Dagblaðið Vísir - DV - 10.01.1997, Side 10

10
FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 1997
Spurmngin
Hefur þú fariö í leikhús
nýlega?
Skarphéðinn Steinþórsson nemi:
Nei, og er ekki á leiðinni.
Dóra Tómasdóttir, heimavinn-
andi: Já, ég sá Ef væri ég gull-
fiskur fyrir tveimur mánuðum.
Sunna Ámadóttir: Já, ég fór að
sjá Áfram Latabæ.
Sandra Árnadóttir: Já, Áfram
Latabæ og það var rosalega
skemmtilegt.
Helgi Örn Kristinsson sjómaður:
Nei, ég ætlaði á Stone Free en það
var uppselt.
Ehsabet Sigurðardóttir nemi: Já,
ég fór að sjá Ormstungu og það var
mjög gaman.
Lesendur________
Vanþroskaðir
ökumenn
Pessi bíl! sat fastur utan slóða sem liggur að Leggjabrjót að sunnan. Bréfritari er hissa á
vanþroska ökumanna á stundum.
Bjarni Jónsson
skrifar:
Sem betur fer hef-
ur virðing fólks fyrir
ósnortnu landi auk-
ist undanfama ára-
tugi. Þetta á einnig
við um bílstjóra enda
tilheyrum við flest
þeim hópi. Skilning-
ur manna hefur vax-
ið á að skemmdir
sem hljótast af akstri
utan vega geta verið
óbætanlegar og lög
hafa verið sett sem
banna slíkt hátterni.
En fjöldi bílstjóra er
mikill og ekki við
öðru að búast en 1
þeim stóra hópi leyn-
ist svartir sauðir,
sem mættu reyndar
leynast betur. Á gönguferðum und-
anfarna mánuði hefur ég í tvígang
rekist á bíla utan vega og tók ég af
þeim ijósmyndir.
í fyrra skiptið, þann fjórða ágúst
við Skógá, var bíll við efsta foss, fyr-
ir neðan göngubrúna. Þama var á
ferð hópur i náttúruskoðun og svo
var að sjá sem allir ættu auðvelt
með gang. Nú er ekki langt að veg-
arslóðanum og því er mér ekki ljóst
hvers vegna verið var að þvæla
bílnum þetta. Má vera aö bílstjórinn
hafi hugsað sem svo að ekki myndi
sporast mikið við þetta og það er
rétt. Ef hins vegar allir hugsuðu
svona yrðu afleiðingarnar hræðileg-
ar og þess vegna hefur þetta verið
bannað. Hvers vegna á þá einn að
geta leyft sér þetta? Bílstjóranum
væri nær að þroskast.
Síðara tilvikið var verra. Þann
27. október gekk ég fram á annan
bil sem sat yfirgefinn og fastur
utan slóða sem liggur að Leggja-
brjót að sunnan. Hvað var bíllinn
að gera þama? Slóðinn þama rétt
hjá var þurr og vel fær. Helst dett-
ur mér í hug að bílstjórinn hafi
verið að mæta bíl og í stað þess að
hinkra í slóðakanti hafi hann vilj-
að sýna getu sína og bílsins. Af-
hjúpunin hafi hins vegar verið al-
ger. Sýndarmennska er eitt ein-
kenna vanþroska.
Við þennan slóða má sjá hjólfor
hér og þar, sum gömul en önnur
ný. Ætla sumir að vera lengi að
átta sig á því að ósnortið land er
verðmætara en svo að réttlætanlegt
sé að skemma það á nokkum hátt
fyrir leikaraskap einan. Með mér á
ferð var vandaður eldri maður sem
reiddist því sem hann sá og hafði
hann orð á því hversu heimskulegt
þetta væri. Ég er sammála því og
trúi að við bílstjórar séum það
flestir.
Óánægður með viðmót í ÁTVR
E.S. skrifar:
Ég hef fram til þessa dags verið
talsmaður þess að allt áfengi sé að-
eins selt í Ríkinu. Það hefur breyst
og ástæðan fyrir því er viðmót sem
ég mætti hjá verslunarstjóra í
verslun ÁTVR við Stuðlaháls nú á
dögunum. Ég held að slíkt yrði
aldrei liðið í einkageiranum.
Málið var að við hjónin keyptum
rauðvín í versluninni til þess að
nota á aðfangadagskvöld og þegar
við opnuðum flöskuna fundum við
strax á lyktinni, og sáum raunar,
að tappinn var myglaður. Við
ákváðum að sjá til og sjá hvort
ekki væri hægt að drekka mjöðinn
og helltum víninu í glös gestanna. í
ljós kom að vínið var ódrekkandi.
Ég fór með tappann og flöskuna í
verslunina á milli jóla og nýárs,
hitti þar fyrir starfsstúlku sem þef-
aði af flöskunni og á svip hennar
mátti sjá að hún var ekki alls kost-
ar ánægð með það sem hún fann.
Hún fór til verslunarstjóra og geröi
honum grein fyrir málinu. Hann
sagði um leið að ég fengi ekkert
fyrir þetta, ég hefði þurft að skila
einum þriðja cif víninu til þess að
fá flöskuna bætta. „Það þýðir ekk-
ert fyrir þig að reyna þetta. Við
tökum ekki við þessu,“ var svarið
og þar með var ég orðinn að glæpa-
manninum í sögunni og þar með
var verslunarstjórinn rokinn.
Viðskiptavinur kom til mín,
sagðist hafa lent í svipuðu og þessu
og benti mér á að fara í aðra versl-
un ÁTVR. Það gerði ég og fékk að
sjálfsögðu flöskuna bætta. Viðmót
verslunarstjórans er óafsakanlegt
og með það er ég óánægður.
Pennar
Svavar G. Jónsson skrifar:
Undanfarið hefur í fréttum verið
mikið sagt frá alls konar undirrit-
unum eða áritunum samninga.
Sýndar hafa verið myndir í sjón-
varpi og blöðum af þessum atburð-
um eins og gengur og gerist.
Það hefur vakið athygli mína
hvað íslenskir embættismenn, sem í
þessum undirskriftum standa, búa
við fátækleg kjör hvað skriffæri
varðar. Undantekningarlaust eru
þessir menn með kúlupenna af
ódýrustu gerð og æði oft eru þetta
auglýsingapennar frá einhverjum
fyrirtækjum.
í bókhaldslögum er talað um að
embættismanna
Svavar hvetur embættismenn til þess að skrifa ekki undir samninga og aðra
mikilvæga pappíra með ódýrum kúlupennum.
áritanir í bókhaldsbækur og fylgi-
gögn skuli vera með varanlegu letri.
Á það hefur verið litið svo að nota
beri blekpenna/sjálfblekung þar
sem kúlupennablek upplitast og
hverfur af skjölum, jafnvel á fimm
árum. Það er jú svo að blek og blek
er ekki það sama. Það er góðra
gjalda vert að skrifa með ódýrum
pennum þegar það á við en þetta
eru nú „handrit" okkar tima og eiga
að varðveitast um aldur og ævi.
Með tilkomu þessara ódýru
penna, sem eru æði misjafnir, tel ég
að rithönd landans hafi hrakað
mjög. Það er að vísu ekki hægt að
kenna ódýrum pennum um það ein-
göngu, þar eiga ritvélar og síöan
tölvur sinn þátt. Menn eru að mestu
hættir að handskrifa bréf og annað
slíkt, í mesta lagi að menn skrifi
nafnið sitt og heimilisfang.
Ég hvet embættismenn og aðra
sem eru að handskrifa gögn, sem
eiga að varðveitast, að nota til þess
penna með varanlegu bleki.
Leikirnir
hefjast
of seint
Steinn G. hringdi:
Það eru orð í tíma töluð sem
ég les hér í Mogganum á
íþróttasíðu þriðjudaginn 7. jan-
úar og er áskorun um að
íþróttakappleikir fari fram fyrr
að deginum. Mér finnst mjög
vont að þurfa að rífa mig af stað
eftir að ég er kominn heim, bú-
inn að borða og farinn að horfa
á fréttirnar. Ef leikimir gætu
byrjað um klukkan sex myndi
maður frekar taka þá á leiðinni
heim og eiga svo kvöldið eftir.
Leikir kiukkan átta slíta kvöld-
ið of mikið í sundur þannig að
stundum stendur maður sig að
því oftar en maður vildi að
nenna ekki út aftur.
Virkilega eng-
in mengun?
G.H. hringdi:
Umræðan um nýtt álver á
Grundartanga hefur tekið mjög
sérkennilega stefnu því nú full-
yrða „sérfræðingamir" hver á
fætur öðrum að menn þurfi
engar áhyggjur að hafa af
mengun af slíku álveri. Er það
virkilega svo? Spyr sá sem ekki
veit. Mér ftnnast iðnaðarráð-
herra og forstjóri byggingafyr-
irtækisins helst til of tengdir
annarri hlið málsins til þess að
hægt sé að trúa algerlega því
sem þeir segja. Hvað segja sér-
fræöingar um málið?
Ekki fleiri
álver
Hafnflrðingur hringdi:
Kjósarmenn viija ekki sjá að
nýtt álver rísi á Grundartanga
og þeir hafa meðal annars bent
mönnum á að horfa ffekar til
Reykjanessins, hugsanlega til
Keilisness eða Straumsvíkur.
Þeir hafa áhyggjur af mengun í
Kjósinni en leyfa sér síðan að
benda á að byggja fleiri álver
fast við annað stærsta bæjarfé-
lag landsins. Ég mótmæli því
harðlega að menn svo mikið
sem hugsi um það mál.
Blysin
hættuleg
á brennum
Guðrún hringdi:
Mér finnst alltaf ósköp nota-
legt að fara með bamabömin á
brennu á þrettándanum, mér
fmnst viðeigandi að kveðja jól-
in með þeim hætti. Hins vegar
hugsa ég um það í hvert skipti
hersu hættuleg þessi blys era,
bæði handblysin og gosin.
Þama mæta flestir í sínum fin-
ustu fótum og hættan á brana-
götum er mikil, auk þess sem
ég hef alltaf áhyggjur af því að
börnin brenni sig eða aðra.
Höldum blysanotkun í hófi við
brennumar.
Handboltinn
í lægð
Handboltaunnandi hringdi:
Nú hefur verið töluvert hlé á
handboltanum og mér finnst
alltaf hættulegt þegar það ger-
ist. Fólk einhvem veginn miss-
ir áhugann og handboltinn
gleymist. Það sést best þegar
þetta er að fara af stað aftur eft-
ir hlé að áhorfendur eru mun
færri en fyrr, og mátti nú ekki
við. Vonandi hressist Eyjólfur
og vonandi tekst að rífa upp
áhugann með kröftugri umfjöll-
un. Fjölmiðlarnir skipta þar
mestu máli.