Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Qupperneq 53

55
árum. Af þessum ástæðum höfum vér veitt arfanum í
nýyrkjunni lítið athygli og als eigi gert oss yfirleitt
fulla grein fyrir því tjóni, er hann veldur þar, meðan
hann heldur velli.
Sé svo mikill arfi í nýræktarlöndunum, að hann
myndi þar samfeldar breiður, þá getur annar gróður
eigi þrifist á þeim blettum. Arfinn getur þó haldist við
í fleiri ár í sléttunum og er hann að lokum deyr út, er
það hending ein, sem ræður um, hvaða gróður nemur
þar land í hans stað. Fer þá oft þannig, að arfinn und-
irbýr jarðveginn fyrir ýmiskonar varanlegt túnillgresi
og lélegar fóðurjurtir, svo sem rótarlauf, súrur, varpa-
sveifgras, snarrót o. s. frv.
Þó arfinn sé aðeins sem slæðingur í nýyrkjunni,
getur hann samt valdið þar verulegu tjóni einkum í
sáðsléttunum. Sumar hinar lágvaxnari fóðurjurtir þola
arfann mjög illa, svo sem hvítsmári, það er mjög erfitt
að þurka og verka það hey, sem nokkuð teljandi af arfa
er í og svo tekur hann vitanlega altaf rúm og næringu
frá nytjajurtunum og hindrar þannig eðlilegan þroska
þeirra og útbreiðslu.
Það væri vitanlega æskilegast ef hægt væri, að fyrir-
byggja algerlega að arfinn berist í nýræktarflögin, en
þar er við raman reip að draga, því til þess að það
tækist, yrðum vér annaðhvort að fyrirbyggja, að bú-
fénaður vor eti arfa með þroskuðum fræjum, sem eigi
er auðvelt, t. d. þegar kýr ganga á túnum á haustin,
eða þá að hætta að nota búfjáráburð við nýyrkjuna,
sem þó væri neyðarúrræði, því reynslan hefur sýnt, að
frjóefni búfjáráburðarins notast best ef vér komum
honum niður í jörðina, en það er auðveldast þegar um
nýyrkju er að ræða. Vér verðum því að ganga út frá,
að búfjáráburður sé notaður í nýyrkjuflögin og með