Þjóðviljinn - 26.11.1982, Blaðsíða 5

Föstudagur 26. nóvember 1982 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 5
»>
XJm að koma óorði á vinstri stefnu
u
Að heita Filippía en
kalla sig Hugrúnu
Við setningu 41. flokksþings
Alþýðuflokksins hér uppi í
Gamla bíói, fór Gunnar Eyjólfs-
son með þessi fleygu orð:
„það er ekki ranglæti hinna ill-
viljuðu, sem er verst; það versta
er þögn og afskiptaleysi hinna
góðviljuðu.“
Þess vegna er til þín leitað. Það
heitir pólitík. Hún snýst um sam-
stöðu fólks í baráttu fyrir mál-
stað, sem er þess virði, að fyrir
hann sé barist.
Hver er sá málstaður, sem bíð-
ur þess að þú takir upp merkið og
rjúfir þögnina?
Málstaður, sem
leitar liðsinnis
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem Seðlabankinn byggir sér höll
uppi á Arnarhól, sem jafnast á
við 300 íbúðir, á sama tíma og
unga parinu, sem við hittum
áðan, er úthýst?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem barir og búllur spretta upp
eins og gorkúlur á haug, á sama
tíma og heilbrigður atvinnurekst-
ur þrífst ekki lengur?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem svokölluð ríkisstjórn stendur
mánuðum saman fyrir stórkost-
legustu útsölu íslandssögunnar á
niðurgreiddum gjaldeyri (á
röngu gengi)? Afleiðingarnar?
Linnulaust innflutningsæði og
óhófseyðsla sem leiðir til botn-
lauss viðskiptahalla, á sama tíma
og hlutur sjómanna hefur minnk-
að a.m.k. um fjórðung, þrátt fyrir
óbreytt strit.
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ríkisstjórn vekur almenningi
falskar vonir um stöðugan gjald-
miðil með myntbreytingu, sem
látin er renna út í sandinn á fyrsta'
ári, misnotuð sem skálkaskjól
yfirgengilegra verðhækkana?
Er nokkuð að í þjóðfélagi,
þar sem fátækt og eignalítið fólk í
þéttbýli er látið greiða drjúgan
hluta af tekjum sínum, sköttum
sínum, sem meðgjöf með óselj-
anlegum offramleiðslubirgðum
matvæla ofan í ríka útlendinga?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem togaraflotinn býr við strang-
ar aflatakmarkanir helminginn úr
árinu, á sama tíma og gæðingum
stjórnarflokkanna eru „gefnir“
20-30 togarar? Afleiðingarnar?
Aukin fjárfesting og meiri til-
kostnaður við að veiða minnk-
andi afla. Þannig eru sjómenn
hlunnfarnir; þess vegna þarf að
hækka fiskverð meir en ella, fella
gengi meir en ella, og þannig er
kynt undir meiri verðbólgu en
ella væri.
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem þessi harðduglega þjóð verð-
ur vegna lélegs stjórnarfars, að
sætta sig við þriðjungi lakari lífs-
kjör, þrátt fyrir a.m.k. þriðjungi
lengri vinnutíma en grannþjóðir
okkar?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ríkisstjórn efnir hátíðleg
kosningaloforð með þeim hætti
að koma verðbólgu upp í 70-80%
á ári, þegar hún lofar 7%?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem erlendar skuldir okkar nálg-
ast óðfluga helming árlegrar
þjóðarframleiðslu og fyrr en varir
fer annar hver fiskur, sem ís-
lenskir sjómenn draga á land, til
greiðslu afborgana og vaxta til er-
lendra lánardrottna?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ríkisstjórn með þátttöku
sjálfskipaðra verndara verkalýðs-
hreyfingar og þjóðfrelsis, lætur
sér sæma að rifta kjarasamning-
um, falsa vísitölugrundvöll og
skerða verðbætur á laun því sem
næst ársfjórðungslega, þvert ofan
í gefin fyrirheit? Alþýðubanda-
lagið lofaði ekki bara að setja
„samningana í gildi“, þeir
sögðust einir allra standa vörð
um vísitölukerfið sem seinustu
brjóstvörn launþega. Þeir hafa
nú stjórnað í 16 vísitölutímabil.
14 sinnum hafa þeir látið sér
sæma að skerða umsamdar vísi-
tölubætur á laun. Er hægt að
ganga lengra í vanefndum á gefn-
um loforðum? Þeir hafa verið
vegnir og léttvægir fundnir.
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ríkisstjórn m.a. með þátt-
töku svokallaðra sósíalista býðst
til að greiða landeigendum því
sem næst bílverð fyrir ærgildið,
að sögn Höllustaða-Páls, vegna
lífsnauðsynlegra virkjana, en
stendur gegn kröfu Alþýðu-
flokksins um þjóðareign á landi
og náttúruauðlindum?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem vel reknum fyrirtækjum,
sem geta greitt hátt kaup, er
meinað að vaxa og dafna, á sama
tíma og búskussum í sjávarútvegi
og landbúnaði er haldið uppi með
óafturkræfum styrkjum af al-
mannafé?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ábyrgðarlausir kommissarar
hins pólitíska fyrirgreiðslukerfis
taka fyrst ákvarðanir um útgjöld
ríkis og ríkisstofnanaskv.óska-
listum, en hækka síðan skatta eða
auka erlendar lántökur á móti, í
stað þess að ákveða tekjurnar
fyrst og haga framkvæmdum í
sambandi við það?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem pólitíkusar hafa lagt undir sig
alla sjóði með takmörkuðu fjár-
festingarfé þjóðarinnar og mis-
nota vald sitt á degi hverjum til
sjálfvirkrar útsölu á niðurgreiddu
lánsfé til óarðbærra framkvæmda
eða í pólitískt verndaðan halla-
rekstur?
Er nokkuð að í þjóðfélagi, þar
sem ráðdeildarsömu fólki er gert
ókleift að spara, þar sem almenn-
ingi er fyrirmunað að festa fé í
heilbrigðum atvinnurekstri, þar
sem fyrirtækj um er gert ókleift að
skila hagnaði og framtíð þjóðar
og lífskjör næstu kynslóðar er
veðsett erlendum lánar-
drottnum?
Ber nokkur
ábyrgð?
Ber nokkur ábyrgð á því,
hvernig komið er? Trúið þið því,
að allt þetta stafi af skyndilegum
aflabresti, þegar staðreyndin er
sú, að s.l. þrjú ár hafa hvert um
sig unnið til gullverðlauna, silfurs
og brons sem mestu aflaár ís-
landssögunnar?
Trúið þið því, að þetta sé allt
saman að kenna þeirri
heimskreppu, sem enn hefur ekki
numið hér land? Aðrar þjóðir
búa við alvarlegt atvinnuleysi,
vegna þess að örtölvan og sjálf-
virkni í framleiðslu henni tengd,
hefur leyst mannshöndina af
hólmi. Þess verður skammt að
bíða, að einnig við stöndum
frammi fyrir því vandamáli. En
árangur grannþjóða okkar í
viðureigninni við verðbólguna
hefur komið okkur til góða í
lægra innflutningsverði. Og við
flytjum inn flestar okkar
nauðsynjar. Styrking dollarans,
en við fáum greitt fyrir flestar út-
flutningsafurðir okkar í dollurum
hefur komið íslenskum sjáv-
arútvegi til góða. Það er einfald-
lega ósatt, að áhrifa heimskrepp-
unnar hafi enn sem komið er gætt
hér svo nokkru nemi. Sann-
leikurinn er sá, að fráfarandi
ríkisstjórn hefur búið við sérstakt
góðæri til lands og sjávar. Við
höfum í raun og veru sem þjóð
byggt lífskjör okkar á þeirri gífur-.
legu aflaaukningu sem orðið hef-
ur í kjölfar útfærslu fiskveiðilög-
sögunnar í 200 mílur. Hefðum við
ekki notað þessa happafengs,
sem fyllilega má jafna við nýfeng-
inn olíuauð, væri þessi ríkisstjórn
fyrir löngu hrunin eins og spila-
borg í vindi.
Trúið þið því, að ófarir Okkar
séu öllum öðrum að kenna, en
mönnunum, sem sögðust ætla að
bjarga virðingu Alþingis 1980 og
þóttust hafa ráð undir rifi hverju,
fyrir kosningarnar 1979, þegar
jafnaðarmönnum ofbauð svo
ábyrgðarleysið, að þeir höfnuðu
samábyrgð um feigðarflanið og
skutu málum undir dóm ykkar í
kosningum? Það vantar ekki, að
stjórnarliðar vilji láta þakka sér
að enn hefur ekki komið til alvar-
legs atvinnuleysis. Samt er það
heldur ekki þeim að þakka. Það
er að þakka óvæntri aflaaukningu
og sæmilega hagstæðum viðskipta-
kjörum liðinna ára. Það er að
vísu hægt að koma í veg fyrir
atvinnuleysi um skeið með því að
lifa á sláttumennsku erlendis og
láta prenta peningaseðla innan-
Jón Baldvin
Hannibals
son skrifar
lands. En það er aðeins gálga-
frestur. Með þessum ráðum eru
eldar verðbólgunnar kyntir og
þar kemur að lokum að húsið
stendur alelda; í björtu báli. Þeg-
ar fyrirtækin eru löngu orðin ó-
samkeppnisfær, þegar þau verða
að lokum að gefast upp vegna
langvarandi hallareksturs og
skuldasöfnunar, þá er komið að
skuldadögum. Þeir nálgast nú
óðum.
Sjálfskaparvítin
eru verst
Sjálfskaparvítin eru verst. Lít-
ilmannlegast af öllu í mannlegum
samskiptum er að neita allri
ábyrgð orða sinna og gerða og
vilja varpa allri sök af óförum sín-
um yfir á aðra. Við skulum líka
spyrja: Hver er okkar ábyrgð,
mín og þín, og þeirra sem treystu
þessum mönnum fyrir umboði
sínu til að stjórna landinu?
Man nokkur eftir stjórnmála-
foringja sem fyrir kosningar
1979 boðaði trúna á manngildið,
sem hann sagði framsóknarmenn
dyggari fulltrúa fyrir en annað
fólk. Síðan hefur hann vart mátt
um annað hugsa en að innheimta
ærgildin af atkvæðalitlum skatt-
greiðendum í þéttbýli. Þeir eru
orðnir niðurlútir núna, fram-
sóknarmennirnir, enda allt á
niðurleið undir þeirra stjórn,
nema það eina, sem þeir lofuðu
að telja niður, verðbólgan. Nú
lofar Steingrímur því á flokks-
þingi þeirra framsóknarmanna
þessa dagana, að byrja niðurtaln-
inguna á miðju ári 1983. Nú
skyldi ég hlæja, væri ég ekki
dauður, sagði karlinn. 1 heilt
kjörtímabil hefur Tómas frá
Hánefsstöðum talað eins og hann
væri stjórnarandstæðingur, eða
a.m.k. gersamlega áhrifalaus á
stefnu ríkisstjórnarinnar. Það er
sennilega rétt. Það er ekki að
furða, að Framsóknarflokkurinn
er orðinn að eins konar „kofa
Tómasar frænda“ í íslenskri pó-
litík.
Að koma óorði
á vinstristefnu
Man nokkur þá fræknu for-
ingja, er lofuðu að „setja samning-
ana í gildi“ og sögðust standa trú-
an vörð um vísitölukerfið, sem
var að þeirra sögn síðast brjóst-
vörn launþegans? Þeir hafa nú
stjórnað í 16 vísitölutímabil. 14
sinnum - af 16 mögulegum - hafa
þeir falsað vísitöluna, svikið mál
og vog. Og enn vega þeir í þann
sama knérunn á fullveldisdaginn,
í jólamánuðinum, þegar allt
þeirra glamur, öll þeirra gífur-
yrði, allar þeirra heitstrengingar
hafa reynst vera hégómi, stað-
leysustafir og vindbóla.
Um áramótin 1978-1979 lenti
Svavar Gestsson þá banka- og
viðskiptaráðherra, í ritdeilu við
staðfastan byltingarsinna og
gamlan félaga, Óla komma, sem
þá var vitavörður fyrir vestan.
Ólafi leiddist greinilega, að Al-
þýðubandalagið er alltaf að villa
á sér heimildir. Hann líkti því við
þá skáldkonu, sem kallar sig
Hugrúnu, en heitir reyndar Filipp-
ía. Það er sagt aö rónarnir komi
óorði á brennivínið. Eins er það
með Alþýðubandalagið og Fram-
sókn, þessa tvíburaflokka verð-
bólguáratugarins. Það vantar
ekki að þeir skreyta sig með fal-
legum nöfnum og þykjast vera
vinstri flokkar. En það er eins
með þá og rónana: Þeir koma
óorði á alla vinstri stefnu.
Óli kommi minnti félaga Svav-
ar á söguna af karlinum sem var
nappaður fyrir að selja kinda-
kæfu blandaða hrossakjöti. „Við
yfirheyrslu hjá sýslumanni viður-
kenndi karlinn að hlutföllin í kæf-
unni væru svona: „ein á móti ein-
um“. Við nánari rannsókn kom í
ljós, að hann hafði notað eina
kind á móti einu hrossi.“ Þetta
þótti viðskiptamönnum karls
nokkuð strembið álegg. Út af
þessu leggur Óli kommi í opnu
bréfi til Svavars og segir: „Þó
hygg ég, að karlinn hafi með
meiri rökum getað kallað fram-
leiðslu sína kindakæfu, heldur en
ríkisstjórn in samstarfsyfirlýsingu
sína vinstristefnu."
Jón Baldvin Hannibalsson,
alþingismaður er fyrrum ritstjóri
Alþýðublaðsins. Jón Baldvin
hefur haft víðtæk afskipti af
pólitík, hann var m.a. einu sinni í
Alþýðubandalaginu. Jón Baldvin
er kandidat í prófkjöri
Alþýðuflokksins sem nú stendur
fyrir dyrum.