Þjóðviljinn - 06.12.1985, Blaðsíða 7

Herra Veimiltíta
Úr nýrri unglingaskáldsögu eftir Andrés Indriðason
Andrés Indriðason, sem hefur notið
mikilla vinsælda meðal unglinga fyrir
skáldsögur sínar, sendir frá sér nýja sögu
um þesar mundir, Bara stcelar. Þar segir
frá Jóni Agnari, fjórtán ára gaur, sem
flytir i bæinn á miðjum vetri og er heldur
betur tekinn fyrir í skólanum - ekki síst
vegna þess að hann er köttur lítill.
I þcim kafla sem hér er gripið niður í
hefur Jón Agnar fengið sig viðurkenndan.
Hann er í genginu Svarta hauskúpan og
strákarnir koma einhverju sinni brunandi
að verksmiðjuhúsi, sem umlukt er vinn-
upöllum og klifra upp til að gá hvort þeir
sjái ekki eitthvað merkilegt!
★
Hann dokar við á neðsta pallinum,
horfir undir iljarnar á vinunum og veltir
fyrir sér hvort hann eigi að fara lengra,
guðar á giugga af rælni.
Hann rekur upp stór augu, leggur nefið
upp að rúðunni.
Þetta er heill ævintýraheimur!
Þjálfunarmiðstöð fyrir vöðvafjöll.
Æfingatæki út um allan salinn. Lóð og
lyftingagræjur. Speglar og spyrnubekkir.
Ekkert lífsmark. Það liggur auðvitað allt í
dvala á þessum helgidegi.
Mjór og aflangur hliðargluggi er opinn í
hálfa gátt, hann fær allt í einu hugmynd,
ómótstæðilega hugmynd.
Ef þeir skelltu sér þarna inn...þó ekki
væri nema smástund...þá væri kannski
von til þess að Lilli rynni á rassinn með að
príla alla leið upp.
Þá slyppi hann við það líka, hann slyppi
við að vera stimplaður aumingi!
Hann slítur nefið af rúðunni, blístrar og
lítur upp.
- VILJIÐI SJÁ!
- SJÁ HVAÐ?
Lilli kallar ofan af sjöunda palli, ekkert
tiltakanlega upprifin.
- ÞAÐ ER ÆÐISLEGUR STAÐUR
HÉRNA!
- OG HVAÐ MEÐ ÞAÐ?
- KOMIÐI!
Þeir síga niður til hans með semingi og
leggjast allir á gluggann, hvað er svona
ofboðslega merkilegt?
Lilli tekur andköf.
- Vá! Græjurnar! Ef maður kæmist í
svona tívolí!
- Það er ekkert mál að fara inn um litla
gluggann þarna... hann er opinn.
Lilli og vinirnir horfa á litla gluggann.
Jón Agnar glottir.
- Ef þið þorið!
Þeir eru einir í heiminum í þessu stóra
húsi, þetta er meiriháttar tívolí.
Tvíburarnir eru skoraðir á hólm í lóð-
um og lyftum, Jón Agnar er löglega afsak-
aður frá tólunum, hann er ekki til stórræð-
anna í kraganum.
Hann skoðar sig um í salnum.
Glansandi vaxtarræktartröll breiða úr
sér á veggjunum, konur og kallar.
Þarna er eitt eins og skemmd kartafla í
framan, hann hlær, rautt afbrigði.
Hann gluggar í tímarit á afgreiðslu-
borði, flettir gömlu og þvældu krossgátu-
blaði, setur pappaglas undir stút í kókvél,
engin buna.
- TAKIÐ EFTIR, TAKIÐ EFTIR...
HÉR KEMUR STERKASTI MAÐUR
HEIMS!
Hann lítur út á gólfið og getur ekki
varist brosi, Lilli stendur við lyftingastöng
og hrópar í gjallarhorn, það er að byrja
sýning.
Hann strýkur um lítinn kassa úr græn-
leitu jámi á afgreiðsluborðinu, lykillinn er
í, lyftir upp lokinu.
Flýtir sér að loka aftur, læsir.
Glætan að láta heila milljón liggja fyrir
hunda og manna fótum!
Risastór spegill verður fyrir augum
hans frammi við dyr.
Hann lyftir upp handleggjunum,
kreppir og kreistir upp kúlur, hvað hann
er æðislega krumpaður!
Virðulega samkoma!
Loksins er stundin mikla runnin upp!
Hver verður herra veimiltíta 1985?
Keppendur hafa nú gengið fram fyrir
augu ykkar í sundfötum, hver öðrum
óhrjálegri. Við höfum hér fyrir framan
okkur mestu aumingja landsins, alla á
einu bretti. Ljótustu og hallærislegustu
karlmenn á íslandi.
Eins og kunnugt er leitaði dómnefndin
sérstaklega eftir því hver væri minnstur og
tíkarlegastur en auk þess voru gefin stig
fyrir andstyggilegustu hnén, ljótustu oln-
bogana, asnalegustu mjaðmirnar og
minnstu vöðvana. Formaður nefndarinn-
ar, hin góðkunna Matthildur Einarsdótt-
ir, hefur látið þess getið að valið hafi
aldrei áður verið jafn auðvelt, það hafi í
rauninni komið af sjálfu sér. Einn kepp-
enda skaraði svo fram úr hvað snerti ömu-
rlega líkamsbyggingu og aumingjahátt að
það komst enginn með tæmar þar sem
hann var með hælana.
Sigurvegarinn að þessu sinni hlýtur því
sæmdarheitið HERRA VEIMILTÍTA
með miklum glæsibrag.
Og hann er auðvitað enginn annar en
hinn eini og sanni og óviðjafnanlegi JÓN
AGNAR PÉTURSSON!
Nú mun borgarstjórinn sjálfur setja
kórónu á höfuð Herra veimiltítu ’85 og
afhenda henni veldissprota en þar sem
ljóst er að hún mun ekki rísa undir farginu
mun fegurðardrottning íslands, Ragn-
hildur Sveinbjömsdóttir, lyfta henni upp í
blómum skrýddar hjólbörur og keyra
hana um uppljómaðan salinn...
Hann hrekkur út úr frægðarljómanum,
Ragnhildur sturtar honum úr hjólbörun-
um inn í ískaldan veruleikann, það er allt í
einu verið að ganga um frammi, hann
leggur við eyrun.
Það fer ekki á milli mála, skóhljóð!
Það kemur nær, honum rennur kalt
vatn milli skinns cg hörunds, það berg-
málar í auðum ganginum!
Hann lítur út á gólfið, Lilli liggur á bekk
í fótaæfingum, Gaukur hangir á stöng,
Guggi hamast áþrekhjóli, Högni ogSvan-
ur eru komnir í lóðin.
Þeir verða að forða sér!
Hann hleypur til þeirra, gefur til kynna
með bendingum hvað sé á seyði.
Lóð skella á gólfið. Gaukur hrynur nið-
ur af stönginni, Guggi hendist upp af
þrekhjólinu, Lilli flýgur af fótabekknum,
vöðvafjöllin fara eins og fellibylur yfir
gólfið, sópa upp klósetthurð, það liggur
við að veimiltítan troðist undir.
Þeir halla sér upp að vegg og halda niðri
í sér andanum, heyra að einhver kemur
inn í salinn, einhver sem stígur þyngsla-
lega á trégólfíð, tíu tonna flóðhestur á
klossum.
Skellur.
Hann er að loka gluggaborunni.
Og nú gengur hann yfir gólfið, kemur
nær.
Og nær.
Veimiltítan svitnar.
Nú rífur hann upp dymar, nú hellir
hann sér yfir þá rauður og froðufellandi,
hann tuskar þá til, lætur þá gossa út um
gluggann... beint í öskutunnuna fyrir neð-
an...
I
Föstudagur 6. desember 1985 ÞJÓÐVILJINN - SIÐA 7