Þjóðviljinn - 16.11.1979, Síða 11

10 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 16. nóvember 1979
Föstudagur 16. nóvember 1979 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 11
* j
Arni Bergmann ræðir viðGuðm.J. Guðmundsson form Verkamannasambandsins, 2. mann á lista Alþýðubandalagsins í Rvík
Ef aö Sjálfstæðisf lokkurinn fær tækifæri og stuðning
hægrikrata til að fylgja eftir áformum sínum, þá þýðir
það atvinnuleysi og landflótta 10-20 þúsunda manna...
Svo farast orð Guðmundi J. Guðmundssyni formanni
Verkamannasambandsins, sem skipar í þessum kosn-
ingum annað sætið á lista Alþýðubandalagsins í Reykja-
vík, það sæti sem áður skipaði Eðvarð Sigurðsson, for-
maður Dagsbrúnar. Guðmundur er spurður um sína
pólitísku fortíð, beitingu verkfallsvopnsins, forystu og
óbreytta liðsmenn, stéttaskiptingu og menntamenn — og
margt fleira.
Fékk ekki
vitrun
ViB byrjuðum spjallið á æfi-
söguþáttum, hvernig verður hjá
þvi komist á tslandi? Guðmundur
er fæddur 1927, bernskuár hans
voru kreppuár og mjög mótandi
eins og aö likum lætur.
— Ég fékk aldrei pólitiska virt-
un, sagöi Guömundur. Ég frelsað-
ist ekki á einni nóttu við að lesa
tiltekna bók, eða við að hlusta á
einhvern ágætan spámann. Ég
var þegar sem barn hatursmaður
atvinnuleysis og misréttis. Faöir
minn var eftirsóttur togarasjó-
maður, svo að okkar fjölskylda
slapp betur frá þessum árum en
margir aðrir. En allt i kringum
mann, heima hjá félögum min-
um, var atvinnuleysiö árvisst, al-
gjör örbirgð sumsstaðar. Ungt
fólk af verkamannaheimilum átti
fáa kosti eða enga.
Ég var að gera þá uppgötvun
fyrir skömmu, að llklega hefur
móðir mín átt meiri þátt i þvi að
ég varö sósialisti en ég áður hélt.
Var hún þó aldrei i neinu félagi
eða flokki og studdi krata lengi
vel. Ég held það hafi veriö fyrir
hennar frumkvæði, að við fluttum
inn i fyrstu verkamannabústaö-
ina sem voru reistir og hún
þreyttist ekki á að lofa þetta: að
búa i öruggu og heilsusamlegu
húsnæði. Ég man lika hve hún
lagði sig fram um að standa i
skilum við sjúkrasamlagið, sem
fólk gerði þá upp við sig sjálft
hvort það vildi vera i eða ekki.
Það kom næst hinum allra brýn-
ustu nauðsynjum. t þessum efn-
um kom mjög skýrt fram ótti
hennar við atvinnuleysi, við ör-
yggisleysi, við að missa fótfestu
vegna veikinda eöa slysa, ótti
sem hvildi yfir öllum verka-
mannaheimilum þessi ár.
Ég vil samt ekki segja að ég
hafi átt dimm bernskuár. Ég átti
góða bernsku, trúi ég. Frá þeim
tima er ýmislegt sem maöur
saknar, þeirrar samhygðar sem
rikti meöal fólksins, þeirrar
reisnar sem fólkiö bar i fátækt
sinni.
Dróst inn
í þetta
Nú. Þaö var ekki hægt að hemja
mig i skóla, ég fór snemma aö
vinna, vann alla almenna vinnu á
striösárunum og upp úr þeim.Þá
byrjaði þátttaka min i verkalýös-
hreyfingunni. Samverkamenn
minir kusu mig trúnaðarmann
sinn á tveim eöa þrem vinnustöð-
um og sem slikur lenti ég i hörð-
Um verkföllum, bæði 1947 og 1952.
Þvi fer fjarri að ég hafi nokkurn
tima ætlað mér aö verða verka-
lýðsforingi eða póljtikus. Atvikin
valda þvi blátt áfram, að smám
saman dregst maður æ meir inn i
þessa hringiðu. Satt að segja
var það enn frekar byggt á á-
kveðnu persónulegu trausti að
vera kosinn trúnaðarmaöur á
stórum vinnustaö en að verða
kosinn forystumaður i stórum
samtökum. A vinnustaðnum er
allt persónulegra, þar eru engir
fjölmiðlar i gangi eða flokkaáróð-
ur. Og þar voru einatt harðar
kosningar, sem eru mér minnis-
stæðari en sumt annað sem sögu-
legra er kallað.
Ég var svo kosinn i stjórn
Dagsbrúnar 1953 og varð starfs-
maður félagsins ári siðar.
Kjördæmi
Guðmundar J.
— Það leiö svo ekki á löngu þar
til þú varst gerður út i framboð.
Jónas Árnason kallar Snæ-
fellsnesið i kvæöi ágætu „kjör-
dæmi Guðmundar Joð....”
— Já, vinir minir eru stundum
að segja, að undir niöri hafi ég.
alltaf veriö á móti kjördæma-
breytingunni, þvi þá missti ég
kjördæmið. Og þaö er nokkuð til 1
þessu, Snæfellsnesið er mér ákaf-
lega kært slðan.
Það var siður i þann tima að
senda unga menn út i vonlitil
kjördæmi svo sem til að skóla þá i
kappræöum. Og vist fékk ég á-
gæta þjálfun i þvi og i leiðinni lifs-
reynslu sem ég vildi ekki án vera.
Ég man sérstaklega eftir fram-
boðsfundum á Ólafsvik, sem er
liklega skemmtilegasti funda-
staður á landinu. Þar var and-
rúmsloftið svo hatrammt, að
maður gat eins búist við þvi, að
flokkur manna væÖi upp á senuna
og næði i mann — það var eins
gott að geta svarað fyrir sig ef
maður vildi sleppa úr slikum lifs-
háska.
Ekkert skal ég fullyrða um á-
hrifin af þessu framboði en ég
held þau hafi verið meiri en talin
voru upp úr atkvæöakössum. Ég
er að vona að mér hafi tekist aö
koma nokkru róti á yngra fólk,
losa um þau bönd sem reyrðu
menn viö aðra flokka. Ef ég má
fara með karlagrobb: kannski ég
hafi verið einskonar Jóhannes
skirari fyrir Jónas Árnason þar
vestra!
Verkfallsgleði
— Þú hefur lengi komið meir
við sögu verkfalla en aðrir menn
og ert þar eftir dreginn til á-
byrgöar fyrir þvi hvernig verk-
fallsvopni er beitt.
— Jú. Ég er ýmist gagnrýndur
fyrir verkfallsgleði eða þá slapp-
leika fyrir að fylgja ekki eftir
hlutum i verkfalli.
Satt að segja er það ein mesta
eldraun sem hægt er að komast I
aö stjórna stóru verkfalli. Og ég
held það væri einkennilega sam-
settur maður sem teldi það eftir-
sóknarvert hlutskipti.
Ekki aðeins vegna þess gifur-
lega álags, sem hvilir á mönnum
kannski meö margra vikna svefn-
leysi. Heldur vegna þess hve
margþætt þetta farg er. Gleym-
um þvi ekki að það er ekki ein-
ungis fórnfúst og baráttugiatt fólk
sem stendur á bak við mann við
þessar aðstæður. Og svo er það
ekki þægileg tilfinning þegar liðn-
ar eru svosem þrjár vikur af
verkfalli að vita þá af vaxandi
skorti ef ekki algjörri neyð á
hundruðum heimila. Þaö versta
og erfiðasta er einmitt að taka á-
kvarðanir þegar farið er að
þrengja verulega að fólki. Það er
talað um að þeir sem stjórna
verkföllum hafi gifurleg völd. Ég
læt það svona vera. Og sá sem
fellur fyrir sætleika valdsins, fer
að misnota þá aðstöðu sem hann
er i, mismuna fólki, hann er glat-
aður maður.
Mannúðleg
verkföll
Annars eru hvergi haldin eins
mannúöleg verkföll og á Islandi.
Sjúkrahús fá alltaf fyrsta flokks
þjónustu og það er haldiö uppU
ýmislegri þjónustu sem varöar
laginu i fórnfúsu aukastarfi.
Varla getur einhver verkalýösað-
all orðið til við þær aðstæður. En
hinsvegar er nokkuð til i þvi, aö
tengsli þeirra forystumanna sem
atvinnumenn eru orðnir séu rýr-
ari en gott má þykja.
Vitanlega ráða breyttar að-
stæður miklu um þetta. Allt fé-
lagslif, hvort sem er i verkalýðs-
félögum eða öðrum félögum, hef-
ur sett ofan — vegna þess aö
menn vinna langan vinnudag,
vegna þess að menn eiga miklu
fleiri kosti en áður i skemmtana-
lifi og tómstundalifi. Og það
er einnig veikur punktur i þessu
efni, að það fór hér sem viða ann-
arsstaðar, aö verkalýðshreyfing-
in missti mestallt sem fella má
undir menningarlif út úr höndum
sér, á ekki itök eða frumkvæði á
þeim vettvangi.
Það er ljóst að verkalýðsfélög
verða að laga sig að breyttum að-
stæðum. Það skiptir þá mestu að
flytja starfið sem mest út á
vinnustaðina, halda þar fundi,
mæta þar i yfirheyrslur. Það
verður lika að huga að þvi hvort
útgáfu- og upplýsingaþjónusta er
nógu mikil og nógu aðlaðandi.
Kannski var ég einskonar Jóhannes skirari fyrir Jónas...
Þessum áformum
ættum við aðhnekkja
helstu nauðsynjar fólks. Og svo
eru alltaf að koma upp óteljandi
undantekningartilelli sem mér
hefut fundist nauðsynlegt að
leysa úr á manneskjulegan hátt.
Ég hefi verið úthrópaöur i blööum
fyrir ofbeldisverk. Ýmsir félagar
minir hafa hinsvegar gagnrýnt
mig fyrir of mikla mildi i fram-
kvæmd verkfalla, „undanþágu-
stimplarnir bræöa úr sér hjá þér”
segja þeir. Ég held að þeir hafi
miklu frekar rétt fyrir sér en þeir
sem ég fyrr nefndi. En við erum i
þessu litla samfélagi, við erum
frændur og grannar og ferming-
arbræöur og viö verðum að haga
okkur i samræmi viö þaö. Og allt
tal ufn herforingjatign er út i hött.
Ég vildi lika minna á það, aö
viö erum sifellt að heyra það i er-
lendum fréttum að einn maður
eöa tveir eða þrir hafi verið
drepnir i verkfallsátökum. Hér
hafa verið haldin mikil allsherj-
arverkföll, en slikt hefur aldrei
gerst. Ég held það skipti miklu
máli i framkvæmd verkfalla aö
unnt sé að komast hjá þeim átök-
um verkfallsmanna og lögreglu
sem svo viða hafa leitt til mann-
viga — og þá ekki sist ef menn
vilja að framkvæmd verkfalls
beini athyglinni að höfuðóvinin-
um, peningavaldinu, auðvaldinu i
landinu.
Sérstaða
Dagsbrúnar
Dagsbrún hefur um margt haft
sérstöðu i þessari baráttu. Þar
hefur rikt meiri samheldni en
Öll óhæfuverk gegn
almenningi eru fram-
in undir yfirskyni
verðbólguhættunnar
Það hefur komið I hlut fólksins i almennu verklýösfélögunum að bera
fram kröfur um almenn mannréttindi.
nokkursstaðar annarsstaðar.
Enda hefur það orðið hlutverk
Dagsbrúnar að vera salt jaröar ef
svo mætti segja. Það hefur i
reynd verið hlutverk almennra
verkamanna og .ekki sist Dags-
brúnarmanna, að knýja með
höfðum verkföllum og annarri
baráttu fram ýmis helstu mann-
réttindi okkar. Það er þetta fólk
öðru fremur sem hefur borið
fram samfélagsleg markmið um
betra þjóöfélag markmið um
betra þjóðfélag, aukinn jöfnuö —
með baráttu fyrirorlofi, fyrir at-
vinnuleysistryggingum, fyrir lif-
eyrissjóöum, betri húsnæöislög-
gjöf og þar fram eftir götum. Þó
þeir velti vöngum I lagadeild Há-
skólans kveikja þeir ekki fyrir
auknum mannréttindum af þessu
tagi.
Hitt er svo annaö mál hvort þeir
sem njóta góðs af þeirri baráttu
sem ég nú minnti á hafa látið
Dagsbrúnarmenn og þeirra lika
njóta góðs af sinni baráttu. Mér
hefur fundist mikið vanta á þaö,
að ýmsir hópar sem betur eru
settir setji sér samfélagsleg
markmið, fari út fyrir slna sér-
hagsmuni.
Forystan og
liðsmennirnir
— Forystumenn i verkalýðsfé-
lögum fá oft orð i eyra fyrir að
þeir hafi misst tengsli við ó-
breytta liðsmenn.
Mikill meirihluti formanna
verkalýösfélagaúti um land vinna
fullan vinnudag og bæta á sig fé-
Flokksi
— Þvi er gjarnan haldið á lofti,
að verkalýðshreyfingin eigi aö
vera sem óháðust pólitiskum
flokkum. Hvaö finnst þér?
— Verkalýðshreyfing sem ætlar
að ná einhverjum árangri verður
að hafa sterkan pólitiskan flokk
að bakhjarli. Ef einhver efast um
þetta, ætti hann að skoða samn-
inga sem verkalýðsfélög gera og
sjá svohvernig þeim er rift, beint
og óbeint, á Alþingi — með geng-
isfellingum, með breytingu á
verðbótakerfi. A einni nóttu er á
Alþingi kannski svipt burt ár-
angri af tveggja ára baráttu.
Eigum við þá aö segja: við
höldum barasta áfram að berjast
i verkalýðshreyfingunni og okkur
kemur pólitik ekkert við?
Vitanlega verðum við að berj-
ast á fleiri en einum vigstöövum
til þess að breyta þjóöfélaginu til
samræmis við þarfir verkafólks.
Og til þess þarf hér sem annars-
staðar pólitiska flokka, sem eru
hugmyndalega skyldir verka-
lýðshreyfingunni. En auðvitað
má eldrei halda svo á málum i
verkalýösfélögum, að einhverjir
menn ekki hafi sama rétt og aðrir
vegna pólitiskra skoðana sinna.
Stéttaskipting
— Þér hefur fundist erfitt að
skapa samstöðu um jafnlauna-
stefnu eða einhverja samræmda
launastefnu yfir höfuð?
— Þvi er ekki að leyna, aö innan
ASl og þó enn frekar utan þess er
mikið launamisrétti, einnig ef
tekið er miö af hliöstæöum störf-
um. Það er einkenni á islensku
þjóðfélagi, að laun eru lág miöað
við grannþjóðir okkar, en þetta
bil er að nokkru vegið upp meö yf-
irvinnu — sem að sinu leyti kem-
ur svo niður á félagslegum kjör-
um manna.
Ég er hræddur um að viö séum
að þokast æ lengra inn i það á-
stand sem einkennir þróuð, iön-
vædd þjóðfélög: sem sé það, að
hinn almenni launamaður verður
æ meira útundan. Sérhæfingin
hefur tryggt ýmsum hópum mun
betri kjör, meðal annars vegna
þess að stéttarfélög ýmissa sér-
hæfðra hópa eru miklu harðari
hagsmunafélög og harðvitugri i
kaupkröfum en verkafólk al-
mennt. öfgafull dæmi væru t.d.
læknar og flugmenn — án þess ég
sé að fordæma einstaklinga
hvorki I þeim hópum eða öðrum.
Ég óttast aö þessi harðfylgni
sérhæfðra hópa verði til aö
sundra launafólki æ meir og auka
raunverulega stéttaskiptingu i
þjóðfélaginu. Við þurfum ekki
annað en skoða einstök hverfi og
byggðir Stór-Reykjavikur til
að sjá, að það fólk sem hefur
sterkari aðstöðu i þjóöfélaginu
lifir blátt áfram allt öðru lifi en
almennt verkafólk. Það sem
blekkir okkur i þessu efni, og ýtir
Nei, þetta er ekki
menntamannahatur heldur ótti
við vaxandi stéttaskiptingu.
undirtalið um stéttleysi á Islandi,
er það, að umgengnishættir eru
öðruvisi hér en erlendis. Menn
eru i kallfæri hver við annan,
ræðast viö, hvar i stétt sem þeir
eru. En þaö skyldi þó ekki vera að
einnig þetta væri að breytast?
Hér við bætist, að eins og ég gat
um áðan, hefur það komið i hlut
almennu verkamannafélaganna
aö halda á lofti samfélagslegum
markmiðum. Kannski ekki i nógu
rikum mæli, en þau reyna það
samt. Slikt frumkvæði er sjaldséö
frá þeim sem hafa i mjög rlkum
mæli lokast inni i þungum áhersl-
um á sina sérstöðu og sérstöku
réttindi. Þegar háskólamenn til
dæmis etja fram kröfu um sex
mánaða fæðingarorlof, þá getur
það veriö gott og blessað. En væri
ekki nær að byrjaá þvi, að sjá til
þess að allar konur njóti þess
þriggja mánaða fæðingarorlofs,
sem aðeins hluti þeirra nýtur nú?
Menntamanna-
hatur?
— Ég neita þvi að áhyggjur af
þessu tagi séu menntamannahat-
ur. Ég blátt áfram óttast vaxandi
stéttaskiptingu, lagskiptingu,
sem mun þegar allt kemur til alls
gera þetta þjóöfélag verra og
hægrimengaðra. Og að þvi er
menntamennina sjálfa varðar þá
eru þeir vitaskuld hver öðrum ó-
likir i þessum efnum. Meðal
kennara eru til dæmis mjög
margir hugsjónamenn sem vilja
beita sér gegn þeirri þróun sem
ég var að lýsa. Og við vitum lika
vel, að kjör háskólamanna eru af-
skaplega misjöfn. Milli einstakra
manna i Bandalagi háskóla-
manna er meiri innbyrðis kjara-
munur en milli t.d. Dagsbrúnar-
manna og einstakra BHM -
manna. Við skulum heldur ekki
gleyma þvi I þessu sambandi að
jafnrétti til náms hefur verið eitt
af grundvallaratriðum i baráttu
verkalýðsfélaga, og eitt af þvi á-
nægjulegasta sem gerst hefur i
þjóðfélaginu á sl. 20-30 árum er
einmitt það, aö menntamenn
koma i mun rikari mæli en áöur
úr verkalýösstétt.
Ég segi enn og aftur: það er
forgangsverkefni i þjóðfélaginu
að brjótast út úr þessari þróun,
hækka laun þess fólks sem hefur
lág laun, 220 þúsund krónur og
þar um bil og bæta kjör þeirra öll,
ekki sist i lifeyrismálum. Að öðr-
um kosti fáum við yfir okkur enn
meiri stéttaskiptingu.
Kratavináttan
— Er ekki rétt sambandi við
stjórnarmyndun i fyrra og fram-
hald af henni að taka þig til bæna
fyrir kratavináttu, Guðmundur?
— Já, ég er sakaður um krat-
isma. Ég hef satt að segja óbif-
andi trú á þvi, að meginatriði I
lifsviðhorfum þess verkafólks
sem skiptist mjög mikið á Álþýðu-
bandalagiö og Alþýðuflokkinn
fari saman: I þvi að vilja efla
verkalýðshreyfinguna, skapa
þjóöfélag þar sem meiri jöfnuöur
og öryggi rikir. Mér óar við þvi,
aö þessir flokkar þurfi að etja
kappi hvor við annan upp á llf og
dauða. Eyði kannski meginhluta
af þreki og áróðri i að höggva .
hvor annan niður. Atakanlegt
dæmi um þetta er Alþýðublaðið
siðustu daga.
Frá þessari trú hefi ég ekki
vilja vikja, þótt aö yfir hana
gangi hvert stóráfallið af öðru.
En sannleikurinn er sá, að það
.verkafólk sem maður þekkir, það
ræður ekki stefnu Alþýðuflokks-
ins.
Dæmið af siöustu rikisstjórn er
mjög átakanlegt. Kratar risu upp
með tillögur, sem meðal annars
fela það i sér að ráðist er að lifs-
kjörum þessa fólks sem er á þess-
um almennu launum. Og hver sá
sem ekki er með i dansinum,
hann á að heita svikari i baráttu
viö verðbólguna. Verðbólga á sér
vissulega margar orsakir, en mér
finnst það eftirtektarvert, að hún
verður jafnan alvarlegust i mál-
flutningi manna þegar reynt er að
rétta hlut láglaunafólks. öll ó-
hæfuverk gagnvart almenningi
eru framin undir yfirskini verö-
bólguhættunnar.
Mér finnst ljóst, að ef Sjálfstæð-
isflokkurinn fer vel út úr þessum
kosningum, og ef Alþýðuflokkur-
inn verður ekkifyrir alvarlegu á-
falli, þá munu þeir sem ráða Al-
þýöuflokknum taka höndum sam-
an við Sjálfstæðisflokkinn og að-
gerðir þeirra veröa hatrammari
en nokkuð þaö sem við höfum
lengi séð. Og það er lika ljóst, að
það er útkoman hjá Alþýðu-
bandalaginu sem mun ráða
mestu um það, hvaða kjark
hægriöflin i Alþýðuflokknum
hafa til illra verka. Það eina sem
getur dregið úr þeim móðinn er
sterkt Alþýðubandalag.
Ég eygði sterka von eftir að
bæði Alþýðubandalag og Alþýðu-
flokkur sigruöu i kosningunum i
fyrra um að stórtiöindi væru i
vændum i landinu. Þvi miður höf-
um við þurft að horfa upp á að svo
varð ekki. Ég hefi ekki glataö
trúnni á möguleika verkafólks i
báðum flokkum til að starfa sam-
an. En ég verð að horfast i augu
við það, að forysta Alþýöuflokks-
ins stefnir ekki að neinni slikri
samvinnu.
Drekinn skiptir
um ham
Og svo er það ihaldshrollvekj-
an.
Sjálfstæðisflokkurinn hefur
leikið einkennilegt hlutverk i is-
lenskri pólitik. Hann hefur ekki
rekið ómengaða Ihaldspólitik,
haft vit á að tempra hana með
vissu kratisku yfirbragði og m.a.
þess vegna náð talsvert til launa-
fólks. En nú skiptir drekinn um
ham. Nú er boðaður 35 miljarða
niöurskuröur á rikisútgjöldum.
Það er spilað á slikar upphæðir
vegna þess aö fólki ofbýöur rétti-
lega misrétti i skattamálum og ó-
ráðsia I meðferö opinberra fjár-
muna. Og vitanlega má margt
leiðrétta i þeim efnum. En hér er
boðið upp á aögerðir sem þýða i
senn stórhækkun matvöruverðs,
afnám visitölugreiðslna, veru-
lega skerðingu i heilbrigðismál-
um og að öllum likindum skerö-
ingu á námslánum og þar með
jafnrétti til náms. Um leiö er boö-
aö aö stórlækkaðir séu skattar á
fyrirtækjum og frjáls verslunar-
álagning. Útkoman er hatrömm
afturhaldsstefna, sem munþi
verða i framkværr.d ein svæsn^sta
árás sem gerö hefur veriö á Is-
lenskt samfélag. Einn þáttur i
þessu, þó þvi sé aö sjálfsögðu ekki
veifað fyrir kosningar, er sá, að
það megi ekki vera spenna á
vinnumarkaöi. Þar með er átt við
það sem kallað er hóflegt at-
vinnuleysi. Slikt atvinnuieysi, á-
samt með rýrnandi kaupmætti
launa og blátt áfram ranglátara
þjóöfélagi mundi þýða i fram-
kvæmd fjöldaflótta úr landí, 10-20
þúsundir manna mundu flýja.
Það eru þessi áform sem viö
ætlum okkur aö hnekkja I kosn-
ingaslagnum.
— áb.
BÆKUR
Göturæsis-
candidatar
— ný skáldsaga
Ut er komin hjá Almenna
bókafélaginu skáldsagan
Göturæsiskandidatar eftir
Magneu J. Matthiasdóttur. Þetta
er önnur skáldsaga þessa unga
höfundar. — áður hafa komið út
eftir Magneu Ijóðabókin Kopar,
1976 og skáldsagan Hægara pælt
en kýlt, 1978.
Um Göturæsiskandidata segir
svo aftan á bókarkápu.
„Reykjavikursagan Göturæsis-
kandidatar heföi getaö gerst fyrir
4-5árum, gæti verið að gerast hér
og nú. Hún segir frá ungri
menntaskólastúlku sem hrekkur
út af fyrirhugaðri lifsbraut og
kemst i félagsskap göturæsis-
kandidatanna. Þar er að
finnamargs konar manngerðir og
andstæöur — sumir eru barnslega
saklausir og bliðlyndir, aðrir
harðir og ofsafengnir. Og þeir
eiga það allir sameiginlegt að
vera lágt skrifaðir i samfélaginu,
og kaupa dýrt sinar ánægju-
stundir. Astriður og afbrýöisemi
verða u m s v i f a m i k 1 a r
systurkomist þær um of til áhrifa.
Hvað veröur i slikum félags-
skap um unga stúlku frá „góðu”
heimili, sem brotið hefur allar
brýr að baki sér?”
Göturæsikandidatar er bæði
gefin út i bandi og sem pappirs-
kilja. Bókin er 170 bls. aö stærö og
unnin i Prentverki Akraness.
Dönsk ástar-
saga frá Hörpu
Hörpuútgáfan á Akranesi
sendir nú frá sér elleftu bókina
eftir hinn vinsæla, danska höfund
Bodil Forsberg.
Bókin fjallar um unga stúlku
sem hefur oröið fyrir biturri
reynslu I æsku, er henni var
nauðgaö. Um svipað leyti sem
ástin er aö lækna þau sár, birtist
gamall draugur á vettvangi
sögunnar. 1 bókarkynningu segir:
I þessari bók rekur BODIL
FORSBERG þræöi sem liggja um
ótal krókastigu, þar sem glæsi-
leiki og göfugmennska eiga i
striði við moröingja og kynóöan
ofbeldismann. Enn ein metsölu-
bók þessa vinsæla höfundar.
Skúli Jensson þýddi bókina,
sem er 192 bls.