Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1928, Qupperneq 65

67
má líka víða hafa not og þar sem svo hagar til, að að-
gangur að slíkum áburði er auðveldur, sýnist vera á-
stæðulaust að láta ræktunina líða af áburðarskorti.
5. Tilbúinn áburöur. Þær leiðir, til þess að bæta úr
áburðarskortinum í landinu, er eg hefi nefnt hér að
framan, byggjast allar á betri h'irðingu og hagnýt-
ingu ýmsra áburðarefna, er til falla í landinu sjálfu.
Eftir því sem þekking og skilningur á þýðing ábui’ðar-
ins vex, koma líka framfarir í þessum efnum. Vér
getum eigi búist við snöggri stefnubreytingu hvað
þessi atriði áhrærir og þar af leiðandi geta þau aldrei
bætt úr bráðustu áburðarþörfinni til nokkurra veru-
legra muna. Til þess er aðeins eitt ráð og það er: Aö
auka notkun tilbúins áburöar. Að þessu marki stefn-
um vér nú, það sýnir sú staðreynd, að innflutningur
tilbúins áburðar eykst geysilega frá ári til árs. Þessi
stefna er fyllilega eðlileg og réttmæt, en þó verður því
ekki neitað, að hún getur orðið hættuleg fyrir fram-
leiðslu vora. Því meira, sem vér flytjum inn í landið af
tilbúnum áburði, þess háðari verður fóðurframleiðsla
vor öllum truflunum og breytingum, sem orðið geta á
framleiðslu og verðlagi þessarar vöru og hættan er
þeim mun stærri, sem vér eigum við erfiðari samgöng-
ur að búa heldur en flestar aðrar menningarþjóðir.
Stríð og harðindi geta orðið þess valdandi að varan
verði óeðlilega dýr, fáist eigi á réttum tíma, eða fáist
alls ekki, og afleiðingin hlýtur í öllum tilfellum að
verða alvarlegur hnekkir fyrir fóðurframleiðslu vora
og þjóðarbúskap yfirleitt. Skorti áburð, skortir fóður
og þá skortir líka mat. Það er aðeins eitt ráð til að
fyrirbyggja þessa hættu og það er, að koma hér á fót
innlendum áburðariðnaði, er framleitt geti allan þann
5*