Þjóðviljinn - 31.01.1988, Blaðsíða 12

TTAVOTN BLAVATNANNA
Þaöerhvíttyfiröllum
Bandaríkjunum. Það er hvít
jörö um gervöll Bandaríkin.
Bandaríkin eru hvítur blettur í
hnakka jarðarinnar.
Og stelpurnar í kringum Det-
roit eru rétt í þann veginn að ná
síðustu Molly Ringwald-
greiðslunni, rétt áður en kulda-
metið er slegið og litlu lokkarnir
frjósa fastir til vors. En þær náðu
ekki að klára pérmanettið í tíma
og því mun skína í litlu meyjar-
skallana þeirra þegar þær í
vetrarmyrkrinu við vötnin stóru
paufast heim úr jazz-ballett-
tímunum. Bílljosin skella hvað
eftir annað á litlu hnökkunum og
lýsa upp blettina. litlu hvítu blett-
ina. Þeir eru endurskinsmerki
þess sem koma vill.
En strákarnir taka. ekki eftir
neinu, þeir eru deitar í sínum bfó-
heimi og reyna að siaka augnlók-
unum niður á mið augun á við
Matt DiIIen um leið og þeir
kveikja sér í sígarettu, berhentir í
brunagaddinum með hnepptu frá
niður að mitti. Já auðvitað eru
þeir töff og aka sínum kátildjákn-
um um þær myrkár, sem í brjóst
þeim renna, en eru nú ísi lagðar.
Einmitt, næturnar núna við
vötnin bláu og miklu eru kaldari
en kalt nokkru sinni verður og
þau Ieggur öll sem eitt, undir
þeim er fiskurinn „fangi þess lífs
sem hann hefur kosið sér“. Og þá
er eins og gallabuxur drengjanna
herpist þéttar um þá, svellharðar
um annars konar fisk, einkum þó
í takt við lag með Bruce Spring-
sten sem hljómar úr hlustunar-
tækjunum. „Tunnel of love“, eða
„Strákagöng“, sem þeir þreifa sig
inn eftir í ögn volgara myrkri.
Fyrir enda þeirra er einnig annars
konar klakaband, frosið haft,
sem gliðnar snöggt, eins og renni-
lás á buxnaklauf. Og líkt og útá
vatnaísnum byrjar að braka
undan börnum að leik, þannig
rifnar haftið, slitnar klakaband-
ið, og niður um vökina týnast
börnin oní ískalt hyldýpið,
streyma frumurnar inn í hið
mikla meyjarhol. Um leið og lífið
fjarar út á einum stað, kviknar
nýtt á öðrum.
Þær eru orðnar óléttar, stelp-
urnar í kringum Detroit, það
bólgnar undir þeim beltið og þær
óska sér eftir á eins og í auglýs-
ingu, að þær hefðu nú haft með
sér blettavatnið góða til að setja í
lakið því „betri er blettur í laki en
barn í legi“. Og saman halla þær
sér aftur í rúmunum þar sem „hár
skilur hnakka og vegg“ og nú skín
ekki lengur á endurskinsmerkin
þeirra en samviskan blundar bak-
við eyrun og nartar í litlu snepl-
ana. Án þess að vita það söngla
þær saman, hver í sínu veggfóðr-
aða herbergi, lag sem ég samdi
eitt sinn og sæmdi sér ágætlega í
tilfinningalega ofhlöðnum söng-
leik um ástir og æskubrölt í mið-
ríkjunum.
„I'm just pregnatit in the U.S.
of A
and I haven’t got money
lo pay
for abortion or care
for a baby, I swear
/ don’t even know if it’s black
or white
I just hope it’s go’na be
all right“
En það verður ekki í lagi, því
þær ganga ekki meö fóstur, held-
ur þjóðfélagsvandamál, „Teen
pregnacy", sem ekki er leyst, og
þær ganga því hver á fætur ann-
arri út að vötnunum miklu þar
sem vakirnar eru bláir blettir í
hvítum ísnum. Litlu blávötnin
ganga út að blettavötnunum sín-
um og steypa sér hver á fætur
annarri í vakirnar, hverfa eins og
börnin áður oní hið helkalda
dýpi. Þær fljóta ekki þó óléttar
séu. Aðeins hnakkarnir standa
upp úr vatninu og á þá skína
fyrstu rauðu geislar morgunsólar-
innar á hvítu blettina í bláu blett-
unum á stóra hvita blettinum sem
Bandaríkin eru í hnakka jarðar-
innar.
- NYC 15. jan. ’88
Hullgriniur
12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 31. janúar 1988