Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Blaðsíða 54

56
honum berist þangað meira eða minna af arfafræi, þvl
þó hægt sé, með sérstökum aðferðum við geymslu á-
burðarins, að eyðileggja mjög mikið af því illgresis-
fræi, sem i honum er, þá er varla hægt að gera ráð
fyrir, að þær aðferðir verði alment notaðar. Spursmál-
ið verður því: Hvemig getum vér hindrað að það arfa-
fræ, er berst í nýyrkjuna, valdi þar varanlegu tjóni?
Ef vér berum búfjáráburð í opið land og plægjum
hann eða herfum rækilega niður í moldina, þá ber
venjulega lítið á arfanum fyrsta sumarið, því venju-
lega er arfafræið í áburðinum eigi meira en svo, að
það getur að eins orsakað nokkurn arfaslæðing og enn-
fremur má gera ráð fyrir, að allmikið af arfafræi á-
burðarins fari svo djúpt í jörð, að það nái eigi að spíra,
en talið er, að það spíri eigi sé það hulið 3ja cm. mold-
arlagi. Ef vér því sáum grasfræi í flögin strax eftir
að vér höfum borið í þau búfjáráburð, þurfum vér
tæplega að óttast, að arfinn verði því að tjóni og er
sjálfsagt að viðhafa þá aðferð við alla þá jörð, sem er
svo smáþýfð og myldin, að hægt er að fullvinna hann
á einu ári. Það mun þó algengara, að ýmsra orsaka
vegna, sé eigi hægt að fullvinna nýræktarlöndin á einu
ári og er þá venjulega sáð í þau einærum gróðri fyrsta
sumarið, t. d. höfrum og þar sem reynslan hefir sýnt,
að til þess hafrarnir gefi góða uppskeru, þurfa þeir í
flestri jörð að fá talsvert af búfjáráburði, þá er þessi
áburður venjulega borinn í flögin fyrir hafrana. Inn-
an um hafragrasið sprettur þá slæðingur af arfa, sem
vér tökum lítið eftir, þessi arfi fellir fræ og þar sem
fræviðkoman getur verið geysileg, eins og áður hefur
verið bent á, þá kemur venjulega mikill arfi í ljós í
flögunum á næsta sumri eftir hafrana, þegar grasfræ-
inu er sáð. Vitanlega væri hægt að fyrirbyggja þetta
með því að hafa flögin ósáin og óáborin þar til gras-