Þjóðviljinn - 17.04.1991, Blaðsíða 10

/7r?ENMNG
Upp rís Stúdentaleikhús
Stúdentaleikhúsið í
Tjarnarbíói. Menn,
menn, menn. Einþátt-
ungar eftir Melkorku
Teklu Ólafsdóttur („Á
meðan við snert-
umst“), Sindra Freysson
(„Hungurdansarinn“) og Berg-
ljótu Arnalds ( „Ein, tvær, þrjár,
jafnvel fjórar“). Leikstjórn: Ás-
geir Sigurvaldason. Lýsing: Jó-
hann Pálmason, Egill Örn Arna-
son. Tónlist: Eyþór Arnalds.
Stúdentaleikhúsið hefur komið
og farið og ieitað fyrir sér með
Þrjár konur frá liönum öldum.
ýmsum hætti. Stundum var farið
með leikverk sem aðrir kynnu að
vera feimnir við, stundum reynt að
skoða klassískt verk upp á nýtt,
stundum var eitthvað sérsmíðað
handa leikhúsinu, einatt var bland-
að saman atvinnuleikurum og
áhugafólki úr háskólanum. Það var
ofl gaman. Nú er Studentaleikhúsið
risið upp aftur og í þessari sýningu
sem tiltölulega hreinræktað „nem-
endaleikhús“ - höfúndar verkanna
ungir stúdentar, leikarar allir úr
sama hópi og nemendur úr Mynd-
lista- og handíðaskólanum hafa bú-
2 konur á þing fyrir G-listann í Reykjavík!
í síðustu alþingiskosn-
ingum vantaði aðeins
innan við 200 atkvæði á
að 3. maður á G-lista
næði kjöri. Þann herslu-
mun má ekki vanta nú!
Með öflugu starfi síðustu
daga fyrir kosningar og
góðri kosningaþátttöku
getum við tryggt að
Auður Sveinsdóttir lands-
lagsarkitekt nái inn á
þing. Þá munu 2 konur
sitja á þingi fyrir Alþýðu-
bandalagið í Reykjavík.
Látum ekki
herslumuninn vanta!
Kjósum Svavar,
Guðrúnu og Auði
sem fulltrúa Reykvíkmga
á Alþingi íslendmga.
G-USTINN
í REYKJAVÍK
ið til leikmynd og búninga. Og þeg-
ar á allt er litið var þetta þarft
stefhumót og um margt skemmti-
legt. Það er hægur vandi að finna
allskonar unglingasyndir í verkum
og túlkun, en sýningin er borin upp
af metnaði og útsjónarsemi sem er
góðs viti.
Fyrsti einþáttungurinn segir ífá
afbrýðiseminni og þeirri sígildu
hremmingu að elskendur geta ekki
orðið eitt. Már heitir pilturinn sem
ekki sættir sig við þetta, hvorki við
það að Ama hans hefúr þekkt menn
áður né heldur að hún á sér heim í
skáldskap sem hann kemst ekki inn
í. Það er trúverðugur sársauki í því
hvernig Melkorka Tekla Ólafs-
dóttir hnýtir þennan tilvistarhnút.
En úrvinnslan er gölluð, ekki síst
vegna þess hve Már er gerður
þröngur og grimmur: það vantar of
margt í hann til að áhorfandinn fái
trú á ást skáldkonunnar ungu til
hans.
I Hungurdansaranum lýsir
Sindri Freysson þeim glaðbeitta
Finni sem fer á kvennaveiðar á
kjötmarkaði bæjarins og gengur
bara vel, þar til ung listakona ruglar
hans rím. I þessu verki er um margt
hnyttilega unnið úr eilífri þver-
stæðu: sami maður vill leika laus-
um hala um leið og hann freistast af
öryggi (vana, endurtekningu, óffelsi
Úr „Á meðan viö snertumst"
eða hvað hann vill nefna það).
Textinn og leikurinn kemst á mest
flug í tvískiptingu Finns í innri og
ytri mann, en það verður verkinu til
trafala þegar á líður hve oft og títt
það er sundur slitið.
,Jíin, tvær, þijár, jafnvel í]órar“
eftir Bergljótu Ámalds má vel heita
kvennasöguleikrit. Þar er tímamúr-
inn rifinn niður á milli hórkonu ffá
fimmtu öld, galdrakonu frá sext-
ándu öld, nítjándu aldar stúlku sem
bar út bam sem faðir hennar hafði
gerthenni - og tuttugustu aldar
konu sem b í ður eftir fóstureyðingu.
Það er komið víða við í þessu stutta
verki, líklega of víða (til dæmis
tengdist áminning um útrýminga-
búðir okkar aldar efninu mjög laus-
lega og dreifir athyglinni frá því
sem máli skiptir: konunum fjómm).
Það er augljóst, að sögulegar tilvís-
anir í kvennakúgun á fyrri tíð em
mjög ágripskenndar, en þær eignast
dijúgan styrk í samspili við tilvem-
hnút nútímakonunnar, sem stendur
andspænis frelsi og nauðung með
allt öðmm hætti en konur fyrri alda.
Það skal sagl Ieikstjóra og leik-
umm til hróss, að leikur var tiltölu-
lega jafn og nær vel upp fyrir það
dæmigerða áhugaleikhús þar sem
það fer einatt saman að náttúmtal-
ent springur út í stjömuleik meðan
einhver klaufaskapur í smærri hlut-
verkum dregur allt niður. Það náðist
oftast nær nauðsynlegt öryggi í
framgöngu, en það þurfti svo ekki
að koma á óvart þótt oftar en ekki
vantaði á þann herslumun sem seg-
ir: hér er frelsið listræna fundið.
Best tókst til í glettnu samspili
tveggja Finna (Valur F. Einarssonog
Atli Rafn Sigurðsson) og sögulegra
kvenna (Brynhildur Björnsdóttir,
Sigríður Kxistinsdóttir, Ragnheiður
Guðmundsdóttir og Helga Vala
Helgadóttir). Margt var vel til fund-
ið í nýtingu sjónrænna möguleika
og svo þeirrar sviðshönnunar sem
gefúr leikendum meira en hálfl hús-
ið - ekki síst í síðastnefnda þættin-
um.
Árni Bergmann
ÞJÓÐVILJINN Míðvikudagur 17. mars 1991
Síða 10