Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.2000, Blaðsíða 28

28
LAUGARDAGUR 4. MARS 2000 JDV
sakamál
Gertrud Heiss var þeirrar skoöunar aö nýi gesturinn væri heiðursmaöur.
Hann var líka bæöi alúölegur og kurteis.
Gistiheimiliö í Rosenheim þar sem húsfreyjan var myrt meö köldu blóöi.
hálsi gömlu konunnar og styrkti
þaö þá skoðun manna að handklæð-
ið hefði verið notað til voðaverks-
ins.
Margir grunaðir
Málið var erfitt viðureignar. Nú
töldu menn sig vitá hvernig gamla
konan haföi verið myrt og meö
hverju. En hver hafði framið morð-
ið? Margir voru taldir koma til
greina. Ekki var útilokað að morð-
ingjann væri að finna innan fjöl-
skyldunnar. Um erfingja hefði getað
verið að ræða. Einnig var talið að
einhver skjólstæðingar félagsmála-
stofnunar bæjarins hefði getað ver-
ið að verki. Þeir höfðu stundum
fengið húsaskjól hjá frú Heiss. Það
var almennt vitað að hún tók það
ekki mjög hátíölega þótt lykill að
gistiheimilinu hyrfi eða þótt ein-
hver gleymdi að skila lykli.
Það var eiginlega á síðasta stigi
hinnar örvæntingarfullu leitar sem
það tókst að finna hinn seka. Og lög-
reglan gat fyrst og fremst þakkað
Wolfgang Schmitz sjálfum fyrir
sönnunargagnið.
Fannst með aðstoð
Interpol
Þar sem hann hafði gefið upp sitt
rétta nafn á kránni í Rosenheim gat
lögreglan með aðstoð cdþjóðalögregl-
unnar Interpol haft uppi á honum á
Kanaríeyjum. Þar kvaðst hann vera
fasteignasali. Hann var ekki meðal
þeirra sem lögreglan taldi helst
koma til greina en þar sem hann
hafði veriö síðasti gesturinn á gisti-
heimilinu þótti hann áhugaverður.
Á þessu stigi rannsóknarinnar var
lögreglan enn sannfærð um að eld-
húshandklæðið væri morðvopnið.
Schmitz viðurkenndi að hafa séð
hina myrtu liggja á gólfinu. Hann
Lögreglunni gekk illa í upphafi
morörannsóknarinnar.
hefði hins vegar flúið til þess að
falla ekki undir grun. Auðvitað
hefði hann ekki myrt gömlu
húsfreyjuna. En Schmitz gat greint
frá því, lögreglumönnunum til
mikillar undrunar, að hún hefði
verið myrt með belti. Hann afsakaði
sig meö því að hann þyrfti að ganga
frá mikilvægum viðskiptasamningi
en áður teiknaði hann nákvæmt
uppkast af morðstaðnum og sýndi
hvernig hann hefði fundið hina
myrtu.
Lögreglumennirnir héldu aftur
heim til Rosenheim. Þeir fóru aftur
yfir allar niðurstöður rannsóknar
sinnar. Allt í einu gátu
meinafræðingamir einnig staðfest
að frú Hess hefði í raun ekki verið
kyrkt með handklæði heldur með
belti. Leitaö var hátt og lágt í
dagstofunni á ný og fingrafór
Wolfgangs Schmitz fundust þá á
skrifborðsskúffunni sem hafði verið
brotin upp.
Wolfgang Schmitz var
handtekinn á Kanaríeyjum og síðan
framseldur til Þýskalands. Hann
hélt fram sakleysi sínu. En í
héraðsdómi í Traunstein var hinn
fullkomni gestur dæmdur í
lífstíðarfangelsi. Engin svipbrigði
sáust á Wolfgang Schmitz þegar
dómurinn var kveðinn upp.
„Þetta er gestur eftir mínu höfði,“
hugsaði Gertrud Heiss þegar Wolf-
gang Schmidt flutti inn á gistiheim-
ilið hennar í Rosenheim í Þýska-
landi. Henni þótti viss stíll yfir hon-
um. Hann var alúðlegur og kurteis
og svo leit hann út fyrir að vera
fjáður. Það gladdi nefnilega for-
stöðukonuna, sem var orðin áttræð,
að nýi gesturinn hafði greitt næst-
um viku fyrirfram viö komu sína.
Þetta var sannkallaður heiðursmað-
ur.
Gertrud Heiss gat hins vegar ekki
vitað aö Wolfgang Schmidt var í
raun blankur. 300 mörkin, sem
hann hafði greitt henni, voru allt
sem hann átti. Nú var hann í leit að
auðfengnu fé. Það var mat hans að
gamla frúin gæti orðið auðveld
bráð.
Fyrirmyndargestur
En fyrst um sinn lék hann fyrir-
myndargest. Baðherbergið gljáði eft-
ir að hann var búinn að nota það.
Hann bjó um rúmið sitt á hverjum
degi og þegar frú Hess færði honum
morgunkaffi í dagstofuna hrósaði
hann henni í hástert.
Fyrsta viðvörunin um að Wolf-
gang Schmidt væri ef tO vill ekki
jafn mikill sjentilmaður og haldið
var kom þegar hann gat ekki greitt
reikning upp á 47,70 mörk á kránni
Bierbrunnen í bænum. Hann lofaði
þó að koma þegar næsta dag og
greiða reikninginn. Hann kvaðst
heita Schmitz og búa hjá frú Hess.
Konan, sem rak krána, hringdi í
Gertrud Heiss til að fá staðfest að
gesturinn byggi hjá henni. Frú Hess
þótti hins vegar undarlegt að í
hennar bókum hét gesturinn
Schmidt en hann haíði gefið upp
nafnið Schmitz á kránni. En for-
stöðukona gistihússins velti ekki
lengi vöngum yfir þessu. Hún þurfti
að sinna öðrum og mikilvægari
verkefnum og brátt hafði hún
gleymt öllu um tvær útgáfur af
nafni gestsins. Það átti eftir að
kosta hana lífið.
í leit að peningum
Gertrud Hess var við vinnu í
garðinum sínum þegar Wolfgang
Schmitz kom heim úr bæjarferð. Án
þess að nokkur tæki eftir læsti hann
sig inni í húsinu, hann var með
lykla, og hóf strax leit að peningum.
Hann fór um allt húsiö og í skápi í
svefnherbergi húsfreyjunnar fann
hann 250 mörk og verðmætan sjón-
auka. Hann tók einnig bankabók
sem 31 þúsund mörk voru inni á eða
um 1 milljón íslenskra króna. 1 dag-
stofunni braut hann upp skrifborðs-
skúffu, sem var tengd öryggiskerfi,
og stal 100 mörkum.
Gertrud Hess fór inn í gistiheim-
ilið sitt þegar hún heyrði í öryggis-
kerfinu. Allt í einu stóð hún and-
spænis gestinum sínum sem hafði
virkað svo traustvekjandi. Hún stóð
hann að verki með höndina niðri í
skrifborðsskúffunni. Þegar hún
ávarpaði gestinn með hans rétta
nafni sortnaði honum fyrir augum.
Hann dró af sér beltið og krækti því
um háls húsfreyjunnar. Gamia kon-
an lést næstum því samstundis.
Morðinginn lagöi á flótta. Hann
fór með lest frá Rosenheim og síðan
með flugvél til Kanaríeyja. Þegar lik
gömlu konunnar fannst var morð-
ingi hennar löngu kominn í skjól.
Þess vegna gekk leit lögreglunnar
að morðingjanum illa í byrjun.
I eldhúsi gistiheimilisins fann
lögreglan rifið handklæði. Talið var
að Gertrud Heiss hefði verið kyrkt
meö þessu eldhúshandklæði. Þræðir
úr handklæðinu höfðu fundist á
Verjandinn gat ekki hjálpaö skjólstæðingi sínum sem var dæmdur ■ lífstíöarfangelsi.
Húsfreyjunni leist vel
á síðasta gest sinn