Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1920, Qupperneq 20

22
misjafnlega; sumstaðar allvel og annars staðar illa. Aðal
ástæðan til svo breytilegrar útkomu á kynbótunum, er að
mínu áliti ekki svo mji g norðanfjárkyninu að kenna, eins
og margir halda, heldur öllu heldur viðurgerning fjárins
vetur og sumar. Þingeyska féð er uppalið við góð lífsskil-
yrði, gott vetrarfóður og góða sumarbeit, og því er skilj-
anlegt, að hjá afkvæmum þess, sem alin eru upp viö önn-
ur og lakari lífskjör, komi ekki í Ijós allir kostir og ein-
kenni þess. Eg efast ekki um það, að þingeyskir hrútar
eða aðrir útaf bráðþroskaðra fé en manns er eigið, geti
gert talsvert gagn — þó ekki væri nema tii sláturfjárfram-
leiðslu — þar sem vel er gert við féð á vetrin og góð af-
rétt er fyrir hendi á sumrin — en þessa mun líka jafnan
við þurfa til þess að slíkar kynbætur gefi góða raun.
Á Berufjarðarströndinni sá eg fátt fé og eins í Hálsþing-
há, annað nn hrúta, þar sem eg kom við. Fénaður var þá
í högum úti, nema um svartasta lágnættið, því tíðin var
góð og farið að nálgast þann tíma, er menn sleppa full-
orðnu fé.
I Álftafirði skoðaði eg fé á fáum heimilum, og er fé
þar viðlíka vænt og á Fljótsdalshéraði. Afréttir eru þar
sumstaðar góðir og útbeit ágæt, svo óvíða á Austurlandi
mun eyðast að jafnaði minna hey í fullorðið fé en gerist t.
d. á Geithellum og í Múla.
Þegar sunnar dregur frá Álftafirði, tekur Hornafjörður-
inn við. En er þangaö kom var orðið svo áliðið tímans
og tíðin hagstæð, að einstöku menn voru búnir að sleppa
fé úr húsum. Fjárskoðun fór þó nokkuð reglulega fram í
Lónshreppi, en er sunnar kom, var fé flest komið út um
hvippinn og hvappinn, svo fjárskoðanir fyrirfórust að meira
eða minna leyti. Að vísu ferðaðist eg allvíða um næstu
hreppa, Nes, Mýrar, Suðursveit og Öræfi og hélt fundi með
mönnum þar eins og annars staðar; en, þar eð fjárskoðun