Dagblaðið Vísir - DV - 01.11.1997, Blaðsíða 22

LAUGARDAGUR 1. NÓVEMBER 1997
22 sérstæð sakamál
Foreldrum hennar leist ekki á
eiginmanninn sem hún hafði valið
sér. Þeir vöruðu hana við honum og
sögðu: „Hann er þrettán árum eldri
en þú, Renata. Það gengur um það
orðrómur að hann sé ofbeldismaður
og þreifí imdir pilsfaldinn á öllum
konum. Þú getur ekki gifst honum.“
Sannleikurinn var sá að foreldrar
Renötu höfðu mikið til síns máls, en
eins og margt ungt fólk neitaði hún
að taka mark á aðvörunum þeirra.
Maðurinn sem hún gekk að eiga var
þrjátíu og fjögurra ára, hét Horst
Hegewald og var viðgerðarmaður.
Hann bjó í litlum bæ skammt utan
við Frankfurt am Main í Þýska-
landi, og það fór ekki af honum gott
orð. Margir þeirra sem sóttu krána
„Goldene Koppel" gátu staðfest að
honum var laus höndin. Þar hafði
það margoft komið fyrir að gestir
sem hann lenti upp á kant við
gengu út með blóðnasir.
Framhjáhald
En Renata lét bæði orð foreldra
sinna og kunningja sem vind um
eyrun þjóta. Hún sagðist vera orðin
tuttugu og eins árs og viija lifa líf-
inu eftir eigin höföi. En staðreyndin
var sú að hún valdi rangt. Maður-
inn sem hún gekk að eiga var allt
annað en sá sem hún hafði talið sér
trú um. Og það liðu ekki margir
mánuðir þar til hún fékk að heyra
að hann hefði veriö henni ótrúr.
Skömmu síðar fékk hún svo að
kynnast því hvem mann hann hafði
að geyma.
Dag einn kom einn samstarfs-
manna Horsts til Renötu og sagöi
henni að hann hefði séð hann fara
Skorinn á háls
Horst Hegewald
ar eftir vinnu. Á það féllust þeir. Og
yfir nokkrum glösum af öli skýrðu
þær Renata og Ute þeim síðan frá
því við hvers kyns aðstæður þær
byggju, og hvers konar maðiu- Horst
Hegewald væri.
Þeir Franz og Karl hlustuðu á frá-
sögn þeirra, og fengu samúð með
þeim. Þeir höfðu heyrt um ýmislegt
misjafnt í fari margra manna, en sú
framkoma sem þeir fengu nú að
heyra um tók flestu fram sem þeir
höfðu lesið um.
Þegar þær Renata og Ute höfðu
lokið lýsingu sinni varð þögn. Svo
leit önnur kvennanna á annan tví-
menninganna og sagði að vandinn
yrði leystur ef Horst Hegewald hyrfi
um alla tíð. Þeir Franz og Karl litu
hvor á annan, en kinkuðu síðan
kolli.
Karl Rosenau hafði mikla samúð
með Renötu, sem honum fannst
hafa orðið iUa úti. Maður hennar
væri haldinn kvalalosta og eina ráð-
ið væri að ryðja honum úr vegi.
Franz Scháll var einnig
á því að binda
þyrfti enda á
ævi
Allt kemst upp
Rannsóknarlögreglumenn komu
á vettvang von bráöar. Þeir girtu af
svæðið, og tóku í sína vörslu tvær
brotnar bjórflöskur. Þær voru með
óvenjulegu merki, „Mauritius". Frá
flöskufundinum var síðan greint í
blöðum, og bar það skjótan árangur.
Veitingamaður hringdi í lögregluna
og skýrði frá því að hann hefði selt
tvær svona flöskur tveimur mönn-
um, sama dag og líkið af Horst
Hegewald hefði fundist. Og veitinga-
maðurinn gat gefið greinargóða lýs-
ingu á mönnunum. Skömmu síðar
voru þeir Franz og Karl handteknir
og settir í gæsluvarðhald.
Við fyrstu yfirheyrslur neituðu
báðir mennimir að hafa framið
morðið, en hvor um sig hélt því
hins vegar fram að hinn væri morð-
inginn. Þannig stóð málið um hríð,
en engu að síður ákvað ákæruvald-
ið að gefa út morðákæm á hendur
þeim. Þótti ljóst að báðir hefðu ver-
ið á morðstaðnum, því hvorugur gat
komið með fjarvistarsönnun. Að
auki var ljóst að þeir voru saman
þegar þeir keyptu bjórflöskumar,
og enn fremur var ljóst að þeir
þekktu þær Renötu og Ute, en heim-
ilisástæður þeirra höfðu nú verið
dregnar fram í dagsljósið. Þær neit-
uðu hins vegar að vita nokkuð um
morðið.
Horsts,
en ástæðan
var önnur. Honum
leist vel á Ute, og gat
hugsað sér að kvænast henni þeg-
ar málið hefði verð til lykta leitt.
Eftir fundinn á kránni ræddust
þeir Franz og Karl nokkmm sinn-
Ddmurinn
Er réttarhöldin hófust neituðu
þeir Franz og Karl hvor um sig að
hafa myrt Horst Hegewald, en bám
sem fyrr sakir hvor á annan. Þær
ásakanir þóttu hins vegar ótrúverð-
inn til konu sem byggi í újaöri bæj-
arins. Þar hefði hann verið í nokkra
klukkutíma. Og þetta hefði ekki ver-
ið í eina sinnið. Horst væri fasta-
gestur hjá konunni.
Renata bar á mann sinn að hann
hefði haldiö fram hjá henni. Hann
svaraði ásökuninni með því að reka
henni kinnhest. Þegar hún fór að
gráta rak hann henni hnefahögg,
svo að hún fékk ákafar blóðnasir.
Þá henti hann til hennar handklæði
og sagði að hún skyldi huga að eig-
in málum, en láta sig í friði.
Barsmíðar fyrir
ástarleiki
Horst hélt sínu striki. Atvikið
milli þeirra hjóna breytti engu. Og
hefahöggið varð Renötu áminning
um að fara sér hægt því hana lang-
aði ekki til að fá annaö. Eftir blóð-
nasimar hafði nefið hólgnað mikiö.
Horst gerði óvenjulegar kröfur til
konu sinnar. Hún vann úti, og þeg-
ar hún fékk greidd laun krafðist
hann þess að hún afhenti sér upp-
hæðina óskipta. Yrði einhver mis-
brestur á því sló hann hana. Þá
barði hann hana ætíð áöur en hann
átti mök við hana. Og á sviði ástar-
lífsins var hann kröfuharður. En
það var sem hann nyti ekki ástar-
leikjanna nema barsmíðar væm
undanfarinn. Venjulega gekk þetta
þannig til að hann skipaði henni úr
öllum fotum. Síðan sagði hann
henni að taka af sér gleraugun, „því
þau geta brotnað og gleraugu kosta
peninga".
Dag einn kom Horst heim með
aðra konu. „Hver er þetta?“ spurði
Renata, og það gætti ótta í röddinni.
„Þetta er ástkona mín,“ svaraði
Horst. „Og hún mun búa hér fram-
vegis. En halt þú kjafti. Ég vil engin
mótmæli."
Þennan dag flutti Ute Exner inn í
íbúðina til Hegewald-hjónanna. Og
hún var ekki ein síns liös, því henni
fylgdu tvö böm, drengur og stúlka
sem hún sagöist hafa átt meö Horst.
Renata vissi ekki sitt rjúkandi ráð,
enda hafði maöur hennar ekki sagt
henni frá því að hann væri tveggja
bama faðir. Og nú rann það upp fyr-
ir eiginkonunni ungu að varúöar-
orö foreldra hennar og kunningja
hefðu ekki verið ástæðulaus. En nú
var um seinan að taka mark á þeim.
Henni fannst hún vera í víti, en
hvað gat hún gert? Um það braut
hún heilann, en það leið nokkur
timi áður en hún taldi sig eygja
lausn.
Deildu
svefnherberginu
Þegar Horst vildi eiga mök við
Ute varð Renata að víkja úr hjóna-
rúminu. Og á meðan ástarleikurinn
stóö yfir sat hún frammi í sófa og
hlustaði á stunumar innan út svefn-
herberginu. En því var eins farið
þegar Ute átti í hlut og hún sjálf.
Horst byrjaði á því að berja hana,
svo fyrstu hljóðin sem heyröust
voru ætíð sársaukakennd vein. Á
eftir kom Ute svo stundum fram blá
og marin.
Ute vann ekki úti og var á fram-
færslustyrk. Horst gerði engu að
síður þá kröfu til hennar að hún af-
henti sér allan styrkinn í hvert sinn
sem hann kom til útborgimar. Ren-
ata fylgdist með þessu og hugsaði
með sér að í raun yrði Ute að þola
alla þá smán og niðurlægingu sem
hún þyrfti sjálf að þola. Á því sviði
væri enginn munur á þeim tveimur.
Þegar Renata hafði gert sér þetta
ljóst hvarf henni afbrýðisemin sem
hafði í fyrstu gert vart við sig. Hún
fór að ræða við Ute á annan hátt en
áður, og þar kom að þær uröu sam-
mála um að allar aðstæður þeirra
væru óþolandi og þær yrðu að grípa
til einhverra ráða. Og að lokum
gerðu þær áætlun.
Málið kemst til umræðu
Renata átti nokkra starfsfélaga
sem hún hafði kynnst vel, en eink-
um þó tvo þeirra, Franz Scháll, tutt-
ugu og átta ára, og Karl Rosenau,
tuttugu og sex ára. Þeir vissu aö
Renata var gift, og virtu það, enda
vissu þeir ekki hvemig ástæðumar
á heimilinu vom, þótt það hefði
ekki farið fram hjá þeim að stund-
um sá á samstarfskonu þeirra.
Dag einn kom Renata að máli við
þá og spurði hvort þeir væru ekki
til í að hitta hana og vinkonu henn-
um við, og að lokum kom þeim sam-
an um hvemig best væri að koma í
framkvæmd þeirri hugmynd sem
fæðst hafði á kránni.
Nokkrum dögum síðar var maður
að ljúka skokki á skógarstíg í Tau-
ben-skógi. Hann var á leið að bíl
sínum, en kom þá að líki af karl-
manni. Það var illa leikið. Maður-
inn hafði verið skorinn á háls, en að
auki var hann með greinilega
áverka á höfði. Skokkarinn flýtti
sér að bíl sínum og gerði lögregl-
unni aðvart.
ugar og aðeins tilraun til að hindra
framgang réttvísinnar. Þeir voru
fundnir sekir og fengu ævilanga
dóma.
Renate og Ute sluppu betur. Veij-
andi hinnar fyrrnefndu hélt því
fram að hún hefði fyllst örvæntingu
og fyrir hvem mun viljað binda
enda á það „djöfúllega samband“
sem hún hefði verið í. En af ótta við
hefnd hefði hún ekki þorað að fara
fram á skilnaö. Og í svipaðan streng
tók verjandi Ute.
Þær Renata og Ute fengu hvor um
sig fjögurra ára fangelsisdóm.