Dagblaðið Vísir - DV - 26.01.2002, Qupperneq 29

LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2002
DV
37
Helgarblað
leikar Artch
mum. Þar sýndi Eiríkur að hann kann vel aö vera hárlaus en hann er sannartega ekki raddlaus.
várð, það átti að gera myndbönd og
margt annað sem ekki stóðst svo að
endingu gáfumst við upp og hættum
1993 eftir að hafa gefið út tvær plöt-
ur.“
Eiríkur tók því með heimspeki-
legri ró þegar væntanleg heims-
frægð Artch reyndist eiginlega and-
vana fædd.
„Nú þá var bara að snúa sér að
poppinu aftur og gekk það mjög vel,
ég held til dæmis að ég sé eini mað-
urinn sem sungið hef fyrir tvær
þjóðir í söngvakeppni Evrópu,
hljómsveitin hét Just 4 fun og höfð-
um við mikið að gera, gáfum út
tvær plötur og um okkur var gerður
sjónvarpsþáttur og margt fleira
þannig að maður náði að skapa sér
ágætis frægð i Noregi, bæði sem
þungarokksöngvari og líka sem
poppsöngvari."
Kveðjutónleikar Artch
Um þær mundir sem þetta viðtal
var tekið í Noregi stóðu fyrir dyrum
lokatónleikar þungarokkssveitar-
innar Artch sem nú er tilbúin að
leggja gítara og kjuða á hilluna og
snúa sér að öðru.
Blaðamaður DV var viðstaddur
tónleikana en átti auk þess einnig
kost að upplifa síðustu æfingu
þeirra félaga. Við Eirikur vorum
mættir upp úr klukkan 19 og fyrir
voru prúðbúnir blaðamenn, eftir út-
litinu að dæma.
Nei, viti menn, þetta reyndust þá
vera meðlimir Artch. Víst var Eirík-
ur hárlaus en það var nú ekki mik-
ið meira sem þessir piltar gátu gort-
að af hvað hárgæðin snerti. Og þeg-
ar bassaleikarinn dró fram úr pússi
sínu nýbakaða eplaköku varð undir-
rituðum orða vant. Hvar var allur
bjórinn og búsið, villtar meyjar og
gaddabeltin. Nei, kannski var rétti
tíminn kominn til að halda lokatón-
leikana?
Að öllu gamni slepptu verður að
segjast að tónleikarnir voru frábær-
ir og fengu mikið lof í norskum
blöðum. Eiríkur stóð sig eins og
hetja og átti í áhorfendum hvert
bein enda flestir þess vitandi hvern-
ig ástandið var.
„Þegar þessir tónleikar voru
ákveðnir átti ég að vera búinn með
meðferðina þann 11. desember og
dagsetningunni 12. janúar varð ekki
um þokað þó svo að ég útskrifaðist
ekki fyrr en 2. janúar. Þetta var
heilmikið bákn. Gríðarmikið hljóð-
og ljósakerfi auk þess sem herleg-
heitin voru filmuð í bak og fyrir. Ég
var með rúmlega 38 stiga hita og
engan veginn í standi til þess að
syngja í einn og hálfan tíma, þannig
að allir voru á taugum yfir þessu
öllu saman. Ég veit að það var fyrst
og fremst reynslan sem kom mér í
gegnum þetta eins vel og raun bar
vitni. Konsertinn verður gefinn út á
video seinna á árinu þannig að aðr-
ir geta þá um dæmt hvernig til
tókst. Alla vega verður um að ræða
einstæða heimild um mig sem sann-
an skallarokkara/poppara."
Krabbamein í eistaö
Þannig getur Eiríkur gert að
gamni sínu þótt það sem valdi hár-
leysi hans og veikindum nú í lang-
an tíma sé sjúkdómur sem flestir
óttast meira en allt annað.
Á síðasta ári urðu tvenn alvarleg
skil í lífi Eiríks. í upphafi árs flutti
hann út frá fjölskyldu sinni og með
haustinu greindist hann með
krabbamein í eista
Gefum söngvaranum orðið.
„Já, það má segja að árið 2001
hafi veriö afdrifaríkt. Skilnaður er
alltaf mjög sárt ferli og skilur eftir
djúp sár hjá þeim sem í þessu lenda.
Ég var því engan veginn í topp-
standi andlega þegar ég svo greind-
ist með krabbann.
Það var í byrjun ágúst að ég fór
að finna fyrir eymslum í kjallaran-
um, eins og maður segir. Mér þótti
þó engin ástæða að rjúka til læknis
út af slíkum smámunum. í septem-
ber fann ég að annað eistað var
hrufótt og leitaði þá loks til læknis.
Þá gerðust hlutirnir hratt, læknir-
inn var í engum vafa og ég var síð-
an skorinn 5. október og eistað fjar-
lægt. Ég fékk strax þau góðu tíðindi
að það fyndist engin dreifing af
meininu en þar sem um væri að
ræða mjög „aggressíva" týpu af
krabbameini væri til öryggis talið
nauðsynlegt að skella mér í tvo
lyfjakúra á krabbameinsdeildinni í
Ösló.“
Meö lyfin í æð vikum saman
„Eftir fyrstu meðferð greindust
sýktar frumur í blóðinu og þá var
mér skellt í þá þriðju. Þetta voru
hörkutarnir. Ég var með lyfjagjöf í
æð 10 tíma á dag í sex daga í einu.
Fékk síðan tveggja vikna „frí“ með
eins dags meðferð á sjúkrahúsinu í
Fredrikstad," segir Eiríkur sem
sýndi vel í þessu mótlæti að það
rennur víkingablóð í æðum hans.
Meðferðir eins og þessar eru ill-
Meðan ég hafði hárið
Svona leit Eiríkur út meðan hann skartaði enn sínu aðalsmerki sem var
þykkt rautt hár niður á bak. Það fauk í þremur geislameðferöum
við krabbameininu.
ræmdar meðal krabbameinssjúk-
linga fyrir heiftarlegar og erfiðar
aukaverkanir. En hvernig leið Ei-
ríki meðan á þessu stóð?
„Þetta byrjaði ósköp vel má segja
en þegar á leið varð líðanin verri,
mótstöðuaflið þvarr og stöðug
ógleði fylgdi i kjölfarið. Sérstaklega
var erfitt að borða og drekka eftir
því sem á leið. Ég ákvað í þrjósku
minni að ég skildi aldrei gubba og
ég hélt út þar til þriðja meðferð
byrjaði. Þá ældi ég eins og múkki og
var að mér fannst bara hreinlega
búinn að vera. Jólum og áramótum
2001 gleymi ég alla vega aldrei og
hvað mig varðar hverfur sjálfur
Osama Bin Laden í skuggann þegar
ég horfi til baka til síðasta árs.“
Hræddastur um háriö
Án efa upplifa margir það sem
hálfgerðan dauðadóm þegar læknir
færir þeim þær fréttir að krabba-
mein hafi greinst í líkama þeirra.
Hvað skyldi hafa flogið um huga Ei-
ríks þegar hann fékk fréttirnar?
„Úff, nú missi ég hárið, var það
fyrsta sem ég hugsaði upphátt.
Spurningunni um líf eða dauða
skaut aldrei upp í kollinn, hégóma-
girndin réö ríkjum fyrstu augna-
blikin,“ segir Eiríkur og hlær þegar
hann rifjar þetta upp.
„Jú, víst var það sárt að missa
þennan rauða makka sem hefur ver-
ið mitt sterkasta auðkenni öll mín
fullorðinsár en í dag eru þetta
hreinir smámunir þegar batahorf-
urnar eru svo góðar sem raun ber
vitni. Ég er harðákveðinn í því að
ég er læknaður og þó svo að meinið
geti blossað upp á ný beiti ég and-
legum kröftum að öllu öðru en að
velta mér upp úr slíkum þönkum."
Alltaf verið hraustur
Eiríkur var á þönum í atvinnu og
einkalífi þegar þessi vágestur
kvaddi dyra hjá honum. Fór lífið
ekki á annan endann?
„Já, það segir sig sjálft. Ég hef
alltaf verið filhraustur, t.d. aldrei
þurft að aflýsa djobbi á ferlinum, en
svo vaknar maður upp við að mað-
ur er kannski ekki ódauðlegur eftir
allt saman. Maður hugsar til baka
og pælir í því sem maður kannski á
eftir ógert. Ég hef lifað góðu lífi,
bæði sem privatmanneskja og músi-
kant.
Ég hef þó verið allt of metnaðar-
laus síðustu árin hvað varöar að
semja eigin tónlist en núna finnst
mér allt í einu að mér liggi lifið á.
Ég er alla vega staðráðinn í að gera
eitthvað í málunum en verð þó að
gefa mér tíma til þess að safna kröft-
um fyrst,“ segir Eiríkur og það er
ljóst að hann hefur ígrundað þessi
mál töluvert mikið.
Er ekki breyttur maður
Hefur aldrei hvarflað að þér á
þessum erfiðleikatímum að snúa
aftur heim til íslands?
„Nei, ég hef nú ekkert leitt hug-
ann að því. Ég var ekki búinn að ná
áttum eftir skilnaðinn þegar ég
veiktist og það er svo margt óljóst
með framtíðina.
Ég á núna norska kærustu úti og
mín börn og Helga, fyrrverandi kon-
an mín, eru ytra þannig að framtíö
mín virðist liggja í Noregi. Hins
vegar er margs að sakna á íslandi
og ferðir mínar í kring um Queen-
showið kveiktu í mér von um
áframhaldandi tengsl við land og
þjóð í framtíðinni.
Við sjáum hvað setur.
Veistu hvað? Ég er meira að segja
að spá í að brjóta odd af oflæti mínu
og skaffa mér tölvu og farsíma
svona með vorinu - gerast þræll nú-
tímans eins og allir hinir. Úff, sveiðí
bara.
En ég er þó enginn gjörbreyttur
maður. Ég er og verð þungarokkari
í hjarta mínu og hef enn ódrepandi
íþróttadellu, hrópa áfram ísland
hvenær sem tækifæri gefst og styð
mína menn, Leedsara, fram í rauð-
an dauðann eins og Ragnar Reykás
hefði orðað það,“ segir Eiríkur að
lokum og lagfærir klútinn á höfðinu
á sér sem hylur hárlaust höfuð hans
sem áður bar uppi eldrauðan makk-
ann. En það vex aftur.
PÁÁ/Eyjólfur