Dagblaðið Vísir - DV - 02.06.2001, Blaðsíða 20

20
LAUGARDAGUR 2. JÚNÍ 2001
I>V
Helgarblað
Engilbert Jensen söng sig inn í hjörtu landsmanna meö Hljómum áriö 1964 og hefur átt sinn sess þar síöan.
„Ég söng House of the Rising Sun meö Hljómum á tónleikum í Háskólabíói í september 1964. Þegar síöasti tónninn dó út stóöu áheyrendur, sem
fylltu húsiö, upp og öskruöu. Þaö skall á manni eins og stormur og ég hélt ég myndi fjúka um koll. Ég hef aldrei upplifaö annaö eins á ferlinum,
hvorki fyrr né síöar. Þetta var toppurinn, “
Sé ekki eftir neinu
- Engilbert Jensen, trommuleikari og tenór, sem ætlaði að verða óperusöngvari,
lítur yfir farinn veg
Þegar Engilbert Jensen
var að alast upp norður á
Akureyri var tvennt sem
hann hafði mikinn
áhuga á. Hann hafði
óskaplega gaman af því
að veiða í Glerá þótt
veiðarfœrin vœru ekki
beysnari en beygður títu-
prjónn, ánamaðkur og
spotti, og hann hafði
gaman af því að syngja.
„Ég býst við að ég hafi tónlistará-
hugann frá móður minni. Hún söng
ansi laglega, hún mamma,“ segir
Engilbert þegar hann rifjar upp
æsku sína í samtali við DV.
Engilbert söng í vel þjálfuðum
bamakór á Akureyri á æskuárun-
um og var nýlega kominn úr söng-
ferðalagi 13 ára, vorið 1954, þegar
þær fréttir bárust að fjölskyldan
ætlaði að flytja til Keflavíkur. Þá
réðust örlög Engilberts.
„Ég var ekkert hrifinn af þvi að
flytja," segir hann. „Ég vildi eiga
heima á Akureyri og ætlaði mér að
verða óperusöngvari."
Engilbert hélt áfram að fást við
tónlist í Keflavík og þegar hann
stálpaðist söng hann með vinsælli
hljómsveit þar sem hét Hljómsveit
Guðmundar Ingólfssonar. Þar voru
innan borðs músíkantar sem áttu
eftir að gera garðinn frægan ekki
síður en Engilbert, svo sem Rúnar
Georgsson blásari og Þórir Baldurs-
son hljómborðsleikari. Það var í
þessari hljómsveit sem Engilbert
byrjaði að fást við trommuleik í af-
leysingum þegar hluti hljómsveitar-
manna fór i pásu eins og þá tíðkað-
ist. Þarna kom einnig nokkuð við
sögu ungur gítarleikari, Gunnar
Þórðarson.
Salurinn öskraði
Þegar The Beatles komu fram á
sjónarsviðið 1962 og ferskur söngur
þeirra feykti burtu öllum gömlum
kóngulóarveijum breyttist heimur-
inn og ekkert varð eins og það hafði
áður verið. Bítlabylgjan skall fyrst á
íslandi i Keflavík og þar stofnaði
strákur sem kom heim frá London
með fullt af bítlavestum og lakkris-
bindum fyrstu íslensku bítlahljóm-
sveitina. Hljómar frá Keflavik voru
orðnir til. Engilbert gekk ekki strax
til liðs við hljómsveitina, sem varð
landsfræg á einni nóttu, en björt og
há söngrödd hans varð til þess að
hann var fljótlega ráðinn.
„Ég söng House of the Rising Sun
með Hljómum á tónleikum í Há-
skólabíói í september 1964. Þegar
síðasti tónninn dó út stóðu áheyr-
endur sem fylltu húsið upp og öskr-
uðu. Það skall á manni eins og
stormur og ég hélt ég myndi fjúka
um koll. Ég hef aldrei upplifað ann-
að eins á ferlinum, hvorki fyrr né
síðar. Þetta var toppurinn," segir
Jensen, eins og hann er alltaf kall-
aður af þeim sem þekkja hann.
Engilbert söng og trommaði með
Hljómum næstu árin og þarf varla
að rifja upp smelli eins og Bláu aug-
un þín, Þú og ég, Að kvöldi dags og
Ástarsæla. Bjartur og hreinn rómur
Akureyringsins sem ætlaði aö verða
óperusöngvari hitti fólk beint í
hjartastað.
Svo fór Rúnl úr að ofan
Hljómar voru vinsælasta hljóm-
sveit sem nokkurn tímann hefur
starfað á íslandi. Þeir þveittust um
landið og miðin og spiluðu 6-7 sinn-
um í viku og óðu í peningum og að-
dáun upp undir axlir.
„Bestu kvöldin voru sunnudags-
böllin í Glaumbæ. Þá sat ég fyrsta
klukkutimann og söng ballöður og
fólkið hlustaði. Síðan þegar leið á
kvöldið fór Rúni Júl úr að ofan og
ég settist við trommurnar og rokkið
geröi alla vitlausa."
Þegar Jensen er spuröur hvaöa ár
hafi veriö best þá segir hann að
Hljómatíminn hafi verið gullöldin
og sérstaklega hafi árið 1968 verið
skemmtilegt. Þá leigði Jensen með
Ólafi Laufdal veitingamanni, sem á
þeim árum var barþjónn í Glaum-
bæ, stórt hús á Grettisgötu. Þetta
var miðdepill skemmtanalífsins og
þarna kom unga og fallega fólkið í
Reykjavik saman eftir böllin í
Glaumbæ og naut lífsins. En hvern-
ig heimilishald var þetta?
Laufdal og Jensen áttu stað-
inn
„Það var nú kannski ekki mikið
um hefðbundin heimilisstörf. Óli
fékk stundum Jón Hildiberg kokk
til að elda handa sér signa grá-
sleppu og þá fór ég út á meðan. Ann-
ars var smurbrauðstofan Björninn
rétt hjá og stutt í Brauðbæ til að fá
sér Eftirlæti hreppstjórans sem var
vegleg sinnepssteik. Svo var stutt í
Úðafoss til að sækja sparifötin í
hreinsun," segir Jensen þegar hann
rifjar upp þessa tíma.
Svo voru sérstakir dansleikir á
mánudagskvöldum á Röðli eða á
Cafe de la Thors, eins og Þórskaffi
var jafnan nefnt. Þetta kvöld áttu
allir tónlistarmenn, þjónar og fólk á
veitingahúsum frí og þetta var þess
dansleikur. Jensen og Laufdal áttu
staðinn og í kringum þá var hirð af
töffurum þess tíma, eins og Bóbó á
Borgarbíl, Benna blíða, Ödda litla,
Höskuldi Dungal og Einari Bolla-
syni, svo fáir séu nefndir og ekki
allir fullu nafni.
„Þetta var ljúft líf og gaman að
skemmta sér eins og sést best á því
að einu sinni vaknaði Bóbó í sófan-
um heima hjá okkur og ætlaði að
líta á klukkuna en hann hafði tekið
af sér úrið og lagt það á borðiö.
Hann leit þess vegna á handlegginn
á sér og sagði: Djöfull er hún orðin
margt, bara farin.“
Sprengingin mikla
Síðan urðu þáttaskil á ferli Jen-
sens þegar sprengingin mikla varð í
poppbransanum 1968 og Hljómar
sundruðust og ofurhljómsveitir eins
og Trúbrot og Ævintýri komu fram
á sjónarsviðið. Við tók brall með
ýmsum hljómsveitum en síðan voru
Hljómar endurreistir 1974 og svo
kom hin ofurvinsæla Lónlí Blú Bojs
fram á sjónarsviðið með: Er ég kem
heim i Búðardal og fleiri sígræna
slagara og enn var það tenórinn og
trommarinn sem hélt söngnum á
lofti.
Hér er ekki rúm til að rekja feril
Jensens í tónlist í smáatriðum en á
sunnudaginn gefst enn eitt tækifæri
til að heyra að enn situr röddin á
sínum stað en þá kemur hljómsveit-
in Hljómar fram á stórtónleikum í
Laugardalshöll ásamt fleiri frægum
böndum.
Sigur Rós hitar upp
„Mér skilst að Sigur Rós eigi að
hita upp fyrir okkur,“ segir Jensen
og glottir þar sem hann situr við
borðið sitt á heilsuhælinu í Hvera-
gerði þar sem samtal okkar fer
fram. Jensen er þar heilsu sinnar
vegna en hann er slæmur í baki og
læknar vilja reyna að grenna höfð-
ingjann en mér verður fljótt ljóst að
ýmsar sögur sem ég hef heyrt um
slakt heilsufar hans eftir langvar-
andi sukk eru augljóslega mjög orð-
um auknar.
Fimmtán þurr ár þau bestu
En sukkið var vissulega til staðar
og Jensen fer ekkert í launkofa með
það. Hann söng og spilaði með ýms-
um hljómsveitum, seinast með
Geimsteini og Rúnari Júlíussyni,
fram yfir 1980. Einnig kom hann við
sögu sem hljóðfæraviðgerðamaður,
hljóðmaður, m.a. fyrir Bubba
Morthens, og starfaði í hljóðveri.
„Þá var eiginlega hætt að vera
gaman. Ég var farinn að drekka
mjög mikiö og það komst eiginlega
ekkert annað að. Svo fór ég í með-
ferð 1985 og hef ekki snert dropa síð-
an og ég verð að segja að þetta hafa
verið 15 bestu ár ævi minnar síð-
an.“
Atti einn hraðsuðuketil
Þótt Jensen væri á köflum mjög
fjáður þá var hann ekki sparsamur
og á köflum var ekki eins mikill
stæll á kappanum eins og á Grettis-
götunni forðum. Einhvern tímann
milli 1974 og 1976 leigðu hann og
Óttar Felix Hauksson, fyrrum rótari
Hljómanna, saman eitt herbergi við
Hagamel. Sá búskapur einkenndist
af því að Óttar átti ekkert en Jensen
átti einn hraðsuðuketil. í þessum
katli voru soðin egg, hitað vatn í
súpur og hitað rakvatn þegar mikið
stóð til.
„Ég sé ekki eftir neinu,“ segir
Jensen rólega. „Þetta var gríðarleg
lífsreynsla og skemmtileg en á köfl-
um algert víti. Það er ekki þar með
sagt að allir þurfi að fara í gegnum
þetta. Stundum er í lagi að þiggja
góð ráð en ég myndi engu breyta.“
Var ekki með hring
Ýmsar goösagnir eru til um hegð-
un poppara á ferðum um landið og
mætti nefna söguna um Haukana en
sagt er að hvert sinn sem rútan ók
upp Ártúnsbrekkuna á leið út á
land hafi allir tekið ofan giftingar-
hringana og opnað fyrstu flöskuna.
Jensen starfaði með þessari hljóm-
sveit um tíma. Er þetta satt?
„Ég veit það ekki. Ég var ekki
með neinn hring.“
Ein af goðsögnunum í poppbrans-
anum lýtur að gríðarlegri kvenhylli
Jensens sem sagt er að hafi getað
heillað hvaða konu sem var upp úr
skónum að minnsta kosti. Er þetta
rétt?
„Það var stundum auðvelt," segir
Jensen og smellir fingrum orðum
sínum til áherslu.
„Ég hef alltaf verið blíður og til-
finninganæmur maður og lagði það
í sönginn og það hreyfir við tilfinn-
ingum fólks. Ekki síst kvenna.“
Fjögur börn á lífi
Jensen á fjögur börn á lífi. Hann
átti þrjá drengi með Jónu Gott-
skálksdóttur, fyrstu eiginkonu
sinni, og svo eignaðist hann tvær
dætur, þá fyrri með Sonju B. Jóns-
dóttur en þá síðari með Ragnhildi
Gísladóttur. Harpa Rut, dóttir hans
og Sonju, fórst í bílslysi aðeins 19
ára gömul á Laugavegi.
„Það var mikið spunnið i þessa
stelpu og hún hafði mikla hæfileika.
Það var eins og það væri rifið úr
manni hjartað þegar þetta gerðist.
Það var hræðilegt.
í dag er Jensen einn á ferð í sínu
einkalífi og segir að það sé í raun-
inni best.
„Þær vilja alltaf vera að breyta
manni, þessar elskur, gera úr
manni eitthvað annað en maður er.
Ég vil fá að vera orginal Jensen.“
Að miðla þekkingu
Frá 1985 hefur fluguveiðin átt hug
og hjarta Jensens, sem er orðinn
landsfrægur veiðimaður og flugu-
hnýtari, og hefur hróður hans á því
sviði reyndar borist víða um heim
og inn í uppsláttarrit um fluguhnýt-
ingar. Hann veiðir, hnýtir og kenn-
ir bæði hnýtingar og köst.
„Ég vil miðla þessari þekkingu til
sem flestra. Ég hef kynnst mönnum
sem földu flugumar sínar alltaf fyr-
ir aftan bak og vildu engum segja
neitt. Ég vil koma þekkingunni sem
víðast."
Jensen segist mikið veiða einn en
einnig með góðum félögum sem
sumir eru ekki minna þekktir popp-
arar en hann og nægir að nefna
Pálma Gunnarsson, Björgvin Hall-
dórsson, Björgvin Gíslason og er þá
mörgum sleppt. Uppáhaldsáin segir
hann að sé Hofsá í Vopnafirði án
þess að hika. Jensen er annálaður
kennari á þessu sviði, strangur og
reglusamur og gengur hart eftir því
að allt sé í röð og reglu hjá læri-
sveinunum.
„Þegar maðurinn, náttúran og
vatnið koma saman í eitt þá er lífið
fullkomið. Hamingjan er fólgin í því
að fá sér í soðið og sleppa því sem
maður getur ekki torgað. Ég vil ekk-
ert ofstæki, segir blómabarnið sex-
tuga að lokum. -PÁÁ