Frjáls verslun - 01.08.1953, Blaðsíða 16

HJÖRTUR JÖNSSON:
FÖRIN TIL BOU-SAADA
ItoB'gai' liaiiiiiigjiiiiEia ■*
Þegar m/s Gulfoss fór með skemmtiferðafólk til
Miðjaiðarhaislandanna s.l. vor, þá var fyrsta höfn
skipsins, eftir að það fór frá Reykjavík, Algiersborg
á norðurströnd Afríku. Farþegarnir fóru þar í land og
héldu í ýmsar áttir til þess að kynnast landi og lýð.
Ferðir þessar höfðu verið ski])ulagðar af ferðaskrif-
stofunni Orlof.
Ein þessara ferða var lengst, og tók hún tvo daga.
Var þá keyrt 250 km. suður í landið, um fjöll og há-
slcttur, allt til útmarka hinnar miklu sandauðnar,
Sahara. Endastöð þessarar ferðar var Bou-Saada, Borg
hamingjunnar.
Þegar hinn stóri almenningsvagn rann út úr Algiers,
fullur af ferðamönnum, sem horfðu fullir eftirvænt-
ingar út á sléttur óþekktrar heimsálfu, þá gengu til
mín tvær hefðarkonur og sögðust hafa ákveðið það,
að ég skyldi skrifa sögu þessarar ferðar.
Enda "pótt það væri 1. apríl, þá fannst mér þetta
mikið traust, sem mér var sýnt, og ekki voru til nein-
ir karlmenn í þessum bíl, sem ekki hefðu farið í einu
og öllu eflir óskum slíkra kvenna. Hér fer á eftir þessi
ferðapistill, sem ég kalla: Förin til Rou-Saada — Borg-
ar hamingjunnar, sem er þýðing á nafninu.
Margir voru á þiljum, þegar Gullfoss renndi fánum
skreyttur inn á Algiershöfn, miðvikudaginn 1. apríl
1953, kl. 7.30 árdegis. Við augum blasti borgin, sem
er byggð í klettahlíðum meðfram sjónum. Byggingar-
stíllinn er ólíkur því, sem farþegar eiga að venjast,
og er dálítið ævintýralegt að horfa yfir borgina í sól-
skininu. Hitinn er um 30 gráður.
Skipið lagðist að hafnargarðinum, og menn frá
vegabréíaskoðun og ferðaskrifstofu komu um borð.
Vegabréfa=koðunin gekk greiðlega, og var sú athöfn
aðeins lil málamynda. Síðan var lagt á stað frá skip-
inu í þessa tveggja daga lystiferð.
Strax fyrir ofan hafnargarðinn beið okkar stór al-
menningsvagn, sem hafði sæti i'yrir um 40 manns. Við
vorum 33, sem ferðina fórum. Þar var fyrir fvlgdar-
maður okkar, Ali Baba Mohamed, meðalstór karl, á
sjötugs aldri að sjá. Hann var Serbi í aðra ætt en
Tyrki í hina og evrópuklæddur, nema hvað hann hafði
rauðan „fez“ á höfði. Hann var loðbrýndur og bar
yfirskegg stórmikið, sem breyddi úr sér því meir, sem
það hékk lengra til hliðanna. Nafn leiðsögumannsins
eitt, kom okkur í ennþá betra skap, ef hægt var.
Nú var ekið að banka til þess að skipta peningum í
landsmyntina. Varð þar dálítið þref og stapp, því að
allar upplýsingar, sem við fengum, voru sífelldum
breytingum háðar, sem aftur varð lil þess, að menn
víxluðu minna en þeir upphaflega ætluðu sér. Banka-
bygging þessi var sérkennileg að því leyti, að í henni
miðri var hringlaga op frá neðsta gólfi til skraut-
gluggaðs hvolfþaks, og fóru virðingar manna og stöð-
ur eftir hæðum sagði einhver. Við gættum að Jóni
Björnssyni þessa banka, — ef ske kynni að hæa;t væri
að smeygja þar inn smá víxli, en fundum hann eigi.
Við töldum okkur sleppa vel eftir atvikum frá banka
þessum, þar sem ekki tókst að snuða okkur um meira
en 5 sterlingspund.
Nú var lagt af stað úr borginni og ekið sem leið
liggur, fyrst fram með ströndinni til austurs, en síðan
beygt suður á við yfir sléttuna í átt til fjalllendisins.
Margt bar fyrir augu, er ekki verður getið hér, en
mest bar á vínökrum, sem lágu oft vítt á báðar hend-
ur. Þar var járnstaurum stungið niður með vissu milli-
bili og í þráðbeinum röðum og girtur á þá vír til stuðn-
ings fyrir vafningsjurtina. Tré voru með veginum
víða og pálmaþyrjíingar á stöku stað. Er láglendinu
sleppti, var haldið inn í Mitidjadalinn og upp með á,
er þar rennur. Var á löngum kafla keyrt eftir sjálfu ár-
gljúfrinu, og var það stórfenglegt á stundum. Á einum
stað var ekið um göng gegnuin hamarinn og áðum við
72
frjáls verzldn