Þjóðviljinn - 17.03.1988, Page 12
Snæugla með bráð. Listilegur frágangur Friðriks Jes-
sonar, fyrrverandi umsjónarmanns safnsins, leynir sér
ekki.
Steinbíturinn er ekki beint frýnilegur að sjá. Samt er engu líkara
en luntalegur svipurinn mildist þegar Krístján birtist fyrir framan
glerið.
Umsjón: Ragnar Karlsson
FURÐUR & FRÆÐI
Eyjar
Mismunandi litaafbrigði
af lunda.„Prófasturinn“
er alltaf sjálfum sér
líkur og skipta þá
litarafbrigðin engu.
Náttúrugripasafnið í Vest-
mannaeyjum, er einn þeirra
staða í Eyjum sem ferðalangar
venja gjarnan komur sfnar á.
Náttúrugripasafnið gefur nátt-
úrufegurð Eyjanna og mikilfeng-
legu bæjarstæðinu lítið eftir,
nema síður sé. Enda er auðheyrt
á heimamönnum, að þcir telja
safnið mikla „staðarbót“. Sama
sinnis virðast og bæjaryfirvöld,
sem hlúð hafa að safninu af alúð
þau rúmu tuttugu ár sem það hef-
ur verið við lýði.
Náttúrugripasafnið var sett á
stofn 1964. Helstu hvatamenn að
stofnun þess voru þeir Guðlaugur
Gíslason, þáverandi bæjarstjóri í
Vestmannaeyjum og Friðrik Jes-
son, sem veitti safninu forstöðu
frá stofnun þar til nýverið. Frið-
rik sem nú er kominn yfir áttrætt,
starfar enn við safnið í hluta-
starfi. Núverandi safnvörður er
Kristján Egilsson.
Náttúrugripasafnið er rekið af
bæjarsjóði. Ríkissjóður lætur
einnig árlega nokkuð af hendi
rakna til safnsins.
Árlega sækja safnið heim um
10.000 manns. Heimamenn,
einkum skólanemendur, eru dug-
legir við að heimsækja safnið.
Alltaf er nokkuð um það að
grunnskólanemendur vinni verk-
efni í tengslum við safnið, en að
sögn Kristjáns Egilssonar mætti
vera meira um það að skólarnir
notfærðu sér safnið.
Kristján sagði að húsakostur
safnsins mætti vera meiri, en
safnið er til húsa á efri hæð í
slökkvistöðinni. - Ef slökk'"'-
stöðin yrði flutt, væri hugsanlcgt
að safnið fengi einnig neðri hæð-
ina í húsinu. Þá væri hægt að auka
þjónustuna og fjölga verulega
sýningargripum. Það mætti hugsa
sér að setja upp selaþrær. Þetta
eru þó bara dagdraumar enn sem
komið er, sagði Kristján.
Kristján varð góðfúslega við
beiðni blaðamanns og ljósmynd-
ara að leiðsegja þeim um safnið,
þótt væri utan auglýsts sýningar-
tíma.
Krabbar og aörar
kynjaverur
Á meðal safnmuna, sem eru
fiskakyns, má nefna ýmsa kynja-
fiska sem af og til koma í veiðar-
færi sjómanna á miðunum hér við
land. í þeim hópi er m.a surtla,
en að sögn Kristjáns er ekki vitað
um nema þrjú eintök sem veiðst
hafi af þeim furðufiski hér við
land. Utan á kvenfiskinum hang-
ir lítill sepi, sem reynist þegar
betur er að gáð vera karlfiskur-
inn.
í safninu trónir djúpsjávarfisk-
urinn lúsífer uppstoppaður í öllu
sínu veldi. - Við vorum eitt sinn
með lifandi lúsifer hér í safninu.
Okkur tóKst að halda honum á lífi
í viku, sagði Kristján og bætti því
við að það hefði verið stórkost-
legt að sjá greinina sem stendur
uppúr höfði fisksins, lýsa til að
laða að bráðina.
Meðal krabbadýranna sem
safnið á og geymir, er að finna
sérlega háfættan krabba. - Þetta
er langfótungur og eina eintakið
sem fundist hefur hér við land svo
vitað sé, útskýrði Kristján.
- Heimkynni þessarar krabba-
tegundar eru í Miðjarðarhafi.
Þessi hefur því þurft að ganga
Náttúrugripasafn
Vestmannaeyja
sótt heim
Nokkrar
furður
dýraríkisins
Kristján Egilsson. - Vegna um-
fangs steinasafnsins og pláss-
leysis getum við aðeins sýnt lítið
brot af því.
12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Flmmtudagur 17. mars 1988