Þjóðviljinn - 27.10.1989, Qupperneq 19

Pétur Bjarnason er höfundur þessarar þrenningar fyrir utan Korpúlfsstaði.
Myndir - Jim Smart.
Myndhöggvarar
sýnaaft
Korpúlfsstöðum
Verk Jóns Gunnars miðpunktur sýningarinn-
ar. Mikið endurreisnarstarf unnið í húsinu og
hugmyndir um menningarmiðstöð
Myndhöggvarafélagið í
Reykjavík opnar á morgun sýn-
ingu að Korpúlfsstöðum, í hús-
næði því sem félagið hefur á
leigu hjá Reykjavíkurborg. Á sýn-
ingunni verða um 40 höggmyndir
eftir rúmlega 20 af þeim 52
myndhöggvurum sem í félaginu
eru, en miðpunktur sýningarinn-
ar verða verk Jóns Gunnars
Árnasonar myndhöggvara sem
lést síðast liðið vor. Félagið hefur
einu sinni áður sýnt á Korpúlfs-
stöðum, á Listahátíð 1980 en þá
var húsnæði myndhöggvara vígt
að loknu löngu og ströngu endur-
reisnarstarfi á þessu fyrrverandi
stórbýli.
Upphaf leigusamnings félags-
ins hjá borginni má rekja aftur til
ársins 1973. Myndhöggvarar
fengu þá til afnota tvær íbúðir og
súrheysgryfjur í austurenda húss-
ins og skyldi leiga vera ein króna
á ári, en fylgdi sá böggull skamm-
rifi að allt húsnæðið þurfti að gera
upp frá grunni því austurendinn
hafði skemmst illa í bruna nokkr-
um árum áður, til að mynda var
þakið gjörónýtt svo sem og allar
innréttingar, vatns- og raflagnir.
Síðan hafa myndhöggvarar
listamenn og listunnendur velti
þeim fyrir sér. Og vonandi verður
á Korpúlfsstöðum komið upp
raunverulegri menningarmiðstöð
þar sem virkir hópar listamanna
geta átt fastan samastað og
vinnuaðstöðu í framtíðinni.
LG
Skúlptúr eftir Þórdísi Sigurðar-
dóttur.
Dyraverðir
tiKinmnganna
staðið í ströngu við endurbætur á
húsnæðinu, súrheysturnum hefur
verið skipt fyrir heyloft, og leigu-
húsnæðið stækkað. Nú hefur fé-
lagið um 1000 fermetra á leigu af
þeim 8000 sem Korpúlfsstaðir
munu vera og er leiga greidd sam-
kvæmt leigutaxta Reykjavíkur-
borgar fyrir iðnaðarhúsnæði.
Alla vinnu nema raf- og pípu-
lagnir hafa myndhöggvarar sjálfir
unnið í frístundum, en þeir styrk-
ir sem fengist hafa frá ríki og borg
farið til efniskaupa til endurbóta.
Nú er á Korpúlfsstöðum að-
staða til trésmíða, járnsmíða-
verkstæði, vinnustofur, keramik-
verkstæði og gestaíbúð auk þess
sem á heyloftinu þar sem hluti
sýningarinnar er er gert ráð fyrir
vinnuaðstöðu til stærri verka. Á
stefnuskrá félagsins er að koma
upp góðri geymslu fyrir verk fé-
lagsmanna og fleiri verkstæðum,
svo sem bronssteypiverkstæði og
plastverkstæði, en allar framtíð-
aráætlanir hljóta þó að miðast við
þá ákvörðun sem tekin verði um
framtíð hússins.
Sýning myndhöggvaranna að
Korpúlfsstöðum verður væntan-
lega til þess að vekja athygli
manna á þeim möguleikum sem í
húsinu felast. Hugmyndir um að
Korpúlfsstaðir verði gerðir að
menningarmiðstöð hafa verið til
umræðu að undanförnu í tilefni
að listaverkagjöf Errós, en
menningarmiðstöðin hefur alla
tíð verið von myndhöggvarafé-
lagsins. í tillögum þeirra er meðal
annars að finna hugmyndir um
víðtæka listræna starfsemi að
Korpúlfsstöðum, svo sem að
koma mætti upp höggmynda-
garði, sýningaraðstöðu fyrir ýms-
ar greinar myndlistar, aðstöðu
fyrir tónlistarflutning og leikhús,
auk þess sem halda mætti þar ráð-
stefnur og reka veitingahús.
Tillögur myndhöggvarafélags-
ins hljóta að vera þess virði að
NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 19
l.eikfélag Akureyrar.
Hús Bernörðu Alha.
Höf.: Federico Garcia Lorca.
Þýð.: EinarBragi.
Leikstjórn: Þórunn Sigurðardóttir.
Leikmynd og búningar: Charlotte
Clason.
Hljóðfæraleikur: Pétur Jónasson á
gítar.
Lýsing: Ingvar Björnsson.
Hárgreiðsla: Erna Arnardóttir.
Förðun: Sigríður Svana Pétursdóttir
og Helga Haraldsdóttir.
Gefi sviðsetning Húss Bern-
örðu Alba hjá Leikfélagi Akur-
eyrar tóninn fyrir listræna stefnu,
metnað og vinnubrögð næstu árin
fyrir norðan er ástæða til að eyða
örfáum dálksentfmetrum í hug-
arflug því aðlútandi. Sýningin
fellur einsog hönd í hanska nokk-
urskonar „Lorcaæðis" hér á landi
meðal forkólfa menningarstofn-
ana og almenningur ekki síður,
hefur fengið snert af. Sýningin er
nú þegar lent í samkeppni við
væntanlega uppsetningu í öðru
leikhúsi á suðlægari slóð. Um leið
er hún viðreisn á starfi atvinnu-
leikhúss sem á síðasta leikári lenti
í þvílíku hafaríi með ráðna lista-
menn sína að flestir viðkomandi
lögðust í siðbætandi naflaskoðun
í kjölfarið og eru um það skiptar
skoðanir hverjir þeirra sigla nú
lygnan sjó og hverjir ekki. LA.
beitir upp í veðrir með Húsi
Bernörðu Alba. Öll hlutverk eru
kvenhlutverk og er það nánast
kúvending frá síðasta leikári.
Innihald verksins tengist beinna
lífi kvenna en karla.
Ramminn um sýninguna er
hlýleg og dulítið þung leikmynd,
íklædd svörtu silki efst um sviðs-
hringinn og tónlist sem er afger-
andi fyrir takt sýningarinnar.
Svarta silkið vekur upp spurning-
ar um misheppnaða tilraun í er-
ótískri stemningu. Mér er ekki
ljóst hvort um er að ræða gard-
ínutákn eða undirkjólsfald en víst
er að ekki er um að ræða suður-
evrópska svarta litinn sem í hug-
um margra er tákn hins lokaða
heims kvenna þar um slóðir.
Ekki er heldur hægt að tala um
vúlgar-erótík. Tónlistin er fáguð
|
IU
—I
FINNUR MAGNÚS
GUNNLAUGSSON
og eykur spennu, hrærir upp í
áhorfendum og skapar vænting-
ar. Þær uppfyllast ekki alltaf í
leiknum en góð undantekning er
besta senan í sýningunni: máls-
verðarsena fjöiskyldunnar þar
sem spennitreyjan um dætur
María Sigurðardóttir og Steinunn Ólafsdóttir í hlutverkum tveggja af
fimm dætrum Bernörðu Alba.
Bernörðu nær fram í sal til áhorf-
enda og gerir þá að fórnarlömb-
um frelsisskerðingarinnar sem
sífellt er til staðar á sviðinu.
Lýsingin er afar mikilvæg og
viðkvæm á sviðsmynd sem þessa.
Hún er góð og dæmalaust er LA
heppið að hafa jafngóðan fag-
mann þar ár eftir ár. Texti verks-
ins er á auðskilinni íslensku og
efni hans kemst snurðulaust t<l
skila. Hitt er aftur annað mál aö
þar sem persónur leikritsins tala
sem næst hvergi „hreint út“ hver
við aðra verður að gera kröfu í
leikstjórninni til þess að undir-
bygging tilfinninganna sjáist,
birtist, upplifist. Því er viðbrugð-
ið þó ekki sé mér ljóst hvar sökin
liggur. Meðvitaðastar af leikur-
um um tilfinningalega nauðsyn
djúprar túlkunnar eru þær María
Sigurðardóttir og Steinunn Ól-
afsdóttir. Túlkun annarra leikara
þó hnökralaus sé skilst meira á
„skynsemisplaninu" og bendir til
meiri áherslu þeirra á talað orð
en líkamlega tjáningu. Þar er
vottur af slagsíðu á sýningunni.
Ég efast um að nokkurn
leikara skorti tækni til að brjóta
múrinn að áhorfanda þessarar
sýningar. Ef til vill eru konur
móttækilegri en karlar og opnari
við upphaf sýningarinnar vegna
þess að fleiri konur í dag eru í
svipaðri stöðu og persónur
leikritsins. Þannig getur verið að
karl-áhorfendur séu á sama hátt
og í sýningunni,, utan-við sviðið“
en samt til staðar. En gildir þá
ekki það sama um leikarana
sjálfa og möguleika þeirra til að
nálgast hlutverkið? í heild vekur
Hús Bernörðu Alba hjá LA upp
aragrúa spuminga-vonandi
verður þeim svarað , t.d. í næstu
uppsetningu hér á landi? En þá
sakar heldur ekki að vera búinn
að „hita upp“ fyrir norðan: sýn-
ingin er spennandi og langdræg.
Þó leikurinn sé ekki flatur vantar
sumstaðar meiri hörku og mýkri
dýpt.
— i
HELGAR