Þjóðviljinn - 04.10.1985, Blaðsíða 9

Einar Egilsson: í ferðum okkar er fólk á öllum aldri. Ljósm. Sig.
Reykjanesskagi
Paradís fyrir gönguferð
- segir Einar Egilsson fararstjóri hjá Útivist
„Þetta er ný gönguleið sem Úti-
vist fer núna á sunnudaginn,”
sagði Einar Egilsson sem þá verð-
ur fararstjóri í annarri gönguferð
Útivistar um Reykjancsskaga.
„Við byrjum ferðina á því að
fara suður að Stapafelli með rútu
og göngum þaðan y.fir á Árnastíg
en hann liggur utan með Þórðar-
felli; Sigdalur, Haugsvörðugjá
(Hauksvörðugjá) liggur þar í
gegn, og við förum suður eftir sig-
dældinni að Lágafelli. Þaðan
verður sveigt í austurátt að Sand-
fellshæð. Sandfellshæð er hrika-
legur gígur þó ekki beri mikið á
honum. Þá verður gengið suður-
úr meðfram Haug sem
Haugsvörðugjá heitir eftir og
gengið yfir að Sýrfelli (Sílfelli).
Þeir sem vilja geta gengið á Sýr-
fell og sömu sögu er að segja um
Þórðarfell.
Frá Sýrfelli selflytjum við okk-
ur með rútu niður á Reykjanes og
stoppum skammt frá vitanum.
Þaðan verður gengið í Valborg-
argjá (Valbjargargjá) og skoðuð
Valborgarvilpa (Valbjargar-
vilpa). Valborgarvilpa er mjög
merkilegt náttúrufyrirbrigði.
Hún er sundlaug frá náttúrunnar
hendi og hefir verið undir
hraunhellu sem líklegast hefur
verið brotin ofanaf. Vatnið, sem
er sjór blandaður heitu vatni, er
alltaf volgt, 18-20°, og skiptist um
vatn í Valborgarvilpu á hverju
flóði. í kringum 1932 notuðu
Grindvíkingar Valborgarvilpu til
sundkennslu og hef ég heyrt að
Sigurjón Ólafsson fyrrverandi
vitavörður hafi lært að synda eftir
bók í henni og er hann eini mað-
urinn sem ég hef heyrt um sem
hefur lært að synda eftir bók.
í Kirkjuvogsbás hittum við
aðra félaga sem leggja af stað
klukkan eitt.
Þessi nýja leið er mjög
skemmtileg og alls ekki erfið.
Sennilega eru þetta um 12 kíló-
metrar sem gengið er. Við leg-
gjum af stað kl. hálfellefu og ráð-
gerum að koma í bæinn um sjö-
leytið. Við förum ekki hraðar en
sá sem hægast gengur og því ekki
ástæða fyrir fólk ,að óttast að
gengið verði of hratt. í flestum
formiðdagsferðum eru lengri
göngur en hér, en allt frekar slétt
og fólk getur valið um hvort það
gengur á Þórðarfell og Sýrfell,
sem eru bæði lág móbergsfell,
eða hvort það fer beina leið.
Reykjanesskaginn er paradís
fyrir gönguferð. Þú getur farið
sumar eftir sumar og séð eitthvað
nýtt í hvert skipti. Hraunið er
margbreytilegt og ansi mikil fjöl-
breytni í gróðri líka, gróðurvinj-
ar, gróðurleysi og allt þar á milli.
Um Reykjanesskagann liggur
mikið af gömlum þjóðleiðum, til
dæmis eru að minnsta kosti sex
slíkar leiðir sem liggja að Grinda-
vík. Skipsstígur liggur milli
Grindavfkur og Njarðvíkur og
Fitja. Þetta er gömul verslunar-
leið sem ekki hefur verið farin í
mörg ár. Nú er búið að taka af
henni í sitt hvorn endann en hér
var áður aðalvegurinn til Grinda-
víkur. Sömu sögu er að segja um
Keflavík og Hafnir. Það er gam-
an að hugsa til þess að fáar af
þessum leiðum eru skemmdar og
flestar ennþá vel varðaðar.
Hver sem er getur tekið þátt í
þessum ferðum Útivistar án þess
að vera félaga. í ferðum okkar er
fólk á öllum aldri, allt frá korna-
börnum uppí aldraða. Útbúnað-
urinn þarf ekki að vera svo mikill
bara að fólk getur varið sig gegn
rigningu og kulda og hefur með
sér nesti. Allir eru velkomnir, við
leggjum af stað frá Umferðar-
miðstöðinni kl. 10.30 á sunnu-
dag.” -aró
---------1 Út að borða -—
Alvörukínamatur í Mandarín
Mandarínar er rótgróiö orð á
flestum Vesturlandamálum um
hina lærðu embættismannastétt
Kínaveldis gegnum aldirnar.
„Fræðimenn” gæti maður kann-
ski sagt ef það minnti ekki of
mikið á liðið á Landsbókasafn-
inu. I gamalli kínverskri bók er til
mjög lýsandi skilgreining á þess-
um mandarínum; kjötæturnar.
íslendingur gæti átt það til að
bölsótast yfir ríka pakkinu heima
fyrir með þeim formerkjurn að
það hafl peninga eins og skít og
þar fram eftir götunum, þar sem
kínverjar fyrri alda auðkenndu
sína yfirstétt með tilliti til þess
sem hún lét oní sig. Auk alls ann-
ars segir þessi nafngift, kjötæt-
urnar, heilmikið um kostinn fyrir
austan gegnum tíðina; kjöt var
flestum sjaldséður munaður, en
hverskonar korn- og grænmetis-
réttir þeim mun oftar á borðum.
Og nú höfum við okkar Mand-
arín hér á íslandi. Nánar til tekið
við Nýbýlaveginn í Kópavogi.
Á þessum veitingastað eldar
kokkur nýkominn frá Peking,
Sun Hui að nafni. Hann kom í
ágúst og stoppar í ár eða svo.
Kína má skipta í nokkur höfuð-
svæði eftir eldamennsku - ekki
verri mælikvarði en hver annar -
Norður-Kína (Peking, Shand-
ong); héruðin meðfram Austur-
kínahafsströndinni (Shanghai,
Zhejiang); Suður-Kína (Kanton,
Hong Kong) og loks Sichuan og
Húnan, en þar er matur krydd-
aðri en annars staðar í veröldinni.
Eins og vænta má eru norðurkín-
verskir réttir uppistaðan á mat-
seðli Suns Huis, þótt hann eldi
einnig rétti sem eru einkennandi
fyrir önnur landsvæði. Aðspurð-
ur kvað hann ganga nokkuð vel
að útvega hráefni til matargerð-
arinnar, þótt allt sé kannski ekki
nákvæmlega það sama og heima í
Peking. Hinsvegar furðaði hann
sig á því hversu mjög vikan skipt-
ist í tvennt hér um slóðir; mánu-
daga, þriðjudaga og miðviku-
daga er yfirleitt frekar rólegt, en
svo verður allt vitlaust að gera
seinnipart vikunnar. Von að
maðurinn sé hissa: heima hjá
honum spila helgar og helgarfrí
enga sérstaka rullu. Svipuð að-
sókn að matsölustöðum alla daga
jafnt.
Það er skemmst frá því að segja
að Sun Hui eldar alvörukínamat.
Hann fellur ekki í þá gryfju að
laga sig að ímynduðum mat-
arsmekk landans (sleppa kryddi
osfrv.), en heldur sínu Peking-
striki. Það getur sá vottað sem
hér heldur á prjónum eftir ára-
langa vist með Kínverjum.
Bragðlaukarnir hittu fyrir gamla
kunningja á Mandarín. Við Einar
ljósmyndari fengum okkur
steiktan smokkfisk með kín-
verskum sveppum (390 kr.),
steikta önd með súrsætu káli (560
kr.) og kraumaðan kjúkling með
hnetum (480 kr.). Skammtarnir
voru vel úti látnir.
Eitt stykki heilræði að lokum;
ef maður fer út að borða á kín-
versku veitingahúsi - og þau eru
fleiri en þetta eina á höfuðborg-
arsvæðinu - þá er tilvalið að fara
svona fimm sex saman, panta ein-
um rétti fleira en fólkið er margt
og éta síðan alla réttina í samein-
ingu. Með því móti er hægt að
verða sér úti um fjölbreytilega
máltíð sem ekki ofbýður budd-
unni.
Hjörleifur Sveinbjörnsson.