Þjóðviljinn - 15.07.1984, Blaðsíða 11

„Margir halda að við séum hér til að „passa“ útlendingana" segir Tryggvi Jakobsson, landvörður. Fyrir aftan hann má sjá yfir tjaldsvæðið.
að skoða útsýnið. Á niðureftir-
leiðinni skoðum við Skaftafells-
bæina og þá einkum eyðibýlið
Sel, sem nú hefur verið byggt
upp. Er bærinn góður fulltrúi
bæja í öræfasveit um 1920. Þarna
er Iíka gömul hlaða og eldhús,
sem ekki tekst að draga nútíma-
böm inn í með nokkru móti. Eitt
bamanna lætur sig þó hafa það að
klifra upp á húsið og gægjast nið-
ur um strompinn til að sjá þó
eitthvað af dýrðinni. Hitt tínir
blóm á bæjarhlaðinu og hnýtir
krans handa leiðsögumanni. Við
skoðum Lambhagann, þar sem
stærsta reynitré á landinu stóð til
skamms tíma, en það brotnaði í
ofviðri. Þama eru grenitré sem
plantað var um 1950 og hafa náð
ótrúlegum vexti. Lækurinn renn-
ur lygn og hljóður í gilbotninum
og fegurðin í trjálundinum er
engu lík. Héðan er svo vaðið yfir
ána og heim á tjaldstæðið.
Sólin er heit þótt farið sé að
líða á daginn og Svanhildi er
þökkuð leiðsögnin áður en lagst
er í sólbað. LFm kvöldið em grill-
aðar pylsur í matinn og setið úti
undir rauðgullnum himni, sem
vonandi boðar meiri sól. Svo fór
þó ekki, því um miðja nótt vakn-
aði ég við grenjandi rigningu á
tjaldhimninum. Ég minntist hvít-
asunnunnar ’62 og beið eftir því
að regnið næði inn í tjaldið eða
það fyki. Hvomgt gerðist þó og
sofnaði ég vært aftur við ljúfan
niðinn í regninu. Það var hins
vegar nokkuð tafsamt að taka
niður tjaldið rennandi blautt
næsta morgun. Innan skamms er
þó allt komið á sinn stað, mamma
farin að lesa upp úr Árbókinni,
dóttir mín komin með heymar-
tólin á eyrun og farin að hlusta á
breakdansana sína og ég undir
stýrið á leið suður á mölina.
Tryggvi og hans fólk hefur verið
kvatt eftir velþeginn kaffisopa og
þeim þakkaðar góðar móttökur.
Nú er aðeins eftir að óska þess að
landsmenn drífi sig í lík-
amsræktina í Skaftafelli þar sem
hægt er að fá allt í senn, kraft í
köggla og brúnan lit á kroppinn
og vinna um leið starf í þjóðgarð-
inum sem komandi kynslóðir
munu njóta góðs af, ekki síður en
þeir sem gista Skaftafeli nú í sum-
ar. þs
í'

því bitana ku eiga að tolla eftir
þyngd sem er 3 tonn. Við erum
alveg orðlaus yfir þessu og Bret-
arnir sömuleiðis, ekki síst þar
sem engin fordæmi em um slíka
flutninga og ekki hægt að vitna í
„hefð“ í þeim efnum. Við
treystum bara að þetta mál fái
farsælan endi og bitamir komist
hingað í stígana sem allra fyrst,“
sagði Tryggvi.
Söguferð ö
Sjónarsker
Næst liggur fyrir að fara í sögu-
ferð með Svanhiidi Jóhannes-
dóttur landverði upp að Svarta-
fossi og upp á Sjónarsjcer.
Gönguferðin er auglýst, ásamt
veðurútliti og öðmm dagskipun-
um á töflu fyrir utan þjónustum-
iðstöðina. Klukkan eitt er lítili en
vaskur hópur samankominn til að
ganga á Sjónarsker.
Þegar gengið er í sólskini upp
frá tjaldsvæðinu segir Svanhildur
okkur frá upphafi byggðar í Ör-
æfasveit, sem áður var kallað
Litla-Hérað. Samfelld saga ís-
lensku þjóðarinnar hefst jú með
landtöku Ingólfs Arnarsonar við
Ingólfshöfða, en það var ekki fyrr
en seint á landnámsöld að menn
tóku sér fasta búsetu í sveitinni.
Tveir landnámsmenn settust að á
þessu svæði. Var annar þeirra
Þorgerður, fyrsta konan og eina
sem nam land með þeim hætti
sem konur skyldu viðhafa, þ.e.
að teyma kvígu frá sólsetri til
sólseturs og eiga landið þar á
milli. Árið 1362 gaus Öræfajökull
langmesta vikurgosi sem orðið
hefur á íslandi síðan sögur hófust
og lagði í auðn alla byggð í
sveitinni um nokkurtskeið. Með-
an Svanhildur segir okkur frá
staðnum þokumst við upp brekk-
umar, skoðum gilin og fossana,
sem eru margir og fagrir uns
komið er alla leið að Svartafossi
sem er hár og mikilúðlegur, þeg-
ar hann er jafn vatnsmikill og nú.
Upp á Sjónarsker kemst svo allur
hópurinn hægt og sígandi og er þá
farinnað fækkaklæðum.Minnstu
ferðagarparnir hafa týnt af sér
skónum og tefja ferðina með
blómaskoðun og útfararat-
höfnum, því ekki er hægt að
ganga fram hjá dauðum fugli án
þess að jarða hann með til-
heyrandi viðhöfn og yfirsöng. Á
sjónskífunni má lesa hvað blasir
við augum í allar áttir og göngu-
garpamir raða sér að skífunni til
Ingvi, Sotfía og Simon moka stærsta grjótinu upp úr göngustígnum.
Það er aldrei of snemmt að taka til hendinni.
Sunnudagur 15. júli 1984 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11