Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2002, Síða 30

30
H elgct rblacf DV LAUOARDAGUR IO. AotJST 2002
!
\
í
r
í
i
I
!
\
i
»
I
I
!
i
1
f
i
y
Stelpur í
/ Rokkslæðunni eru stelpur sem spila
rokktónlist eins og strákar. I dag troða
þær upp á Hinsegin dögum íRegkjauík með
sérstökum legnigesti. Þær buðu blaða-
manni DV á æfingu fgrir stuttu og legfðu
honum að verða uitni að
lofsöng um rokkið.
Ég er staddur á æfingu með kvennahljómsveit 1 ein-
hverjum kjallara vestur í bæ.‘ Það et miðvikudags-
' 1 kvöld og klukkan er að ganga ellefu. í dag troða þær
upp áHinsegin dögum í höfuðborginni.'-XJiggið verð-
- ur áíngólfstorgi og þar leika þær með ekki ómerkari
listámönnum en Stuðmönmifh, Rottveilér-hunddm og,-
fleirum.
Herbergið er dæmigert æfingahúsnæði: Marshall-
magnarar, snúruþakið gólf og það er heitt, helvíti
heitt. Á gólfinú standa fjórar stelpur og ein sítur.
Söngkonan dimmraddaða Kriz, kynþokkafull en jafn-
framt ógnvekjandi og óumdeilanleg stjarna bandsins;
Kidda rokk, bassaleikari, sú Ilfsreynda; Dísá reaggie,
hljómborðs- og slagverksleikari, sú hlédræga; Gréta
gitarleikari, sú hæfileikaríka og svo situr éin slæða á
bak. við trommusett. Hún er kölluð Gesta’slæðan og
hún'er hlutlaus. Stór veggmynd af Che Guevara er
uppi S vegg og skæruliðinn horfir umhyggjusahiur á
hljómsveitina. Þær eru náftúrléga skæruliðar líka í
vissum skilningi.
Saman mynda þær Rokkslæðuna. Þær eru að gera
strákahluti eins og kollegar þeirra í Grýlunum gerðu
fyrir tuttugu árum síðan. Þær eru að taka það karl-
mannlegasta sem til er, þ.e. þungarokk, og gera það
með sínum hætti.
Við þurfum bara að æfa okkur
„Einn, tveir, þrír, fjórir!" öskrar Gestaslæðan og lag
með bandarísku karlahljómsveitinni Bon Jovi hefst.
Slæðumar virka svolitið stirðar enda í fyrsta skipti sem
þær leika rafmagnað prógramm. í versunum vita þær
ekki alveg hvað þær eru að gera en í viðlaginu springa
þær út og ég hugsa með mér að þær „grúvi eins og moð-
erfokkerar." Gréta spilar á fljúgandi vaff-gítar. Hún er í
rauðum hlýrabol og gaUabuxum og grettumar og geifl-
umar í gítarsólinu segja mér að þær kunni ekki ein-
göngu lögin því þær kunni líka alla réttu taktana. Þótt
slæðumar séu að herma eftir alvöru karlrokkumm er
svitinn ekta.
Laginu lýkur og sjálfsgagnrýnin hefst, Þær vUja spUa
lögin vel og álit mitt á hljómsveitinni eykst. „Ættum við
að vera með svona geðveiká keyrslu aUan tímann?“ spyr
Gréta og bætir við einni markaðsvænni athugasemd:
„Það verður fjölskyldufólk á staðnum og við verðum eig-
inlega að reyna að þóknast þeim líka.“ Hinar taka undir
en þó er eins og einhver efl riki um hvort þær eigi að
þóknast markaðnum.
„Ættum við að taka Shot Throught the Heart?“ sting-
ur Dísa upp á. Hún er greinUega hrifln af Bon Jovi.
„Nei, þá gubba ég inn í mig,“ svarar hin dimmraddaða
söngkona og málið er útrætt. Ég er farinn að skynja
ákveðinn valdastrúktur innan hljómsveitarinnar.
„En hvað meö eitthvað með Pat Benatar eða I Love
Rock and RoU?“ spyr Gestaslæðan en henni er svarað
með þeim hætti að þetta séu bölvaðar klisjur og hver ein-
asta sveitabaUahljómsveit á landinu sé búin að
hópnauðga þeim. Hljómsveitin er í vanda. Fimm minút-
ur líða og slæðumar eru ekki enn orðnar sammála um
hentugt lag. ÖU lögin eiga þaö þó sameiginlegt að vera
„maskúlín" þ.e. í anda rokksins.
„Æi, tökum bara Bon Jovi aftur,“ segir Kidda þreytu-
lega. „Við þurfum bara að æfa okkur.“ Svona getur bara
sú lífsreynda sagt og hinar verða að vera sammála. Sú
hlédræga spyr hvort hljómborðssándið sé ókei fyrir lag-
ið en það hljómar eins og orgeltónlist i gamaUi hryUings-
mynd með Vincent Price. „Auðvitað!" hreytir Kriz út úr
sér. „Við erum djöflarokkarar!" Og um leið og hún slepp-
ir orðinu stígur inn um dymar frægasta og glæsUegasta
diskódíva landsins. Hið ótrúlega gerist - þær fyUast auð-
mýkt. Kunnuglegur fiðringur leUíur um mig þegar ég sé
drottninguna.
Innkoma dívunnar og reykpása
Diskódívan er ekki sérlega diskóleg tU fara, í svartri
flíspeysu og hvítum buxum. Hún er á hraðferð og því er
drifið í sándtékki með tUheyrandi talningum upp í tvo
(einn, tveir, einn, tveir o.s.frv.). Lagið er þekktur ástar-
dúett úr frægri kvikmynd frá 1987. Sömu erflðleikar hrjá
strákaleik
Rokkslæðan (frá vinstri): Kriz, Kidda rokk, Gréta og Dísa. Síðati í mars hafa þær verið að gera strákahluti.
Dv-mynd Ilari
hljómsveitina í versunum eins og áðan og þær virka
óþéttar. En þegar þær radda saman síðustu setninguna
fyrir viðlagið er eins og aUt gangi upp. Emgöngu hund-
rað prósent dauðyfli fengi ekki hroU: „This could be
love!“ Síðan er viðlagið tekið með trompi og ekki væri
hægt að smjúga pappírssnifsi á miUi þeirra - svo þéttar
em þær. Karlmannleg túlkun Kriz er hnökralaus og dív-
an er ekki síður sannfærandi sem undirgefin og ástfang-
in stúlka. Hún og Kriz dUla bossunum í takt og hljóm-
sveitin er öU komin í karakter. Ég sé engan mun á Grétu
og gítarleikaranum í Scorpions.
Einhvem veginn tekst þeim samt aö klúðra endinum
en þær em sammála um að slíkir smámunir skipti ekki
máli. Dívan kemur á óvart meö mjög ódiskólegri uppá-
stungu, þ.e. að öskutunnuendir sé málið. Þær samþykkja
undir eins, annaðhvort af þeirri ástæðu að þær þora ekki
að vera ósammála goðsögninni eða, sem er líklegra, að
slíkan endi sé mjög fljótlegt að útfæra. Gleymum ekki að
tíminn er naumur.
Dívan hverfur jafn skjótt og hún kom og stelpumar
taka reykpásu. í henni segja þær mér frá grúppíunum
sem sækja hverja einustu tónleika með þeim. Þær fá sér-
stakar slæður ef þær gerast alvöru rokkarar í eina kvöld-
stund t.d. með því að fara úr að ofan (eða neðan), sleikja
tær hljómsveitarmeðlima, bjóða þeim í glas og margt,
margt fleira. 1 stuttu máli: Aðdáendur sem þóknast Rokk-
slæðunni með einhverjum hætti fá umbun. En þær sofa
ekki hjá þeim. Ég læt það vera að segja þeim að mér finn-
ist það ekki í anda rokksins en hve langt geta þær geng-
ið í kaldhæðninni?
Æflngin hefst aftur og þær virka afslappaðri en áðan.
Eftir tvö rennsli í gegnum fyrsta lagið slútta þær æfing-
unni enda steinliggur það. Vandræðagangurinn í byrjun
er horflnn. í fyrsta sinn gera þær svolítið stelpulegt og
fara að ræða um viðeigandi klæðnað fyrir giggið.
„Það er verið að hanna svona mellukjól á mig,“ upp-
lýsir Kriz ánægð með sig.
„Hvað með okkur?“ spyr Dísa, örlítið móðguð yfir ein-
staklingshyggjunni í söngvaranum. „Eigum við bara að
vera eins og einhveijar druslur?“
„Það veit ég ekki, ég lét bara hanna kjól á mig,“ svar-
ar hún, skúffuð yfir þessum aðfinnslum.
Ekkert verður samt úr dæmigerðu hljómsveitarrifrildi
og þær ganga sáttar inn í nóttina. Þær eru þegar komn-
ar á ruslahaug rokksins og fila það vel. Slæðan hæðist að
rokkinu en um leið lofsyngur hún það. Hljómsveitin er
minnisvarði um hvað rokktónlist snerist eftir að hippa-
áranum lauk. Stjömustælar, grúppíur og djöfladýrkun -
allt er tekið fyrir. Hún virðist hins vegar taka spila-
mennskuna alvarlega og ég er ekki frá því að ég hafi orð-
ið var við talsverða einlægni í kvöld. Þess vegna nenna
þær að æfa fram á nótt eins og venjuleg hljómsveit -
þetta era jú stelpur þrátt fyrir allt saman og þær vanda
sig. -JKA