Þjóðviljinn - 31.01.1988, Blaðsíða 2

#
u
Dándimaður vikunnar,
SKAÐI SKRIFAR
Dálkahöfundurinn
Ég, Skaði, hef margoft lýst því fyrir ykkur,
lesendur góðir, að ég er maður vanafastur
og læt skoðanir mínar ekki svo auðveldlega
af hendi. Þannig getið þið farið nærri um það,
hvílíkur háski mér er búinn við að skrifa í
þetta volaða vinstrablað; sem ég dróst á fyrir
tilmæli kunningja míns sem vinnur þar og
kemur öðru hvoru í heita pottinn. Ég þykist
vitanlega ekki vera neinn stílsnillingur, a.m.k.
ekki á borð við Þór Vilhjálmsson, þaðan af
síður álít ég sjálfan mig frjóan og snjallan
hugsuð einsog til að mynda Hannes Hólms-
tein, flokksbróðir minn.
Engu að síður hefi ég verið tiltölulega laus
við efasemdir um ágæti eða ágæti ekki skrifa
minna; enda er tilgangur þeirra fyrst og síð-
ast að heiðra þann mann sem hefur skarað
fram úr á einhverju sviði í vikunni sem leið.
Ég geri mér grein fyrir því að stjórnmála-
menn hafa oftast orðið fyrir valinu, kannski
oftar en skyldi, en ég álít að föndur lista-
manna, bras kaupsýslumanna, hjáverk
kunningja minna og loftkastalar hugsjóna-
manna komist ekki í neinn samjöfnuð við
verk mikilla stjórnmálamanna. Stjórnmála-
manna sem hafa örlög heillar þjóðar í hendi
sér með ákvörðunum um matarskatt eða
matarskatt ekki, bankaútsölu eða bankaút-
sölu ekki, samskipti við útlendinga eða sam-
skipti ekki. Þannig mæðir mest á okkar
helstu mönnum, og ég hef stundum lýst
áhyggjum mínum yfir ástandinu í mínum
gamla, góða Sjálfstæðisflokki sem virðist
ekki eiga foringja sem ná Ólafi og Bjarna
nema rétt í öxl.
Þessi viðleitni mín, að útnefna frekar
stjórnmálamenn en menn almennt, hefur
mælst misvel fyrir, og stundum hef ég tekið til
þess bragðs að sækja kandidata í raðir al-
þýðunnar, eða a.m.k. áhugamála hennar,
eins og þegar skreiðin, sauðkindin og hund-
urinn Davíðs urðu dándimenn. Og eftir allt
sem á undan er gengið er mér talsverð
ánægja og tilhlökkun að kynna dándimann
þessarar viku. Það er maður sem leitaði á
minn fund, gersamlega niðurbrotinn, beinlín-
is orðinn að taugasjúklingi og flaki eftir sér-
stæða lífsreynslu.
Lesendur góðir; dándimaður vikunnar að
þessu sinni er enginn annar en Dálkahöf-
undurinn.
„Hvílíkt líf,“ stundi hann vesældarlega og
skotraði augunum flóttalega að dyrunum.
„Þeir finna mig aldrei hér,“ sagði hann svo
ögn rólegri.
- Finna þig, spurði ég, Skaði, ertu eftirlýst-
ur eða fógetinn á hælunum á þér?
„Ó, bara að það væri fógetinn,“ sagði
Dálkahöfundurinn, „bara að ég væri glæpa-
maður! Þá yrði mér stungið í steininn og þar
gæti ég slappað af - fullkomlega áhyggju-
laus!“
- Hvað er að, kæri vinur, mér sýnist þú
vera maður staddur á lífsins ystu nöf. Hverjir
eru „þeir“ sem virðast vera að hrinda þér
fram af?
„Þeir eru af blaðinu!" hrópaði Dálkahöf-
undurinn og kuldaskjálfti fór um hann. „Ég á
að vera búinn að skila greininni minni. Blaðið
bíður! Rítstjórinn er á eftir mér. Prentsmiðjan
bíður, segir hann, allir bíða. Allir bíða eftir
litlu, sniðugu greininni þinni!“
Dálkahöfundurinn þagnaði og starði tóm-
um augum út í loftið. Hélt svo áfram: „Nú er
ég búinn að skrifa í þetta blað, gott ef ekki
heilan mannsaldur miðað við áhyggjurnar og
streðið. Hver vika er vítahringur: Ég leita log-
andi Ijósi að einhverju efni sem ég get gert
bráðsmellin skil. Verið háðskur, sniðugur,
gamansamur, gagnrýninn, kumpánlegur,
eitraður, vinalegur, fyndinn og um leið gáfað-
ur og sjarmerandi... Nú get ég þetta ekki
lengur! Ég hef ekkert til að skrifa um. Og hef
aldrei haft! Ég er ekki einu sinni skemmti-
legur, veistu það? Konan mín segir að ég sé
einhver leiðinlegasti maður sem hún hefur
kynnst! Konan mín!“
- En hvernig ferðu eiginlega að þessu,
spurði ég, Skaði, steinhissa, enda ekki laust
við að Dálkahöfundinum hefði oft tekist
mætavel upp.
„Ég stel,“ játaði hann fullur blygðunar. „Ég
er áskrifandi að blöðum frá Venesúela,
Suður-Afríku, Belgíu, Finnlandi, Tævan,
Búlgaríu... Ég stel öllu steini léttara úr þess-
um blöðum sem ekki nokkur maður les ann-
ar en ég. Allir bestu brandararnir mínir -
veistu hvaðan þeir koma? Nei, auðvitað ekki:
Þeir eru úr vikuriti frá Fiji-eyjum!“
$- Hvað er þá að, minn kæri, geturðu ekki
haldið áfram að stela?
Það hnussaði í Dálkahöfundinum: „Það er
svo sem ekkert alltof auðvelt að heimfæra
alþjóða brandara uppá íslendinga: Ég hef
skrifað um kynsjúkdóma, ofdrykkju, brjóst,
íslenskar skáldsögur, leigubíla, fótbolta,
veðrið, garðinn minn, útvarpið ...allt! Ég er
búinn að skrifa um allt! Ég er búinn, uppur-
inn, undinn... Og nú eru þeir á blaðinu að
leita að mér. Líf mitt er í rúst, Skaði rninn."
- Heyrðu kunningi, sagði ég hugljómaður.
Ég var nú sjálfur orðinn dálítið uggandi um
hvað ég ætti að skrifa. - Gerum samning: Ég
skrifa um þig - og þú skrifar um mig!