Dagblaðið Vísir - DV - 02.05.2001, Blaðsíða 14

Dagblaðið Vísir - DV - 02.05.2001, Blaðsíða 14
14 MIÐVIKUDAGUR 2. MAÍ 2001 MIÐVIKUDAGUR 2. MAÍ 2001 27 Útgáfufélag: Frjáls fjölmiðlun hf. Stjórnarformaöur og útgáfustjóri: Sveinn R. Eyjólfsson Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: Eyjólfur Sveinsson Ritstjórar: Jónas Kristjánsson og Óli Björn Kárason Aóstoðarritstjóri: Jónas Haraidsson Fréttastjóri: Birgir Guðmundsson Auglýsingastjóri: Páll Þorsteinsson Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaöaafgreiðsla, áskrift: Þverholti 11,105 Rvík, sími: 550 5000 Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aðrar deildir: 550 5999 Græn númer: Auglýsingar: 800 5550. Áskrift: 800 5777 Stafræn útgáfa: Heimasíða: http://www.skyrr.is/dv/ Vísir, netútgáfa Frjálsrar fjölmiðlunar: http://www.visir.is Ritstjórn: dvritst@ff.is - Auglýsingar: auglysingar@ff.is. - Dreifing: dvdreif@ff.is Akureyri: Strandgata 25, sími: 462 5013, blaðam.: 462 6613, fax: 461 1605 Setning og umbrot: Frjáis fjölmiðlun hf. Plötugerö: ísafoldarprensmiðja hf. Prentun: Árvakur hf. Áskriftarverð á mánuði 2050 kr. m. vsk. Lausasöluverð 190 kr. m. vsk., Helgarblaö 280 kr. m. vsk. DV áskilur sér rétt til aö birta aösent efni blaösins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. DV greiðir ekki viðmælendum fyrir viðtöl við þá eða fyrir myndbirtingar af þeim. Fákeppni um vinnuafl Mörgum íslenskum leiðtogum launafólks gengur erfið- lega að átta sig á því hve mikilvægt það er að raunveru- leg samkeppni ríki á vinnumarkaði. Samkeppni um starfskrafta launafólks er besta trygging þess fyrir bætt- um kjörum, alveg með sama hætti og samkeppni á neyt- endamarkaði tryggir hagstæðasta verðið og bestu þjón- ustuna. í ljósi reynslunnar undanfarnar vikur kemur vart á óvart að launafólk hafi áhyggjur af verðmyndun á mat- vörumarkaði, hvort heldur er á grænmeti eða annarri matvöru. í sameiginlegu 1. maí ávarpi fulltrúaráðs verka- lýðsfélaganna í Reykjavik, BSRB og Bandalags háskóla- manna segir meðal annars um þetta: „Brýnt er að settar verði strangar skorður við hringamyndun og fákeppni svo að verðlag hér á landi verði sambærilegt við ná- grannalönd okkar. Verkalýðshreyfingin krefst þess að brugðist verði hart við þeirri hringamyndun og samráði í vörudreifingu og margvíslegri þjónustustarfsemi sem er í matvöruverslun, olíuverslun, flutningum og tryggingum. Bregðast þarf sér- staklega við samráði í verðlagningu og afnema ofurtolla á grænmeti og heilnæmum matvörum. í skjóli fákeppni er verðlagi haldið uppi.“ Hvort sem tekið er undir einföldun af því tagi sem hér er sett fram eða ekki vekur furðu að forráðamenn þeirra félaga launamanna sem ályktuninni stóðu skuli ekki hafa neinar áhyggjur af þeirri einokun sem opinberir aðilar hafa á vinnumarkaði - einokun sem öðru fremur hefur haldið launum margra umbjóðenda þeirra niðri. Þvert á móti leggjast verkalýðsleiðtogarnir þvert gegn öllum hug- myndum um að gefa einkaaðilum kost á að keppa um vinnuafl. Þeir skilja ekki að aukin eftirspurn hækkar verð að öðru jöfnu. En innan verkalýðshreyfingarinnar má merkja breyt- ingar í takt við nýja tima og nýja hugsun. Grein Herdís- ar Sveinsdóttur, formanns Félags islenskra hjúkrunar- fræðinga, í Morgunblaðið á hátíðisdegi verkalýðsins er gott dæmi um þetta. Þar sagði meðal annars: „Eins og flestir vita þá ríkir fákeppni um vinnuafl hjúkrunarfræð- inga en vinnuveitandi þeirra flestra er ríkið. Það er ábyrgðarhluti hjá stjórnvöldum að nýta sér aðstæður ófullkominnar samkeppni til að halda niðri launum hjá stórum hópi kvenna í opinberri þjónustu.11 Herdís Sveinsdóttir hittir hér naglann á höfuðið. Hér á hið sama við og um kennara og fleiri stéttir þar sem sam- keppni er í raun engin um vinnuaflið - samkeppnisleysi um starfskrafta opinberra starfsmanna er í mörgum til- fellum helsta skýringin á slökum kjörum. Og því miður berjast margir af forystumönnum þessara sömu starfs- stétta gegn aukinni samkeppni um vinnuaflið. Eitt helsta vandamál íslensks efnahagslífs er skortur á samkeppni og óljóst eignarhald fyrirtækja. Stór hluti efna- hagslífsins er án samkeppni - allt frá raforkuframleiðslu til heilbrigðisþjónustu, frá landbúnaði til stórs hluta sam- göngu- og fjarskiptakerfis. Lítil framleiðni og lág laun eru óhjákvæmilegur fylgifiskur fákeppni og einokunar. Forystumenn verkalýðshreyfingarinnar ættu að huga vel að því á komandi misserum og árum, hvernig best er tryggt að raunveruleg samkeppni komist á í stórum hluta efnahagslífsins - samkeppni sem skjólstæðingar þeirra munu njóta beint i formi hærri launa og óbeint í formi betri þjónustu og lægra verðs. Óli Björn Kárason DV / Ahugamannabarsmiðar „Þeim Áma og Hjálmari er að sjálfsögðu heim- ilt að hafa hverjar þœr furðuskoðanir sem verkast vill á hollustu kjaftshögga, ólympískra sem annarra, en til þess er œtlast að þing- menn, jafnvel öðrum landsmönnum fremur, virði landslög. “ Árið 1956 var, fyrir for- göngu Kjartans Jóhannson- ar læknis, þingmanns Sjálf- stæðisflokksins, samþykkt á Alþingi bann við æfingum og keppni í hnefaleikuin. Með þeirri samþykkt varð öll iðkun hnefaleika á ís- landi ólögleg og hefur svo verið siðan. Nú er það svo aö þótt allflestum hafi þótt nokkur sanngirni í því fel- ast að einstaklingsfrelsi til barsmíða endi þar sem nef- ið á nágrannanum byrji hafa í gegnum tíðina verið geröar nokkrar atlögur að umræddu banni án þess þó að því hafi tekist að hnekkja. Enn er því málum þann veg fariö að iðkun hnefaleika er ólögleg á íslandi og skiptir í þvi sambandi engu hversu ósanngjarnt ýmsum þykir þvílíkt bann og hve heitt þeir þrá að berja á náunga sínum. Undanfarin ár hefur farið í vöxt stuðningur við svonefnda áhuga- mannahnefaleika eða ólympískar barsmíðar en stuðningsmenn þeirrar íþróttar eru sem kunnugt er á þeirri skoðun að ólympisk kjaftshögg séu öðrum kjaftshöggum mein- lausari. Þingmenn heimsækja iögbrjóta Nú ætla ég ekki að ræða hér röksemdir mínar fyrir því að ekki sé ástæða til þess að afnema 46 ára gam- alt bann við hnefaleikum, það hef ég gert á öðrum vettvangi. En þegar ég sá að Hnefaleikafélag Reykjaness hafði laugardaginn 7. apríl opnað Boxklúbb í Keflavík að viðstöddum þingmönn- unum Hjálmari Árnasyni og Árna Johnsen var mér, satt að segja, alveg nóg boðið. Ég veit að vísu, að fyrir Alþingi liggur frumvarp um að afnema bann við hnefaleikum, sem áhugamenn um barsmiðar reyna nú að berja gegnum þingið, en engu að síður er fyrir neðan allar hellur að þing- menn, sem fara með löggjafarvald, lýsi ánægju sinni með opnun ólög- legs klúbbs, jafnvel þótt þeir teiji sig með því móti getað skrapað til sín einhver atkvæði. Þeim Árna og Hjálmari er að sjálf- sögðu heimilt að hafa hverjar þær furðuskoð- anir sem verkast vill á hollustu kjaftshögga, ólympískra sem ann- arra, en til þess er ætl- ast að þingmenn, jafn- vel öðrum landsmönn- um fremur, virði lands- lög. Styðja box - ekkí bowling En það voru ekki að- eins þeir Hjálmar og Árni sem töldu sér til framdráttar að lýsa stuðningi við boxið. Stefán Bjarkason til- kynnti að tómstunda- og íþróttaráð Reykja- nesbæjar ætlaði að styrkja starfsemina með fjárframlagi. Nú veit ég ekki á hvaða róli Reykjanesbær er í þessu máli en mér virðist að það sé augljóslega fyrir neðan allt velsæmi að stofnun á vegum bæjarins lýsi því yfir að hún ætli að styrkja ólöglega starfsemi með fjárframlögum. Hefði ekki verið sjálfsögð kurteisi að bíða þess að löðrung- arnir yrðu gerðir löglegir í stað þess að gefa al- mennri skynsemi á kjaft- inn með þessum hætti? Þótt það liggi e.t.v. utan við efni þessarar greinar þá finnst mér ástæða til þess að minna á, að Reykjanesbæ hefur fram til þessa ekki verið útbærara fé til íþrótta en svo, að ekki eru liðnir margir dagar síðan þeim sem hér iðka keiluspil var synjað um styrk, með þeim afleiðingum að þeir urðu að leita til Reykja- vikur eftir æfingarað- stöðu. Höfðu þó menn úr þeim hópi gert garðinn frægari en flestir aðrir. Ég ætlast til þess að þeir Hjálmar, Ámi og Stefán biðjist afsökunar á ósæmilegri hegðun. Skoðanir þeirra á for- varnargildi' barsmíða koma þeirri kröfu ekki við. Sigríður Jóhannesdóttir Sigrídur Jóhannesdóttir alþingismaöur Samfyikingar í Reykjaneskjördæmi Stríöshætta í Miðausturlöndum Það merkilegasta við þau ósköp sem nú ganga á fyrir botni Miðjarð- arhafs er viðbrögö umheimsins. Það er engu líkara en menn líti á þetta eins og hvert annað helgarfyllirí í Reykjavík sem afgreitt er með dag- bók lögreglunnar. Það sem þarna er á ferli er talsvert hættulegra og snertir alla heimsbyggðina og hugs- anlega hvers manns efnahag. Skilj- anlega eru marg- ir langþreyttir á þessum sömu orðum sem ísra- elsk almanna- tengslafyrirtæki leggja til alþjóð- legum fréttastofn- unum (nær öllum bandariskum, með heiðarlegri undantekningu AFP), gömlu tuggunni um að þeir fái ekki að vera í friði fyrir ofstækismönn- um. Um þeirra eigin ofstækis- menn er ekki tal- að. Það sem hefur farið fram hjá al- menningi í þess- um „hversdags- legu“ fréttum er að allar forsend- ur, sem áður voru fyrir hendi, þ.e. friðarferli í vanda, eru horfn- ar, og það sem nú blasir við er að heita má yfirlýst stríð og tvísýnasta ástand sem ég man eftir, allt frá októberstríðinu 1973 þegar Sýr- land var óvinur- inn. Nú er það sinnuleysi Bandarikjaforseta. Breytt hugarfar Yom Kippur stríðið 1973, sem m.a. hleypti af stað leyni- legum kjarnavopnaviðvörun- um Rússa og Bandarríkja- manna, þeim hættulegustu sem ég minnist, gengu talsvert lengra en í Kúbudeilunni 1962, endurreisti stolt araba, og einkum Egypta, vegna sigra þeirra gegn flugher ísraels og skriðdrekasveitum Ariels Sharons við Suez (sem síðar rauf vopnahléið, sem vænta mátti), nógu mikið til að sætta sig við tilveru ísraels. Og þar af leiðandi sætta sig við hernámslið á arabísku landi sem leiddi til stjórnmálasambands ísraels og Egyptalands 1978 og síðar Jórdan- íu tíu árum síðar við ísrael. En heift- in hvarf ekki, og síst í Gaza sem hafði verið hluti af Egyptalandi til 1956 en Egyptar afsöluðu sér endan- lega 1978 til væntanlegs ríkis Palest- ínumanna. Fyrir það fengu Sadat forseti ásamt Begin ísraelsráðherra friðar- verðlaun Nóbels sem Sadat neitaði að þiggja. Viðsemjandi hans, Benachem Begin, þáði þau með þökkum. Sadat galt fyrir með lífi sínu í skotárás sinna eigin lífvarða 1981. Sadat hefur aldrei verið tekinn að fullu í sátt meðal araba almennt. Því veldur almenningsálitið meðal araba sem hefur gríðarleg áhrif þótt ekki sé um fjölmiðla að ræða heldur um múgaflið. Máttur múgsins Það sem vestrænir pólitíkusar hlífa sjálfum sér við að skilja er að almenningur i þessum löndum, frá Mauritaníu til Shajarjah, stendur nærri samstæður með íbúum Palestínu, og ólg- an og reiðin vegna þess óréttis sem þetta fólk er látið þola í skjóli Banda- ríkjanna og yfirgengilegs hernaðarmáttar ísraels er rétt á mörkum þess að vera viðráðanleg fyrir ráðamenn hvers ríkis. Þau heljartök sem Shar- on beitir nú gegn varnar- lausu fólki á hernumdu svæðunum yrðu í öðru umhverfi kallað allt ann- að. En ísraelsmenn komast upp með nokkurn veginn hvað sem er. Á þessu eru þó fleiri hiðar, og sú stærsta snýr að Sádi-Arabiu. Banda- ríkjaforseti er í raun forseti Texas, ekki umheimsins, þótt forseti heiti og hans heimsmál eru einkafyrir- tækjaheiti eins og Gulf Oil og Halli- burton, fyrirtæki Dicks Cheneys (sem fjármagnar borgarastríðið í N- Angóla). Þessir menn líta á allt sem „bis- ness“, ekki forystu vestrænna ríkja. Nú snúa þessi mál að Miðaustur- löndum og öllu furstaveldinu í Sádi- Arabíu, Shabahhyskinu í Kúveit, auk þeirra sjeika, sem ráða Sharm el Sheikh við Hormuzsund í skjóli sjö- unda flotans bandaríska, sem nú orð- ið notar Berbera í Sómalíu í stað Fil- ippseyja. Fólk á þessum slóðum um- ber þetta meira og minna, en þetta getur ekki viðgengist mjög lengi, Á bak við allt saman er fullur stuðn- ingur við almenning í írak og á bak við þann stuðning eru umbrot á þessum slóðum sem öllum koma við. Gunnar Eyþórsson „Þau heljartök sem Sharon beitir nú gegn varnarlausu fólki á hernumdu svœðunum yrðu í öðru umhverfi kallað allt annað. En ísraelsmenn komast upp með nokkurn veginn hvað sem er. “ Gunnar Eyþórsson blaöamaöur Urnmælí Smáskammtalækningar „Þeir sem aðhyll- ast þær skoðanir að fólk beri í samein- ingu ábyrgð hvert á öðru þurfa að standa saman að þeim mik- ilvægu breytingu sem fram undan eru því öðruvísi næst ekki sá árangur sem nauðsynlegur er. Velferðarkerf- ið þarf að skoða í heild sinni og láta af smáskammtalækningum sem of oft hefur verið gripið til á undan- förnum árum.“ Einar Már Sigurðarson alþm. í Alþýðu- manninum - Norðurlandi. Sameinum sveitahreppa „Ég hefi ekki komið auga á að sameining sveitahreppa við bæjar- félög þéttbýlisins hafi yflrleitt skilað árangri. Það sígur stöðugt á ógæfu- hliðina á næstum allri landsbyggö- inni. Það fækkar stöðugt en fjölgar ógnvænlega á höfuðborgarsvæðinu. Ég tel það miklu heilbrigðari og réttlátari lausn að sameina hreppa í sveitum sérstaklega og styrkja þannig strjálbýlið." Friöjón Guðmundsson, bóndi á Sandi, i Fréttabréfi stéttarfél. í Þing. Framfærslustyrkur „í tímanna rás hefur af hálfu valdamanna, tryggingaþáttur al- menna tryggingakerfisins, verið snúið upp í einskonar framfærslu- styrk sem tekur breytingum að mati valdsmanna á hverjum tíma. Hvar lína er svo dregin um lágmarksþörf fer eftir mati. Allir stjórnmála- flokkar, samtök vinnuveitenda hafa síðan tekið þátt í þessum leik.“ Guðmundur H. Garöarsson alþm. í Listinni aö lifa, félagsriti Landssamb. eldri borgara. Spurt og svarað____Hvemig á að bregðast viö vísbendingum um mikið brottkast afla?_ Jón Þórðarson, forstöðumaður: Ekki svakálegt eftirlitskerfi „Best er að bregðast við þess- um fréttum með upplýsingum fyrst og fremst. Aðilar í sjávar- útvegi, sem hér eiga mestra hagsmuna að gæta, verða að taka opna umræðu um málið og það hvernig hægt er að búa til verðmæti úr öllum afla. Fleira er verðmæti en boltaþorskur. Að mín- um dómi er langbest að menn sem starfa í sjáv- arútveginum sjálfir leiði þessa umræðu fremur en við sem störfum á hliðarlínunni eða þá að sett verði á laggirnar svakalegt eftirlitskerfi. Betri nýting alls afla er líka hagsmunamál fyrir sjávarútveginn sem atvinnugrein." Guðjón A. Kristjánsson, þingmadur Frjálslynda flokksins: Hótanir leysa ekki vandann „í fyrsta lagi eigum við ekki að reyna að leysa þetta mál með hótunum eða refsingum. Þá þagnar umræðan, líkt og gerðist t.d. í fyrra. Ég álít að menn verði að taka þessum skýru vísbend- ingum sem í könnuninni eru í raun sem stað- reyndum og finna leiðir til þess að fýsilegt verði fyrir menn að koma með fiskinn í land. Engum er til góðs að aflanum sé sóað því úr honum má búa til mikil verðmæti. Okkur er nauðsyn að vita hve miklu af fiski er hent árlega í hafið, ef semja á reglur til stjórnunar á fiskveiðum. Á það hefur skort, einkum hvað varðar botnfiskinn, eins og könnunin sýnir raunar.“ Ámi Ragnar Ámason, þingmadur Sjálfstœdisflokks: Stjómkerfið ekki ástœðan „Ég tel að stjórnendur og starfsmenn í fiskveiðum þurfi endurmenntun. Þó verður þess að geta að þótt sjaldan hafi verið gerðar kannan- ir á brottkasti bendir umræða til þess að það hafi áður verið meira, jafnvel mest síðustu ára- tugina áður en núverandi stjómkerfi fiskveiða var komið á. Það segir mér að ástæðunnar er ekki að leita í stjórnkerfinu, heldur í afstöðu þeirra sem brottkastið stunda. Þetta er hugarfar sem getur leitt til þess að við náum árangri, ef allir eru samtaka. Eftirlitsaðgerðir verða kostn- aðarsamar en aðgerðir Samherjamanna með myndavélar um borð í skipum er gott fordæmi." Öm Pálsson, framkvœmdastjóri: Frœðsla skilar árangri „Allt brottkast er ónauðsyn- legt og koma ber í veg fyrir það með öllum tiltækum ráðum. Nú þegar hefur eftirlit verið aukið sem væntanlega hefur haft sína áhrif en ég tel rétt í kjölfar þess- arar skýrslu að flokka brottkastið með tilliti til alvarleika þess; það er verðmætasóunar. Þannig væri hægt að beina eftirlitinu á þá staði, auk þess sem markviss fræðsla myndi örugglega skila árangri. Þá er einnig nauðsynlegt að yfirfæra lög um stjóm fiskveiða með hliðsjón af efni skýrslunn- ar, þar gætu verið ákvæði sem nota má i því skyni að koma í veg fyrir brottkast." |§) Ný könnun sem Gallup hefur gert fyrir sjávarútvegsráöherra sýnir að tæplega 37 þús. tonnum af fiski frá íslenskum skipum er hent árlega. Verðmætið gæti numið þremur til fimm milljöröum kr. Skoðun Er fjöldinn snauði of fámennur? Þegar þetta er ritað er 1. maí, bar- áttu- og hátíðisdagur verkalýðsins, enn ekki genginn í garð og þegar og ef þetta verður lesið er hann liðinn. En það er í sjálfu sér ekki vandamál að fjalla fyrir fram um dagskrá 1. maí vítt og breitt um landið, svo hefðbundin sem hún er orðin: Það var fátt um skrúðgöngur 1. maí og enn færra um kröfuspjöld þar sem þó var gengið. Og kröfurnar á spjöldunum voru allar í kurteisari kantinum og hvergi farið fram á að senda auðvaldsskepnur og gróða- punga til andskotans eða jafnvel austur til Rússlands þar sem kapítal- isminn er þó einna ómengaðastur um þessar mundir. Helstu söngvarar þjóðarinnar sungu um maisólina okkar í félagsheimilum landsins en minna var um rapp róttækra gras- rótar- og bílskúrsbanda. Og ræðu- maður dagsins talaði af festu og ein- urð um að það þýddi ekkert annað en að standa saman og sýna festu og einurð gegn óheftum yfirgangi at- vinnurekenda. Þannig var nú baráttustemningin í gær, nema náttúrlega annað hafi komið á daginn sem ólíklegt verður þó að teljast. Vindur úr verkalýðnum Það virðist sem sé meira og minna allur vindur úr verkalýð þessa lands, þrátt fyrir að margir lifi við kröpp kjör og einhverjir lepji jafn- vel dauðann úr skel. Hvar er hin ólgandi reiði yfir óréttlæti heimsins? Hvar er hin heilaga vandlæting yfir misskiptingu þjóðarauðs- ins? Hvar er baráttuandinn frá Gúttóslagnum? Leiðtogar hinna vinnandi stétta standa margir hverjir í margs konar sýsli við fast- eignakaup, verðbréfaspek- úlasjónir, innbyrðis valda- brölti og bílastæðadeilum ef ekki vill betur. Og aðeins einstaka menn á borð við Aðalstein Baldursson fyrir norðan og Pétur Sigurðsson fyrir vestan, sem virðast tilbúnir aö tala við bind- isbera auðvaldsins með tveimur hrútshornum, mega auðvitað ekki við margnum. En það verður að segja forkólfun- um til afsökunar að þeim er um margt vorkunn því baklandið er lítið og veikt og það umboð sem þeir þó hafa frá verkalýðnum ekki umfangs- mikið. Samstaöa ehf. Mæting á félagsfundi í verkalýðs- félögunum er harla slæleg, og dugar ekki einu sinni að verið sé að kjósa um kjarasamninga sem, að minnsta kosti á yfirborðinu og í fréttum, hef- ur verið barist af hörku við að ná fram. Hver tuðar i sinu horni og úthúðar jafnt eigin forystu sem forystu at- vinnurekenda fyrir ýmist auminga- eða skepnuskap, en þegar kemur að sam- stöðu og baráttu þá lyppast menn niður fyrir framan sjónvarpið eða breiða upp yfir haus. En verkamönnum er auð- vitað líka vorkunn. Það hafa fáir þrek til þess, eftir óralangan vinnudag, að eyða kvöldum á sellufund- um við launaútreikninga og karp um félagsmálapakka. Þá eru brauð og tölvuleikir vissulega fýsi- legri afþreying. Það er því ekki kyn þótt samstaða og baráttuþrek verkalýðsins sé brost- ið og leiðtogarnir oft hikandi og tví- stígapdi í ákvarðanatöku þar sem þá skortir einfaldlega oft vitneskju um raunverulegan vilja verkafólksins. Verkalýðsbaráttan er á vissan hátt orðin einhvers konar hagfræð- ingaglíma þar sem einn hópur hag- fræðinga reiknar launin niður og annar upp. Og síðan er mæst á miðri leið og allir deiluaðilar ganga svo hönd i hönd í fámennum skrúðgöng- um baráttudags verkalýðsins og kyrja einum rómi í rigningunni en hver með sínu nefi: Fram allir verkamenn og fjöldinn snauði. Það er því ekki kyn þótt samstaða og baráttuþrek verkalýðsins sé brostið og leiðtog- arnir oft hikandi og tvístígandi í ákvarðanatöku þar sem þá skortir einfaldlega oft vitneskju um raunverulegan vilja verkafólksins. * * j

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.