Þjóðviljinn - 11.05.1991, Blaðsíða 2

eftir
Guðlaug Arason
23. ágúst 1980. Laugardagsnótt.
Það var loks hætt að rigna.
Þremenningamir sátu þögulir frammi í
sendlabílnum og reyktu hver í kapp við annan.
Heimir ók. í fyrsta sinn f langan tíma hafði slest
upp á vinskapinn og þeir orðið ósammála. Þrátt
fýrir að áætlun þeirra hafði að mestu leyti staðist,
var Ingi langt frá því að vera sáttur við þá hug-
mynd Finns að láta flutningabíiinn renna út af
þjóðveginum. Þeir höfðu rifist, en eins og fyrri
daginn var það Finnur sem réð ferðinni. Auk
þess var Heimir á hans bandi.
Þegar þeim var ljóst að bílstjóri flutninga-
bílsins var látinn, vildi Ingi hætta við allt saman;
setja vínið aftur inn í bílinn og flýta sér heim. A
þann hátt væru þeir lausir allra mála. En það
fannst Finni fráleitt og í nokkrar mínútur leit út
fyrir að samstaða þeirra væri rofin. En svo lægði
þessa öldu jafn skyndilega og hún hafði risið
þegar Finnur sótti haglabyssuna. Hann hafði
ekkert sagt. Aðeins haldið á byssunni og horft á
Inga. Þá var þeim öllum ljóst að úr því sem kom-
ið væri, yrðu þeir að halda áfram.
- Við byijuðum saman og endum saman,
sagði Finnur ákveðið. Er það skilið?
Hinir jánkuðu.
Án þess að hugleiða málið frekar sagði Finn-
ur, að nú væru þeir neyddir til að breyta áætlun-
inni. Þeir yrðu að setja á svið slys, og láta þetta
líta út sem karlinn hefði fengið fyrir hjartað og
keyrt út af.
Og þetta gerðu þeir. Þó gekk Ingi til verksins
eins og í leiðslu, og ffamkvæmdi hveija skipun
þögull og umyrðalaust.
Svo var það ekki fyrr en þeir voru komnir
niður að Bifröst í Borgarfirði að Heimir sagði
upp úr eins manns hljóði:
- Strákar, þetta gengur aldrei hjá okkur. Þeg-
ar bíllinn finnst, sjá allir að vínið vantar. Helvít-
is...
í fátinu sem hafði gripið þá við dauða
mannsins, var eins og enginn hefði hugsað út í
þetta atriði.
- Og hvað með það? sagði Finnur eftir svo-
litla umhugsun. Vínið hefði ekki fundist, hvort
sem bíllinn hefði staðið á veginum eða ekki. I
rauninni græðum við á þessu öllu, sjáiði það
ekki? Núna er ekkert vitni! Enginn sem getur
bent á okkur, eða gefið vísbcndingu um hverjir
hafi getað gert þetta. Þetta er okkur í hag! Ekki
drápum við karlinn, við erum saklausir af því.
Þetta hefúr allt gengið samkvæmt áætlun nema
hvað gaurinn drapst úr hjartaslagi. Allt annað
stenst og við höldum okkar striki. Það eina sem
við þurfúm að gera er að passa okkur ennþá bet-
ur. Samþykkt?
- Samþykkt, svaraði Heimir um hæl.
Ingi þagði.
- Hvað með þig? spurði Finnur hranalega og
sneri sér að Inga.
- Jú, ég býst við því, muldraði hann.
- Og það hreyfir enginn við víninu fyrr en ég
segi til, bætti Finnur við.
Hinir þögðu.
Líkt og fyrr um kvöldið var umferðin lítil. En
ef þeir mættu bíl, notuðu þeir sama bragðið og
áður - að henda sér niður í sætunum svo að eng-
inmn sæist nema bílstjórinn. Eini munurinn var
sá, að enginn þeirra hló í þetta sinn.
Þegar þeir komu í Mosfellssveitina, beygði
Heimir til vinstri upp Reykjaveg.
- Jæja, nú erum við sloppnir, sagði Finnur og
hallaði sér aftur á bak í sætinu. Við erum sam-
kvæmt áætlun.
Vegurinn upp að Hafravatni var holóttur og
illur yfirferðar eftir rigninguna, og þunglestaður
bíllinn hjó hverja holuna á fætur annarri. Yfir
Úlfarsá var þröng trébrú og þegar bíllinn ók yfir
hana, kastaðist hann til svo að minnstu munaði
að afturendinn slengdist utan í brúarhandriðið.
- Undarlegur andskoti að alltaf skuli vera
svona miklar holur á veginum rétt áður en maður
kemur að brú, dæsti Heimir þegar honum hafði
tekist að ná stjóm á bílnum.
- Við emm alveg að verða komnir, sagði
Finnur. Þú manst svo að beygja til vinstri.
- Já, hvað er þetta maður! ,
Upp að Krókatjöm lá grófúr malarvegur og á
þeirri leið neyddist Heimir til að aka varlega.
Þeir höfðu alltaf kviðið þessum kafla, því það
var vitað mál að bíllinn yrði lestaður. En Heimi
tókst á undraverðan hátt að sneiða fram hjá
hraunnibbum og stómm steinum sem stóðu upp
úr veginum, og innan tíðar blasti við þeim sum-
arbústaðurinn og bretabragginn. Hvergi var ljós
að sjá í nærliggjandi bústöðum og nú vom þeir
komnir í hvarf frá Hafravatnsleiðinni, þar sem
hættan var á að einhver umferð væri. Það hým-
aði yfir þeim félögum. Þeir virtust hafa gleymt
hinum óþægilega atburði sem átt hafði sér stað
fyrr um kvöldið.
- Allt eins og blómstrið eina, sagði Ingi og
reyndi að sýnast kátur.
Þeir gátu ekið bílnum fast upp að hurð sem
var á hlið braggans, þannig að bíllinn sást ekki
ffá veginum ef svo ólíklega vildi til að einhver
ætti leið hjá á þessum tíma sólarhrings. Þegar
þeir stigu út úr bílnum vom þeir orðlausir. Það
sást ekki í rauða litinn fyrir drullu.
- Við verðum bara að þvo bílinn á eflir, sagði
Finnur loks og opnaði braggahurðina. Ekkert
mál.
Síðan byrjuðu þeir að afferma. Allt sam-
kvæmt áætlun. Allt eins og þeir vom búnir að
ákveða, nema hvað sigurvímuna vantaði. Köss-
unum röðuðu þeir út í eitt braggahomið á bak við
margra ára gamlan heystabba, leifar frá því afi
Finns hafði verið með hesta. Þeir unnu hratt án
þess að mæla orð frá vömm. Þegar búið var að
koma þessum 520 vínkössum fyrir og hylja þá
með heyi, skiptu þeir um föt; fóm úr svörtu jökk-
unum og klæddu sig aftur í gömlu yfirhafnimar.
Loks finkembdu þeir bílinn þannig að hann var
að innan rétt eins og þeir höfðu tekið við honum.
Lambhúshettur og hanskar vom sett ofan í tösk-
una hjá haglabyssunni og stungið inn í heystabb-
ann ásamt svörtu jökkunum. Þeir unnu eins og
fagmenn, eins og þeir hefðu aldrei gert annað um
ævina en að ræna flutningabíl.
- Eigum við ekki að fá okkur nokkrar bokk-
ur í nesti, sagði Heimir. Mér finnst við hafa...
- Nei! öskraði Finnur og steytti hnefann
framan í hann.
Heimir hrökklaðist undan.
- Hvað er að þér maður, slappaðu af. Hvað
heldurðu að það geri til þótt við tökum með okk-
ur nokkrar helvítis flöskur.
- Heyrðu góði, sagði Finnur ógnandi en
reyndi að vera rólegur. Þið emð búnir að sam-
þykkja ákveðna hluti og því verður ekki breytt.
Það er ég sem ræð og það er ég sem segi til hve-
nær við opnum fyrsta kassann!
- Blessaðir hættiði þessu, sagði Ingi óþolin-
móður eins og honum kæmi þetta ekki við. Við
skulum drifa okkur.
Heimir sfrunsaði út og settist undir stýri.
- Jæja, sagði Finnur og leit í kringum sig til
að fúllvissa sig um að allt væn einsog hann vildi
hafa það. Ingi, við skulum koma okkur út. Það er
ekki hægt að fela þetta betur.
- Þú verður svo að sjá til þess að fylgjast vel
með því að enginn komi hingað, sagði Ingi þeg-
ar Finnur var að læsa hurðinni.
— Hafðu ekki áhyggjur af því, svaraði Finnur,
þetta er ömggara en í helvíti, hingað kemur ekki
sála.
Það tók þá ekki langan tíma að keyra frá
sumarbústaðnum og niður Haffavatnsafleggjar-
ann. Á Suðurlandsveginum var lítil umferð
þennan laugardagsmorgun, enda klukkan ekki
orðin sjö. Þeir stönsuðu við bensínstöðina í Árbæ
til að þvo bílinn og fjarlægja öll hugsanleg sönn-
unargögn sem kynnu að leynast í honum. Síðan
héldu þeir áfram niður að Glæsibæ þar sem Finn-
ur og Ingi fóm út, en Heimir ók áfram inn í Voga
til að skila bílnum. Hann átti síðan að ganga að
Laugamesapóteki, þar sem Finnur ætlaði að taka
hann upp í.
Og þetta gekk allt eftir. Það var ekki að sjá að
eigandi sendlabílsins hefði komið heim um nótt-
ina, þar var allt með sömu ummerkjum og verið
hafði kvöldið áður. Heimir lagði bílnum á sinn
stað, læsti honum og gekk óséður í burtu.
- Þú manst svo eftir að skola litinn úr hárinu
á þér, sagði Finnur við Heimi, þegar hann nam
staðar við Hlemm og hleypti þeim Inga út. Ég
hef samband við ykkur. Og munið að við vorum
allir þrir saman á rúntinum í nótt.
Þeir veifúðu í kveðjuskyni og skelltu hurð-
inni. Þar með var punktur settur aftan við vissan
kafia í ævintýri þeirra félaga, sem hófst fynr til-
viljun hálfúm mánuði áður á skemmtistaðnum
Hollywood.
Ingi tók strætó upp í Breiðholt þar sem hann
bjó hjá móður sinni. Þegar hann kom inn í íbúð-
ina voru allir í fasta svefni. Hann settist á rúmið
sitt og dró fram peningaveskið sem hann haföi
stungið inn á sig þegar hann sótti lyklana í
hanskahólfið á flutningabílnum. Hann opnaði
veskið, og við honum blasti mynd af Daníel
heitnum, brosandi í hvítri skyrtu með bindi. Þeir
höföu verið nágrannar meðan Ingi átti heima á
Akureyri. Það vareinmitt Daníel sem alltafhaföi
gert við gamla hjólið hans ef það bilaði. Og nú
var hann dáinn. Það hefði ekki þurft að gerast ef
Finnur heföi látið hann fá töfiumar.
Ingi reyndi að sannfæra sjálfan sig um að
hann heföi alla tíð verið frábitinn þessu og aldrei
tekið þátt í ráninu með góðri samvisku. Ekki eins
og hinir, sem virtust frá upphafi gera þetta sér til
gamans. Einkum Finnur. Og Heimir var alltaf
sammála honum, hvemig sem málin snemst. Það
eina sem batt þá saman var vonin um skjótfeng-
inn gróða.
Á þessari stundu gerði Ingi sér ljóst að hann
stóð einn. Og hann vissi jafnframt að hann var í
hættu. Úr þessu var Finnur líklegur til alls.
ÍRÓSA-
•garðinum
LA
STANDANDI
VANDRÆÐI
Annars vil ég ekki kalla
stjóm Alþýðuflokks og Sjálf-
stæðisflokks viðreisn. Eg veit
ekki hvað hún á að reisa við.
Kannski Sjálfstæðisflokkinn.
Steingrímur Her-
mannsson
EILÍFÐIN ENDAR
Á AKUREYRI
Næsta jarðvist sem ég man
eftir er þegar ég var færður í
böndum til Egyptalands. Þar átti
ég að verða þræll... Á leið yfir
eyðimörk var ég að deyja úr
þorsta þegar kona kom og gaf
mér að drekka. Ég hefi síðan
komist að því að hún er búsett
hér á Akureyri...
Fyrir nokkrum ámm hitti ég
konu hér á Akureyri, það kom í
ljós að við höföum bæði verið
við hirð Loðvíks fjórtánda...
Hulinn heimur
LEYNDARDÓMAR
MANNKYNSSÖG-
UNNAR
Leikarinn Robin Williams
kveðst hafa veitt því athygli að
Ronald Reagan mælti aldrei orð
frá munni meðan Nancy (for-
setafrú) drakk úr vatnsglasi.
Tíminn
FÆDDUR
MIÐGARÐSORMUR
Mikil stassjón og merkileg
er Seðlabanki Islands. Hann er
sagður hafa verið í upphafi ein
einasta skúffa í skrifborði í ein-
hverri stofnun, en tók síðan að
þenjast út smám saman.
Tíminn
ENDA BLAÐ ALLRA
LANDSMANNA
Auðvitað gerði Morgun-
blaðið Sjálfstæðisflokknum
engan grikk.
Reykja víkurbréf
Morgunblaösins
OG HANN EIGNAÐ-
IST CHURCHILL
ÍSLANDS!
Borgaraflokkurinn? Hann
vann engan sigur, en hann tapaði
ekki heldur þar sem hann bauð
ekki fram í eigin nafni.
Morgunblaöiö
EKKERT MÁ
MAÐUR LENGUR
Fjömtíu og fimm daga fang-
elsi fyrir að ljúga að lögreglu.
Víkurfréttir
ÍSLENSK
HAGFRÆDI
Bjóða ríkinu að gefa sér pen-
inga sem þeir em búnir að eyða
Pressan
2 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Laugardagur 11. maí 1991 !