Þjóðviljinn - 11.05.1991, Blaðsíða 15

leið á löngu þar til við vorum
famir að kasta en það var til
einskis. Hugurinn eirði einhvem
veginn ekki við það. Við vissum
af fossunum þama innar þótt við
sæum þá ekki enn. Eg rásaði því
austur með og sá fljótlega í annan
fossinn. Ég var þá kominn austur
undir rætur Eystraijalls. Áin er
forkunnar falleg. Þama hlaut að
vera bleikja. Ég reyndi aðeins að
kasta en fann fljótlega að þetta
þýddi ekki neitt. Hér var við ann-
að að vera. Umhverfíð er stórbrot-
ið og flnlegt í senn. Ég svipaðist
um, drakk vatn úr tærri lind og
beið félaga minna. Bílar hafa far-
ið þama vestur yfir ána. Það virt-
ist sæmilegt en hér var viðvömn á
skilti. Áin er hættulegri en hún
sýnist. Hér litlu innar hafa orðið
slys. Ég settist á stein. Hér byrjar
birkikjarrið fyrir alvöru að klæða
brekkur Eystrafjalls. Allsstaðar
þar sem hægt er að festa rætur og
fá frið fyrir snjó og vatnagangi,
vex hrísla. Fyrir ofan kjarrið eru
hamrar sem fara hækkandi eftir
því sem ég sá inneftir. Allt er
sundurskorið af giljum. Hér ligg-
ur gönguslóð inn brekkumar. Mér
fmnst að ég geti sætt mig við að
fara ekki lengra. Þeir koma
„strákamir“ og Sæbjöm vill að
við drífum okkur á leiðarenda.
Við röltum inn brekkumar. Slóðin
er ýmist niður á aumum eða uppi
í hlíðinni. Þetta verður því stór-
brotnara sem innar dregur. Háir
stapar og klettahöfðar hurfu upp í
þokuna sem hafði sigið að. Fram
úr giljunum koma skriður. Þama
hafa birkihríslur skotið rótum og
beijast fyrir lífi sínu, örsmáar. Áin
rennur í brekkurótum og grefur
djúpa hylji, því hún er vatnsmikil.
Sumsstaðar em klappir sem beina
henni fram á aurinn en hún slær
sér jafnharðan að brekkunni aftur.
Hér em nokkrir hnausar sem áin
hefur rifið úr brekkunni og skilið
eftir á aumum, svona í bili. Á
hveijum hnausi er hrísla, enda er
líklegast að það séu einmitt rætur
hríslunnar sem valda því að þetta
er hnaus en ekki bara dreif af
mold. Má af þessu nokkuð læra.
Leiðin eftir brekkunum er ekki
löng og fyrr en varir emm við inn
við fossana. Þama koma tvær ár,
Núpsá, sem kemur úr norðri og
Hvítá, sem kemur úr vestri. Þær
falla báðar ofan í sama hylinn.
Báðar vom alveg tærar en nafnið
Hvítá bendir til að svo hafi ekki
alltaf verið. Umhverfið er hrika-
legt hér og hugurinn leitar upp
fyrir brúnir. Gaman væri að fara á
keðjunni upp Kálfsklif og inn
með Núpsá. Dalurinn kvað vera
fallegur. Þaðan er hægt að fara inn
að Grænalóni eða eftir Eystrafjalli
og á Súlutinda. Þaðan sést yfir
Skeiðaráijökul og austur til Ör-
æfa. Hver veit hvað. Þama er nú
öræfaseiðurinn kominn og best er
að hægja á. Þetta bíður betri tíma
og verður ekki gengið í vöðlum.
Allir kannast við tilfmning-
una þegar miklu marki er náð og
móðurinn rennur af. Maður sígur
örlítið saman. Ég fann dálitið íyr-
ir þessu þama. Við félagamir
skoðuðum dálítið hylinn þama
sem jeppamenn hafa nokkmm
sinnum ekið yfír á síðustu ámm.
Hann var ekki fær í vöðlum, þótt
við kræktum saman höndum allir
þrír. Eftir það röltum við rólega
eftir kjarri vaxinni hlíðinni til
baka. Ekki vissum við þá ýmis ör-
nefhi á þessum slóðum. Staðar-
hóll eða Réttargil hefðu dvalið
fyrir okkur annars. Þegar við
komum aftur að bílaslóðinni
dmkkum við svolítið af vatni og
lögðum í'ann. Framundan var
þessi líka dorrann. Fætumir höfðu
stirðnað ögn og ekki sama til-
hlökkunin sem lá í loftinu. Við
fylgdum bílaslóðinni suður með
Eystrafjalli. Þegar kom ffam að
Ijallsendanum var slóðin komin
nokkuð ffam á aurana. Við vomm
orðnir heitir á ný. Þama við fjalls-
endann kemur Súla undan jöklin-
um. Hún er myndarlegt jökulvatn
og ég sting upp á að nú skulum
við skoða upptökin, það muni
okkur engu. Já, Karvel vill það
endilega. Sæbjöm aftekur það
með öllu og herðir gönguna. Við
reynum að hanga í honum. Það
tókst furðanlega. Slóðin liggur í
stómm sveigum eftir aumum en
við fomm sjónhendingu beint á
Seldalsöxl. Þar framan við vom
bílamir. Hann var farinn að sletta
svolítilli rigningu en heitum
göngumönnum leiðist það ekki.
Sæbjöm hafði nefnt það á leiðinni
inneftir að þear liði á gönguna til
baka vildi hann fá greinargóða
lýsingu á kvöldmatnum sem við
myndum elda í Kálfafellskoti um
kvöldið. Hann hefði reynslu fyrir
þvi að þetta væri hressandi. Nú,
við emm þama á göngunni og
eitthvað famir að hægja á. Fæt-
umir byijaðir að slettast ögn og
ekki alveg sama hvar stigið var
niður. Allt í einu snarast Sæbjöm
að mér og vill fá að vita hvemig
þetta verði. Ég segi eins og er
„þetta verður kjöt sem ég steiki á
pönnu, ffamhryggur úr feitu
fjallalambi. Svo verður grænmeti,
laukur, gulrætur og kál. Yfírþetta
mun ég hella...“ Á meðan ég er að
lýsa þessu skáblínir hann á mig
augunum. Það færist einbeiting í
svipinn og þegar allt var orðið
ljóst rýkur hann af stað. Við höfð-
um ekki roð við honum og urðum
að hlaupa við fót. Mig langaði að
segja, að það yrði enginn matur
fyrr en ég kæmi en út af ýmsu
varðandi leiðina inneftir þorði ég
það ekki. Okkur miðaði vel þenn-
an sprettinn. Við beinlínis slengd-
umst áfram. Allt hefur sín tak-
mörk og auðvitað fór að draga af
okkur aftur. Við mölluðum áffam
um tíma og skröfuðum saman.
Eitthvað leiddist Sæbimi þófíð,
því nú vildi hann glöggva sig bet-
ur á kvöldmatnum. Ég þuldi allt
eins og fyrr en hef þó frásögnina
ítarlegri. Viðbrögð hans voru
þannig að hafí svipurinn Iýst ein-
beitingu í fyrra sinnið þá brann nú
eldur úr augunum. Hann geystist
af stað. Þetta leit ekki vel út. Til
allra hamingju komu bílamir brátt
í ljós og þá drógum við hann uppi.
Við hægðum nú á göngunni og
skröfuðum saman aftur. Leiðin lá
skammt ffá ánni og nú var tæki-
færið til að litast um. Karvel var
stómm brattari en ég og fór að
velta fyrir sér ömefnum. Vissum
við til dæmis hvað þetta berg héti,
sem skagaði þama fram við hyl-
inn. Nei, ekki var það nú. Hyls-
berg, drengir mínir, og Hylsbergs-
hylur fyrir framan. Þetta er fínasta
nafnakerfi. Hylsbergshylsrennur
taka svo við neðar og Hylsbergs-
hylsrennukvöm í beinu fram-
haldi. Þama neðst væri svo Hyls-
bergshylsrennukvamarbrot. Það
er betra fýrir ykkur lesendur góð-
ir að fara rétt með þetta. Svona
leikfími léttir röltið. Brátt komurii
við að vaðinu og nú hafði hækkað
í um 15 til 20 sm. Þótt þetta væri
létt fyrir vaska drengi í vöðlum er
ekki víst að þessi munur væri í
lagi fyrir alla jeppa. Þama er tals-
verður straumur. Bílamir okkar
vora nokkra langa metra frá ánni.
Og þá var nú erfitt að rífa sig úr
vöðlum og yfirhöfnum. Það er af
nærgætni við lesendur að ég lýsi
því ekki nákvæmlega en víst er að
á okkur var ekki þurr þráður. Allt
límt saman. Við komumst upp í
bílana þótt stirðir væmm og ókum
rólega sem leið lá í Kálfafellskot.
Mikið var ég feginn að Karvel fór
út að opna túnhliðið. Heima á
hlaði stóðu brátt kátir sveinar og
hrifust af útganginum hver á öðr-
um og þessum liðlegu fótum sem
menn báru fyrir sig. Um kvöld-
matinn fór eins og til stóð og
aldrei hef ég verið jafn feginn að
komast í bað. Sæbjöm sagði að
sínir fætur mældu 20 km göngu.
Það lét nærri því okkur sýndust
vera um 9 km frá görðum inn að
fossum þegar við mældum á korti.
Við sváfum uppi á lofti og þetta
vom bara liðlegir plankar sem við
bröltum á upp stigann. Einhver
sagði „helvíti varþað Bjössi að þú
vildir ekki skoða Súlu.“
A
Laugardagur 11. maí 1991 NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA15