Þjóðviljinn - 20.03.1988, Blaðsíða 2

garðinum
UPPHAF MANN-
ÚÐARSTEFNU
Sumir minna bestu vina eru
lögfræðingar.
Morgunblaðið.
FYRR
MÁ NÚROTA
ENDA UÐROTA
Michael Dukakis, frjálslyndur
norðanmaður, og Jesse Jack-
son, enn frjálslyndari og negri í
þokkabót.
Morgunblaðið.
FUNDINN
STÉTTSVIKARI
Þorskurinn fer ekki í verkfall.
Fyrirsögn í Morgunblaðinu.
EITTHVAÐ
VAR ÞAÐ
Mér virðist einhver öfund, ó-
náttúra eða þekkingarleysi
tröllríða skrifum hans..
íþróttadeila í DV.
ÞADERBETRA
AÐ VERA RÍKUR
OGHRAUSTUR
EN VEIKUR OG
FÁTÆKUR
Sársaukalaus hármeðferð
með leysigeisla kr. 890. Heilsu-
línan, Laugavegi 92, varist dýra
og heilsuspillandi sársaukameð-
ferð.
Auglýsing i DV.
HIÐ ÍSLENSKA
TÓFUVINA-
FÉLAG TEKUR
VÖLDIN
Ríkisstjómin kemur refnum til
hjálpar.
Fyrirsögn í DV.
OG
ÁFYLLINGIN
KOSTAR EKKI
KRÓNU!
Sálin er æðsti og eini raun-
verulegi hluti okkar. Hún er hluti
af alheimsguðnum. Sálin fyllir
geyma hjartans líkt og bensínaf-
greiðslumaður geymi bíls.
Morgunblaðið.
HINIR SÖNNU
ÖREIGAR
FUNDNIR
Hvorki hann (Davíð borgar-
stjóri) eða meirihluti Sjálfstæðis-
flokksins í borgarstjórn eiga
nokkurn skapaðan hlut nema
hold sitt og hugsun.
Morgunblaðið.
Dándímaður vikunnan
SKAÐI SKRIFAR
glöðum norðangarra
á grimmdarköldum þorra
bræddi eldheit ást
tjörn og læk
við lékum spræk...
Ég, Skaði, er ekki eins og þessir hrokafuiiu menningar-
vitar, sem velta sér í sjálfspíningu upp úr hrjúfum grá-
mosa og kalla hin Ijúfu lög Evróvisjónkeppninnar síróps-
mull sem flæðir út um allt eins og volg tjara. Ég fylgist af
sannri gleði með skapandi viðleitni okkar manna til að slá
við Norðmönnum sem láta það sveiflast (la det svinge) út
um víðan heim og ætla þar að auki að höggva frá okkur
Snorra Sturluson í annað sinn, eins og Tíminn hefur
varað við, þetta góða blað, allra bænda prýði. Refa-
bænda líka.
Þess vegna vil ég taka á mig kross gagnrýninnar og
leggja mitt að mörkum til að bæta hið íslenska framlag
með vinsamlegum og hagstæðum leiðbeiningum til tex-
tahöfunda. Leiðbeiningar til tónsmiðanna skal ég flauta
símleiðis til viðkomandi eftir þörfum.
Ég hefi til dæmis sitt hvað að athuga við texta sem heitir
„Látum sönginn hljórna". Þar segir til dæmis:
„Það skiptir engu hvaðan berast lög og ljóð.“
Þetta er náttúrlega vitleysa eins og hver maður séð og
stappar reyndar nærri landráðum að halda öðru eins fram
í keppni. Hvussu má það vera að það skipti engu máli
hvaðan lögin koma? Auðvitað eiga bestu lögin að koma
frá íslandi, annað er meiningarleysa, vanmetakennd og
uppgjafarstefna í lífsbaráttu þjóðarinnar.
Það er líka eitthvað talað um það í þessum texta að
söngurinn eigi að hljóma hátt og fylla loftið blátt og allt sé
það kátt og dátt og allt í lagi. Nema svo kemur þessi fjandi
hér:
Vilja til friðar veita
vináttu þinnar leita
þunglyndi eyða
þjóðirnar leiða í sátt.
Ég skil nú fyrr en skellur í tönnum: hér er höfundur að
lauma inn í góða söngvakeppni einhverju lágkúrulegu
friðarhjali sem hann hefur fengið lánað hjá Kvennalistan-
um eða Ólafi Ragnari og öðrum þeim sem jarma um frið
eins og sauðir en eru í raun rauðir úlfar á móti Nató og
mér.
Ég vil einnig vara sterklega við ýmsu sem kemur fram í
texta sem heitir í Tangó. Þar ávarpar Ijóðmælandi stúlku
sem svífur í hans faðmi og tekur það fram að án hennar
væri lífið litlaus tilvera og allt sé það í lagi, svoleiðis. En
svo segir hann:
Dáleidd ég er
þú ert ör og heit
ÓÓÓÓ.
Hvur andskotinn: er verið að lýsa kvennaástum eða
hvað? Ég vil ekkert svoleiðis óskikkelsi hafa á íslensku
söngvaheimili. Og auðvelt að lagfæra þetta. Verra er
kannski, þegar á heildina er litið, að sætta sig við það, að í
þessum dansi grípur Ijóðmælanda eitthvað sem hann
kallar „suðræn tilfinning". Og síðar vælir hann aftur:
„Mér stjórnar suðræn tilfinning. “
Enn og aftur er textahöfundur á hinni hæpnu braut
þjóðleysisins. Hann er að gefa til kynna að ástarbrími og
eðlileg náttúra sé ekki til í hinu íslenska manneðli og
menn þurfi að fara suður til Spánar eða eitthvað til að
læra svoleiðis. Hafa þessir náungar aldrei heyrt um táp
og fjör og fríska menn?
Þessu verður nátturlega að breyta í eitthvað sem er
traust, karlmannlegt og þjóðlegt. Það mætti til dæmis
syngja um hluti eins og þessa:
Eitthvað í þá veru, þið skiljið. Þetta er andinn sem okkur
vantar. Við þurfum að losa okkur við höfuðglæp íslenskra
söngtextabókmennta: varfærnina, náttúruleysið. Hugsið
ykkurtil dæmis texta eins og „Dag eftir dag“. Þar segir frá
því að um miðja nótt kemur stúlka og kyssir söngvarann
og það er enginn smákoss því hann brennur á vörum
hans eins og fara gerir. Nú haldið þið kannski að karlmað-
urinn hafi brugðist vel við og spennt stúlkuna örmum af
hressilegri, íslenskri og heilbrigðri girnd. En það er nú
eitthvað annað. Þegar semsagt stúlkan hefur brennt pilt-
inn kossi, þá leggst hann í heimspekilega vesöld og
dáðleysi sem hann orðar á þessa leið:
„Ég var ei viss hvort ég vildi þig
þó varir mínar hlýddu þér. “
Hafið þið vitað annan eins ræfildóm? Varir hans hlýddu
henni; hvað þýðir það eiginlega? Er íslenskum karl-
mönnum allur þróttur og vilji horfinn? Eru þeir orðnir
einhverskonar andhetjur eins og ítalskir karlmenn (Marc-
ello Mastroianni)? Mér er nær að halda það. Enda gerist
það næst í textanum að :
„Og næsta morgun numin varstu á brott
ég naut þín tæpast hálfa nótt.“
Söngvarinn lætur þetta viðgangast eins og ekkert sé -
stúlkunni kippt á brott (hann þorir náttúrlega ekki að segja
frá því hver þar var að verki) og hann gerir ekki nokkurn
skapaðan hlut. Það sem eftir er textans vælir hann og
kvakar og tístir eins og aumingi um þetta hér: bíð ég þín,
nóttin dvín, máninn skín, ég sakna þín, ástin mín... Já,
maður gæti gubbað og haldið áfram: sæt og fín, og kann-
ski mín, og sál mín hrín. Nei vinir mínir, ég er hneykslaður,
við þurfum að gera eitthvað róttækt, eitthvað sem um
munar...

T*

^LK

y
h
fc>vK
2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 20. mars 1988