, þar sem kjarn-
orkuvopnum sé að visu beitt, en
aðeins að takmörkuðu leyti.
Þegar er búið að framleiða fyrir-
ferðarlitil vopn af þvi tagi, til
dæmis 155 mm sprengikúlur fyrir
stórskotalið. Tilhneiging virðist
til þess að framleiða meira af svo
góðu. Eftir þvi sem smærri,
„hreinni” og nákvæmari
„taktiskum” kjarnorkuvopnum
fjölgar i vopnabúrum Bandarikj-
anna, mun aukast áhrifamáttur
þeirrar hættulegu blekkingar að
hægt sé að beita „taktiskum”
kjarnorkuvopnum án nokkurrar
hættu á stigmögnun átakanna.
Blekking
Þeir, sem halda þessari
blekkingu fram, ganga framhjá
tveimur staðreyndum. í fyrsta
lagi þeirri, að i vopnabúrum
Bandarikjanna fyrir „taktisk”
kjarnorkuvopn eru ennþá mörg
stór vopn, af Hirósima-stærð. t
öðrulagi mynduSovétrikin snúast
með öllum sinum kjarnorkumætti
gegn banaariskum kjarnorku-
árásum. Jafnvel þótt Bandarikin
drægju til baka öll sin „taktisku”
kjarnorkuvopn af stærri gerðum
og létu „mininukes” koma i stað
þeirra, þá myndu Sovétrikin
svara beitingu þeirra með þvi að
beita eldri, stærri og „óhreinni”
vopnum. Það myndi svo leiða til
endurgjalds Bandarikjanna með
hliðstæðum vopnum.
Hugmyndin um takmarkað
kjarnorkustriö er blekking. Sú
blekking gæti hinsvegar gert þá,
sem marka stefnu i stjórnmálum,
kærulausari en ella og aukið þvi
hættuna á þvi aö kjarnorkustrið
brytist út, sérstaklega á timum
haröra og viðkvæmara deilumála
á alþjóðavettvangi.
Fjórum hættum er boðið heim
með þvi að dreifa kjarnorkuvopn-
um um heiminn:
1. Kjarnorkuvæddir
hryöjuverkamenn
Hættan á striði við Sovétrikin
hefur lengi verið talin megin-
hættan sem ógnar öryggi Banda-
rikjanna. f von um að geta forðast
slik ósköp hefur fjöldi manns
varið óhemju tima til að kanna
hvaða hugsanlegir möguleikar
gætu verið á þvi, að slikt strið
brytist ut.
i þvi sambandi hafa verið
kannaðir möguleikar á að-halda
deilum innan vissra takmarka,
koma i veg fyrir strið af völdum
slysni eða árásar, sem gerð væri
án fyrirskipunar frá stjórnar-
völdum og að fyrirbyggja hætt-
una frá skyndiárás. Hugsanlegt
er að við þessar athuganir sé ekki
tekin til greina hætta, sem öllu
fremur gæti vofað yfir banda-
rikjamönnum en hinar, sem tald-
ar voru upp. Hér er átt við
h r yðjuverkamenn búna
kjarnorkuvopnum.
Hálfur tugur hryðjuverka-
manna með heimatilbúin eða
stolin kjarnorkuvopn gæti valdið
dauða þúsunda manna i borg eins
og New York. Ein eins megatonns
sprengja — og af þeim eiga
Bandarikin hundruð — gæti, ef
hún spryngi á Manhattan, valdið
meira manntjóni en bandariska
frelsisstriðið, striðið 1812, banda-
risk-mexikanska stríðið, banda
riska borgarastriðið, spænsk
bandariska striöið, heimsstriðin
bæði, Kóreustriðið og Víetnam-
striðið ollu bandarikjamönnum
samanlagt.
Eitthvað ein til hálfönnur mil-
jón manna myndi farast við slik-
an atburð.
Yfir 50 hryðjuverkahópar eru
taldir vera i heiminum. Aðgerðir
borgarskæruliða, morð á
Olympiuleikum, flugvélarán,
sprengingar af völdum hryðju-
verkamanna og fjöldamorð á
flugvöllum eru allt vel þekktir at-
burðir.
Hvaða tryggingu höfum við
fyrir þvi að hryðjuverkahópar
steli ekki kjarnorkuvopnum? Það
öryggi er ekki mjög mikið. Æfing-
ar á vegum sérsveita Banda-
rikjahers hafa leitt i ljós að
óviðkomandi geta komist inn á
geymslusvæði kjarnorkuvopna
án þess að eftir þeim sé tekið
þrátt fyrir varðmenn, girðingar
og viðvörunartæki. Það er þvi
augljóst að djörf og vel skipulögð
hryðjuverkasamtök gætu sem
best orðið sér úti um kjarnorku-
vopn á þennan hátt.
Bandarikin, bandamenn þeirra
og Sovétrikin hafa nú dreift þús-
undum kjarnorkuvopna hingað og
þangað um heiminn, og öll hafa
þau gert þetta i þeim tilgangi að
tryggja eigið öryggi sem best.
Með þessu móti hafa stjórnir
þessara rikja gert kjarnorku-
væddum hryðjuverkamönnum
auðveldara um vik að ráðast á
þjóðir þær, er þær ráða fyrir.
2. Hætta á að
bandamenn taki
vopnin á sitt vald
Meira en helmingur af kjarn-
orkuvopnum Bandarikjanna er
staðsettur erlendis eða á höfum
úti. Meðal rikja, þar sem banda-
risk kjarnorkuvopn eru að sögn
(reportedly) staðsett, eru Belgia,
Sambandslýðveldið Þýskaland,
Grikkland, island, italia, Lýð-
veldið Kórea, Holiand, Filipps-
eyjar. Portúgal, Spánn, Tyrkland
og Sameinaða konungsrikið
(Bretland)
Hugsum okkur að eitthvert það
riki, þar sem bandarisk kjarn-
orkuvopn eru varðveitt, yrði
óvinsamlegt Bandarikjunum. Þá
væri hætta á þvi að við misstum
yfirráð yfir þeim kjarnorkuvopn-
um, sem geymd væru á yfirráða-
svæði þess rikis. Ef eitthvert
bandalagsriki Bandarikjanna
tæki þessi bandarisku vopn á sitt
vald, gætu Bandarikin orðið að
gera innrás i það riki til að ná sin-
um eigin vopnum.
bessi hætta verður raunveru-
legri ef hún er skoðuð i ljósi ný
orðinna bardaga grikkja og
tyrkja á Kýpur. Bandarikin hafa
„taktisk” kjarnorkuvopn i
geymslu i bæði Grikklandi og
Tyrklandi og meðan hið stutta
strið þessara tveggja Nató-rikja
varði var bandariskt öryggislið,
er gætir stöðvanna þar sem
vopnin eru geymd, sett I ýtrustu
viðbragðsstöðu.
Of mörg bandalagsrikja okkar,
er leyfa Bandarikjunum að hafa
herstöðvar með kjarnorkuvopn-
um i landi sinu, hafa einræðis- og
kúgunarstjórnir, sem vekja
óánægju meðal þegna sinna.
Franco á Spáni og Sjúng Hi Park i
Kóreu eru dæmigerðir fyrir ráða-
menn af þvi sauðahúsi. Sum
þeirra bandalagsríkja okkar, sem
leyfa Bandarikjunum að varð-
veita kjarnorkuvopn á landi sinu,
eiga þegar við að glima
uppreisnir innanlands;
Filippseyjar og Bretland eru ný-
leg dæmi um það. I Grikklandi og
Portúgal hafa stjórnarbyltingar,
sem þar urðu nýlega, haft i för
með sér breytingar á valda-
hópum.
I löndum, sem hrjáð eru af
borgarastriðum og stjórnar-
Framhald á næstu siðu