Þjóðviljinn - 30.08.1980, Síða 22

22 SIÐÁ — ÞJÓÐVÍLJINN Helgin 30.-31. ágúst 1980
RÝMINGARSALA
á gólfteppum og butum
20%-50%
AFSLÁTTUR
Stendur f nokkra daga
lEPPfíLfíND
Grensásvegi 13
Símar 83577 og 83430
Stúdentakjallarinn
Klúbbur eff ess
DJASS
SUNNUDAGS-
KVÖLD
Guömundur Steingrímsson
og hljómsveit hans leika í
klúbbnum uppi. Matur frá
kl. 6.
Fimmtudagur 4. sept.:
Reynir Sigurðsson, Tómas
Tómasson, Ásgeir óskars-
son og Þóröur Árnason með
dúndrandi djassmúsík.
Stúdentakjallarinn
Klúbbur eff ess
v/Hringbraut.
Óskar Þórðarson frá Haga skrifar
Ó, Dj onny
1 stóru timburhúsi, innarlega
við Laugaveginn, höfðu þrjár
ungar stúlkur rúmgott herbergi á
leigu. Tvær þeirra voru skóla-
systur minar frá Reykholti. Ég
hygg að þær hafi snemma verið
allmjög upp á karlhöndina og
mjög fljótlega eftir að breski her-
inn kom til Islands voru þær
komnar „á kaf i bransann”, eins
og það var kallað. Einnig mun
stallsystir þeirra hafa verið af
svipuðu sauðahúsi. Ekki þekkti
ég neitt til hennar fyrr en ég
heimsótti þær stöllur í vistarveru
þeirra við Laugaveginn.
Nokkur tengsl og kunnings-
skapur var milli Reykhyltinga,
bæði skólabræðra og systra,
fyrstu árin eftir Reykholtsdvöl-
ina. Sumt af þessu unga fólki
flutti til Reykjavikur, til frekara
náms, og hernámsvinnan og allt
það sem hernáminu fylgdi sogaði
drjúgan hluta þess til sin á þá
staði þar sem mest var um að
vera og þá sérstaklega til
Reykjavikur. Ég minnist þess að
einu sinni var haldið smá sam-
kvæmi. svokallað Reykhyltinga-
kvöld. Það voru framtakssamir
ungiinglingar úr minum árgangi
frá Reykholti sem gengust fyrir
þvi. Þar var spilað, sungið og
dansað og þangað komu ótrúlega
margir.
Þetta var heilbrigð og fersk
unglingavinátta sem entist þó
leiðir skildu, en fæst af þessum
kynnum leiddu til hjúskapar, þó
voru þessi dæmi, jafnvel nokkr-
um árum siðar.
Dag nokkurn skeði það, að ég
hitti þær tvær skólasystur minar
sem fyrr er getið, á götu i bænum.
Þær buðu mér að heimsækja sig
og samdist svo um, að ég gerði
um þær visur og hefði með mér,
þegar ég yrði gestur þeirra.
Samningurinn hljóðaði upp á það,
að herbergissystir þeirra skyldi
einnig fá sina visu, þó að ég hefði
ekki enn séð stúlkuna, né heyrt.
Að launum skyldi ég fá kaffi og
kökur, eins og mig lysti. Er nú
ekki að orðlengja þaö, að ein-
hvern næstu daga labbaði ég inn
Laugaveginn, hitti þær stöllur
heima og um viðtökurnar var
ekki að sakast, enda stóð ég við
minn hluta af samningnum.
Ekki hafði ég lengi dvalið þarna
þegar einni vinkonunni varð litið
út um glugga og sagði að bragði:
— Guð, þarna kemur Djonn
(eða hvern fjandann hún nefndi
hann). Þessi náungi var breskur
hermaður og hafði, að þvi er mér
skildist, verið i tygjum viö, ja við
skulum segja vinkonu númer eitt,
en hún vildi nú ólm segja upp
þeirra vinskap og losna við pilt-
inn. Gerðist nú margt i miklum
flýti meðanDjonn nálgaðisthúsið
og fór upp margar tröppur, að
útidyrunum.
Vinkona númer eitt var drifin
inn á klósett, sem var á ganginum
og sem, eins og i flestum þessara
gömlu húsa, var ekki rúmgóð
vistarvera. Ekki þótti rétt að ég,
Islendingurinn, yrði séður hjá
þeim. Þær vildu auðvitað hafa
allt á hreinu. Og einnig ég var
drifinn á klósettið, með vinkonu
númer eitt og þar hímdum við i
þrengslunum meðan vinkonur
númer tvö og þrjú fullvissuðu
Djonn um að vinkona númer eitt
væri ekki heima. Mér varð
skyndilega ljóst að ég var staddur
i dæmigerðum heimi hins ljúfa
lífs hernámsáranna, á markaðs-
togi girndar og nýjungagirni.
I hjarta minu hafði ég and-
styggð á þessu, á hernámi, á her-
mönnunum, án þess aö eiga
sökótt við hvern einstakan þeirra,
og á islensku stúlkunum sem
lögðu lag sitt við þá. Mig langaði
til að komast burt úr prisundinni,
úr loftleysinu og fýlunni, svifta
upp hurðinni og hlaupa út úr
húsinu, en ég gerði ekki neitt,
bara beið.
Það tók dálitinn tima að sann-
færa dátann um að vinkona hans
væri alls ekki i herberginu og á
meðan á þvi stóð þorðum við tvö
ekki að láta i okkur heyra. En
þegar kauði var farinn var okkur
gert aðvart og heimsóknin hélt
áfram i fyrra horfi. Ég gerði
kaffinu og kökunum skil en sam-
tal stúlknanna snerist um það hve
Djonn væri afskaplega þrár og
tortrygginn.
Ég fann að ég var algerlega
utanveltu i þessum félagsskap.
öll hugsun og vandamál kvenn-
anna snerust um hermennina. 1
vitund þeirra voru íslendingar
ekki lengur til. Og heimsóknin
varð einnig nokkuð endaslepp. Ég
veitti þvi athygli að vinkona
númer tvö var alltaf að lita á
kiukkuna á milli þess sem hún fór
út að glugganum og kikti út. Það
leið heldur ekki á löngu að hún
yrði einhvers visari. Þá klappaði
hún saman lófunum og hálf-
hrópaði upp yfir sig:
ö, hann Dikk er að koma. Hann
er alltaf svo akkúrat, hann Dikk.
Og á meðan hún fór til dyra að
taka á móti Dikk sinum,
hvisluðust vinkonur númer eitt og
þrjú á um að nú yrðum við að fara
út, öll þrjú,— Þau verða að fá að
vera ein. Það er svo langt siðan ...
Ekki get ég sagt að ég harmaði
það þótt heimsóknin reyndist
töluvert öðruvisi en ég hafði áður
gert mér i hugarlund að hún yrði.
Vinkonurnar tvær sýndu á sér
fararsnið og ég kvaddi og fór. Það
var sannarlega að þvi nokkur
léttir, að vera aftur kominn út á
Laugaveginn þrátt fyrir alla
Dikkana og Djonnana, sem voru
þar á ferli i hersetinni borg.
Vinkona númer eitt giftist
seinna Islendingi, að þvi mér var
sagt. Vinkona númer tvö hélt alla
tið tryggð við hermennina, þá
amerisku eftir að þeir komu til
landsins. Hún giftist einum
slikum, fór með honum til
Ameriku, skildi, kom heim, giftist
á ný öðrum Amerikana og fór
með honum vestur. Vinkona
númer þrjú hafði þann hátt á að
eignast a.m.k. tvö börn með
ameriskum. Einhver ár bjó hún
með börn sin i braggaskrifli i
Skólavörðuholtinu, liklega við
heldur þröngan kost. Hvort
nokkur vildi taka sér hana fyrir
konu, veit ég ekki.
Hernámsmorgunninn 10. mai 1940. Myndin hefur ekki birst áður