Þjóðviljinn - 12.01.1990, Qupperneq 14

Þjóðviljinn - 12.01.1990, Qupperneq 14
Mér finnst gaman að spila í hliómsveit Anna Guðný Guðmundsdóttir: Mér finnst aðrir hljóð- færaleikarar öf undsverðir að geta lagt fyrir sig hljóm- sveitarleik í þann mund sem ofsaveörið yfirgaf Suðurland og lagði leið sína norður yfir hálendið á þriðjudaginn var hófust einstakir tónleikar í Langholtskirkju í Reykjavík. Þarfluttu þau Paul Zukofsky fiðluleikari og Anna Guðný Guðmunds- dóttir píanóleikari verkið „For John Cage“ eftir Morton Feldman, 75 mínútna epos á lágu nótunum þar sem píanó og fiðla hvísluðust á og áheyrendur sátu með eyrun sperrt til að missa ekki af einu andartaki í þessum Ijúfa og sér- stæða tónlistarf lutningi. Annars má víst ekki fara of mörgum orðum um hvað þessir tónleikar voru góðir til að „spæla“ ekki þá sem gjarnan hefðu viljað vera þarna. Það á víst ekki að hamra á því við fólk að það hafi látið merkilegan viðburð framhjá sér fara og ekkert við því að gera, - því tónleikar lúta ekki sömu lögmálum og leiksýningar að því leytinu til að upp- ákoman verður ekki endurtekin þótt hún hafi verið marga mánuði í undirbúningi. Svo við snúum okkur að píanistan- um, Önnu Guðnýju Guðmundsdóttur, sem undanfarin ár hefur látið að sér kveða í reykvísku tónlistarlífi. Hún er ættuð að austan. - Ég ólst upp í Reykjavík, segir hún. - Við fluttum í sama hús og Stefán Edelstein bjó í, en hann var þá að taka við Barnam- úsíkskólanum af föður sínum. Hann tók mig inn í skólann þótt ég væri eiginlega of ung og byrj- aði síðan að kenna mér á píanó þegar ég var sex ára og kenndi mér næstu fimm árin. Þá var Barnamúsíkskólinn á efstu hæð Iðnskólans og margar tröppur upp fyrir litla manneskju. Eg held að það hafi verið mikið happ fyrir mig að fá að læra hjá Stefáni. Hann hafði gott lag á að kenna og mér fannst mjög gaman alveg frá upphafi. En ég hef reyndar alla tíð verið mjög hepp- in með kennara. Ég fór ellefu ára í Tónlistarskólann í Reykjavík og lærði hjá Hermínu Kristjánsson næstu fimm árin. Það var mjög góður tími, við náðum vel saman við Hermína. Þetta er viðkvæmur aldur og margir hætta í tónlistar- námi einmitt þá. Á menntaskóla- árunum kom aftur meiri lausung í mig, ég tók þátt í Ieiklistarstarf- semi í skólanum, - var á kafi í hinu og þessu. En eftir að ég hafði verið hjá Hermínu lærði ég í ár hjá Jóni Nordal og síðan hjá Margréti Eiríksdóttur, en það var hún sem útskrifaði mig. Ég byrjaði í kennaradeild Tón- listarskólans um haust, en fann að hún átti ekki við mig og tók því snögga ákvörðun um áramót í samráði við Jón og Margréti. Mig langaði til að klára skólann og fara út, svo frá þessum áramótum fór ég að stefna að burtfararprófi, sem ég lauk vorið 1979. Það var ekkert sjálfsagt mál að ég yrði píanóleikari þrátt fyrir þetta próf. Ég hafði lítið sjálfsálit og taldi mig ekki hæfa til að verða einleikari, - eða langaði ekki til þess. Það var margt að veltast í mér, ég var svona hæfilega rugluð eins og fólk getur verið á þessum árum. Það eina sem ég vissi var að ég vildi út. Ég komst inn í Guildhall Scho- ol of Music í London og hélt fyrsta árið þar áfram á svipuðum nótum og hjá Margréti. Ég var í tímum hjá yfirmanni píanó- deildarinnar við skólann og spil- aði örlitla kammermúsík, en því hafði ég gert mikið af í skólanum hér, hafði góða æfingu og var fljót að lesa af blaði. Mér fannst ég samt vera orðin mjög einangr- uð með þessa spilatíma mína og gera allt of lítið af að spila með öðrum. Fann loksins eitt- hvað sem ég hafði virkilega áhuga á að gera - Um vorið tók ég því inn- tökupróf inn í Post Graduate deild skólans, en það er nám- skeið hugsað sem eins árs nám þegar fólk hefur lokið sínu grunn- námi og er sérhæfing í að leika með söngvurum og öðrum hljóð- færaleikurum. Skólinn er mjög frægur fyrir söngdeildina, þar er hægt að læra þýskan, franskan og enskan ljóðasöng, auk þess sem þar eru settar upp óperur og hægt að fá þjálfun í að leika undir á óperuæfingum. Ég komst inn í deildina og held að það hafi verið það besta, sem ég gat gert. Ég hélt áfram spila- tímunum hjá sama kennara og árið áður en var auk þess í tímum hjá yfirmanni Post Graduate deildarinnar einu sinni í viku og mætti þá annað hvort ein eða með þeim sem ég var að vinna með. Við vorum átta í deildinni og vorum kynnt fyrir söng- deildinni og þau gripu svo til okk- ar hvar sem þau náðu í okkur. Þetta var mjög skemmtilegur tími. Þarna fann ég mig virkilega. Ég fékk sjálfstraustið, - hafði loksins fundið eitthvað sem mér fannst virkilega skemmtilegt að gera. Ég var þarna í tvö ár, því þó þetta sé hugsað sem eins árs nám er mjög velkomið að maður fái að bæta ári við; það vantar alltaf pí- anóleikara. Skipulag deildarinnar er mjög frjálst, við réðum sjálf hve mikið við vildum vinna. Ég fékk mjög mikla uppörvun frá kennara mín- um, yfirmanni deildarinnar og náði mér í alla þá reynslu sem ég mögulega gat. Ég var á fullu við að spila; æfa verk og koma fram, fékk æfingu í að spila undir á óp- eruæfingum og tók mikinn þátt í Master class. Það eru opnir tímar, sem eru eins og tónleikar þar sem gagnrýnt er eftir hvert atriði. Aðrir nemendur koma og hlusta og svo gagnrýnir kennar- inn miskunnarlaust. Þetta var heilmikil æfing í að koma fram og mjög örvandi. Svo var komið að krossgötum. Kennarinn minn sagði mér að fara til íslands, hér væri örugg- lega mikil þörf fyrir mig, en mig langaði til að halda áfram á þess- ari braut í svona eitt ár í viðbót. Það er skóli í Kanada, sem er á svipaðri línu, og hann sótti ég um eftir að ég var aftur komin hingað en fékk ekkert svar annað en það að ég gæti ekki fengið svar við umsókninni strax. Eftir vetur á íslandi fór ég með íslensku hljómsveitinni í tón- leikaferð til Svíþjóðar, eftir það fór ég í frí til Vínarborgar og Þýskalands og var enn að búast við að heyra frá skólanum. Þó voru hlutirnir breyttir, væntan- legur eiginmaður, Sigurður Snorrason, sem var einleikari í ferðinni kominn í spilið. Mér var boðið á námskeið í Þýskalandi svo ég varð eftir þegar hljóm- sveitin fór heim og var svo enda- laust í símanum allt sumarið, ým- ist að tala við Sigurð eða mömmu, til að vita hvort nokkuð hefði heyrst frá skólanum. Loks gafst ég upp á að bíða eftir bréfinu og það hittist þannig á að einmitt sama dag og ég talaði við Sigurð, sagðist ætla að koma heim og við ákváðum að fara að búa saman hringdi mamma og sagði mér að ég væri búin að fá inni í skólanum og hefði fengið styrk fyrir skólagjöldunum. En það var þá orðið of seint, ég var loksins búin að taka aðra ákvörð- un. Það er stundum eins og hlut- irnir séu fyrirfram ákveðnir. Ef bréfið hefði komið fyrr... Þetta var ansi örlagan'kt og mikil breyting á mínu lífi, því eins og ég var vön að segja fólki þá var ég allt í einu farin að búa með þremur mönnum, - ég eignaðist tvo stjúpsyni. Ég fékk strax nóg að gera, var frá upphafi viðloð- andi íslensku hljómsveitina og mitt starf fyrstu árin tengdist henni og Guðmundi. Ég spilaði með hljómsveitinni fullskipaðri, auk þess sem ég lék kammertón- list og einleik innan hennar ramma. Það var mjög dýrmæt reynsla fyrir mig sem píanóleikara að fá að spila sem ein af hljóm- sveitinni. Það er mikill munur á því að leika kammertónlist og með söngvurum þar sem maður hefur allar raddirnar fyrir framan sig og því að vera hluti af hljóm- sveitinni, vera bara með sína eigin rödd og fylgja stjórnandan- 14 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 12. janúar 1990

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.