Alþýðublaðið - 02.03.1969, Qupperneq 9

Alþýðublaðið 2. marz 1969 9
lífinu. Við Bjarni Guðnason. velj-
um spurningarnar saman og Pál]
Theódórsson hefur einnig hjálpað
okkur. Andrés Indriðason, sem
stjórnar útsendingurini á mjög mik-
inn þátt í þeim, því hann sér um
það myndræna.
Pop-messa
i Langholtskirkju
— Er ekki erfitt að fá. fólk til
að vera eðlilegt fyrir framan
myndavélarnar?
—Það er mesta furða, hvað það
hefur gengið vel og mér finnast
fjölskyldurnar hafa verið lítið tauga-
óstyrkar. Það er kannski rétt fyrst,
en gleymist svo, þrátt fyrir tækin,
sem eru í kringum þær.
Og svo vildi ég segja, að við lít-
um ekki á þessa þætti sem alvar-
lega keppni: við höfum dregið úr
stífu keppnissjónarmiði og höfum
þetta fremur eins konar spurninga-
leik.
sem eru skopstæld. En það er nóg
af gríni samt.
— Semsagt, ekta „hlátursleikrit"?
— Það held ég megi segja.
Og æfing á. öðrum þætti liefst.
Guðrtin Asmundsdóttir (Ellen) sit-
ur á bekk og les bókina „Nature of
the Second Sex“ og er afskaplega
menntakonuleg og „artí“, þegar Þor-
steinn Gunnarsson (Milt) kemur
stormandi inn á hjóli og ballið byrj-
ar, en þó ekki fyrir alvöru, fyrr en
Pétur Einarsson (Harry) blandast í
leikinn.
Hann er draghaltur, en það á ræt-
ur sínar að rekja til óhugnanlegr-
ar reynslu, sem hann , varð fyrir,
er hundur meig utan'í fótinn á hon-
um. Það hafði þau sálrænu áhrif,
að Hárry má vart í fótinn stíga.
Frekari þróun leiksjns er óþarft
að rekja, enda hægastur yandinn að
bregða sér í Iðnó og fylgjast með
þar.
Að æfingu lokinni hélt leikfólkið
í búningsherbergi og æfingin var
rædd í bak og fyrir, meðan leikar-
arnir nudduðu af sér sminkið. Jón
tilkynnir, hvað betur má fara: —
leggja rninni áherzlu á þetta, ekki
svona tilgerðarleg þarna o.s.frv.
Pétur þrífur sminkið framan úr
sér og segir áhyggjusamlega í
spegilinn: — Eg lield ég sé að fá
frunsu. En harin er huggaður með
því, að það niuni lagast, þegar farið
verði að sýna leikritið, því þá þarf
hann ekki að líma á sig yfirvarar-
skeggið nema tvisvar í viku; ekki
oft á dag eins og liefur verið undan-
farið.
— Pétur, hvernig líkar þér hlut-
verkið?
— Vel, mér finnst þetta svo
hlægilegt, að ég spring oft sjálfur.
Leikritið í heild er eitthvert það
hlægilegasta, sem ég hef kynnzt.
— Eruð þið ekki orðin nervös?
Iieikararnir gefa lítið út á það,
en Jón svarar: — Eg er bara nerv-
ös, þegar ég á að leika sjálfur, en
ekki svo, þegar ég er leikstjóri, —
nema þá eitthvað sé óklárt, en það
er ekki...
-j- Nei, ekki þegar þú stjórnar,
gríþur Þorstéinn fram í stríðnis-
legL
— Jón, þetta er annað verkefnið,
seni þú stjórnar hjá Leikfélaginu í
vetur. Hefurðu kannski meiri á-
huga á leikstjórn en að leika sjálf-
urij
Framhald á hls. 15
í Langholtskirkju var kristilegt miðsvetrar pop
Hæ súmbarí búmbarí bí-
Við dunandi hljóðfall hver dillaði sínum kropp.
Hæ úndarí dúndarí dí.
t)g trommur og gítarar glumdu og umdu í senn
Hæ súmbarí búmbarí bí-
Þeir sitja ekki á bekkjunum sofandi Langholtsmenn.
Hæ úndarí dúndarí dí.
Og aldrei þekktist slíkt ógurlegt messufjör fyr
Hæ súmbarí búmbarí bí.
En kirkjan var steintroðin alveg útfyrir dyr.
Hæ úndarí dúndarí dí.
Loks höfum við fundið form fyrir kristnihald.
Hæ súmbarí búmbarí bí.
Og öktum ei framar eldgamalt kirkjuvald.
Hæ úndarí dúndarí dí.
Fréttir. í sjónvarpinu eru það
efni þess, sem hvað almennastur
áhugi ríkir á og því ástæða til að
vanda þær eins og hægt er. Enda
hafa sjónvarpsfréttir oft verið ágæta
vel matreiddar; kokkteill af þungu
og léttu efni.
Viðvíkjandi fréttum er sérslök
ástæða til að geta viðtala htagnúsar
Bjarnfreðssonar. Hann er skemmti-
legur og ákveðinn spyrjandi; dreg-
ur kjarna málsins fram í dagsljósið,
eins og vera ber og sjónvarpsfram-
koma hans öll viðfelldin í bezta
lagi-
En fréttirnar undanfarið hafa dal-
að mjög og yfir þeim verið hálf-
gerður hallærisbragur. Mikið er.
gert af því að tyggja upp fréttir úr
öðrum fjölmiðlum og sjálfstæð
fréttaöflun á bak og burt. Innlend-
ar fréttamyndir, sem fróðlegt og
skemmtilegt er að sjá, eru líka
næsta fáséðar.
Aðrir stjórnendur hafa tekið við
Stundinni okkar, barnatíma sjón-
varpsins, og eru krakkarnir eðlilega
mishrifnir af þeim húsbændaskipt-
um. Rannveigar og krumma er sárt
saknað, en gleðilætin ættu þá að
verðá þeim mun meiri, þegar og ef
Rannveig lætur sjá sig aftur á skerm
inum. i
Kvikmyndaval sjónvarpsins hef-
ur ekki verið of beysið, en við
rjmman reip er að draga, þ.e.a.s.,
greiðsla .fyrir kvikmynd, sem sýnd
er hjá sjónvarpinu má ekki fara
upp. ívrir ákveðið tákmark og hlýt-
.ur það-að skera úrvalið mikið nið-
ur.
Eftirminnilegustu dæmin um Jé-
legar kvikmyndir nýlega eru banda-
rísku sjónvarpsleikritin, sem borin
hafa verið fyrir áhorfendur einu
sinni urn hyerja helgi og helzt oft-
ar. Reyndar hefur verið bitastætt á
einstöku af þeim, en ekki nægilega
til að það afsaki hitt ruslið.
Það er alveg ákjósanlegt fyrir
sjónvarþið að sýna gamlar og þekkt-
ar myndir, sem annars gefst ekki
kostur á að sjá. Það, sem íslenzka
siónvarpið hefur svnt af því tagi,
er með því jákvæðara sem það hef-
ur á borð borið.
STEINUNN.
...engin miskunn hjá Magnúsi
Magnús Rjarnfreðsson,'sá vinsæli
sjónvarpsmaður, hefur starfað hjá
sjónvarpinu frá því það hóf útsend-’
ingar.
— Magmis, þú hefur verið mest
við fréttir hjá Sjónvarpinu?
— Já, og þá innlendar fréttir. Eg
hef einnig unnið að dagskrárgerð,
stjórnað upptökum, unnið í stúd-
íói o.s.frv.
— Hvort líkar þér betur við
fréttamennsku eða gerð þátta?
— Það er nú undir ýmsu komið.
I fréttum finnst mér mest gaman
af öllu, ef einhverjar virkilegar
hasarfréttir eru, en á hinn bóginn
hundleiðinlegt, ef ekkert er í frétt-
um og verið að skrapa saman.
I sjónvarpsþáttunum eins og raun-
ar öðru verður auðvitað ákaflega
gaman að vinna við það, sem mað-
ur hefur persónulegan áhuga á.
Maður sættir sig náttúrlega við að
vinna, það sem maður hefur engan
áhuga á, en einhver verður þó að
gera.
Ana'gjan fer auðvitað lika eftir
því, hvort inanni finnst sér hafa
tekizt vel eða mislukkazt.
— F.r ckkj oftar, að þú ert á-
riægður með■■ áranguriiin?
— Nei, það er ekki hægt að segja
það.
— Hvernig finnst þér, Magnús,
að bera saman fréttamennsku á
blöðum og í sjónvarpi?
— Að suniu levti er það svipað,
að öðru leyti ekki.
Það er eiginlega enn meiri hraði
í sjónvarpsfréttum, því þar er eng-
in miskunn hjá Magnúsi, fréttirnar
verða að vera tilhúnar, áður en út-
sending hefst, aiinars eru þær bara
ekki teknar með.
Á sjónvarpi fléttast starfið meira
við störf annarra en á dagblaði.
Eg vinn með ótal mönnum; kvik-
myndatökumanni, klippara o.s.frv.,
áður en fréttin er tilbúin.
— Verður pressan ekki mikil?
— Það var nú aðallega fyrst, sem
á því bar. En það er auðvitað allt-
af viss pressa, þegar rnaður les frétt-
irnar, en það er ekki nema fjórða
hvert útsendingarkvöld, sem betur
fer.
Annars er það rútína nú orðið,
og ég er alveg hættur að finna til
taugaóstvrks við fréttalesningu og
fréttaviðtöl.
En ef ég ætti að vera í einhverju
öðru, yrði ég sjálfsagt eins og á
nálum.
IVSOLI LITLI
E.'ns og þið vitið, á 'bann Moli litli iheima í
holum steini niðri við Tjörn. Jói járnismiður, vinur
Mola, hafði smíðað hurð fyrir opið á steininum hans,
tiil þess að Köngull kónguló og aðrir óvinir Mola
'gætu ekki komið honum að óvörum. Þetta var sterk
hurð og góður lás var fyrir henni. ' f"