Þjóðviljinn - 21.07.1985, Blaðsíða 15

Mynd aföllum hópnum tekin á Bjarnareyri, en í baksýn er Hamarinn meðfyrstujarðgöngum á íslandi. Ljósmynd: Haukur Helgason.
Albert J. Kristjánssori:
Ógleymanleg
ferð í
heimahaga
Höfundur greinarinnar, Albert Kristjánsson, til vinstri. Með honum á myndinni
eru Matthildur Kristinsdóttir og Elí Jóhannesson, en þau eru foreldrar Gunnars
Elíssonar, fyrrverandi Ijósmyndara Þjóðviljans. Ljósmynd: Guðrún Guðvarðar.
Á síðast liðnu hausti var stofn-
að í Reykjavík Félag Álftfirðinga
og Seyðfirðinga vestra, er bú-
settireru á suðvesturhorni lands-
ins. Strax að aflokinni félagss-
tofnun kom upp sú hugmynd, að
gaman væri nú að fara í hópferð
til heimahaganna á næsta sumri.
Stjórn félagsins, undir forsæti
Guðrúnar Guðvarðardóttur, fór
þegar að kanna áhuga félags-
manna og tæknilega möguleika á
slíku ferðalagi. Guðrúnu þarf ég
ekki að kynna frekar, svo þekkt
sem hún er úr útvarpinu fyrir sína
frábæru ferðaþætti af Horn-
ströndum og úr Jökulfjörðum.
Vil ég beina þeirri áskorun til út-
varpsráðs, að fá hana til að flytja
fleiri slíka þætti.
í ferðanefnd voru kjörin: Árni
Markússon, sem var formaður,
Halldóra Sveinbjarnardóttir og
Svanhildur Hervarsdóttir. Var
það ærið starf, en allt skipulag
ferðarinnar var þeim til hins
mesta sóma. Föstudaginn 14.
júní var svo lagt af stað í þessa
langþráðu ferð. Ánægjan byrjaði
strax í upphafi ferðar, er gamlir
sveitungar hittust á bflaplani
B.S.Í. eftir langan aðskilnað.
Meðan ekið var gegnum bæinn
bauð fararstjórinn, Árni Markús-
son alla ferðafélagana velkomna
og kynnti ferðareglur með sinni
alkunnu kímni. Síðan skipaði
hann söngmálstjóra Boggu Benj-
amíns, og gegndi hún því embætti
alla ferðina með sóma. Sér til að-
stoðar hafði hún Sigmund Jó-
hannesson frá Kolbeinslæk, sem
spilaði undir sönginn á harmon-
iku, en mikið var sungið í bflun-
um bæði vestur og suður. Svipað
mun hafa verið í hinum bílnum,
þó ég viti ekki hverjir gegndu þar
hliðstæðum embættum. En ör-
ugglega hefur verið mikið sungið
þar og höfð uppi gamanmál, því
þar var ekki síður skemmtilegt
fólk.
Ferðin gekk vel í alla staði,
enda góðir bflar og frábærir bfl-
stjórar. Stansað var í Borgarnesi,
Brú í Hrútafirði, Hólmavík og
Djúpmannabúð. Er við renndum
inn í Súðavíkurþorp kl. 8 um
kvöldið fann maður til djúprar
gleði að sjá fána á hverri stöng í
þorpinu, þó áliðið væri kvölds.
Frétti ég seinna að fengist hefði
leyfi til að hafa uppi fána lengur
en tilskilið er af þessu tilefni.
Er numið var staðar á hlaði
Frosta h.f., var þar fyrir sveitar-
stjórinn, Steinn Kjartansson.
Hann bauð hópinn velkominn í
nafni Slysavarnafélagsins, Kven-
félagsins Iðju, Verkalýðs- og sjó-
mannafélags Álftfirðinga, Ung-
mennafélagsins Geisla og Súða-
víkurhrepps. Hann bað fólk að
ganga í matsal frystihússins þar
sem matur væri til reiðu í boði
þessara aðila. Er inn í húsið kom
tók á móti okkur kona
sveitarstjórans ásamt konum úr
hinum ýmsu félögum.
Við að sjá þessi andlit, sem
flest voru gamalkunn, fundum
við að við vorum komin heim.
Matsalurinn fannst mér líkari
hótelsal en kaffistofu á vinnu-
stað, svo vistlegur og fallega um-
genginn var hann. Eg vildi bara
óska þess að íslenskt verkafólk
ætti allsstaðar aðgang að svona
kaffistofu. Slíkt eykur vellíðan og
kallar á betri umgengni hjá öllu
heilbrigðu fólki.
Eftir mikla veislumáltíð var
okkur tilkynnt, að þarna skyldum
við mæta næsta dag til hádegis-
verðar í boði sömu aðila. Síðan
var farið að skipta fólkinu á gist-
istaði, og mun gestur eða gestir
hafa verið í hverju húsi í þorpinu
og svo stór hópur í barnaskólan-
um. Seint um kvöldið fórum við
hjónin svo að skoða þorpið, en
einn vinur kkar ók okkur milli
staða.
Ég fór að nugleiða breyting-
arnar á atvinnutækjunum og at-
vinnuástandinu síðan við bjugg-
um hér. Þegar ég virti fyrir mér
afrakstur þessara breytinga, ný
einbýlishús, fjölbýlishús, barna-
leikvöll og nýtískulegt atvinnu-
húsnæði, gladdist ég af því að
hafa verið þátttakandi í, ásamt
fleirum, að kveikja þann neista í
atvinnumálum Súðavíkur með
byggingu og kaupum bátanna
Trausta, Svans og Freyju 1954-
56. Þessir bátar hurfu því miður
allir í hafsins djúp og við Súðvík-
ingar minnumst með söknuði
hinna góðu drengja sem með
þeim fóru.
- fyrri hluti -
í>á minnist ég endurbótanna á
gamla Frosta, en þar naut ég að-
stoðar Hannibals Valdimars-
sonar, sem þá var félags-
málaráðherra. Nú eru öll þessi
tæki löngu farin úr umferð og
önnur miklu stærri og
fullkomnari tekin við, undir
stjórn nýrra manna. Þar er í far-
arbroddi innfæddur Súðvíkingur,
Börkur Ákason, en undir stjórn
eru aflaskipið Bessi, glæsilegt
frystihús og ein fuílkomnasta
rækjuverksmiðja á landinu.
Nokkrir smærri bátar eru gerðir
út á vetrum, en stórir leigubátar á
djúprækju á sumrin. Er við
höfðum lokið skoðunarferðinni
um þorpið, ekur Sigurgeir okkur
að gististað okkar, því komið var
langt fram á nótt.
Eftir hádegisverð á laugardag
var haldið til Bolungarvíkur. Þar
tóku á móti hópnum systkinin frá
Uppsölum í Seyðisfirði og aðrir
Súðvíkingar búsettir á staðnum.
Þarna urðu fagnaðarfundir með
mörgum og boðið til kaffiveislu í
Félagsheimili staðarins. Þar
svignuðu borð undan veislukosti,
en veislustjóri var Ólafur Krist-
jánsson forseti bæjarstjórnar
Bolungarvíkur. Ólafur er að
nokkru Súðvíkingur, því hann
dvaldi ungur drengur langtímum
saman hjá móðurforeldrum sín-
um í Súðavík. Hann bauð gesti
velkomna, en síðan sungu þrjár
konur frumsamin ljóð, sem rifj-
uðu upp gamlar minningar úr
Súðavík, og vakti söngur þeirra
mikinn fögnuð.
Gestir og heimamenn sungu
saman og ávörp voru flutt. Þá
rakti Ólafur Kristjánsson sögu
Bolungarvíkur frá því Þuríður
sundafyllir og Völusteinn námu
þar land í upphafi íslandsbyggð-
ar. Benti hann á í gamansömu
máli hvað kvenfrelsiskonur hafa
nú verið snemma á ferð.
Við að hlýða á Ólaf sækja enn
minningar á hugann. Eitt sinn er
hann var staddur við vinnu í Súð-
avík hafði elsti sonur okkar hjón-
anna, 5 ára gamall, dottið í sjóinn
af bryggjunni. Ólafur stakk sér í
sjóinn og bjargaði drengnum
meðvitundalausum. Hann hljóp
með hann heim til ömmu sinnar,
Símoníu Sigurðardóttur, sem
hjúkraði honum og kom honum
til lífs. Slík atvik gleymast aldrei
og þau er aldrei hægt að greiða.
Nú birtist á sviðinu Jónatan frá
Uppsölum og leikur nokkur lög á
harmoniku við almennan
fögnuð. Meðan ég hlusta á hann
minnst ég þess er við vorum sam-
an á bát, sem bróðir hans var
skipstjóri á. Þá smíðaði Jónatan
líkan af bátnum og gaf það
drengnum, sem Ólafur bjargaði
úr sjónum. Hann sagði við dreng-
inn: „Þú verður aldrei skipstjóri,
ef þú færð ekki bát.“ Strákurinn
er nú búinn að vera skipstjóri í
mörg ár, en það er önnur saga.
Dagskráin endaði á því að kon-
urnar endurtóku sönginn og far-
arstjóri gestanna þakkaði
rausnarlegar móttökur og afhenti
smágjöf til minningar um kom-
una. Síðan var kvaðst með kær-
leikum og haldið aftur til Súða-
víkur.
Er til Súðavíkur kom notuðu
menn tímann til að heimsækja
vini og vandamenn til kl. átta um
kvöldið, en þá var boðið til veislu
í Samkomuhúsinu. Þar voru borð
fagurlega skreytt, er gestir og
heimamenn mættu til fagnaðar-
ins. Sesselja Þórðardóttir, for-
maður Slysavarnafélagsins, bauð
alla gesti velkomna í nafni heima-
manna og njóta þess sem fram
væri borið. Að lokinni kaffi-
drykkju hófust fjölbreytt
skemmtiatriði með ávarpi, upp-
lestrum, leikþáttum og loks
happdrætti. Tóku gestirnir að
nokkru þátt í því.
Er ég stóð á sviðinu í Félags-
heimilinu eftir nítján og hálft ár
og horfði framan í andlit fyrrver-
andi sveitunga minna, geislandi
af gleði, fann ég enn þá betur hve
innilega velkomin við vorum. Þá
minntist ég einnig hve ótal sinn-
um ég hafði staðið á þessu sviði í
þau 23 ár, sem við hjónin áttum
hér heima. Stundum sem
skemmtikraftur, oftar .sem að-
stoðarmaður, en oftast þó
frammi í sal sem áhorfandi. Þá
minnist ég margra funda um mar-
gvísleg málefni þar sem oft urðu
allsnörp orðaskipti. Þó minnist
ég ekki annars en allir hafi orðið
jafn góðir vinir eftir sem áður.
Að loknum skemmtiatriðum
hófst dansleikur, sem stóð til kl. 3
um nóttina. Ekki spillti það
ánægjunni að gestgjafar okkar úr
Bolungarvík komu til að taka
þátt í gleðinni með okkur.
Sunnudagur 21. júlí 1985 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 15