Þjóðviljinn - 18.09.1986, Qupperneq 5

UÖÐVIUINN
Umsjón:
Magnús H.
Gíslason
1
Gróðrarstöðin á Tumastöðum í Fljótshlíð.
Skógrœkt
Að gera hið ómögulega
Frá aðalfundi Skógrœktarfélags íslands
Sá siður hefur tíðkast hjá
Skógræktarfélagi íslands svo
lengi sem elstu menn muna að
halda aðalfundi sína til skiptis
hér og þar um landið. Að
þessu sinni var fundurinn í
Hótel Reynihlíð í Mývatnssveit
dagana 5.-7. sept. Aformað var
að fundurinn hæfist kl. 10 á
föstudagsmorgun.
Það var því ekki um annað að
gera fyrir þá, sem langt áttu að
sækja, en að drífa sig norður á
fimmtudag. Munu flestir eða all-
ir, sem fundinn sóttu héðan af
suðvesturhorninu, hafa farið
flugleiðis, enda ekki með öðru
móti hægt að bera sig hraðar yfir.
Þó var þessi fylking fjölmennari
en svo að hún rúmaðist öll í einni
flugvél. Þær urðu því að vera
tvær. Sú fyrri mun hafa látið úr
höfn um kl. 4.00 og tók land á
Aðaldalsflugvelli en þar beið bíll,
sem flutti fundarmenn upp í Mý-
vatnssveit. Síðari vélin fór ekki
fyrr en kl. 7. Átti áfangastaður
hennar einnig að vera Aðaldals-
flugvöllur. En rétt í því að stigið
skyldi um borð var tilkynnt, að
vegna veðurs væri ólendandi orð-
ið í Aðaldalnum. Hinsvegar væru
allar horfur á að unnt yrði að
finna Akureyrarflugvöll.
Svo lágskýjað var og þoku-
þrungið að hvergi sá til jarðar yfir
hálendinu. Broshýr flugfreyja ók
kaffivagni milli sætaraðanna og
vonandi hafa allir verið búnir úr
bollunum áður en komið var yfir
Eyjafjarðardalina því þá fór vélin
að taka ansi mikla fjörkippi en
kaffið vel heitt og ekki beinlínis
fýsilegt að fá það ofan í kjöltuna.
Norðanslydduveður var í Eyja-
firðinum og þokan hékk niður að
bæjum svo að lítt eða ekki sá til
lands fyrr en vélin renndi sér nið-
ur á völlinn. Þangað sótti okkur
svo bíll austan úr Mývatnssveit,
og eftir um það bil tveggja tíma
akstur vorum við í Reynihlíð.
Afsíðis en þó
ekki í útlegð
Snorri framkvæmdastjóri hafði
farið norður fyrr um daginn og
var nú búinn að raða mann-
skapnum niður í herbergi. Er ég
spurði afgreiðslustúlkuna hvar
mér væri ætlaður staður gekk illa
að finna nafn mitt á blaðinu. Leit
um sinn svo út sem ég hefði ein-
hvernveginn lent á milli þils og
veggjar - og ekki í fyrsta skiptið.
Loks fannst ég þó þarna ein-
hversstaðar úti í horni. „Jú, þú átt
að vera uppi í Hraunbrún, í her-
bergi nr. 4“. Ja, nú leist mér á
það. Ætli þessi Hraunbrún sé
ekki einhversstaðar uppi við
Ódáðahraun? Nei, þá hringi ég
nú heldur í Starra í Garði,
Eystein á Arnarvatni, Böðvar á
Gautlöndum eða Sigurð á
Grænavatni og bið einhvern
þeirra að hýsa mig. Við frekari
eftirgrennslan kom þó í ljós að
styttra var í Hraunbrún en ég
hugði en þó nokkur spölur samt
og ógerlegt fyrir ókunnugan að
klöngrast það einan í myrkri. Til
þess kom þó ekki því þarna var
ýmsum öðrum ætluð gistin og
tókst að fá bíl til að flytja okkur í
náttstað.
Hraunbrún reyndist vera
vinnuskúralengja frá Landsvir-
kjun - að mig minnir, - ekkert
lúxushúsnæði en þó fullboðlegur
gististaður og hefur einhverntíma
verið notast við lakara húsnæði
um gangnaleytið og samt þótt
brúklegt. Svaf ég vel þessar þrjár
nætur - eða hluta af þeim - sem
ég lét þarna fyrirberast og bið að
heilsa Snæbirni og stúlkunni, sem
þarna var í afgreiðslunni. Og það
var einmitt þessi stúlka, sem var í
óða önn að hella upp á könnuna
er við komum. Var það hugul-
samt og þakksamlega þegið,
kannski ekki hvað síst af blaða-
manni, sem ekkert hafði borðað
síðan um hádegi.
Það sýndi sig nú, að Snorri
framkvæmdastjóri hafði ekki far-
ið í neitt manngreinarálit þegar
hann úthlutaði herbergjum því
meðal okkar „Hraunbúa“ voru
ekki ómerkari menn en Stefán í
Vorsabæ og Sveinbjörn allsherj-
argoði. Leið svo af hin fyrsta nótt
án þess að nokkuð bæri til tíð-
inda.
Áætlun um
nytjaskóga
Mig minnir að sú hafi verið
meiningin í upphafi með þessum
skrifum, að segja eitthvað frá
störfum skógræktarfundarins. Er
líklega sæmst að standa við þá
ákvörðun, en auðvitað verður að
stikla á stóru.
Að afloknum morgunverði -
og það skal tekið fram strax og í
eitt skipti fyrir öll að viðurgern-
ingur í Hótel Reynihlíð var allur
með ágætum - setti Hulda Val-
týsdóttir, formaður Skógrækt-
arfélags íslands, fundinn og lét
m.a. íljós ánægjuyfir þvíaðhann
skyldi haldinn í þessari fallegu
sveit, þar sem sýnt hefði verið í
verki að skógrækt væri mikils
metin. Bauð hún fundarmenn og
gesti velkomna en meðal þeirra
var Wilhelm Elsrud, fyrrverandi
framkvæmdastjóri norska
Skógræktarfélagsins. Var hann
gerður að heiðursfélaga Skóg-
ræktarfélags íslands.
Því næst ávarpaði Jón Helga-
son landbúnaðarráðherra fund-
inn. Sagði hann starf skógræktar-
manna hafa sannað að unnt væri
með góðum árangri að rækta
skóg á íslandi. Búið væri að kort-
leggja þau svæði, sem hentugust
væru til skógræktar, og í kjölfarið
kæmi áætlun um ræktun nytja-
skóga. Vildi hann ekki efast um
að rýmra yrði um ríkisframlög til
skógræktar hér eftir en hingað til.
- Hólmfríður Pétursdóttir í
Reynihlíð, formaður Skógrækt-
arfélags Suður-Þingeyinga, bauð
fundarmenn velkomna í heima-
hérað. Og þótt veður mætti vera
mildara þessa stundina bættu
aðrar viðtökur það vonandi upp.
Og það gerðu þær svo sannar-
lega.
Hulda formaður greindi frá
störfum stjórnarinnar á liðnu ári
og afdrifum þeirra tillagna, sem
vísað hafði verið til stjórnarinnar
til fyrirgreiðslu. Snorri fram-
kvæmdastjóri skýrði frá störfum
félagsins á árinu og verður um
skýrslu hans fjallað annarsstaðar.
- Sigurður Blöndal, skógræktar-
stjóri, kvað skógræktina eiga
vaxandi fylgi að fagna, ekki síst í
sveitunum. Menn skildu að skóg-
rækt gæti átt sinn þátt í því að
viðhalda byggð þar þótt sam-
dráttur yrði í hefðbundinni bú-
vöruframleiðslu. Skógrækt á ís-
landi hefði hingað til lengst af
verið starf hugsjónamanna, sem
neituðu að gefast upp þrátt fyrir
ýmiss konar andbyr. Vonbrigði
hlytu alltaf að fylgja slíkri baráttu
en oft næðum við lengst þegar við
hugsuðum okkur að gera það,
sem fjöldanum sýndist jafnvel ó-
framkvæmanlegt.
Gjaldkeri félagsins, Þorvaldur
S. Þorvaldsson, las upp og skýrði
reikninga, sem síðan voru sam-
þykktir, meira að segja með lófa-
taki, að mig minnir.
Nú er þess að geta, að þrír fé-
lagar, sem áratugum saman hafa
setið aðalfundi Skógræktarfé-
lagsins, voru fjarverandi að þessu
sinni. Það voru þau Hákon
Bjarnason, fyrrverandi skóg-
ræktarstjóri, sem var veikur,
Guðrún kona hans og öldungur-
inn Tryggvi Sigtryggsson á
Laugabóli. Voru þeim öllum
send heilla- og þakkarskeyti fyrir
„ómetanleg störf í þágu skóg-
ræktar á íslandi".
Eftir hádegi voru lagðar fram
skýrslur einstakra félaga. Er um-
deilanlegt hvort rétt sé að eyða
tíma í að lesa upp skýrslur, sem
allir fulltrúar hafa í möppunum
hjá sér. Ef til vill væri tímanum
betur varið í almennar umræður.
En þetta er nú einu sinni venjan
og hefur ekki þótt rétt að breyta
henni. Fundarstörfum þessa
fyrsta dags lauk svo með því, að
lögð voru fram mál og kosið í
nefndir.
Tveir dagar
teknir í einu
Annar dagur fundarins hófst
með þvf að dr. Vilhjálmur Lúð-
víksson flutt erindi, sem hann
nefndi: „Hugleiðingar um mark-
mið skógræktar á fslandi". Urðu
um það allmiklar umræður. í
þessum pistli verður efni erindis-
ins ekki rakið en ætlunin er að
gera það við tækifæri.
Sá háttur hefur jafnan verið á
hafður að verja hluta úr degi til
kynnisferða. Var svo einnig gert
nú þótt ekki væri farið út fyrir
landamæri Mývatnssveitar. Frá
þeirri ferð verður sagt sérstak-
lega, sem og hófi því, sem sýslu-
nefnd Suður-Þingeyjarsýslu hélt
fundarmönnum á laugardags-
kvöldið.
Fyrir hádegi á sunnudag voru
afgreiddar ályktanir og kosið í
trúnaðarstörf. Kristinn Skærings-
son, sem setið hefur í stjórninni í
15 ár, baðst nú undan endurkjöri
og voru honum þökkuð mikil
störf og góð. Bjarni K. Bjarna-
son, sem nú er orðinn hæstarétta-
dómari, gaf heldur ekki kost á sér
áfram. í stað þeirra voru kosnir
Sveinbjörn Dagfinnsson og Bald-
ur Helgason, sem reyndar var
kominn inn í stjórnina, sem vara-
maður fyrir Bjarna. Aðrir í stjórn
Skógræktarfélags íslands eru:
Hulda Valtýsdóttir, formaður,
Jónas Jónsson, Ólafur Vilhjálms-
son, Tómas Ingi Olrich og Þor-
valdur S. Þorvaldsson. f vara-
stjórn voru kosin: Jón Bjarnason
og Ólafía Jakobsdóttir. Tillögur
þær, sem fundurinn sainþykkti,
birtast annars staðar hér í blað-
inu.
Eiginlega lauk svo fundinum
með því, að gengið var í kirkju og
sungnir tveir sálmar, sem sýnir,
að þótt mikið sé sungið á skóg-
ræktarfélagsfundum þá eru það
ekki eingöngu veraldleg ljóð og
lög.
Einhver spurði hvers vegna
kirkjan í Reykjahlíð sneri öðru
vísi en aðrar kirkjur. Skýringin er
sú, að sá þjóðkunni maður, Pétur
Jónsson, fyrrum bóndi í Reykja-
hlíð, vildi að kirkjudyrnar sneru
að sveitinni fremur en að byggt
væri beinlínis eftir áttavitanum.
Góð hugmynd hjá Pétri.
-mhg
Fimmtudagur 18. september 1986 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 5