Dagblaðið Vísir - DV - 02.11.1999, Blaðsíða 14

14
*
ÞRIÐJUDAGUR 2. NÓVEMBER 1999
Hádegi í helvíti
- síðasti dagur Keisarans
Alda í Gala:
Ég er fegin og varpa önd-
inni léttar nú þegar
Keisarinn er loks á for-
um. Staðurinn og gestir
hans hafa valdið okkur
ómældum vandræðum,"
sagði Alda Sigurbjörnsdótt-
ir, kaupmaður í tískuversl-
uninni Gala gegnt Keisaran-
um á Hlemmi. „Fólk myndi
ekki trúa þvi sem við höfum
orðið að þola hér í götunni
allan þennan tíma. Lauga-
vegurinn er og á að vera
verslunargata og hreint með
ólíkindum að yfirvöld skuli
hafa látið þetta viðgangast. Hér hef-
m- blóð lekið niður sýningarglugg-
ana ef þeir hafa þá ekki verið brotn-
ir. Ég er sem betur fer með þjófa-
vörn á öllum vörum hjá mér en ná-
grannamir hafa oft þurft að vera á
Alda Sigurbrandsdóttir
hlaupum á eftir gestum Keisarans
eftir heimsóknir frá þeim. Ég lít
framtíðina bjartari augum,“ sagði
Alda í Gala. „Nú verður vonandi
skemmtilegra að versla á þessum
hluta Laugavegarins." -EIR
Karl í Kaffisetrinu:
Kalli hefur áhyggjur af vetrinum og
kuldanum þegar Keisaranum verður
lokað og undir það tekur Stebbi vörð-
ur: „Ég veit ekki hvert við fórum. Ég
kem hingað vegna þess að ég kynntist
mörgum mönnunum þegar ég var
vaktmaður í gistiheimilinu í Þing-
holtsstræti. Ég hef fylgt þeim hingað
upp eftir,“ segir Stebbi sem á ekki fyr-
ir bjór í dag en fær sopa hjá Kalla. Hér
deila menn sopanum.
Margeir Margeirsson ætlar að snúa
lyklinum í skránni á Keisaranum
klukkan eitt í nótt og þá verður allt
búið - í bili:
„íslandsbanki opnar útibú héma
þegar við erum famir. Við vorum ekki
Grænt chartreuse-glasið svífúr
í boga um loftið eins og í fjöl-
leikahúsi þegar Svavar Dal-
mann er tekinn kverkataki og
slengt í góflið á Keisaranum við
Hlemm skömmu eftir hádegi. Hann
fær að heyra mn skuldir sínar og að
menn eigi að standa við orð sín. Þessu
til áréttingar fær hann spark í síðuna
en þá kemur barþjónninn og stillir til
friðar. Svavar sest aftur og árásarmað-
urinn kyssir hann á kinnina.
„Það er svo stutt á milli ástar og hat-
urs hér inni að eitt kjaftshögg þykir
ekki tiltökumál," segir barþjónninn
sem er búinn að standa á bamum á
Keisaranum í sjö vikur. „Á þeim tíma
hafa fimm fastagestir látist. Þetta er
menn sem drekka og gleypa allt og í
raun getur maður séð á þeim hvað þeir
eiga langt eftir. Ég vísaði einum út um
daginn með þeim orðum að hann yrði
að fara að hætta þessu ef hann ætlaði
ekki að drepast. Hann dó um nóttina,"
segir barþjónninn og lætur Svavar
hafa annan chartreuse.
Eins og New York
Við barinn situr vel klæddur maður
með finleg gleraugu og drekkur hádeg-
isbjórinn sinn. Hann stingur í stúf
enda fæddur og uppalinn í New York.
Hann segist heita Josep og vera fiðlu-
smiður:
„Ég kem hingað oft og tek þennan
bar fram yfir flesta aðra í borginni.
Keisarinn minnir mig á æskuslóðir í
New York þar sem barir vom barir.
Þetta er eini staðurinn í Reykjavík
sem nær þeirri stemningu," segir Jos-
ep sem býr handan homsins og smíð-
ar sínar fiðlur í sátt við sjálfan sig og
aðra.
Robbi í flauelssófanum í hominu er
ekki alveg eins sáttur við sjálfan sig og
lifið. Konan er farin og húsið að auki:
„Ég var hættur allri vitleysu en nú er
allt komið í kaldakol aftur. Ég er svo
svekktur út í sjálfan mig að ég ætla að
drekka og dópa þar til yfir lýkur,“ seg-
ir Robbi og næmt eyra heyrir að rödd-
in er að bresta af sorg. Þó var hann bú-
inn að taka tvær mogadon fyrir hádegi.
Svavar - kýldur og kysstur.
Móðir og sonur - Sigurbjörg og Haukur.
Ræð tvo dyraverði
nógu finir fyrir þetta ágæta fólk,“ seg-
ir Margeir sem gengur út með 50 millj-
ónir í vasanum sem hann fékk fyrir
Keisarann þegar nágrannamir sam-
einuðust um kaup á staðnum - til að
losna við hann. Margeir frestaði lokun-
inni á Keisaranum um tvo daga til að
ná inn útistandandi skuldum: „Trygg-
ingastofnun borgar út þann fyrsta og
það sama má segja um atvinnuleysis-
bætumar. Við þmftum tvo daga til að
ná því inn sem er okkar. Þetta fólk
borgar alltaf um mánaðamótin, hvem-
ig sem viðrar," segir barþjónninn og
lætur bjórdæluna ganga.
-EIR
Móðirog sonur
Sigurbjörg Sigurbjömsdóttir situr á
barstól með sígarettu og kaffibolla og
öll fjögur renna þau saman í eina órofa
heOd. Við borð skammt frá situr Hauk-
ur sonur hennar á tah við unga stúlku
sem veit ekki hvort hún er að koma
eða fara ef marka skal augnsvipinn:
„Mamma bauð mér hingað fyrst og síð-
an hef ég verið héma,“ segir Haukur
og móðir hans tekur undir með honum
að Keisarinn sé ágætur staður: „Hér er
ágæisfólk. Ég vann héma í nokkra
mánuði og dóttir mín hefur líka unnið
héma. Hún er nú farin til Noregs," seg-
ir Sigurbjörg sem hefúr áhyggjur af
vinum sínum þegar Keisaranum verð-
ur lokað seint í kvöld. „Ég veit ekki
hvert mennimir ætla að fara. Hvert
fara þeir sem eiga hvergi höfði sínu að
að halla? Þetta er eins og þegar Silli og
Valdi lokuðu Langabar í Aðalstræti.
Þá fóra allir upp á Laugaveg 11. Ég
veit ekki hvað gerist hér.“
hefur verið héma hinum
megin hætti ég einfald-
lega að selja bjór fyrir há-
degi. Ég ætla'ekki að fá
þetta yfir mig,“ sagði Karl
Sigurðsson. „Annar dyra-
varðanna sem ég ræð
verður höfðinu hærri en
flestir Reykvíkingar
þannig að ég tjalda þvi
sem til er í baráttunni
gegn Keisaranum."
-EIR
DV-myndir Hilmar Þór
Vetrarkuldi
Ég er i hvað mestri hættu að fá
gesti Keisarans yfir til mín.
Ég ætla að ráða tvo dyraverði
og sigta fólk hingað inn. Það
er ekki um annað að ræða,“ sagði
Karl Sigurðsson, veitingamaður í
Kaffisetrinu gegnt Keisaranum við
Hlemm. „Ég hef kallað þetta
Harlem-hluta Laugavegarins en nú
verður vonandi breyting þar á. Ég
opna klukkan 9 á morgnana og ef ég
tek eftir að Keisaraliðið er að koma
hingað fyrir hádegi eins og venjan
Kari Sigurðsson.
Kalli grái er kominn við aldur enda
drekkur hann vodka í kók í hádeginu.
Jósep - fiðlusmiður frá New York.