Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.2000, Blaðsíða 16
16
Helgarblað
LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 2000
I>V
Kattarsysturnar Svanfríður og Alda eiga heima í vesturbænum:
„Aldar upp eins og þær væru
krakkarnir okkarcc
- segja eigendurnir, Jón Teitur og Sylvía
Sumarbústaður
Menn með mönnum eru þeir kallaðir
sem hafa náð því að eignast það sama
og aðrir menn með mönnum og svo er
sá auðvitaö mestur maður með mönn-
um sem eignast mest.
Skeiðið sem allir góðir menn renna
að því marki er kallað lifsgæðakapp-
hlaup og þeir sem komast í úrslit eru
virtir og dáðir fyrir að eiga meira og
fleira en aðrir.
Það er kallað að vera farsæll. Ég er
að sönnu farsælli en margur annar. Ég
á jarðarpart og hús til að eiga heima í
upp í Reykholtsdal, góða konu og slang-
ur af hrossum, bíla og hunda, já svona
þetta helsta. Samt er ég ekki fyllilega
sáttur við lífið og tilveruna. Mér finnst
talsvert vanta á að ég sé maður með
mönnum og þá einkum vegna þess að
ég á bara hús til að búa í en ekkert hús
til að búa ekki í.
Þetta er skugginn af þeirri nöturlegu
staðreynd að ég á ekki sumarbústað.
Að eiga ekki sumarbústað er í mann-
legu samfélagi bæði sársaukafullt og
niðurlægjandi. Hér áður fyrr, þegar
sjaldnast var til fyrir salti í grautinn,
sætti ég mig við það að eiga ekki sum-
arbústað en á síðari árum hefur mér
fundist líf mitt innihalds- og tilgangs-
laust og ég sjálfur ófullnægður, hrjáður
og smáður með sama hætti og aðrir
þeir sem ekki eiga sumarbústað. Ég er
af hjartans grunni sannfærður um það
að ég mundi endanlega höndla lífsham-
ingjuna ef ég eignaðist sumarbústað.
Hús til að eiga ekki heima í. Vera eins
og hinir sem hafa meikað það.
Ég ætla sem sagt, góðir hálsar, að
vinda bráðan bug að því að eignast
sumarbústað. Ég veit alveg upp á hár
hvar ég vil hafa hann og hvernig hann
á að vera. Hann á að vera í tiltölulega
ný-runnu hrauni svona sirkabát tíu til
hundraðþúsund ára gömlu. Skógarkjarr
þarf að hafa náð rótfestu í næstu nánd
svo um menn hrísli sú notalega tilfinn-
ing að þeir séu í útlöndum, þegar litið
er út um gluggann. Áríðandi er að ekki
sé rafmagn, rennandi vatn né önnur
þægindi. Neysluvatni skal safnað af
þakinu í tunnu og útikamar er skoplít-
ill hluti af þeirri fullnægingu sem er
því samfara að eiga sumarbústað. Sum-
arbústaðurinn þarf að vera í „sumarbú-
staðahverfi" því það er nú einu sinni
svo að maður er manns gaman og nota-
legt fyrir okkur „strákana“ að hittast
og kjafta svolítið saman yfir bjórdós
svona um hestöflin í jeppunum okkar,
bændapláguna, golf, verðbréf, skyndi-
konur og kvenfólk til heimabrúks.
Þetta má svo krydda með Hafnarfjarð-
arbröndurum. Á meðan eru svo kon-
urnar að dútla við eitthvað skemmti-
legt, hreinsa flugur úr gluggunum,
þrífa kamarinn og baka í gömlu kola-
eldavélinni til að hafa eitthvað með
kaffinu þegar gestirnir fara að koma.
Það er notaleg hvíld fyrir vinnulúnar
konur að slappa af í sumarbústaðnum,
vatnslausar, rafmagnslausar og klósett-
lausar, og sinna frændliði, börnum,
barnabörnum og börnum þeirra, helst
öllum ættboganum? Hafa „opið hús“ og
taka á móti gestum og gangandi allar
helgar við skilyrði sem frummaðurinn
hefði ekki talið sæmandi í dentíð, þegar
hann var búinn að draga eiginkonu
sína á hárinu upp í sumarbústað.
Ég á mér sem sagt þann draum að
eignast sumarbústað svona eins og í út-
löndum, standa dægrin löng íklæddur
svuntu með Mikkamús framan á,
Bettlna 0dum
Svona lítur kærasta danska krón-
prinsins, Friöriks, út fullklædd
Kærasta danska krónprins-
, ins hneykslar:
Á túttunum
Danska Se & Hor birti nýlega
topplausar myndir af kærustu
danska krónprinsins, Friðriks, og
það á sjálfri forsíðu blaðsins. Mynd-
imar hafa vakið mikið umtal í land-
inu og margir gengið svo langt að
segja að með myndunum hafi
kærastan, Bettina 0dum, eyðilagt
möguleika sína á þvi að verða drott-
ing.
Umtalaðar brjóstamyndir voru
teknar í bátsferð við strendur Mið-
jarðarhafsins af paparazzi-ljós-
myndara þegar parið var þar í fríi
nýverið. Danska hirðin er ekki
ánægð og segir að það hæfi ekki
konunglegum að sýna á sér túttum-
ar, sama í hvaða samhengi það er.
Ekkl vlð hæfl
Þetta er forsíöan sem hrist hefur
upp í dönsku hiröinni.
mundandi steikargaffal við grillið og öl
við hendina eins og í útlöndum og
njóta þess að sjá kellinguna sveitast í
blóði sínu til að halda öllu gangandi,
meðan „við strákarnir" sjáum um vín-
föngin , kótelletturnar, grillið og brand-
arana.
Á kvöldin, þegar konan er oltin út af
örmagna eftir gestaganginn, þrældóm-
inn og ölteitina, sest ég svo við fótstig-
ið sjónvarp og horfi á „Fríðu og dýrið“,
já eða „Sögur úr dýraríkinu" á meðan
hinir njóta þess við kertaljós, eða týrur
úr sólarorkurafhlöðum að sötra rauð-
vín, eða eitthvað sterkara þar til yfir
lýkur og gengið er til náða við svo
frumstæð skilyrði að óhugsanlegt væri
að festa blund nema brennivínsdauður.
En umfram allt. Lífshamingju minni
er ekki borgið fyrr en ég eignast sum-
arbústað.
Það er lokatakmarkið.
Flosi
Kærastu-parið
Jón Teitur Sig-
marsson og
Sylvía Halldórs-
dóttir búa í vest-
urbænum ásamt
tveimur átta mánaða læðum. Læð-
urnar era systur og hafa fengið
nöfnin Svanfríður og Alda.
„Alda er heitir í höfuðiö á góðri
vinkonu minni sem bjó í Hrísey en
er nú dáin en Svanfríður í höfuðið á
bestu vinkonu Sylvíu," segir Jón
Teitur um nafngiftirnar á systrun-
um.
Eiginlega hafði parið aðeins ætl-
að sér að fá sér einn kött í upphafi
en þegar Sylvía fór til þess aö sækja
kettlinginn Öldu gat hún ekki held-
ur staðist Svanfríði sem var kvið-
slitin og vart hugað líf. Sylvía, sem
er með svo stórt hjarta, gat ekki
hugsað sér að henni yrði lógað
þannig að hún tók hana með sér
heim. Eftir læknisskoðun braggað-
ist Svanfríður vel og hefur ekki
kennt sér meins síðan.
Forskot á barnauppeldiö
„Það er svo flnt að þær hafa fé-
lagsskap hvor af annarri. Þeim
kemur mjög vel saman og ég held að
það sé ekkert meira mál að vera
með tvo ketti heldur en einn,“ segir
Jón Teitur og bætir við:
„Þær eru frekar líkar en virðast
vera að breytast smám saman hvað
persónuleikann snertir. Alda virðist
t.d. vera miklu þroskaðri og alvöru-
gefnari heldur en systir hennar."
Parið hefur ekki síður félagsskap
af systrunum en þær hvor af
annarri og segir Jón Teitur að það
sé alveg frábært að hafa alltaf ein-
hvem sem tekur á móti manni þeg-
ar komið er heim.
„Það er alltaf eitthvert líf í hús-
inu, alltaf einhver sem er ánægður
yfir því að maður er kominn heim.
Svo er þetta svo þroskandi fyrir fólk
að ala upp gæludýr, svo lengi sem
það tekur það alvarlega. Ég lít hálf-
partinn á þær eins og krakkana
mína og el þær upp sem slíkar. Það
hlæja líklega margir að því en að
tengjast einhverjum málleysingja og
Sætar systur
Kærustupariö Jón Teitur og Sylvía meö kattarsysturnar Svanfríöi og Öldu.
skilja hvað hann er að segja og geta
gert sig skiljanlegan er alveg frá-
bært. Svo er líka bara gaman að
fylgjast með dýrunum, hvað það er
stutt bil á milli þeirra og okkar. Við
erum voðalega lík öll. Maður sér
sjáifan sig endurspeglast í þeim,“
segir Jón Teitur sem telur ekki loku
fyrir það skotið að það aö hafa alið
upp kött hjálpi til við bamauppeld-
ið í framtíðinni.
„Bara það að kunna að tala við
málleysingja og skynja þarfir ein-
er enn í námi, hafa kettimir aldrei
verið spuming um peninga.
„Ætli við eyðum ekki svona 5000
krónum i þá á mánuöi sem mér
finnst ekki vera neinn peningur
miðað við margt annað sem fólk
eyðir í, eins og t.d. reykingar. Ég sé
aö minnsta kosti ekkert eftir þeim
peningum sem fara í kettina enda
fær maður svo mikið í staðinn," seg-
ir Jón Teitur að lokum. -snæ
hvers sem getur ekki sagt manni
hvað hann vill gefur manni stórt
forskot við bamauppeldið," segir
JónTeitur og neitar þeirri goðsögn
að það sé ekki hægt að ala ketti upp
og að þeir hafi alltaf hlutina alveg
eftir sínu höfði.
Ekkl peningaspursmál
Þrátt fyrir að Sylvía og Jón Teit-
ur séu ung að árum og ekkert sér-
lega fjársterk, þar sem annað þeirra