Dagblaðið Vísir - DV - 27.07.1996, Page 22

lögreglan ekki á spor hans fyrr en
ábending barst um að grunsamlegur
maður byggi í einbýlishúsi sem
gekk undir nafninu La Voulzie en
það var einmitt í útborginni Saint
Clou.
Þegar tveir rannsóknarlögreglu-
menn komu að húsinu stóð við það
bíll sem kom heim og saman við lýs-
ingu á bílnum sem Lesobre hafði
átt. Enginn var þó í húsinu en lög-
reglumennirnir biðu uns maður,
sem kvaðst heita Karrer, kom að
því. Hann bað rólega um að mega
sjá skilríki löggæslumannanna.
Hann fékk að sjá þau en þegar hann
var beðinn um að sýna sín eigin
skilríki dró hann upp skammbyssu
og skaut íimm skotum að lögreglu-
mönnunum. Fyrir mikla heppni
særðist aðeins enn þeirra, á upp-
handlegg, en hattur annars fauk af.
Öðrum þeirra tókst að ná í hamar
sem lá rétt hjá og rota árásarmann-
inn.
„Æfing"
Þegar afbrotamaðurinn rankaði
við sér var hann spurður að því
hvort hann vildi segja nokkuð áður
en hann yrði færður á lögreglustöð.
Hann hristi þá höfuðið en sagðist
myndu leysa frá skjóðunni þegar
hann hefði fengið að hvíla sig.
„Þið verðið ekki fyrir vonbrigð-
um,“ sagði hann.
Maðurinn reyndist heita
Eugen Weidmann og hann
játaði á sig morðin á
Couffy, Leblond og
Lesobre. En hann
nefndi lika nöfn
þriggja manna
sem hann sagði
félaga sína. Einn
þeirra hét Roger
Million og var
hann handtek-
inn skömmu síð-
ar.
Weidmann hafði
ekki játað á sig
allt enn þá. Hann
hélt þvi fram að
morðin hefðu
verið eins konar
æfing fyrir
mannrán sem
staðið hefði til að
fremja. Hefði
ætlunin verið að
ræna auðmönn-
um og halda
þeim þar til lausnargjald fengist
greitt. Sagðist hann veröa að játa á
sig morð á bandarískri stúlku, Jean
de Koven, vorið 1937, en hún hefði
tengst þessari áætlun.
Weidmann sagðist hafa boðið
henni heim í húsið í Saint Clou með
það í huga að hafa hana þar í haldi.
Hann var sagður laglegur, á sinn
suðurevrópska máta. Hann var vel
máli farinn og töfrandi framkoman
heillaði konur. Þá þótti hann
ómissandi í hanastélsboðum og á
góðgerðarsamkomum og hann dáði
móður sína.
Engu að síður var hann einn kal-
drifjaðasti morðingi í Evrópu og
hafði öll helstu einkenni raðmorð-
ingja.
Hann hét Eugen Weidmann og
kom til Parísar árið 1937 eftir að
hafa setið í fangelsi í Þýskalandi
þar sem sagt var að honum hefði
verið geflð að sök að hafa „unnið
gegn fasistum". Eftir að hann kom
til Parísar hófst morðalda í Frakk-
landi og í fyrstu stóð lögreglan uppi
ráðalaus. Karlar og konur hurfu.
Sumir fundust aldrei, hvorki lifandi
né sem lík. Engar vísbendingar
komu í ljós og það var sem hvorki
væri hægt að greina sérstakt mynst-
ur né óyggjandi ástæður til morð-
anna fyrr en óvæntur atburður
færði rannsóknarlög-
reglumönnum það sem
þeir höfðu leitað svo
mikið að. En þá
hófst umfjöllun
um manninn sem
skráði feril sinn
svo skýrum stöf-
um á síður af-
brotasögunnar í
Frakklandi að hans
er enn minnst.
Einkabílstjóri myrtur
Fyrsta fórnardýrið var miðalda
einkabílstjóri, Joseph Couffy. Hann
fannst við veginn frá París til Or-
leans þann 8. september 1937. Hafði
hann verið skotinn í hnakkann og
bíll hans var horfinn.
Ekkja fórnarlambsins sagði lög-
reglunni að maður hennar hefði
verið fenginn til þess að aka ókunn-
um manni nær þvert yfir landið eða
að Miðjarðarhafsströndinni. Engin
sérstök ástæða fyrir morðinu
fannst, ef frá var talið að hugsan-
lega gat morðingjanum hafa gengið
það til að stela bílnum. En það þótti
ekki sérstaklega sennilegt því ætla
mátti að þann stuld hefði mátt
fremja án þess að viðkomandi gerð-
ist sekur um morð.
Þá var ljóst að Couffy hafði ekki
haft neitt fé að ráði á sér. Eiginkona
hans sagði að hann hefði komist að
samkomulagi við farþegann um að
fá greitt einu sinni á dag svo hann
ætti ætíð fyrir bensíni, mat og gist-
ingu.
Auglýsingin banvæna
Næsta morðið uppgötvaðist 17.
október í Neuilly. Kyrrstæður bíll
með fullum ljósum um miðja nótt
vakti athygli í íbúðahverfi. Lögregl-
unni var gert aðvart og aftan við
bílinn fann hún Roger Leblond leik-
stjóra. Daginn fyrir morðið hafði
hann átt stefnumót við ónefndan
mann sem hafði svarað auglýsingu
Leblonds sem var að leita að fjár-
sterkum manni sem vildi leggja fé í
uppsetningu leikrits. Leblond hafði
verið skotinn í hnakkann og úr vös-
um hans hafði nokkrum frönkum
verið stolið.
Þremur dögum síðar hvarf fast-
eignasalinn Raymond Lesobre í
einu úthverfa Parísar, Saint Clou.
Það síðasta sem um hann var vitað
var að hann fór til fundar við
ónefndan mann sem hafði lýst
áhuga sínum á að kaupa fasteign. Af
viðskiptunum varð ekki því
Lesobre fannst myrtur í kjallara-
tröppum hússins sem hann hafði
skrifstofu sína í. Veski hans var
horfið en í því höfðu þó aðeins ver-
ið fáeinir frankar.
Mynstrið skýrist
Eftir þriðja morðið varð
rannsóknarlögreglunni
ljóst að sami maðurinn
myndi hafa verið
að verki í
öll
skipt-
in.
Einnig
var
ljóst að
hann
gekk
undir
ýmsum
nöfnum.
Nokkur
vitni
höfðu
fundist,
fólk sem
hafði séð
til manns-
ins með
fómar-
lömbum 4 |eiö tM aftökunnar.
hans, og
bar þeim
saman um að hann hefði ýmst talað
þýsku eða ensku. Hann var sagður
bjóða af sér góðan þokka.
Á þessum tíma vom ekki ýkja
margir í París sem svöruðu til
þeirrar lýsingar sem nú lá fyrir á
þeim manni sem grunaður var um
morðin þrjú. Engu að síður komst
LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1996 JLlV
Fórnarlömbin sex. Að ofan frá vinstri: Roger Leblond, Raymond Lesobre,
Jean de Koven, Jeanine Keller, Joseph Couffy og Fritz Frommer.
Eugen Weidmann á leiö á lögreglustöð með áverkann eftir hamarinn,
En þegar hún hefði farið að berjast
um til að reyna að komast undan
hefði hann kyrkt hana og grafið lík-
ið í garðinum fyrir framan húsið.
Hefðu félagar hans ekkert vitað um
þetta morð því þeir hefðu ekki ver-
ið í borginni þegar hann framdi
það.
Enn fleiri morð
Næst játaði Weidmann að hafa
skotið fyrrverandi félaga sinn, Fritz
Frommer, því hann hefði grunað
hann um að vera útsendaa lögregl-
unnar. Lík Frommers fannst í garð-
inum bak við húsið í Saint Clou.
Sjötta fónarlambið var þjónustu-
stúlka, Jeanine Keller. Weidmann
sagðist hafa framið þetta morð eftir
skyndilega hugdettu. Hann hefði
lokkað hana með sér með loforði
um að koma henni í starf hjá ríkri
fjölskyldu í Argentínu. Stúlkan
hefði trúað sér og farið með sér út í
skóg í Fontainbleau. Það hefði verið
í september 1937, nokkru áður en
Couffy fannst myrtur.
Weidmann fékk Jeanine til að
skoða gryfju sem ræningjar höfðu
notað forðum daga þegar þeir veittu
ferðamönnum fyrirsát. Þar sagðist
hann hafa skotið hana í hnakkann,
en síðan grafið líkið í gryfjunni.
Hvorugri konunni hafði verið
misboðið kynferðislega.
Weidmann var fenginn til að sýna
lögreglunni gryfjuna, og þá settist
hann á stein og fór að gráta. Þegar
hann var spurður að því hvort hann
sæi eftir að hafa framið afbrotin
svaraði hann um hæl: „Auðvitað
ekki. Ég var bara að hugsa um hana
mömmu.“
Aftakan
Eugen Weidmann var dæmdur
til dauða og skyldi ljúka ævinni
undir fallöxinni. Þann 18. maí 1939
rann aftökudagurinn upp. Hinn
dæmdi var færður úr klefa sínum í
Saint Pierre fangelsinu og að venju
skyldi aftakan fara fram opinber-
lega. Fjöldi fólks kom til að verða
vitni að henni. Margir voru þó
óstyrkir og fengu sér bjór eða vín til
að styrkja taugarnar áður en höfuð-
ið skyldi skilið fá búk Weidmanns.
Þegar sá dauðadæmdi var loks
leiddur fram af tveimur mönnum
var hann rjóður í framan en honum
haföi verið gefið romm til að róa
sig. Böðullinn var hins vegar óvan-
ur og hafði ekki gengið rétt frá fal-
löxinni. Stöðvaðist hún þvi
nokkrum sinnum í miðju fallinu.
Varð fangavörður að halda í eyru
Weidmanns meðan aftökutækið var
lagfært. Það má þó segja Weidmann
til hróss að á þessari erfiðu stundu
sýndi hann engin viðbrigði við nið-
urlægingarópum áhorfenda.
Loks tókst að hálshöggva hinn
dæmda og þusti þá að fólk til að
þurrka upp blóð úr honum með
vasaklútum sínum.
Afnám opinberra aftaka
Þegar Daladier Frakklandsforseti
sá myndir af aftökunni i blöðunum
daginn eftir varð honum svo mjög
brugöið að hann sagðist myndu
beita sér fyrir lagabreytingu svo op-
inberar aftökur yrðu ekki fleiri.
Viku síðar náði hún fram að ganga.
Fallöxinni var hins vegar beitt í
rúma Qóra ártugi enn en síðast var
hún notuð 1981.
Eugen Weidmann varð sá síðasti
sem tekinn var af lífi í fallöxinni
fyrir síðari heimsstyrjöldina. Þótt
hann hafi játað á sig þau morð sem
að ofan segir frá hefur verið talið að
hann kunni að hafa gerst sekur um
fleiri morð. Eftir styrjöldina vakn-
aði á ný áhugi á máli hans en þá
hafði um skeið verið á kreiki
orðrómur um að hann hefði ekki að-
eins verið afbrotamaður heldur
einnig gengið erinda nasista.
Aldrei varð þó neitt úr frekari
rannsókn því ljóst varð að eftir að
þýski herinn hertók París 1940 tók
Gestapo öll skjöl um hann til sín og
hafa þau ekki fundist síðan.