Þjóðviljinn - 09.08.1991, Qupperneq 19

Rauðakrosskrakkar með hringlurnar slnar að syngja og dansa Jambó.
Rauðakrosskrakkar
Þau eru mörg námskeiðin, sem
íslenskum börnum hefur verið boð-
ið upp á í sumar. Það eru leikja-
námskeið og íþróttanámskeið og
listanámskeið út um allt land. Og
einu sinni, þegar konan a
HÆNSNAPRIKINU var að bíða eft-
ir strætó, þá sá hún auglýsingu frá
Rauða krossinum, um námskeið
sem heitir MANNÚÐ OG MENN-
ING.
Ég varð forvitin og fór að hitta
rauðakrosskrakkana, þegar þau
komu úr landgræðsluferð austan úr
Gunnarsholti á Rangárvöllum.
Hænsnaprikið: Hvers vegna
völduð þið þetta námskeið?
Krakkarnir: Mamma sá auglýs-
inguna.
Ein telpan í hópnum kom með
viðbótarskýringu: Mamma mín er
alltaf að vinna, svo ég varð að fara
á eitthvert námskeið.
Og krakkarnir hafa ekki orðið
fyrr vonbrigðum. Námskeiðið er
svo fjölbreytt að þau fá að fara á
marga staði.
Krakkarnir: Við erum alltaf að
gera eitthvað nýtt.
Hænsnaprikið: Og hvað hafið
þið þá verið að gera?
Krakkarnir: Við höfum lært svo-
lítið í skyndihjálp. Lært hvað á að
gera ef við komum fyrst að slysi.
við höfum verið að mála og tekna
og leika okkur úti. Og við höfum
haft hrísgrjónauppákomu.
Hp: Hrísgrjónauppákoma?
Hvað erþað?
Krakkarnir: Þá fræðist maður
um hrísgrjón. Og æfir sig í að borða
hrísarjón með prjónum.
Hp: Til hvers eruð þið að því?
Krakkarnir: Til þess að okkur líði
eins og við værum Kínveriar. -
Veistu af hverju Kínverjar borða
alltaf af dökkum diskum?
Hp: Nei.
Krakkarnir: Til þess að bau sjá
þegar hrísgrjónin eru búin! (Ha ha)
Þau segjast hafa búið til þennan
brandara sjálf eins og Hafnarfjarð-
arbrandara.
Afríkudagur
En krakkarnir setja sig ekki bara
í spor Kínverja. Einn daginn vart.d.
Afríkudagur. Oa hann var mjög
skemmtilegur. Ekki síst vegna þess
jRmo
o,
jtx.mbo bwcxnoL
bcLböurú Ojcxrú, ?
O^u.'surt íiCurxcu'.
V/cxt^tTLL, p^úkarLbi^wcv.
Ke-ay ol ruch m u^wcC
imu rvxoctodcw
að leiðbeinandinn þeirra hún Krist-
ín átti sjálf heima í Afríku, þegar
hún var krakki. Hún flutti með
jabba sínum og mömmu til Kenya,
jegar hún var 7 ára. Og þar átti hún
íeima í 5 ár. Eitt áriö gekk hún í
venjulegan afríkanskan skóla. Þar
var hún eina hvíta barnið. Hún var
með Ijóst sítt hár, og hin börnin
vildu alltaf fá að koma við hárið á
henni. Hana langaði líka til að
koma við svarta nrokkna hárið á
þeim. En hún þorði það ekki. Hún
var of feimin.
Rauðakrosskrakkarnir vita að
það er allt öðru vísi að vera barn í
Afríku en á Islandi. Þau sáu t.d.
mynd um börn sem voru að byggia
skólann sinn sjálf. Þau reistu handa
sér skólastofu úr leðju og leir. Og
það var enainn gluggi á henm.
Flest börn í Afríku eru miklu fátæk-
ari en börn á íslandi. Oft eru ekki til
neinir peningar til að byggja skóla
handa þeim. Margir búa i nreysum
og tjöldum. Og þó að það sé hræði-
lega heitt á daginn getur verið rosa-
lega kalt á nóttunni. Og krakkar
sem sofa undir berum himni geta
vaknað við það að haglið dynur á
andlitunum á þeim eins og kúlna-
hríð. Furðulegt.
Krakkarnir hafa líka lært um
sjúkdóma eins og malaríu, sem
berst með moskítoflugunum og er
svo hættuleg. Sýklum líður nefni-
lega alveg agætlega í hitunum í
Affíku.
Jambó
sJLchcu ycxmu, yctu.
\-lakurvcv. pr\atoJtcx
En lífið er samt langt í frá bara
sjúkdómar og fátækt og hungurs-
neyðir. Það getur líka verið gaman
að vera barn í Afríku. Og þau sýna
M Cchcx y cxh^ptnoUxcx ?lér hl)?ðfæri- sem Þeu hafa huið fil
7 r ^ ur spytum og gostoppum. Svona
Whu.no. mcctcutcv hringlur notalcrakkar i Afríku til að
hringlur
slá taktinn
þegar þau dansa og
sýngja. Og Kristín hefur kennt þeim
mjög skemmtilegan söng, sem
heitir Jambó. Jambó þýðir halló. Og
þeir sem vilja vita hvað orðin þýða í
söngnum, sem birtist hér á síounni,
verða bara að skrá s>g á næsta
námskeið Rauða krossins. Þar er
kennt að syngja á Afríkumálinu
Swahili.
Hvaö er mannúð?
Ég spyr börnin áður en ég kveð
þau, nvað þau hafi lært um mann-
úð.
Krakkarnir: Mannúð þýðir að
maður á að vera aóður og almenni-
legur við allt fólk. Alveg sama hvað-
an það kemur og hvernig það lítur
út. Við höfum Tíka fengið flótta-
mannafræðslu.
Hænsnaprikið: Hafið þið hitt ein-
hverja flóttamenn?
Krakkarnir: Nei. Bara eina
stelpu, sem var að leika sér í garð-
inum, þar sem við vorum.
Hp: Hvernig haldið þið að sé að
vera barn á flotta?
Krakkarnir: Hrikalegt!
Hp: Hvað er hægt að gera fyrir
þann sem er á flótta?
Krakkarnir: Það á að gefa flótta-
mönnum að borða. Láta pá fá hús-
næði og læknishjálp. Vera mann-
úðlegur.
Krakkarnir eru svolítið hikandi í
svörum, þegar ég spyr þau að lok-
um, hvort þau ætTi ao leggja fyrir sig
hjálparstarf, þegar þau eru orðin
stór. En þau segja hiklaust að þetta
sé skemmtilegasta námskeið, sem
þau hafi verið á.
Krakkarnir: Það er svo fjölbreytt.
Maður hugsar svo margt.
Föstudagur 9. ágúst 1991 NÝTT HELGARBLAÐ — SlÐA 19