Dagblaðið - 28.11.1977, Blaðsíða 17

I) \<;RLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 28. NÓVKMBER 1977.
Stovo IIowo. Alan Whito os óhris Squiro. Bak \ i<\ þá er risastórt k\ikni'ndasvninnat.jaki o'u á |)aó var
varpat) myndum í stil \ irt tónlistina scm flutt var. Annar oins s\ irtshúnartur hcfur vart sc/.t i
Scandinavium ártur.
hafa verið klappaður upp og tók
eitt lag til viðbótar!
WE WANT YES
Strax að því lagi loknu seig
silkitjald fyrir sviðið. Um það bil
hálf klukkustund leið og ekkert
gerðist. Áhorfendur voru orðnir
leiðir á biðinni og nokkrir hróp-
uðu: „We want Yes , We want
Yes.“ En þá, öllum að óvörum,
byrjaði hljómsveitin að leika bak
við tjaldið sem lýstist um leið með
alla vega litum ljósum innan frá.
Um leið og tjaldið lyftist laust
hópurinn upp miklu gleðiópi.
Yes hafði sama háttinn á og
Donovan og lék flest beztu lög sín
sem þeir félagar hafa gert á
undanförnum árum. Satt að segja
var álit mitt á hljómsveitinni
harla reikandi fyrir hljómleikana
en eftir þá verð ég að telja mig
með einlægum aðdáendum. Allir
voru meðlimirnir hver öðrum
betri, enda fyrsta flokks hljóð-
færaleikarar hver á sínu sviði.
Þeir þurftu ekki að láta eins og
fífl á sviðinu eða reyta af sér
brandara til að fá áhorfendur á
sitt band. Samt voru þeir stórkost-
legir. Yfir sviðinu voru mörg
hundruð ljós í öllum litum sem
lýstu alltaf á þá félaga. Hins
vegar notuðu þeir engin hliðar-
ljós eins og algengt er í „ljósa-
showum".
RISASTÓRT
KVIKMYNDATJALD
Fyrir aftan hljómsveitina.hafði
verið komið fyrir kvikmynda-
tjaldi sem var á að gizka helmingi
stærra en tjaldið í Háskólabíói. Á
það var varpað myndum sem áttu
við lögin. I einu laginu var eins og
eldur logaði alls staðar á bak við
hljómsveitina og í öðru snjóaði í
gríð og erg. 1 einu af fyrstu lögun-.
um tókst þeim að láta líta svo út
sem hljómsveitin svifi út í geimn-
um.
leikari varð að taka spretti á milli
trommusetta öðru hvoru. Jon
Anderson skipti um tambórínu í
svo til hverju lagi. Það var svo
sannarlega skemmtilegt að horfa
á þá félaga þar sem þeir þutu á
milli hljóðfæra. Chris Squire
bassaleikari virtist eiga hvað náð-
ugastan dag, hann var með flesta
bassagítarana á einum belg.
Að hljómleikunum loknum
fengu meðlimir Yes ósvikið upp-
klapp. Þeir voru svolítið seinir að
koma fram aftur og mér várð þá
af tilviljun litið aftur í sal. Þá
blasti viðmér ein sú tignarlegasta
sjón sem ég hef augum litið.
Velflestir áhorfendanna átta þús-
und höfðu kveikt á eldspýtum og
kveikjurum og héldu á þeim í
myrkvuðum salnum.
Að sjálfsögðu tók hljómsveitin
aukalag og annað til eftir mikið
klapp. Eftir á sagði umboðsmaður
hljómsveitarinnar mér að síðara
aukalagið hefði alls ekki verið á
dagskránni heldur hefðu þeir
tekið það upp hjá sjálfum sér öllu
starfsfólki hljómleikanna til mik-
illar undrunar.
BEINT j MATINN
Strax að hljómleikunum lokn-
um flýttu hljómsveitarmeðlimirn-
ir sér til hótels síns þar sem beið
þeirra máltíð með eintómum
grænmetisréttum. Það hefur
verið fastur liður á hljómleika-
ferðum Yes um Iangt skeið að
þeir fái sér vel útilátna máltið
eftir alla streituna sem fylgir
hljómleikahaldi.
Jon Anderson söngvari segir að
aðalmálið sé ekki hvaða matur sé
á borðum heldur borðhaldið
sjálft. Þar ráða þeir félagarnir
ráðum sínum, hvað hafi verið vel
gert það kvöldió og sérstaklega
hvað megi betur fara.
,,Við förum okkur að engu óðs-
lega á hljómleikaferðum," segir
Anderson. ,.Við borðum vel,
sofum fulían svefn og reynum að
fá útrás öðruvísi en að láta eins.og
brjálæðingar."
Enda er það svo að þeir skilja
ekki cftir sig sundurtætt hótel-
MEÐ 12 GÍTARA
Allir léku meðlimir Yes á als
oddi þær tvær klukkustundir sem
hljómleikarnir stóðu yfir. Það var
einna helzt Rick Wakeman sem
bar lítið á. Það var hreint og beint
ótrúlegt hvernig þeim tókst að
framkalla hina furðulegustu
hljóðeffekta án aðstoðarmanna.
Þeir félagar voru líka á eilífum
hlaupum milli hljóðfæra. Steve
Howe var til dæmis með tólf álíka
gítara á sviðinu og nokkra fyrir
aftan. Einn maður gegndi því
hlutverki einu að hjálpa honum
að skipta um gítar. Öðru hvoru
vannst ekki timi til slíks og var þá
búið að koma öðrum fyrir á statífi
svo að hann gat skipt um á extra-
hraða.
Jafnvel Alan White trommu-
Rick Wakcman hvarf ntcsluni alveg á hak \ irt öll hljóðfa'rin scm hann
þurfti art nota. Hann gckk í Ycs sncnuna á árinu cftir art hafa orrtirt
gjaldþrota.
Alan \\ mtc tromniulcikari. I aklrt cltír |>\ i hvcrnig sumar trommurn-
ar cru i lagimi. Þctta mun vcra nokkurs kouar afriskt lag — mjög
fáscrt á Irommuscttum. i
herbergi og brotnar mublur.
Greinilegt var á hljómleikunum
að þótt ferðin hefði staðið yfir frá
því í júlí án teljandi hlca voru
meðlimir Yes úthvíldir eins og
ferðin væri að hefjast. Þeir litu
svo sannarlega ekki út eins og
menn sem hafa unnið hvíldarlítið
síöustu fjóra mánuði.
- Ragnar Th/AT -

Jon Andcrson siing\ari. Ilann
skipti um (amhorinii virt svo lil
hvcrt lag. Hcr cr liann rcyndar
tómhcntur.