Þjóðviljinn - 09.08.1991, Blaðsíða 11

Ég myndi ekki ráðleggja
hjartveiku fólki að fljúga til Fær-
eyja. Allra síst ef þoka er yfir eyj-
unum. en hún er þar tíður gestur,
sérstaklega yfir hásumarið. Þegar
við lentum á flugellinum í Vogey -
eftir að hafa hringsólað yfir eyjun-
um í klukkutima og farið svo bein-
ustu leið ofan í kolgráa þokuna,
hossast og henst til, séð hjólin
koma niður, á meðan ekkert sást
nema þoku út um gluggann, farið
með aliar bænirnar og séð svo jörð
um leið og hjólin snertu hana -
heyrðust farþegar varpa öndinni
léttar og lófatakinu ætlaði aldrei
að linna.
Menn litu hver framan í annan
og brostu út undir eyru. Olíklegasta
fólk tók tal saman og reyndir Fær-
eyja-ferðalangar sögðu sögur af enn
skelfilegri lendingum í helmingi
meiri þoku, sem við áttu erfitt með
að ímynda okkur.
En af hveiju var ég að leggja á
mig þessa lífsreynslu? Jú, ég var
þama komin til að taka þátt í
FÓLKATÓNLEIKARASTEVN-
UNNI, þjóðlagahátíð sem haldin var
Andy Canf þenur ptpurnar á Viða-
reyði. Myndir: AP.
nú í þriðja sinn þar f landi og nú með
yfirskriftinni: Norður- Atlantshafs
þjóðlagahátíðin.
Þátttakendur voru fulltrúar
Grænlands, Samalands, Noregs,
Danmerkur, Hjaltiands, Órkneyja og
Skotlands, auk íslendinga og heima-
manna. Aðalskipuleggjandi hátíðar-
innar var Fólkatónleikara- félagið í
Þórshöfn. En hvemig fer lítið félag,
eins og Fólkatónleikarafélagið, að
því að halda svona hátíð? Það er m.a.
hægt með dyggilegum stuðningi
Norðurlandahússins í Þórshöfn og
eins er mikill áhugi meðal fólks al-
mennt á menningarviðburðum sem
þessum.
Fyrst vom haldnir tvennir
myndarlegir tónleikar í Norður-
landahúsinu, en það er með eindæm-
um skemmtilegt tónleikahús hvort
sem maður er í hlutverki flytjanda
eða áhorfanda. Húsið býður upp á
ótal möguleika og þjónar öllum teg-
undum tónlistar með sóma, sem og
öðmm listagyðjum, því þama er al-
hliða menningarmiðstöð sem starf-
rækt er með miklum ágætum.
Eftir tónleikahaldið í Þórshöfn,
var þátttakcndum skipt í fjóra hópa,
sem vom sendir út um allar eyjar. Eg
og félagi minn, Aðalsteinn Asberg,
vomm send norður á bóginn og átt-
um að skemmta Fuglfirðingum,
Klakksvíkingum og Viðeyingum.
Aukatónleikar fyr-
ir einn íslending
Við komum til Fuglafjarðar síð-
degis á föstudegi og ókum beinustu
leið á tónleikastaðinn, sem var kaffi-
stofa frystihússins. Bílstjórinn okkar
haföi tjáð okkur það á leiðinni að að-
standendur tónleikanna heföu lent í
mesta basli með að finna stað fyrir
tónleikana. Á hótelinu var brúð-
kaupsveisla (þær standa í minnst sól-
arhnng á Færeyjum), í Félagsheimil-
inu var ættarmót (þau njóta mikilla
vinsælda þar, eins og hér) og viðgerð
stóð yfir á skólanum. Þrautalending-
in var semsé í kaffistofa Frystihúss
Fuglafjarðar.
Fuglafjörður er á austanverðri
Austurey, mikill útgerðarbær, eins og
væntanlegar er ljóst orðið, og íbúar
em um 1700 talsins.
Þegar við gengum í hús mætti
okkur þessi gamalkunna lykt, sem
allir kannast við, sem einhvemtíma
hafa í frystihús komið. En þama var
saman kominn hópur af fólki, sem
var ákveðið i að halda þama góða
tónleika. Tveir menn unnu kappsam-
lega að því að koma upp hljóðkerft
og svo vom þama mættar fúglfirskar
húsmæður með smörrebröð og öl og
sáu til þess að enginn væri svangur.
Þama var mætt á staðinn orkn-
eyska hljómsveitin The Hullions.
Þau em sex og spila allt frá fjömgri
danstónlist, í ætt við írska og skoska
þjóðlagatónlist, til tregablandinna
harmkvæða er lýsa ástum og örlög-
um ibúa Orkneyja fýrr á tímum.
Þegar ég sá The Hullions fyrst á
sviði vakti útlit þeirra ekki síður at-
hygli mína en tónlistin sem þau léku.
Þau vom svo sannarlega sitt af hverri
sortinni. Billy, skeggjaður, vingjam-
legur, eins og faðir allra í hljómsveit-
inni. Næstur honum var Mickey á
sokkaleistunum, með stanslaust bros
á vör og spilaði á banjóið eins og
hann heföi fæðst með það í fanginu.
Við hlið hans sat Susan, lítil og pen
stúlka með krosslagða fætur, en frá
fiðlunni hennar bámst eldfjörugir
tónar. Hinn fiðlarinn i hljómsveitinni
var Andy, rauðhærður og glaðbeittur
náungi, sem gat ómögulega setið
kyrr á meðan leikið var og fætur hans
hoppuðu upp og niður, til hægri og
vinstri, og maður beið nánast eftir
því að hann ryki um koll. Næstur
honum var Owen, sem ég heföi ekki
viljað mæta í skuggalegu stræti að
næturlagi. Hár hans dökkt, sítt og
hrokkið þyrlaðist um höfúðið og á
kinnum bar hann ægilega barta, sem
þöktu svæðið á milli kinnbeins og
kjálka. En leikur hans á gítar og man-
dólín bar vott um þann ljúfling sem
bjó að baki útlitinu. Að lokum var
það svo Ingirid, sem minnti mann f
fyrstu á ljúfa yfirfóstm á bamaheim-
ili, en gítarinn handlék hún eins og
harðasti rokkari og því hraðari lög
þeim mun ánægðari var hún.
Auk okkar og Hullíónanna léku
þama fjórir færeyskir trúbadorar.
Kári Petersen, sem reyndar er búsett-
ur á íslandi en er Færeyingum góð-
kunnur gamanvísna- og ádeildu-
söngvari, Hanus Johansen - hinn hár-
prúði strigabassi - sem einhvetjir
muna ef til vill eftir á Vísland- tón-
leikum Vísnavina í Iðnó 1985. Jóg-
van Andrías, nýbakaður vísnasöngv-
ari frá Klakksvík og síðastan en ekki
sístan ber að telja Fuglfirðinginn, far-
arstjórann og bílstjórann Niels Mi-
djord, sem er hinn mesti háðfúgl.
Þegar líða tók að auglýstum tón-
leikatíma fór fólk að streyma að og
brátt var hvert sæti skipað. Þama
komst ég að þvf, sem margsannaðist
síðar í ferðinni, að á Færeyjum er
stundvisi teygjanlegt hugtak.
Tónleikamir hófúst, þegar allir
vom tilbúnir - hálftíma of seint. Þeg-
ar þeir Hanus og Kári P. höföu kom-
ið ffam og glatt áheyrendur var röð-
in komin að okkar. Við tókum þann
kost að tala íslensku og kunnu áheyr-
endur því nokkuð vel. Okkur þótti
það skemmtileg upplifún að geta
flutt kynningar á íslensku (með
dönskum innskotum) fyrir „erlenda"
áheyrendur. Við fengum góð við-
brögð við samblandi okkar af göml-
um og nýjum lögum, allt frá Ríðum,
riðum (þar sem fólk tók hraustlega
undir) til Braggablússins.
Eftir tónleikana kom til okkar
maður, mæddur mjög, og sagði okk-
ur (á ástkæra, ylhýra málinu) að hann
heföi komið of seint og misst af okk-
ar þætti f dagskránni. Og hann, sem
haföi búsettur í Fuglafirði í tæpan
áratug, haföi bara komið til að heyra
sungið á íslensku. Hann spurði hvort
við gætum flutt eitt aukalag fyrir
hann og við héldum honum auðvitað
nokkurra laga aukakonsert úti i
homi, svo að hann fór sæll og glaður
heim til sín.
Næsta dag tókum við fetjuna til
Borðeyjar og tókum land í KJakks-
vík, næststærsta bæ Færeyja, þar sem
íbúar eru tæplega 5000. Hópurinn
var sá sami og í Fuglafirði og nú voru
haldnir tónleikar í húsi Sjónleikafé-
lagsins, þar sem ungir og hressir
krakkar ráða rikjum og halda upp
öflugu leikhúslífi í þessu fallega bæ.
Þau hafa m.a. sett á svið íslensku
verkin Fjalla-Eyvind og Sildin er
komin, er nutu mikilla vinsælda.
Söngur, snafs
og dans
Klakksvíkingar gerðu ekki síður
vel við okkur en Fuglfirð- ingar.
Okkur var boðið til veislu að tónleik-
um loknum, þar sem boðið var upp á
ýmsar kræsingar, sem skolað var
niður með sterku færeysku öli og
fjallmyndarlegur náungi úr liði leik-
ara gekk á línuna og bauð upp á
danskan snafs. Er skemmst fiá þvi að
segja að brúnin á mannskapnum lyft-
ist (og var hún þó ekki þung fyrir) og
skemmtu menn sér fram undir morg-
un við leik, söng og færeyskan dans,
sem okkur var kenndur af miklum
eldmóði. Ég verð að segja að þetta er
einn skemmtilegasti dansleikur sem
ég hef sótt og finnst mér íslendingar
missa af miklu við að láta Þjóðdan-
safélaginu alfarið eftfi að viðhalda
íslenskri danshefö.
Á sunnudeginum voru haldnfi
siðdegistónleikar á Viðareiði á Við-
ey, sem er lítill byggðarkjami með
u.þ.b. 100 íbúa. Engu að síður tón-
leikana sóttu 50 manns og sýnir það
enn og aftur einstakan áhuga heima-
manna, sem á drjúgan þátt í þvi að
gera félögum eins og Fólkatónleik-
arafélaginu eða Jassklúbbnum kleift
að halda svona hátíðir án þess að eiga
það á hættu að verða gjaldþrota.
Tónleikamir hófúst óformlega, þegar
Andy hóf sekkjapípuleik utanhúss á
meðan gesti bar að garði. Skapaði
það milda stemmningu meðal tón-
leikagesta og var framhaldið í sam-
ræmi við það.
Þessari velheppnuðu hátið lauk
svo með tónlistarveislu í Félags-
heimili Nólseyjar og stóð sú veisla
fram undir morgun. Þar spiluðu og
sungu menn írskar, danskar, íslensk-
ar, orkneyskar og færeyskar viskur
hveijir fyíir aðra. Islenska söngparið
var tekið í danstíma hjá Skotum og
Færeyingum og þcn mér það ólíkt
skemmtilegri fitubrennsla en „er-
óbikk“! Kem ég þessari hugmynd
hér með á framfæri við stjómendur
leikfimistöðva.
Hápunktur næturinnar var þó
þegar „Klakksvíkurgengið", eins og
við vorum farin að kalla okkur, gekk
út á klett og horföi á sólarupprásina
og söng
„We’ll be singing klip-klapp-
Klakksvík when we come“ (lag: Det
var Brændevin i flasken) og hét þvi
að hittast fljótlega á ný. Er óskandi
að Vísnavinum takist að standa við
það heit.
Anna Pálína Árnadóttir er
varaformaður Vísnavina.
Eftir tónleika gafst jafnan tlmi til aö syngja og spila dálftiö saman, eins og þeir
Andy, Hanus og Owen gera hér.
Anna Pálina og Aðalsteinn Ásberg voru fulltrúar Islands.
Föstudagur 9. ágúst 1991 —NYTT HELGARBLAÐ —SÍÐA 11