Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1988, Blaðsíða 67

RÆÐA FLUTT 30. NÓVEMBER 1985
67
Efni beggja vísnanna er hið sama, að öðru en því, að í seinni vís-
unni kennir skáldið Gunnhildi konungamóður um nízku sonanna.
Snorri Sturluson skilur vísur þessar á þá lund, því að í formála fyrir
þeim segir hann: „Allir synir Gunnhildar váru kallaðir sínkir, ok var
þat mælt, at þeir fæli lausafé í jörðu.‘“
Snorri segir svo i framhaldi af vísunni:
„Þá er Haraldr konungr spurði um vísur þessar satt, þá sendi hann
orð Eyvindi, at hann skyldi koma á fund hans. En er Eyvindr kom, þá
bar konungr sakar á hann ok kallaði hann óvin sinn,- „og samir þér
þat illa,“ segir hann, „at veita mér ótrúnað, því at þú heíir áðr görzt
minn maðr. Þá kvað Eyvindr vísu,“ sem er miklu einfaldari en fyrri
vísurnar tvær, riíjar þar upp, að hann hafi átt einn konung á undan
Haraldi og óski sér nú ekki hins þriðja, enda sé hann gamall orðinn.
En hér kemur vísan:
Einn dróttin hefk áttan,
jöfurr dýrr, an þik fyrra,
bellir, bragningr, elli,
biðkat mér ens þriðja.
Trúr vask tyggja dýrum.
Tveim skjöldum lékk aldri.
Fyllik flokk þinn, stillir.
Fellr á hendr mér elli.
Síðan segir sagan, að Eyvindur átti gullhring mikinn og góðan, er
kallaður var Moldi, haíði verið tekinn löngu áður úr jörðu. „Hring
þann, segir konungr, at hann vill hafa, ok var þá engi annarr kostr.“
Frá því er þetta gerðist, eru liðnar röskar tíu aldir. En sagan
endurtekur sig, eins og þar stendur.
í síðastliðnum mánuði efndi Bókavarðafélag íslands til ráðstefnu
um Þjóðarbókhlöðu, þar sem kvartað var sáran undan naumum
fjárveitingum til bókhlöðusmíðinnar. En hvað gerist: Yfirvöld bregð-
ast líkt við og Haraldur gráfeldur forðum, taka aftur nær alla
fjárveitinguna.
1 Athyglisvert er, að Bjarni Aðalbjarnarson tekur í Heimskringluútgáfu sinni, 1. bindi, bls.
202, ekki mark á skýringu Snorra, heldur skýrir: röm ráð: höíðingjar (eða Norðmenn?).