Þjóðviljinn - 13.09.1987, Blaðsíða 18

0
I
Ég sit við svarta, ógnvekjandi rit-
vélina. Hef ekki hugmynd um hvað
skrifa skal. Bíð þess að andinn komi
yfir mig, blási mér í brjóst einhverju
undursamlega gáfulegu, guðdóm-
lega skemmtilegu og jafnframt ein-
staklega áhrifaríku, nægilega áhrifa-
ríku til að hamfletta rjúpu og færa fag-
ra konu úr hverri spjör með því einu
að birtast. Ég reyni að ímynda mér
eitthvað, sem hugsanlega gæti haft
þessi áhrif á fogla og fljóð, en dettur
ekkert í hug nema Clint Eastwood á
heiðum uppi, með vindilstubbinn í
munnvikinu, Coltinn í hægri hendi og
hnefa í þeirri vinstri - krepptan vel að
merkja, helst utan um hálfspunds-
klump af blýi, hnoðaðan saman úr
öllum þeim kúlum, sem hann hefur
U P p
fengið í mjöðm og axlir á ferli sínum.
En ég verð víst aldrei eins og Clint
Eastwood, jafnvel þó mér takist að
skrapa saman eins og einni hnefafylli
af dollurum. Og ég andvarpa hátt,
svo hátt að ókunnugir gætu haldið að
ég væri að vaska upp. Hvítir stafimir
öskra á mig, þeir láta mig ekki í friði,
þeir eru farnir að dansa um á lykla-
borði ritvélarinnar svörtu, til að rugla
mig enn frekar í ríminu. Ég verð því að
einbeita mór að því að finna stafina á
ný, elta þá út um allt, gamla fingra-
setningin gildir ekki lengur, þeir
hlaupa stjórnlaust fram og til baka,
upp og niður, hraðar en auga á festir.
Þeir öskra enn á mig, hlæja tryllings-
lega, vilja ekki þlkjip - vilja ekki vera
krugsd - vilja ekki vera kyrrir...
H A
Loks færist ró yfir þá, þeir hafa
komið sér fyrir á sínum gömlu stöðum
og horfa nú beint í augu mér með
sakleysið skínandi úr hverju striki og
boga, rétt eins og þeir hefðu aldrei
hreyfst. Og nú get ég einbeitt mér að
skrifunum á ný. Og þó. Eitthvað trufl-
ar hugann, vörubílar á stjákli úti við,
trésmiðir við vinnu sína, íklæddir
samfestingum og kióssum, fuglar á
gangi á Laugaveginum og þríhyrnd
flugvél í undirdjúpum, allt sameinast
þetta í eina breiðfylkingu og rýfur stórt
skarð í varnarvegg einbeitingar
minnar, skilur eftir sig brunarústir og
blóðug andlit, dreifir hrossataði í slóð
sína og andar köldu til vors.
Ég kem engum vörnum við, dreifist
út um allt, hlutar af mér sjást meðal
F I
kvenna í Kabúl, aðrir meðal maura i
Marokkó. Það eina sem er eftir eru
fingur mínir, stjómlausir á lyklaborði
ritvélarinnar. Þeir reyna árangurs-
laust að skrá það sem gerst hefur, en
þurrir eyðimerkurvindarnir varna
þeim vegar með ótal sandkornum í
kippum á öxlinni. Síðan er hver fingur
skilinn frá öðrum af sovéskum kúa-
bónda á mála hjá vestrænni frétta-
stofu, þeir eru síðan sendir hver í sína
áttina öðrum til viðvörunar. Vinstri
þumalfingur er einn eftir í baráttunni
við ritvélina, honum tókst að fela sig
áður en bóndinn kom með rakhnífinn.
Vinstri þumalfingur skrifar oft svo
undarlega hluti... ekki satt?ekki satt-
?satt...?
Gúllas —
Af tónleikum erlendis
Fjöldi fingralipurra og radd-
mjúkra einstaklinga og hljóm-
sveita er á ferðinni eða verður
það bráðlega. Skal þar fyrstan
frægan telja tíob Dylan, en hann
er nú á flakki með Tom Petty og
gerir víðreist. Hann er búinn að
spila í Jerúsalem, Tel Aviv og
Basel, í kvöld spilar hann í Mo-
dena, en síðan liggur leið hans til
Mannheim (14.9.) og fleiri staða í
Þýskalandi. Til Köben kemur
hann þann 21. sept., heldur það-
an til Helsinki (23.), Gautaborg-
ar (25.) og Stokkhólms (26.9.).
Þá fer hann til Ítalíu með við-
komu í Stuttgart og Múnchen
(29. og 30. sept.). 1. okt spilar
hann í Veróna, þann þriðja í
Róm og í Mflanó þann fjórða.
Kemur við í París og heldur þar
tvenna tónleika 7. og 8., eftir það
bíður hans Bretland með opinn
faðminn; spilerí í Birmingham
10., 11. og 12. október og í
Kraftaverkasveitin
Nú skal rabba um dulítið sem
gerðist í dulitlum bæ í æði stóru
landi. Ég segi nú ekki að þetta sé
dulítið sem enginn veit, en þó tel
ég fullvíst að þeir séu fáir hér-
lendis, allt of fáir, sem vita
eitthvað af þessu. Hér er um að
ræða bandaríska hljómsveit af
nokkuð öðru tæi en sú, sem fjall-
að var um hér á undan. Miracle
Legion nefnist þessi ágæta sveit
og er skipuð fjórmenningunum
Raymond Neal (gítar), Mark J.
Mulcahy (söngur), Steven West
(bassi) og Jeff Wiederschall
(trommur). Þeir Mulcahy og
Neal teljast stofnendur sveitar-
innar, Wiederschall og West
bættust síðar í hópinn. Reyndar
var Joel nokkur Potocsky á bass-
anum til að byrja með, spilaði
m.a. á fyrstu plötu sveitarinnar;
The Backyard, en hann hefur nú
vikið fyrir West af einhverjum
ástæðum mér ókunnum. Þessi
fyrsta plata þeirra er mér því mið-
ur einnig með öllu ókunn, ekki
svo mikið sem eitt tónbil af henni
hefur náð eyrum mínum svo ég
viti til. Sú plata var svonefnd EP
og innihélt 6 lög. En nú hafa þeir
gefið út eina fullorðna, breið-
skífuna Surprise Surpríse Sur-
prise, og er það Rough Trade
sem sér um útgáfuna að þessu
sinni (áður voru þeir á mála hjá
bandaríska smáfyrirtækinu Incas
og breskt fyrirtæki af svipaðri
stærðargráðu, Making Waves, sá
um dreifinguna í Bretaveldi).
Það er skemmst frá því að segja
að þetta er með fádæmum lj úft og
skemmtilegt band, sérstaklega ef
miðað er við bandarískan upp-
runa þeirra. Þetta er ekki alveg
það sem maður á að venjast frá
þeim að westan, enda hefur það
sýnt sig að vinsældir þeirra eru
sýnu meiri austan hafs en vestan,
Gúllas - Gúllas
Johnny Rotten og PIL - alveg að
koma.
London 14., 15., 16. og 17. októ-
ber.
The Cure fara á flakk í október og
byrja í Stokkhólmi þann 23. Það-
an liggur leiðin út um alla Evr-
ópu, þeir verða á stöðugum
þeytingi allt til 9. des., en þá spila
þeir í London.
Jethro Tull er risin úr dvala, þeir
eru að senda frá sér breiðskífu
um þessar mundir og ætla að
fylgja henni eftir með tónleika-
ferðalagi, sem hefst í Edinborg 4.
október og endar í London 29.
sama mánaðar.
Jesus á Mary Chain eru á ferða-
lagi núna, og flakka allt fram í
miðjan næsta mánuð.
Fleiri eru á ferðinni eða munu
leggja í hann fljótlega, t.d Cliff
Richard, Jennifer Rush, Cock
Robin, Five Star, Def Leppard,
Immaculate Fools og síðast en
ekki síst tílow Monkeys, sem
halda tónleika í París í kvöld,
Brússel og Utrecht 29. og 30.
nóvember og halda síðan áfram
röltinu um helstu borgir Vestur-
Evrópur til 17. desember.
Nánari upplýsingar um dag-
setningar og borgir eru fáanlegar
hjá þeim er þessi orð párar.
Vœntanlegtplastí
þessum mónuði
Þegar þessi orð birtast lesend-
um ættu nokkrar merkisskífur að
hafa komið á markaðinn hér-
lendis. Það eru til að mynda nýj-
ustu afkvæmi westrænu
sveinanna í REM, Documents,
breiðskífa ástsjúku piltanna í Lo-
verboy; On the Wild Side o.fl.
í þeirri viku sem nú er um það
bil að hefja sinn sprett í eilífðar-
boðhlaupinu er enn fleira og
skemmtilegra að koma. Búast má
við sólóplötu Jaggers: Primitive
Cool, nýrri plötu Harðar Torfa-
sonar: Hugflæði og þá mun einn-
ig vera von á Happy - nýrri skífu
frá PIL. Og - eins og fram kom í
tónleikahorninu, Jethro Tull er
vöknuð til lífsins, plata þeirra,
Crest of a Knave, kemur von
bráðar í búðir hérlendis sem er-
lendis. Jesus & Mary Chain
senda frá sér langþráða plötu:
Darklands - og - rúsínan í þess-
um stóra pylsuenda, ný skífa frá
Pink Floyd, maður verður bara
að vona að ekki hafi soðið á þeim
í vatnsleysinu ...
eins og reyndar á við um nokkrar
fleiri hljómsveitir af svipuðum
toga. Miracle Legion hefur
gjarna verið líkt við REM, sér-
staklega fyrst eftir að The Backy-
ard kom út. Eitthvað hafa þeir
breyst síðan, því þótt greina megi
sameiginlega forfeður í tónlist
þeirra er það fjarri mér að líkja
þeim saman. Söng Mulcahys hef-
ur verið lýst sem blöndu af Stipe
(REM) og Loudon Wainwright
III. og er það kannski ekki svo
vitlaust í sjálfu sér, en eitthvað er
nú meira í blöndunni en þeir
tveir, jafnvel nokkrir dropar af
Morrisey ef mér skjátlast ekki.
Þessi blanda hefur verið vel hrist,
alltént rennur hún ljúflega niður.
Hljóðfæraleikur er einnig með
því besta sem gerist í þessari teg-
und tónlistar í dag, allt rennur
þetta áfram áreynslulaust, inn
um annað og út um hitt og inn
aftur ... alltaf inn aftur ... Þetta er
einfalt, melódískt, rólegt en jafn-
framt kraftmikið í öllum róleg-
heitunum. Textarnir eru vel þess
virði að hlusta á þá og falla vel að
lögunum og útsetningunum, sem
gera sitt til að ná fram þeirri sér-
stöku stemmningu sem ríkir á
þessari plötu. Surpríse Surprise
Surprise kom sannarlega á óvart
og hefur verið ansi treg við að
yfirgefa fóninn síðan hún komst á
hann ... Eyrnakonfekt ...
The Sugarcubes:
Birthday/Cold sweat
Þessa galvösku unglingá með
sólina í sinninu þekkjum við bet-
ur (býst ég við) sem Sykurmol-
ana. Eins og alþjóð ætti að vera
kunnugt, var lag þeirra; Birthday
(Ammæli) valið lag vikunnar í
Melody Maker fyrir skemmstu. í
vikunni sem leið birtist svo viðtal
við þau í sama blaði, og víðar
reyndar. Þetta þykir okkur
löndum þeirra alveg gasalega
spennandi og sniðugt og mikill
heiður ogogogog ... Á íslensku
hljómar Ammæli alveg yndislega
fáránlega, svo fáránlega að það
er bara alveg satt, hvert einasta
orð. Og þó textinn glati einhverju
af töfrum sínum í þýðingunni,
hefur hann öðlast nýja töfra í
staðinn, sem virðast hafa heillað
Tjallann. Því þýðingin er nánast
orðrétt, og þó ekki sé um neinar
villur að ræða, er hann einhvern
veginn ekki alveg eins og Bretar
mundu hafa það ... Þessi tilfinn-
ing virðist höfða til gagnrýnenda
heimsveldisins og er það vel.
Lagið er líka með því betra sem
komið hefur út hérlendis í háa
herrans tíð, og ekki spillir þessi
einstaka rödd fyrir. Ekki orð um
það meir. Cold sweat heitir næsta
smáskífu/tólftommulag The Sug-
arcubes. Það er á nokkuð annarri
Drungalegur textinn fellur vel
inní jafn drungalegt landslag tón-
anna. Þessi plata er komin út hér-
lendis en stefnt er á útgáfu í Bret-
landi síðar í þessum mánuði eða í
byrjun þess næsta. Ég vona - og
held reyndar - að þetta lag eigi
eftir að gera það jafngott og Am-
mælið þarna í úttlöndunum, því
þó tilþrifin í söngnum séu ekki
jafnmikil er þó sami krafturinn
og tilfinningin á bak við hann, og
svona persónulega og prívat
finnst mér Cold sweat einfaldlega
betri en Ammæli. Og hana nú.
Svo er bara að bíða eftir þeirri
stóru ...
I dag verður ekkert fjallað um Mlchael
Jackson.
1_
I