Þjóðviljinn - 18.11.1976, Blaðsíða 2

2 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 18. nóvember 1976
Skrifiö
eöa
hringið.
Sími: 81333
Þeim má blæða.
Það glymur í eyrum
Það glymur i eyrum svo að
segja daglega, að það sé ná-
kvæmlega sama hver stjórn-
málaflokkurinn sé. öll vinnu-
brögð þeirra séu nákvæmlega
eins. Nú langar mig til að taka
eitt litið dæmi, sem sýnir þann
hyldýpismun sem erá hernáms-
og VL-flokkunum annarsvegar
og Alþýðubandalaginu hinsveg-
ar.
Vinstri stjórnin afnam
sjúkrasamlagsgjöld — og stór-
lækkaði verð á meðölum að
frumkvæði Alþýðubandalags-
ins. Aldrað fólk, öryrkjar og
heilsuli'tið fólk fagnaði þessu
innilega. Siðan skeður það, að
hernáms- og VL-flokkarnir
komast til valda. Og til að
bjarga efnahag þjóðarinnar,
skella þeir á sjúkrasamlags-
gjaldi og stórhækka verð á
meðulum.
Hvaða hvatirstjórna nú svona
vinnubrögðum? Er það fúl-
mennska eða einhver ódóshátt-
ur? Þeim datt að minnsta kosti
ekki i hug að afnema t.d. fjöl-
skyldubætur til þeirra sem hafa
þreföld til sexföld verkamanna-
laun.
Ég vil meina, að Alþýðu-
bandalagið og Þjóöviljinn þurfi
að útskýra mál sem þessi fyrir
fólki, halda þeim lifandi. Til að
menn eigi betra með að vara sig
á þessum þrjótum.
H.M.
Framlegð á kú og kind
— en því ekki manneskju?
Kæri Þjóðvilji.
Til hamingju með afmælið
Ég gerðist áskrifandi að blað-
inu i sumar og sé ekki eftir þvi.
Mér finnst „Landshorniö” og
„Bæjarpósturinn” mjög at-
hyglisverðar siður. Maður
fræðist um svo margt frá fyrstu
hendi þegar birt er beint, án
þess að blaðamennirnir færi
fréttirnar i sinn búning.
Auk þess er ýmislegt lestrar-
efni i blaðinu mjög umhugsun-
arvert. Til dæmis las ég grein
eftir Árna Bergmann, sem bar
yfirskriftina: „Kommúnismi án
hagvaxtar”. Ég hugsaði tals-
vert im hana og velti þá fyrir
mér ýmsu viðvikjandi hugsjón-
um kommúnismans. Hvert er
takmarkið? Er það bundið við
kapphlaupið eftir efnislegum
verðmætum? Hvað með
kommúnismann og kærleikann?
Að hver styðji annan og nýti
sina hæfileika meðbræörunum
til góðs og finni hamingjuna
innra með sér yfir vel unnum
störfum. Mér likar illa beiskjan
og heimtufrekjan i hagsmuna-
málunum, sem miðast nær ein-
göngu við eigin hag, stundum á
takmörkuðu æviskeiði, án sam-
hengis við fortiðog framtið. Það
er skritið hvað námsfólk er
vinstri sinnað á meöan þaö er i
skólum en virðist svo ekki hugsa
um annað en selja sig hæstbjóð-
anda að námi loknu, — margt af
þvi. Mjög miklu hefði það fólk
getað fengið áorkað ef það hefði
verið hugsjónum sinum trútt
þegar það kom út i lífið og emb-
ættin.
Ég tek undir ummæli Stefaníu
i Garði og hinna tveggja, sem
skrifað hafa um það sama. Ég
skil ekki þetta dekur Þjóðvilj-
ans á allra handanna figúrskap
sem birt er i blaðinu og kallað
„list”. Mér finnst hreint engin
ástæða til að hossa mönnum
fyrir það þótt þeir vilji leika sér
við að teikna, mála, móta,
smiða, sjóða eða skrifa. Þetta er
orðinn svo mikill fjöldi, sem
starfar við svona lagað, að þaö
er útilokað annað en að þetta
fólk vinni aðallega fyrir sér með
öðrum hætti. Það er hægt að
sinna listinni sem aukavinnu.
Ég hef trú á þvi að þá yrðu lista-
verkin heilbrigöari.
Ég vil lika taka undir orð
Aðalheiðar Bjarnfreðsdóttur
varðandi barnaverndarmál.
Ekkert er jafn illa leikið eftir
kapphlaupið um efnisleg gæði
undanfarna áratugi eins og um-
önnun og uppeldi barna og ung-
linga. Það vantar fyrst og
fremst kærleika.
Eiga unglingar i 8 og 9 bekk
grunnskóla möguleika á að fá
námslán? Eða styrki? Ef svo er
ekki þá er til litils aö tala um
jafnrétti til náms. Þeir, sem
koma út i atvinnulifið 15-17 ára
eru búnir að vinna þjóðfélaginu
miklu meira af undirstöðuverð-
mætum um fertugt heldur en
langskólamenn á sama aldri.
Skattgreiðslur þeirra fyrr-
töldu hafa farið, m.a., til skóla-
halds og námslána handa lang-
skólafólkinu.
Það er talað um framlegð á kú
og kind. Væri ekki hægt að huga
eitthvað að framlegð á mann-
eskju, — miðað við tilkostnað?
Kæmi sér ekki betur fyrir þjóð-
félagið að borga langskólafólki
verkamannakaup á meðan það
er að læra og hafa þá eftirlit
með ástundin og árangri? En
þurfa ekki að kaupa þekkingu
þess eins dýrt eftir á.
Með bestu kveðju og þökk fyr-
ir birtinguna,
Ruth Konráösdóttir,
Fiögu, Hörgárdal,
Eyjafiröi.
Engin furða
þótt illa gangi
að upplýsa
smyglmálin
Þaö er nú einu sinni svo, aö
maður viröist stundum fá köllun
til þess að skrifa nokkur orð til
fjölmiöla og lætur þá veröa af
þvi, enda þótt enginn timi sé
afiögu til sikra hluta. Er þá eng-
inn friður fyrr en búiö er að
koma þvi á pappirinn, sem knýr
á hugann, vegna samfélagsins.
Ég vil minnast hér með
nokkrum orðum á hina óhugn-
anlegu glæpastarfsemi i samfé-
lagi okkar. Siðasta glæpamálið,
sem nú er barist við, eru ávis
anafalsanir, og hafa nöfn
þeirra, sem þar eiga hlut að
máli, verið birt, sem betur fer.
Ég verð að skjóta þvi hérna
inn i greinarstúf þennan, að ég
skrifa þetta að kvöldi þess dags
er ég heyrði klerk njarðvikinga
leyfa sér að taka upp hanskann
fyrir ávisanafalsarana i út-
varpsmessu. Hann aumkvaðist
mikið yfir þvi, að nöfn þessara
manna hefðu verið birt. Vitnaði
hann i þvi sambandi i orð Krists
„sá yðar sem syndlaus er kasti
fyrsta steininum”. En það
stendur nú margt fleira i Bibli-
unni. Mér duttu i hug önnur orð:
„Hlustið ekki á fræðimennina
þvi þeir taia annað en þeir
hugsa.”
Hvað segja menn um þá, sem
vinna rangan eið fyrir rétti?
Hvað segja klerkar um það?
Þessi glæpastarfsemi hefur
verið að þróast til fjölda ára,
það veit ég vel, smygl og annað
þaðanaf verra. Fyrir einum 17
árum kærði ég einn þeirra, sem
nú hefur verið nefndur i sam-
bandi við ávisanamálið, fyrir á-
fengissmygl. Sú ákæra var „af-
sönnuð” með brögðum, enda
var nefndur maður þýðingar
mikið vitni flokkspólitikur og
dómsvalds. Ég tel og sannað að
nefndur maður hafi svarið
rangan eið fyrir sakadómi og
lagði dómurinn blessun sina yfir
það. Hvað getur slikur maður
haft á samviskunni? Skyldi
hann enn gegna fyrra starfi? Og
skyldu reykvikingar sætta sig
við slika menn i þjónustu sinni?
Smygl á áfengi hefur verið
stundað I áratugi en i si auknum
mæli og varð ég þess visari eftir
að ég tók að stunda sjósókn.
Það hefur verið mikið gert af
þvi að beina augum fólks að
fiskimönnum, Sem sigla með
afla til sölu erlendis en ég spyr:
Hvers vegna? Fískímenn
hafa nefnilega afar litla mögu-
leika til slikrar starsemi, þvi
þeim er skammtaður gjaldeyr-
ir, sem skorinn er við nögl og
hrekkur skammt. Samt er reynt
að eltast við að leita uppi eina
umframflösku af brennivini, ef
einhver fiskimaður hefur þorað
að kaupa hana. Það eru aðrir,
sem leika sér með gjaldeyrinn,
sem við fiskimenn öflum fyrir
þjóðarbúið. Það er nefnilega
staðreynd að þú verður að eiga
gjaldeyri til þess að kaupa
magn af vini erlendis og vil ég
þvi segja hér eina sögu, sem
rennir stoðum undir það, hvar
helst er að leita að stórsmyglur-
um og glæpahyski, þvi miður.
Eitt sinn fékk ungur starfs-
maður úr banka i Reykjavik að
fara með i söluferð til Þýska-
lands, sem farþegi. Mikið á sig
iagt til þess að skoða hafnar-
borg i hálfan annan sólarhring.
En það er nú aldeilis ekki það
sem þessi maður var að gera.
Hann fékk sinn toll eins og við, 3
flöskur vin og bjór. En hann
gerði bara meira. Hann keypti
sér 100 kassa af áfengi, sem allir
fóru i land i Reykjavik.
Það er góður peningur i dag, 4
milljónir, lesandi góður og þú
skalt ekkert furða þig á þvi þó
að illa gangi að upplýsa smygl-
málin og önnur viðlika stórmál.
Þakka birtinguna,
Magnús Guömundsson,
sjómaður,
Patreksfirði.
AÐ NORÐAN
Stefania i Garði og Hjalti
Kristgeirsson hafa deilt af
litilli vinsemd um ljóðagerð
Dags Sigurðarsonar.Um það
var þetta kveðið:
Fjarlægðin er oft til ama,
ýmsra breytir hag,
svo er öðrum alveg sama
einkanlega um Dag.
Vinabönd meö kossi knýttust
og kæmist flcst i lag,
ef Stefania og Hjalti
hittust,
helst þó ekki um Dag.
Skima
Umsjón: Magnús H. Gíslason