Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Qupperneq 47

4Ö
sumar í þeim tilraunum Ræktunarfélagsins, sem til-
búinn áburður er einvörðungu notaður við, verið
þannig:
Á gömlu túni. Á nýjum sáðsléttum
Á heyh. Á heyh. af vaxtarauka. Á heyh. Á heyh. af vaxtarauka.
2,60 3,60 1,60 2,25
Þessar tölur sýna greinilega, að sú tegund jarðrækt-
ar, sem best borgar áburðinn er sáðræktin, en það er
líka grundvallarskilyrði, ef vér viljum nota oss vaxt-
arhæfni sáðgresisins til hlítar og verja það skemdum
og skakkaföllum, meðan það er að þéttast og nema
land í sléttunum, að það fái mikinn og auðleystan á-
burð, og er þá hægt að knýja það til að gefa ótrúlega
mikla uppskeru. Það er því vafalaust búhnykkur fyrir
þá, sem hafa nýjar sáðsléttur, að auka fremur við þær
tilbúna áburðinn heldur en að draga af þeim, og reyna
að nota vaxtarmöguleika þeirra til hins ítrasta, en láta
heldur hálfræktaðar kringskefjur, harðbala og þýfi í
túnum svelta.
Það mætti vitanlega nefna margt fleira en hér hefur
verið talið, er miðað gæti til áburðarsparnaðar og
aukinna nota af áburðinum svo sem áburðaraðferðir,
áburðartíma, áburðarhlutföll o. fl. en um þetta má
víða finna góðar bendingar og skal því slept að ræða
um það hér.
Að endingu vil eg taka það fram og undirstrika, að
besti áburðarspamaðurinn þarf eigi að vera minkuð
áburðarkaMp helxkir miklu frekar aukið notagildi á-
burðarins fyrir hagsýnni nottcmi.
Það er í raun og veru utan við takmörk þess efnis,
er eg hér hefi rætt um, að finna og gagnrýna færar
4