Þjóðviljinn - 10.03.1989, Blaðsíða 25

Myndir af New Order eru fátíðar. Hér er sveitin þó galvösk: Gillian Gilbert og Stephen Morris (efri röð frá
vinstri), Bernhard Sumner og Peter Hook (neðri röð frá vinstri).
Hver
manP.
Símon
og
hvemig?
Paul Simon er Kani sem menn
muna af misjöfnu. Nafn hans reis
hæst þegar hann var helmingur-
inn af Simon & Garfunkel og
öngvir (upp á vestfirsku) munu
hafa smalað jafn mörgum
áheyrendum á eina tónleika á
Kókakólalandinu en þeir fóst-
bræður í svanasöngnum. Ferill
Paul Simon hefur sannanlega
verið skipting á milli brælu og
blankalogns og frægðin, sú seðl-
amaskína, var honum hliðholl
um stund. En sólóferillinn var á-
kveðinn og stigvaxandi niður-
gangur og að lokum beið Páls
Símonarsonar lítið annað en
niðurlægingin í sinni fullkomn-
ustu mynd. Paul Simon var að
vísu alltaf miklu skárri en hrokk-
inhærður ofurvæminn félagi hans
Garfunkel, en reyndist engu að
síður jafnþreyttur og I*eikstjóri
fimmtíu og þriggja Víetnam-
mynda.
Síðan gerðist það kraftaverk í
lífi Paul Simon að Suður-Afríka
varð á vegi hans og kappinn lagði
þangað leið sína og gerði plötu
með innfæddum. Gripurinn er
kallaður „Graceland“ og varð
rúmlega vinsæll. Þar með fékk
þessi gamli lautinant aftur þá at-
hygli sem hann átti skylda þegar
honum tekst vel upp og tímabili
niðurlægingar var lokið. Hann
var aftur kominn inn á kortið eins
og sjávarþorp sem hættir við að
fara á hausinn.
Bernska er að einhverju leyti
útvarp. Ég tilheyri þeirri kynslóð
sem man eftir þeirri óþreyjutil-
finningu sem fylgdi biðinni eftir
eina tónlistarþætti Útvarpsstöðv-
arinnar þann daginn. Þar voru
Simon og Garfunkel tíðir gestir
þó ekki féllu þeir inn í fjölskyldu-
mynstrið á mínum bæ, sem aðal-
lega var krækt á The Beatles og
Rolling Stones. í þá daga voru
Keflvíkingar nærri því einir um
að vera smitaðir af Ameríkuveir-
unni, þannig að þessi tónlist fór í
gagnabankann og langtímaminn-
ið og spilaði aldrei stóra rullu.
„Graceland" framkallaði Paul
Simon síðan aftur á pappír vit-
undarinnar fyrir skömmu síðan
og minnti mig á að þessi Kani
væri ekki dauður enn. Þráin
magnaðist enn meira þegar Jank-
inn sendi frá sér „Negotiations
And Love Songs, 1971-1986“. Þá
rifjuðust upp lög sem höfðu lifað í
undirmeðvitundinni jafnvel svo
árum skipti og ímyndunin sleppti
út einhverjum ósköpum af föl-
bleiku fortíðargasi sem náði að
gera meira að segja fúlustu
augnablik bernskunnar að at-
burði.
Þessi „samantekt" á Paul
Simon er ágætlega heppnuð.
Fyrir fólk sem vill hlusta á nota-
lega og vel framsetta tónlist þar
sem melódían er í forgangssæti
ætti að fleygja sér á plötuna. Sem
heimild er platan góð, kappinn
hefur þrátt fyrir allt samið kippu
af góðum lögum og því verður
ekki rænt af honum, hvað sem
hver reynir. Uppgjörið endar á
lögum af „Graceland“ og að þeim
kafla loknum er maður mest hissa
á þeirri samfellu sem þrátt fyrir
allt er í tónlist Paul Simon. Það er
nefnilega ekki svo langt á milli
gamalla smíða eins og „Slip Slidin
Away“ og „Me And Julio Down
By The Schoolyard“ og „Diam-
onds On The Soles Of Her Sho-
es“ og kann að virðast að órann-
sökuðu máli.
Þetta er plata „sófafólksins",
þeirra sem kjósa ljúfa tóna í
hversdagslegri vímunni að lokn-
um leiðinlega endurteknum vinn-
udeginum. Góð sagnfræðiheim-
ild.
- hm
D/íGURMAL
Meistaralegt
tækniverk
- Ný regla
New Order hefur hægt og síg-
andi mjakað sér upp í eins konar
páfastól í rokkheiminum en í
þeim heimi eru fleiri páfastólar
en einn, ólíkt þeim jarðneska.
Hljómsveitin stendur að vissu
leyti undir nafni, New Order hef-
ur á sinn hátt komið nýrri reglu á
rokktónlistina. Svuntuþeysar og
hljóðgervlar fara með stór hlut-
verk í tónsmíðum Nýju reglunnar
ásamt gítar sem er einstaklega
Ný-reglulegur.
Síðasta afkvæmi New Order,
„Technique" eða „Tækni“, er
fyrir margra hluta sakir merki-
legur bastarður. Það fer ekkert á
milli mála við fyrstu kynni af New
Order er á ferðinni. Hún er þó
vandlega falin á bak við einn alls-
herjar tónvegg. Ómögulegt er að
greina við fyrstu hlustun meiri-
hluta tónsmíðanna sem liggja í
skorum og gjótum tækniverksins
og læðast fram sem smekklegir
tónar ólíkra hljóðfæra, sam-
hljómur og tæknilega fallegt
verk.
New Order ná á þessari plötu
að skila með snilldarlegum hætti
nútímanum eins og hann horfir
við síð-20. aldar manninum, heit-
köldum heiminum sem er svo
margræðinn í daglegri upplifun
að súríalistar verða eins og gam-
aldags rómantíkerar í saman-
burði. Undir Tónveggnum og því
sem í fyrstu virkar „tæknihá-
vaði“, liggur ljúf melódía og
vönduð vinnubrögð hvar sem
brugðið er niður eyra.
Þannig er heit-kaldi heimurinn
líka. Skarkalinn á götunum,
mengunarlyktin, hörmungafrétt-
irnar í sjónvarpinu, bíb og ljós
tækjanna er allt hluti myndarinn-
ar og borgarmaðurinn saknar
þessa alls bregði hann sér út í
sveit. Sjón er geimvera fari hann
með þulur sínar norður í Þing-
eyjasýslu en sagnaþulur á torgum
borganna. „Technique" færi
kannski ekki best við mjaltirnar,
en innan um steinsteypu, steypu-
styrktarjárn, gler, þotuflug,
geimferðir, litríkt ofbeldi og ógn-
ir sem bara við sem nú lifum höf-
um þekkt, - hljómar tækniundrið
eins og sinfónía.
New Order tekst það sem fáum
hljómsveitum sem notast eins
mikið við tæknina tekst og það er
að skapa með henni jákvætt
mannaverk og fellur aldrei í
gryfju dauðhreinsaðs tölvubíbs.
Skapnaður þeirra er tónlist nú-
tímamannsins.
„Technique" er plata sem fólk
verður að láta ntúrana hrynja
utan af í rólegheitum. Best er að
spila plötuna á miklum styrk og
eitthvert diskótekið ætti að gera
borgarbúum þann greiða að spila
plötuna í heilu lagi. Raunar ættu
öll diskótek borgarinnar og
landsins alls að íhuga þessa hug-
mynd gaumgæfilega.
Það er fullkominn óþarfi að
orðlengja þetta, „Technique"
hlýtur að teljast meistaraverk og
mikið og merkilegt ris á ferli New
Order. Vér hneigjum oss.
- hmp
Smáálfar
frá Boston
Pixies eða Smáálfarnir frá
Boston hafa sprengt hljóðmúrinn
sem umlykur Bandaríkin og náð
eyrum okkar Evrópubúa. Yngsta
afkvæmi Smáálfanna „Surfer
Rosa“ hefur vægst sagt slegið í
gegn hérna megin Atlantshafsins
og var meðal annars kosin besta
plata ársins hjá Melody Maker og
Þorsteini Vilhjálmssyni, þeim
ágæta útvarpsmanni og aðdáanda
Þórbergs Þórðarsonar.
Pönkið er ekki dautt en það er
skemmtilegt að Smáálfar frá
Boston skuli færa manni sannanir
um það. Tónlist Smáálfanna er í
ætt við þá tónlist sem tröllreið
Bretlandi á síðasta áratug. Þeir
hafa greinilega sama smekk fyrir
tónlist og Japanir fyrir fisk; hrátt,
hrátt og aftur hrátt en ákaflega
smekklega fram borið. Rífandi
gítar í takti sem hæfir þeim sem
ætla að mála bæinn röndóttan og
sungið af því offorsi sem einungis
dekurbörn ættuð úr steinsteypu-
köstulum geta gefið frá sér eða
þeir sem verð að láta Hlemm
duga sem forstofu.
Eins og hinar ýmsu skuggahlið-
ar mannlífsins og afkimar þess er
álfabyggðin eitthvað sem er ekki
fyrir augunum á okkur á hverjum
degi og raunar fáum gefið að sjá
þessar hliðar í réttu ljósi. Ég efast
reyndar um að Smáálfarnir hafi
einhver háleit markmið með tón-
list sinni önnur en að hræra upp í
áheyrendum sínum og draga þá
upp úr hægindastólum, upphugs-
uðum og raunverulegum. Og
HEIMIR
PETURSSON geisladisknum.
þegar Smáálfar ryí
björgum sínum me
látum er auðvelt fyl
stíga einfaldlega of;
álfar eru þekktir
göldróttir og að koj
risanum á kaldan
hrekkjabrögðum sí
galdur býr einnig í þi
anna, þær eru seið:
krefjast þess að vera
ur og aftur.
Tilraunir voru ge
Smáálfana til íslani
ljóst að ekkert verðurl
alla vega. Það er þó ef til vill ein
hver huggun að Pixies mun senda
frá sér 12” plötu í þessum mánuði
og þriðja stóra platan er væntan-
leg í næsta mánuði. Þeir sem eru
svo lánsamir að eiga geislaspilara
geta gert góð kaup þar seni fyrsta
plata Smáálfanna, „Cönje On
Pilgrim", er á „Surfer Rosa“
• .;4 hmp
ð fá
ú er
í bili
Föstudagur 10. mars 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25