Þjóðviljinn - 16.06.1983, Síða 14

14 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 16. júnl 1983
BLAÐAUKI
Þarna eru nokkrir íslendingar, sem nú eru orðnir austurrískir „ríkisborgarar".
Margrét Helgadóttir á reiðhesti sínum Hirti.
Tapast stormurinn úr faxinu?
- Ég komst fyrst í kynni við
hestinn þegar ég var 9 ára
gömui en þá keypti pabbi sinn
fyrsta hest. Síðan hef ég átt við
hann sálufélag og vona að það
endist sem lengst, því það er
góður félagsskapur.
Það er Margrét Heigadóttir hjá
auglýsingastofunni Argus hér í
Síðumúlanum, sem mælir svo,
fæddur og uppaiinn Reykvík-
ingur.
- Úr því að hesturinn var nú orð-
inn heimilisvinur okkar þótti sjálf-
sagt að senda mig í reiðskóla hjá
Fáki, heldur Margrét áfram máli
sínu. - Það er kannski ekki rétt að
segja að ég hafi verið send því ég
vildi þetta sjálf. Ég hef e.t.v. verið
ofurlítið smeyk við að setjast á bak
svona stórri skepnu eins og mér
mhg ræðir við
Margréti
Helgadóttur um
kynni hennar
af fslenska
hestinum heima
og erlendis
Margrét hefur brugðið sér á bak.
fannst hesturinn vera, en áhuginn á
að læra og sitja hest varð þó óttan-
um fljótlega yfirsterkari, enda
reyndust hestarnir, sem þeir settu
undir mig hjá Fáki, ekki vera neinir
villingar heldur stilltir og öruggir
hestar. Það var eins og þeir vissu
hvað mætti bjóða knapanum. Ekki
voru nú þessir útreiðartúrar neirjar
langferðir, oftast mun hafa verið
farið á milli Fákshúsanna. Svo
skiptumst við systkinin á að fara á
bak um helgar og áhugi minn á
hestinum jókst jafnt og þétt eftir
því sem ég kom oftar á bak honum
og kynntist honum meira.
Hestaleiga
í Skagafirði
- Þannig liðu 8 ár. Þá bauðst mér
að fara norður í Skagafjörð og
starfa þar við hestaleigu, sem
Björn Steinbjörnsson frá Haf-
steinsstöðum rak. Hólf höfðum við
fyrir hestana í Krossanesi í Vall-
hólmi hjá Sigurði bónda Óskars-
syni, miklum og þekktum hesta- og
gleðimanni, og svo í Varmahlíð.
Meiri hlutinn af viðskiptamönnum
okkar voru útlendingar, sem voru
að ferðast um landið, komu með
rútubílum í Varmahlíð og stöldr-
uðu þar við til þess að komast á
hestbak. íslendingar slæddust svo
dálítið með. Þessar ferðir voru yfir-
leitt stuttar, hálftími til klukkutími
en stundum þó lengri. Kannski hef-
ur aðalatriðið verið að geta sagt frá
því eftir á að komið hafi verið á bak
íslenskum hesti. Að þessu starfaði
ég í tvo og hálfan mánuð og líkaði
vel í Skagafirðinum.
Farið utan
Ég var nú fyrir alvöru komin út í
hestamennskuna og því var það að
ég ákvað að drífa mig á Evrópu-
mótið, sem þá var haldið í Dan-
mörku. Raunar langaði mig mest
til þess að komast á íslenskt hesta-
bú í Þýskalandi en á því var nú ekki
kostur í bili. Á mótinu hitti ég Jo-
hanes Hoyos frá Austurríki. Hann
rak reiðskóla og gistiheimili fyrir
nemendurna og mötuneyti í sam-
bandi við það. Johanes bauð mér
vinnu, jöfnum höndum við hestana
og mötuneytið og tók ég því boði
fegins hendi.
Síðan gerðist það er við vorum á
leið gegnum Þýskaland í áttina til
Austurríkis, að bíll okkar bilaði.
Hoyos var þá svo heppinn að
rekast þarna á þjóðverja, Heinkel
að nafni, sem hann kannaðist við
og nauð aðstoðar hans við að lag-
færa bílinn. Á meðan þeir félagar
brösuðu við bílinn fórum við kona
Þjóðverjans að spjalla saman.
Spurði hún mig þá hvort ég vissi um
einhverja íslenska stúlku, sem væri
til með að koma og vinna við hesta-
bú þeirra hjóna, en þau voru með
70 íslensk hross og vildu gjarnan fá
íslenska stúlku til aðstoðar. Ég lof-
aði að athuga það er ég kæmi til
Austurríkis og skrifaði þá heim í
því skyni.
Þegar til Austurríkis kom varð
ég fyrir nokkrum vonbrigðum. í
stað þess að vinna, öðrum þræði
a.m.k. við hestana, var ég mestan
part í eldhúsinu. Það varð til þess
að ég skrifaði Heinkel-hjónunum
og sagðist koma sjálf. Og eftir að
hafa verið þrjá og hálfan mánuð í
Austurríki fór ég til Þýskalands um
miðjan des.
í Svartaskógi
Hjónin áttu heima í litlu þorpi í
Svartaskógi. Þar fannst mér mjög
fallegt. Þetta var 1977 og þarna
dvaldi ég í 8 mánuði en fór heim
rétt fyrir landsmótið 1978.
Þó að dvalartíminn væri ekki
langur fannst mér þetta mjög góð
og skemmtileg lífsreynsla, sem ég
vildi ekki hafa farið á mis við. Ég
kynntist þama nýjum hliðum á
hestamennskunni og viðhorfum til
hennar, sem ég tel að hafi verið
lærdómsríkt.
- Hvernig fannst þér íslensku
hestarnir una sér í þessu umhverfi,
sem trúlega er gerólíkt því, sem
þeir voru aldir upp við?
- Ég varð þess ekki vör að óyndi
væri í hestunum. En auðvitað er
umhverfið gjörólíkt, eins og þú
segir. Reiðleiðir voru ekki aðrar en
skógarstígir eða malbikið. Hest-
arnir em geymdir í litlum hólfum
og mikið dekrað við þá. Folöldin
t.d. þau verða eins og heima-
gangar. Þetta er nokkuð annað en
víðáttan og frelsið hér heima.
Svart og hvítt
- Af hvaða ástæðum telurðu að
útlendingar sækist svo mjög eftir
íslenskum hestum?
- Þar kemur nú ýmislegt til. Ein
ástæðan er sú, að þessir stóru, út-
lendu hestar eru að sumu leyti
miklu viðkvæmari og þarf að passa
þá betur, þótt ótrúlegt kunni að
þykja. Þeír eru sterkir en stirðir og
miklu viljadaufari en íslensku hest-
arnir svo maður tali nú ekki um
ganghæfnina. Þeir bara brokka,
valhoppa og stökkva. Tölt og skeið
fyrirfinnst ekki hjá þeim. íslenski
hesturinn einn býr yfir fimm gang-
ZEttbók
SSISENZKA TlESrSINS
<Á 20. ÖI5D

^*’^^****?!‘Jjgjjl OUNNAK‘t»«N*S<« -***»* CUNN«^^
‘KÁiHWAtrruR
VEttbók
«*s

BÓKAFORLAG 0DDS°BJÖRNSS0NAR • Akureyri
Tryggvabraut 18-20 Pósthólf 558 • Sími 96-22500 602 Akureyri