Dagblaðið Vísir - DV - 29.03.2001, Blaðsíða 13

FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001
13
DV
Franska dívan Sylvie Brunet syngur Carmen með Sinfóníuhljómsveit íslands:
Mezzósópran
Sylvie Brunet er Carmen lif-
andi komin þegar hún stígur út
úr lyftunni á Hótel Sögu, tuttugu
mínútum eftir aó hún var „alveg
á leiðinniAugun svarbrún,
varirnar fagurlega formaöar,
þykkar og málaöar eldrauðar,
hárið svart og mittissítt, slegið.
Hún er vel búin í svartri kápu
með loðkraga, enda kalt á ís-
landi. En til aó lífga upp á allt
þetta svarta hefur hún lagt skœr-
bleikan silkitrefil með sígauna-
legu munstri yfir aðra öxlina.
Carmen.
Hún er fædd í Lyon í Frakk-
landi, faðir hennar var fransk-
ur, móðirin spönsk - frá
Andalúsíu. Hún lærði fatahönn-
un i París og starfaði um tíma
sem tískuteiknari hjá þekktum
tískuhúsum við góðan orðstír.
En söngurinn átti hug hennar
allan.
„Vandinn var sá að mamma
vildi ekki að ég yrði söngkona,"
segir hún í trúnaði, „og hún er
enn þá hrædd um mig þegar ég
er að þvælast um heiminn að
syngja."
Náttúran verður ekki bæld
þótt hún sé lamin með lurk og
knúin af þrá barði Sylvie að dyr-
um á Tónlistarháskólanum í
París og gekkst undir söngpróf.
„Kennararnir tóku mér opnum
örmum og ég var tekin inn í
skólann undir eins,“ segir hún,
og strax eftir fyrsta árið vann
hún til allra verðlauna sem í
boði voru. „Síðan var ég í fjögur
ár i óperustúdíói Parísaróper-
unnar og fór fljótlega að læra
jafnmikið uppi á sviði og í tím-
um. Enda vann ég nótt og dag til
að vinna upp árin sem ég hafði
misst!“ segir hún og augun loga.
„Söngurinn var ástriða mín og
mér var alveg sama hvað ég
þurfti að leggja á mig. Öllu vildi
ég fórna fyrir sönginn!"
Erfitt líf - en gott
Sylvie Brunet hefur geysilega
vítt raddsvið og háu tónarnir
leika i hálsi hennar. Þess vegna
þótti sjálfsagt að hún yrði
sópransöngkona. „En ég var
ekki sópran i hjarta mínu,“ seg-
ir hún og leggur hönd á hjarta-
stað. „Þegar ég var að syngja
Aidu hlustaði ég með öfund á
Amneris og hugsaði með mér: ég
er á rangri hillu! Ég á ekki að
syngja Aidu heldur Amneris."
Hún fékk óperustjóra og hljóm-
sveitarstjóra smám saman til að fall-
ast á breytinguna og nú ferðast hún
um og syngur öll helstu mezzó-
sópranhlutverk óperubókmenntanna
í óperuhúsum Parísar, Aþenu, Vín-
DV-MYND ÞÖK
Sylvie Brunet
Söngurinn er ástríöa hennar og hún hiakkar til að syngja Carmen fyrir íslendinga.
arborgar, Zíirich, Torino og á
helstu tónlistarhátíðum Evrópu. -
Er þetta ekki strangt líf?
„Nei, ég kann mjög vel við
það,“ segir hún og brosir ynd-
islega. „Mér þykir gaman að
ferðast og hitta nýtt fólk. Ég
er svo - universal!" Og hún
hlær og baðar út höndum eins
og hún vilji faðma heiminn að
sér. „Það gefur mér svo mikið
að hitta fólk. Eini vandinn er
að ég á litla dóttur, niu ára,
sem er heima hjá mömmu í
Montpellier. En kannski gef
ég henni mikið líka með því
að vera sú sem ég er.“
Sylvie Brunet kom til lands-
ins strax á sunnudaginn var
og fór í ferðalag upp í Bisk-
upstungur á mánudaginn til
að skoða Gullfoss og Geysi.
Henni ofbýður ekki kuldinn á
landinu en ber mikið mál i
náttúrufegurðina. „Strax og
ég kom út úr ílugvélinni og
horfði yfir landið kom yfir
mig svo ótrúlegur friður," seg-
ir hún og skrifar orðið fyrir
mig á frönsku - „paix“ - til að
ég skilji örugglega hvað hún á
við. „Ég flutti til Montpellier
frá París vegna þess að ég
varð að vera þar sem ég get
séð hafið og þegar ég sá ísland
leið mér alveg eins og þegar
ég horfi á hafiö, ég fann kyrrð-
ina og friðinn innra með
mér.“
Hörkuliö
Hingað kemur Sylvie eftir
að hafa sungið Damnation de
Faust eftir Berlioz í Prag og
Sáluméssu Verdis i Monte
Carlo. Héðan fer hún til Bonn
í Þýskalandi þar sem hún
syngur líka Carmen, en þó að
hlutverkið sé orðið hluti af
hversdagslífi hennar finnst
henni algert ævintýri að fá að
syngja það fyrir íslendinga.
Og það gerir hún kl. 19.30 ann-
að kvöld og kl. 17 á laugardag
í Laugardalshöllinni.
Hljómsveitarstjóri er Rúss-
inn Alexander Anissimov sem
Sylvie hefur unnið með áður
og metur mikils. Sinfóníu-
hljómsveitin okkar hefur lengi
haft augastað á honum og var
svo heppin að hann gat hlaup-
ið i skarðið fyrir Rico Saccani
sem liggur veikur. Höfundur
sviðsetningarinnar er Sonia
Frisell sem kemur hingað frá
Washington þar sem hún leik-
stýrði stóru verki. Það er
hörkulið sem stendur að upp-
setningunni og þegar þetta er
ritað eru enn tU miðar.
Tónlist

Gabríels þáttur erkiengils
í Lúkasarguðspjalli er sagt frá því að þegar
María mey vissi að hún gekk með sjálfan Jesú
hafi hún sungið lofsöng sem hefst á orðunum
Önd mín miklar Drottin. Söngurinn er venjulega
kallaður Magnificat og fjölmörg tónskáld hafa
samið við hann tónlist. Á sunnudaginn mátti
heyra eina slíka tónsmíð, Magniflcat fyrir orgel
eftir Buxtehude, á tónleikum í Hallgrímskirkju.
Þá var boðunardagur Maríu þegar Gabríel erki-
engill fræddi meyna helgu um hlutverk sitt. Dou-
glas A. Brotchie lék á orgelið af fitonskrafti, túlk-
unin var einbeitt og ákveðin og var þetta hressi-
leg byrjun á tónleikunum.
Næst flutti Sigriður Jónsdóttir altsöngkona
sálm úr Grallaranum um atburði boðunardags-
ins, Guð þann engil sinn Gabríel. Sálmurinn er
hrifandi í einfaldleika sínum og söng Sigríður
hann að sumu leyti ágætlega þó rödd hennar hafi
virkað hálfinnilokuð, e.t.v. vegna þess að undir-
ritaður sat á vitlausum stað i kirkjunni. Sama
var uppi á teningnum í næsta atriði, en þar söng
Sigríður Schame dich, o Seele, nicht, aríu úr kan-
tötu BWV 147 eftir Jóhann Sebastian Bach. Söng-
urinn skilaði sér ekki nægilega vel, útkoman var
eins og sungið væri á bak við lokaðar dyr eða
inni i fiskabúri, röddin var einkennilega kæfð og
undarleg, og hæfði tónlistinni ekki á nokkurn
hátt.
Hulda Guðrún Geirsdóttir sópran söng fyrst
tvær Ave Maríur, þá fyrri eftir Cesar Franck og
hina seinni eftir finnska tónskáldið Oskar Meri-
kanto. Báðar tónsmíðarnar skarta ákaflega fal-
legum laglínum, sem of mikið víbrató Huldu
Guðrúnar gerði hálfóskiljanlegar. Sennilega
mátti kenna taugaóstyrk þar um, þvi í síðasta at-
riðinu, 0 Domina nostra eftir pólska tónskáldið
Henryk Góercki, var túlkun hennar mun mark-
vissari. Hún sýndi þar að hún hefur góða rödd og
næman listrænan skilning og náði oft að skapa
eftirminnilegt andrúmsloft með túlkun sinni.
Verk Góreckis er helgað hinni frægu Svörtu
mey frá Jasnogora-klaustrinu og var langviða-
mesta verkið á efnisskránni. Það hefst á hljóðlát-
um, löngum orgelhljómum yfir djúpum liggjandi
tóni, því næst söng Hulda Guðrún seiðandi, hæga
laglínu og var þögul, innhverf stemningin síðan
brotin upp með voldugum orgelhljómum. Svo féll
allt í sama farið á ný og hefði kannski verið
meira spennandi ef tónskáldið hefði unnið betur
úr efnivið sínum. Tónmáliö er óvenju einfalt og
hefðbundið, enda var tónlistin orðin dálítið lang-
dregin undir það síðasta þó hún hafi verið áhuga-
verð lengi vel. En tónsmíð Góreckis er þrungin
einlægri trúartilfinningu sem þau Hulda Guðrún
og Brotchie miðluðu til áheyrenda af töluverðri
sannfæringu, og var þetta án efa besta atriði tón-
leikanna. Jónas Sen
__________________Menning
Umsjón: Silja Aöalsteinsdóttir
Skáldsagna-
maraþon
Skáldsagna-maraþonið í Háskólan-
um um síðustu helgi tókst vel. Áheyr-
endur létu sig ekki vanta og vel tókst
að halda hina ströngu tímaáætlun.
Hver mælandi fékk 15 mínútur til að
tala, síðan vora umræður í 5 mínútur,
svo tók næsti við. Ef mælandi fór fram
yfir sinn tíma urðu engar umræður!
Framsöguerindin sem umsjónarmað-
ur menningarsíðu heyrði voru vægast
sagt bæði fróðleg og skemmtileg og er
gott til þess að vita að þau verða öll gef-
in út í ritröð Bókmenntafræðistofnun-
ar.
Meðal erinda má
nefna umfjöllun Úlf-
hildar Dagsdóttur um
Augu þín sáu mig eft-
ir Sjón. Ekki fékk sú
bók að tilefnislausu
Menningarverðlaun
DV í bókmenntum á
sínum tima. Úlfhildur
rakti sögu gólemsins
í bókmenntunum og hvernig saga þess
hjá Sjón fléttast saman við aðrar sögur.
Svavar Hrafn Svavarsson komst aö
þeirri niðurstöðu um umdeild tengsl
Ódysseifs Joyce og Ódysseifskviðu
Hómers að yngra verkið væri ómstríð
útsetning á því eldra og studdi sannfær-
andi rökum. Ármann Jakobsson talaði
um íslandsklukku
Halldórs Laxness og
mest um Snæfríði
sem honum finnst
vera hið eiginlega
þjóðartákn í verkinu.
Snæfríður er með
sína kaldhæðni, orð-
heppni og sjálfsgagn-
rýni hinn sanni ís-
lendingur, mun fremur en Arnæus eða
Hreggviðsson.
Guðni Elísson fór á
flug með dúfunum í
Vængjaslætti í þak-
rennum þegar hann
sýndi fram á hvað
Einar Már tekur bók-
menntahefðina föst-
um og ákveðnum tök-
um strax í upphafi
ferils síns, gersneydd-
ur ótta við hana, og skipar sér þar í röð
með öllum verulega stórum rithöfund-
um. Oddný Sverrisdóttir setti okkur
inn í sögusvið og sögutækni Giinters
Grass i Blikktrommunni og Ástráður
Eysteinsson skoðaði eitt af dularfullum
stórvirkjum Kafka, Ameríku.
Þetta var bara toppurinn á ísjakan-
um þvi alls voru flutt á maraþoninu 32
erindi um jafnmargar skáldsögur.
Hetjuljóð og sögur
Tryggvi V. Líndal
þjóðfélagsfræðingur
hefur gefið út sína
fimmtu ljóðabók sem
nú er að vísu aukin
smásögum: Hetjuljóð
og sögur. Hann er í
svokölluðum Hellas-
arhópi, upplestrarfé-
lagi skálda sem hafa vitnað mikið í
forngrískar bókmenntir í ljóðum sín-
um, og ber nýja bókin glögg merki þess.
Þar er ort um það þegar Seifur,
Póseidon og Hades rifust um Thule,
þokuslædda eyju í norðri, og Hades
fékk að eiga hana, um Saffó og í minn-
ingu hennar, og langur bálkur lýsir
samskiptum Aktæóns og Artemisar.
Einnig er ljóð lagt í munn Þóru Gunn-
arsdóttur sem ferðaðist með Jónasi
Hallgrímssyni forðum daga, annað lagt
í munn banamanni Lorca og ljóð eru
bæði um Boðíkenu og Jóhönnu af Örk.
„Við ferðalok" hefst á þessum erind-
um:
Þú hnýttir mér sólkerfi
og í kjöltu mína lagðir;
en þaó voru stjörnumerki manns
sem var aó berjast vió Bakkus;
(og var að reyna að búa sér til
framabraut í útlandinu).
Þú bjóst mér til ennishlaó
úr sóleyjum og gleymméreijum;
en þú vildir ekki viöurkenna
aó sjálft lífiö œðir fram
og aó blóöiö í fingrum mér
mátti til aó flœöa um börn í kviði;
vinnandi fólki þessa lands.
Bókaútgáfan Valtýr gefur út.