Þjóðviljinn - 20.10.1989, Blaðsíða 17

Ljósm. Jim Smart
Einn af góðum gestum
Kvikmyndahátíðar var franski
leikarinn Jean Reno. Hann
hefur verið nokkuð áberandi í
frönskum kvikmyndum á
þessum áratug og þá sérstak-
lega fyrir það að hafa leikið í
öllum kvikmyndum unga stíl-
istans Luc Bessons. Fyrsta
mynd hans, Le dernier com-
bat (Úrslitaorustan), var sýnd
á Kvikmyndahátíðinni og kom
Reno til íslands af því tilefni..
Það þótti sjálfsagt að grípa
hann glóðvolgan og spyrja
hann spjörum úr um sjálfan
hann, Besson og kvikmynda-
iðnaðinn í heild sinni.
Úrslitaorrustan
best
Blaðamaður ætlaði að hafa
stórt viðtal við Reno vegna sér-
legs áhuga á franskri kvikmynda-
gerð. Það kom á daginn að Reno
staldraði aðeins við í rúman sól-
arhring og á þeim tíma hafði hann
boðið til óformlegs blaðamanna-
fundar og hádegisverðar á hóteli
hér í borg. Reno var hinn hressasi
allan tímann og virðist ekki
ósvipaður þeirri persónu sem
hann lék í Le grand bleu (The Big
Blue). Við þessar aðstæður kom
ekki annað til greina en að Iáta
spurningarnar dynja á leikaran-
um í makindalegum leðursófa-
settum og lá beinast við að spyrja
hvernig líann komst í kynni við
Luc Besson.
-Ég hef þekkt Luc frá um 1980
og vann fyrst með honum við
kvikmyndina Les bidasses en
grandes manoeuvres eftir Rafael
Delpard. Þá var Luc nýkominn
heim frá Bandaríkjunum þar sem
hann reyndi fyrir sér í kvikmynd-
abransanum með litlum árangri
(Besson er fæddur ‘59 innsk.).
Hann var aðstoðarleikstjóri við
þessa mynd en ætlaði sér greini-
lega að gera stóra hluti og var
algjör fagidíót. Ári síðar ákveða
Luc og Pierre Jolivet að gera
kvikmynd saman og vildi Luc þá
strax gera Subway. Það fékkst
enginn til að framleiða hana og
skrifuðu þeir þá handritið að Le
dernier combat. Hún var síðan
gerð árið 1982 fyrir mjög lítið
fjármagn, enda með fáum leikur-
um, engum stjörnum og tekin í
Besson er stílisti
- ekki kvennagull
Franski leikarinn Jean Reno var á Kvikmyndahátíð vegna sýningar
fyrstu myndar Luc Besson. Reno hefur leikið í öllum myndum Bess-
svart-hvítu við frumstæðar að-
stæður.
Hvernig var myndinni tekið í
fyrstu?
-Myndin fékk ágæta dóma hjá
gagnrýnendum og mér finnst
þetta besta mynd Lucs til þessa.
Mér finnst frásögnin svo góð, hún
er naív og að sama skapi áhrifa-
mikil. Að vísu var ekki neitt sér-
stök aðsókn á myndina en Luc
hafði sannað sig fyrir fram-
leiðendum og gat gert Subway og
síðan Le grand bleu. Þær gengu
þveröfugt, gagnrýnendur hökk-
uðu þær í sig en franskir áhorf-
endur elskuðu þær. Ég held að
það segi meira en mörg orð þegar
áhorfendur kunna að meta
myndirnar. Gagnrýnendur taka
sig of hátíðlega og við verðum að
hafa gaman af því að horfa á kvik-
myndirnar. Og þegar reynt er að
gera kvikmynd sem bíógestir eiga
að kunna að meta skulum við at-
huga að þeir eru flestir unglingar.
Nikita næst
Jean Reno á sér lengri sögu í
kvikmyndaheiminum en Luc
Besson, enda taisvert eldri. Það
er hinsvegar lygasögu líkast að
maðurinn skuli vera kominn yfir
fertugt því hann lítur ekki út fyrir
að vera deginum eldri en 29.
Hann er fæddur í Casablanca í
Marokkó 1948 en fluttist tvítugur
til Parísar. Á áttunda áratugnum
lék hann talsvert á sviði og síðan í
fyrsta sinn í kvikmynd árið 1978.
-Fyrsta myndin mín var Clair
de femme undir stjórn Costa-
Gavras með Yves Montand og
Romy Schneider í aðalhlutverk-
um. Mér finnst Costa-Gavras
einn af hinum mestu í kvikmynd-
ons og ýmsum fleirui
aheiminum en hann hefur átt sína
toppa og lægðir einsog flestir aðr-
ir. Aðrir leikstjórar sem mér hef-
ur líkað vel að vinna með eru
Bertrand Blier (Notre histoire)
og í fyrstu mynd Pierre Jolivet,
Strictement personnel.
En með hvaða leikstjórum
langar þig helst að vinna?
-Mér líkar auðvitað mjög vel
við Luc Besson og finnst hann í
hópi þeirra bestu í Frakklandi.
Bertrand Blier er líka einn af
)j?im bestu einsog sjá má í nýj-
ustu mynd hans, Trop belle pour
toi (fékk sérstök verðlaun í Cann-
es). Sömuleiðis Ettore Scola og
Jean-Jacques Beineix en hann er
mistækur einsog nýjasta myndin
hans (Roselyne et les lions) sýnir.
Ég tel að það sé öllum holt að
gera mistök og tek þau ekki al-
varlega. Reyndar bíðum við eftir
floppi frá Besson því honum hef-
ur ekki mistekist enn að mínu
mati. Tveir aðrir leikstjórar eru
einnig í miklum metum hjá mér,
en það eru Claude Miller og
Jean-Loup Hubert (Le grand
chemin). Hubert vinnur einmitt
að handriti fyrir nýjustu mynd
mína sem gerist í Mexíkó og ætl-
um við helst að taka hana þar. Af
eldri kvikmyndum eru myndir
John Hustons í miklu uppáhaldi
en ég geymi aðeins eina kvik-
mynd á myndbandi og það er Cit-
izen Kane. Svo held ég líka mjög
upp á myndir einsog Paris, Texas
eftir Wim Wenders sem segir ör-
lagasögu fólks, en hún hefði samt
mátt vera tíu mínútum styttri að
mínu mati.
Hvað hefst Luc Besson að
þessa dagana?
-Hann er að undirbúa næstu
mynd sína sem ég mun leika í og
á rúmum tíu árum
heitir Nikita. Þetta er meira í ætt
við þriller og hefjast tökur í janú-
ar. Luc hefur alltaf gert myndir
um fólk sem á í erfiðleikum með
umhverfi sitt. Það var greinilegt í
Le dernier combat og í Subway
var aðalpersónan það líka. Hann
gat td. ekki séð peningaskáp án
þess að sprengja hann í loft upp
og það fannst mér skemmtileg
líking. Við höfðum svipað í Le
grand bleu þar sem Jacques May-
ol á mjög erfitt með að hegða sér
rétt á meðal fólks.
Besson seldi
sig ekki
En er Reno sammála því að
Besson hafi selt sig markaðinum
með því að hafa enskan titil á Su-
bway og gera enska útgáfu af Le
grand bleu?
-Nei, það get ég ekki fallist á.
Subway hefði tildrci getað heitið
neitt annað og nafnið Metro
hefði hljómað fáránlega. Orðið
metro er aðeins notað á meðal
Parísarbúa en aðrir skilja það
sem styttingu á metropolitan sem
hefur allt aðra merkingu. Þegar
talað er um subway kemur hins-
vegar aðeins eitt til greina, neð-
anjarðarlestarkerfi. Hvað varðar
ensku útgáfuna á Le grand bleu
var það gert aðallega vegna þess
að þetta var alþjóðleg saga með
fólki frá mörgum löndum. Ef við
hefðum gert ekta franska sögu,
td. Moliere, væri auðvitað talað á
frönsku því hún er skrifað sem
slík og á helst að vera flutt þann-
ig-
Hvað um markaðssetninguna á
Le grand bleu í Bandaríkjunum?
-Það voru kannski mistök að
stytta myndina svo mikið en þeg-
ar mynd er seld á þennan hátt til
Bandaríkjanna fylgir endanlegt
klipp ekki með kaupunum. í
þeirri útgáfu endaði myndin vel
vegna þess að Bandaríkjamenn
vilja að bíómyndir endi vel, en
það voru algjör mistök að skipta
um tónlist. Tónlistin frá Bill
Conti er handónýt en reynir samt
að stæla Eric Serra sem var frá-
bær. Samt get ég ekki sagt að
myndin hafi floppað í Bandaríkj-
unum einsog oft er talað um því
þar halaði hún inn 7 miljónir doll-
ara en framleiðslukostnaður var
11 miljónir. Það er eitthvað ann-
að en dýfingarmynd Bandaríkja-
manna, The Abyss, kostaði en ég
held að það hafi farið yfir 40 milj-
ónir. Kostnaðurinn við gerð Le
grand bleu var ekki hærri vegna
þess að við fylgdum nákvæmlega
áætlun. Það fóru níu mánuðir í
tökur og við fórum aðeins þrjá
daga fram yfir þann tíma. Samt
gerðum við Jean-Marc Barr allar
okkar senur f kafi sjálfir. Við not-
uðum enga staðgengla þótt kafað
væri á yfir 30 metra dýpi.
Stærsti galli kvikmynda Lucs
Bessons virðist vera handritið.
Hann hefur átt erfitt með að koma
saman handriti og kvenhlutverkin
eru illa skrifuð. Hvað viltu segja
um þetta?
-Þetta er nokkuð rétt því Luc
er enginn rithöfundur. Hann er
fyrst og fremst stílisti, enda alinn
upp við litsjónvap. Þá verður það
að segjast einsog er að Luc veit
ekkert um konur og þeirra
reynsluheim. Fyrir þá sem ekki
hafa séð hann get ég sagt að hann
er mjög líkur Coppola, feitur
með skegg og ekki við kvenmann
kenndur.
-þóm
/
Föstudagur 20. október 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 17