Dagblaðið Vísir - DV - 27.07.1996, Side 15

LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1996
15
„Af hverju labbarðu eins og
langafi?" spurði dóttir mín daginn
eftir að ég kom úr göngunni
miklu. Langafi er orðinn 95 ára og
eðlilega nokkuð farinn að gefa sig.
Hann er því ekki jafn góður til
gangs og áður. Baminu fannst
hins vegar fráleitt að pabbinn
væri í þessari stöðu, maður á
besta aldri. En athugasemd stúlk-
unnar var alveg rétt nema hvað
langafi var betri til gangs en pabb-
inn. Vinstri ganglimur var of-
reyndur. Liðamót, vöðvar og sinar
voru í döpru ásigkomulagi.
Tíu tíma ganga
Ástand þetta helgaðist af rúm-
lega tíu tíma göngu sem pistil-
skrifari fór í ásamt góðu fólki,
óþjáifaður með öllu og eingöngu á
bjartsýninni. í upphafi göngunnar
lét ég sem mesti öræfaberserkur
og hafði ekki áhyggjur cif neinu
nema þvi hvort nægilegt nesti
væri í bakpokanum. Þegar leið á
gönguna tóku fætur að þyngjast,
sérstaklega annar, og ég dróst
nokkuð aftur úr. „Hver stakk upp
á þessari vitleysu?" spurði ég
ferðafélagana eftir þriggja tíma
göngu. „Þú,“ sögðu allir í kór og
bentu á mig. „Okkur hefði aldrei
dottið þetta í hug ef þú hefðir ekki
verið að suða um þetta árum sam-
an. Þetta er gert fyrir þig og engan
annan.“ Þar fékk ég það. Miskunn-
in var engin og samúðin enn
minni.
Langt eyðines
Við vomm stödd á Svinanesi í
Reykhólahreppi í Austur- Barða-
strandarsýslu. Það nes tilheyrði
áður Múlahreppi en hann og aðrir
hreppar í sýslunni sameinuðust í
einn. Svínanesið er eyðines, líkt
og öll Múlasveitin. Nesið er fal-
legt, gróið og dýralíf fjölskrúðugt
en langt er fyrir það að fara. Því
átti ég eftir að kynnast. Það liggur
á milli Kvígindisfjarðar, sem er 15
kílómetra langur, og Skálmarfjarð-
ar sem er enn lengri. Það var því
gömul þrá í bland við ævintýra-
mennsku sem réð því að gengið
‘J[ V
nothæfir á ganglim þessum. Að-
eins ökklinn virkaði, sá liður sem
ég var hræddastur um í byrjun.
Sem betur fer færðist verkurinn
hvorki ofar né til hliðar.
Er hann mjög fullorð-
inn?
Svona staulaðist smalinn gamli
það sem eftir var göngunnar. Aðr-
ir hægðu heldur á sér og höfðu
þann stirða í kall- og sjónfæri. Síð-
asta spölinn gengu þeir bröttustu
þó aðeins hraðar og komust til
byggða nokkrum minútum á und-
an þeim halta. Þar var fyrir fólk
sem lofaði afrek göngumanna,
þrek þeirra og þor. Jafnframt var
greint frá því að enn væri að
vænta smalans fyrrverandi og
konu hans sem studdi hann síð-
ustu metrana. „Er hann mjög full-
orðinn?" spurði kona í hópnum
þegar hún sá lokasprett smalans.
„Þetta er allt of erfitt fyrir fólk
sem er komið yfir sjötugt," bætti
hún við þegar hún fékk ekki svar
við spurningu sinni.
Ég var ekki til gangs næstu
daga. Hnéð virkaði ekki, læris-
vöðva mátti vart hræra og mjaðm-
arliður var úr lagi genginn. Þrátt
fyrir það var ég alsæll. Ég hafði
lokið göngunni þótt ég væri síðast-
ur í mark. Gönguleiðin var falleg
og þar hafði ég séð það sem mig
langaði að sjá.
Bíll út á fótinn?
Konan fór betur út úr göngunni
en ég og gat því keyrt fjölskyldu-
bílinn. Ég sat í. Kúplingsfótur var
löglega afsakaður. í þeirri stöðu sá
ég mér leik á borði. „Hvernig er
það,“ spurði ég frúna? „Fá ekki
þeir sem haltir ganga bíl út á fót-
inn? Ég sé mig tilneyddan að fá
mér sjálfskiptan vagn.“ Ég nefndi
jeppabifreið af ákveðinni gerð og
bætti við viðbótarskráningunni
Limited upp á útlensku. „Verður
hjá þessu komist, góða mín?“
spurði ég og horfði blítt á konuna.
Úr augunum skein sársauki þess
manns sem hífir fótinn upp í bif-
var fyrir nesið. Ekki skynsemi.
Pistilskrifari var í sveit á þess-
um slóðum fyrir margt löngu og
gekk þessa leið eitt sinn sem
smali. í minningunni voru engar
harðsperrur eftir þá ferð og báðir
ganglimir í góðu lagi. Það var því
stefnt að því að ganga sömu leið
þótt liðnir væru þrír áratugir eða
svo. Göngumenn voru fimm; við
hjónin, systir smalans gamla og
tveir mágar.
Gengið í skrifstofu-
brókum
Það viðraði vel á okkur í upp-
hafi göngunnar frá bænum Kvig-
indisfirði í botni samnefnds íjarð-
ar. Nesti var i poka og gönguskór
á fótum. Að öðru leyti var pistil-
skrifarinn i sínum skrifstofubrók-
um enda hálfbuxur og sportsokkar
ekki í hans eigu. Tilgangur farar-
innar var að skoða eyðibýli á leið-
inni, njóta náttúrunnar og dýra-
lífsins. Einkum vonuðumst við til
að sjá erni sem vitað er að halda
sig á þessum slóðum.
Þótt ég væri borubrattur í upp-
hafi ferðar óttaðist ég nokkuð um
ökklana þótt í gönguskóm væri.
Engir slóðar eru lengur á þessari
leið enda fáir á ferð nema fuglinn
fljúgandi og lágfóta. Við vorum
sitt á hvað niðri í fjöru eða í þýfl
og þvi veruleg hætta á að misstíga
sig, sérstaklega fyrir óvana skrif-
stofumenn. Mágar mínir voru
nokkuð brattir; annar er fugla-
skoðari, og því vanur kargaþýfinu,
og hinn golfari af guðs náð eða
gylfingur, eins lagt hefur verið til
að sá þjóðflokkur kallist. Hið sama
á við um systur mína; hún er
gylfmgur og því vanari göngu en
við hjónakornin. Það verður sem
sagt að viðurkennast að við vorum
öftust - konan þó á undan manni
sínum.
Fótur þvælist fyrir
Allt gekk þó að óskúm framan
af og raunar út fyrir nesið. Við
sáum margt spennandi af fomum
minjum og ekki brást örninn okk-
ur. Gott ef við sáum ekki fimm
slíka glæsifugla og flugkúnstir eft-
ir því. Sú sjón ein var ferðarinnar
virði, hvað sem líður ganglimum.
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
Fimm fyrstu klukkutímar göng-
unnar liðu við þolanlega líðan en
þá tók að káma gamanið. Ferðafé-
lagarnir voru nokkuð hressir og
héldu vel áfram. Ástand eiginkon-
unnar var eftir atvikum en vinstri
fótur pistilskrifara hætti að hlýða
skipunum. Enn var gangan aðeins
hálfnuð og yst á eyðinesi er fátt til
bjargar. Þangað verður ekki ekið á
bíl og því þrautalendingin að
halda áfram göngunni, hvað sem
leið fætinum.
Verkurinn færðist upp
Mágar mínir em gamansamir
báðir tveir og leiddist ekki ástand-
ið. Þeir sáu fyrir sér að sækja
þyrfti skrifarann með þyrlu og
yrðu það nokkur tíðindi með
mynd í ónefndu síðdegisblaði. Ég
fullvissaði þá um að svo yrði ekki.
Fyrr skriði ég á leiðarenda.
Verkurinn byrjaði neðan við
hné og færðist í það sjálft. Það
varð sífellt erfiðara að beygja líf-
færið. Áfram var þó gengið enda
fimm tíma ganga eftir og ómældir
kílómetrar í þýfi, kafgrasi, kjarri
og fjöru, ýmist sendinni eða
grýttri. Smám saman færðist verk-
urinn ofar, upp eftir lærinu og í
mjaðmarlið. Voru þá tveir liðir lítt
reið sína og kemur honum ekki á
tengslafetilinn eins og kúplingin
heitir í ökukennslunni.
„Þú getur bara setið í hjá mér,“
sagði konan og vorkenndi mér
ekkert. „Ég veit ekki betur en ég
hafi keyrt þig undanfarna daga og
það hefur ekki væst um þig.“
Eftir það fór mér að batna. Mátt-
ur kom í lærið, hnéð og mjaðmar-
liðinn. Ég er því ekki eins harður
á heitinu sem ég gaf undir lok
Svínanesgöngunnar; að gera þetta
aldrei aftur. Hver veit?
Undarlegar augnagotur
En það er eitt undarlegt sem
fylgir því að sitja í bíl hjá eigin-
konunni og bíða jafnvel í farþega-
sætinu meðan hún skýst inn í búð
eða annarra erinda. Fólk -horfir
þannig á mig að mér finnst ég hafa
keyrt fullur. Það skín úr augunum
á fólkinu og á vörum þess má lesa
spurninguna: Var hann tekinn á
bílnum, vesalingurinn? Ætli hann
missi skírteinið í ár eða lengur?
Augnagotur þessar og pískur
ýta enn undir batann í vinstra
ganglim. Æra mín er að veði.