Dagblaðið - 28.11.1977, Side 16

Chris Squire bassaleikari var sá meðlimur Yes sem sjaldnast þurfti ad skipta um hljóðfæri. Hann var
einfaldlega með flesta bassana framan á maganum á einum belg. Gítarar með tveimur hálsum eru orðin
hversdagsleg sjón en þegar hálsarnir eru orðnir þrír þ.vkir ýmsum nóg komið.
^AGBLAPipyifANUDAGUR2^NÖVEMBE^97T
VAR ÞAÐ
Arið 1977 hefur sannarlega
verið gott fyrir hljómsveitina
Yes. Það hófst með því að Rick
Wakeman gekk í hljómsveitina
aftur eftir að hafa verið í burtu
frá þvl síðla árs 1974. Með gömlu
liðsskipaninni tók hún upp plöt-
una Going For The One sem færði
henni fjölda nýrra aðdáenda og
annarra gamalla sem höfðu misst
trú á hljómsveitinni.
Þeir Jon Anderson, Steve
Howe, Alan White, Chris Squire
og Rick Wakeman hafa því ef-
laust verið fullir bjartsýni er þeir
lögðu upp í hijómleikaferð til
Bandaríkjanna í júlí síðastliðnum
með Donovan sem upphitunar-
kraft. Þeirri ferð er ekki lokið
enn. Hljómsveitin er reyndar
komin frá Bandaríkjunum og
ferðast nú um Evrópu þvera og
endilanga. Alls staðar fær hún
frábærar viðtökur.
Enn einu velgengnismerkinu
má ekki gleyma. Lítil hljómplatá
kom út með Yes fyrir nokkrum
vikum. Aðallagið á henni var
Wondrous Stories og það komst
hátt á vinsældalista í Englandi. —
Það getur því enginn borið á móti
þvi að árið í ár hafi leikið við Yes.
Það fór ekki á milli mála að það
var engin venjuleg hljómsveit
sem var komin til að halda hljóm-
leika í Scandinavium hérna um
daginn. Margir sem hugðust
kaupa miða við'innganginn urðu
frá að hverfa súrir á svip. Það var
einfaldlega uppselt.
Ekki voru seldir fleiri en átta
þúsund miðar að hljómleikum
Yes. Scandinavium tekur að öll-
um jafnaði þrettán þúsund manns
í sæti en fremstu fimm þúsund
sætin höfðu verið lögð undir
stækkun sviðsins. Til gamans má
geta þess að þegar Laugardals-
höllin er troðfyllt af fólki tekur
hún um fimm þúsund manns.
Ekki fór allt þetta aukna sviðs-
pláss undir meðlimi Yes sjálfa
heldur ýmiss konar tæki og
tæknibrellur sem hljómsveitin
hafði á bak við sig.
TAUGAVEIKLADUR
DONOVAN
Hljómleikarnir hófust stund-
víslega með því að karlmanns-
rödd bauð áhorfendur velkomna
á hljómleika Yes á hljómleikaferð
þeirra 1977. Sérstakur gestur
þeirra var Donovan. Áhorfendur
klöppuðu ákaft og Donovan
sjálfur birtist á sviðinu, hvít-
klæddur frá toppi til táar.
Hann vatt sér formálalaust I
fyrsta lagið og söng það eins og
herforingi allt til loka. En þá byrj-
uðu vandræðin. Donovan varð svo
taugaóstyrkur að hann fór allur
hjá sér. Þegar hann kynnti lögin
titraði hann og skalf svo að maður
sárvorkenndi honum. Eftir
nokkur lög náði hann sér þó á
strik.
Ekki bar á öðru en að áhorfend-
ur kynnu vel að meta Donovan og
hljómsveit hans því að þeir sungu
með og dilluðu sér í takt. Donovan
gætti sín líka að leika ekki nema
þekktustu lögin sín, sem reyndar
eru orðin nokkuð mörg. -Eftir
fjörutíu mínútna söng þótti
honum nóg komið og kvaddi.
Ahorfendur klöppuðu vel og lengi
jjegar Donovan gekk út af svið-
inu. Hann varð náttúrlega glaður
við og ætlaði að taka eitt eða
kannski tvö aukalög.
Hann komst þó fljótlega að því
að áhorfendur höfðu ekki verið að
Steve Howe gítarleikari kom á sviðið með tólf mismunandi gítara og
hafði nokkra á bak við til vara. Oft vannst honum ekki tími til að
smeygja af sér einum gítarnum og skclla öðrum á sig. Þá var gott að
smella þeim á statíf og spila á þá með annan um hálsinn. Furðuhljóð-
færið, sem Steve leikur á á myndinni, er reyndar ekki gítar heldur
rafmagnssítar.
klappa fyrir honum heldur því að
nú færi Yes brátt að byrja.
Anægjukliðurinn breyttist því
fljótt í óánægjugaul. En allt kom
fyrir ekki. Donovan lauk lagi
sínu, þakkaði kærlega fyrir að>
Frá vinstri eru Ntcvc llowc. Jon Andcrson. Cbris Squirc og Rick Wakcman. Alan Wbitc trommulcikari cr falinn hak við Jon .\nocrson. Bak við
§ 11
1 . fi- t ifij
Stcvc llowc cr pákusctt scm Alan iarð að pjota lil að lcika a i áhril'amcstu kiiflnm laganua.