Frjáls verslun - 01.08.1953, Blaðsíða 20

irfram gjald nokkurt og fannst mörgum eiginmanni
kaldhæðnislegt að borga fyrir eiginkonu sína slíka
skemmtun.
Hófst þá dansinn. Allar dönsuðu konurnar i Evu-
klæðum einum ein og ein í senn, og heyrðist varla
stuna né hósti frá gestunum. Hefur sjaldan sézt prúð-
ari hópur áhorfenda, það elztu menn muna.
Arabar þeir, er fyrr er frá sagt, spiluðu fyrir dans-
inum og snéru sér til veggjar á meðan.
Að dansinum afstöðnum birtust meyjarnar alklædd-
ar á ný, og komu menn þá til sjálfs sín aftur, gripu
þær á "hné sér og létu að þeim blíðlega. En eiginkon-
urnar sátu gneypar á pöllunum og mátti heyra margt
hnuss og stunu þaðan.
Tungl var hátt gengið á loft yfir ,,Borg hamingjunn-
ar“, þegar veizlugestirnir héldu úr skálanum. Gengu
konur fyrir, en eiginmenn töltu letilega á eftir, og varð
mörgum þeirra litið lil baka.
Næsta dag fórum við í útreiðartúr á úlföldum og verð-
ur okkur það án efa minnisstætt. Reiðverin voru ótrú-
lega ómerkileg og skepnurnar ljótar. Ulfaldasveinn
teymdi undir hverjum riddara og var næsta ómögulegt
að láta tindabykkjur fara harðara en fetið, en færu
þær það, voru þær gaddhastar og kvimleiðar á að sitja.
En ævintýri var þetta engu að síður, og mun margur
hugsa til þessarar lestaferðar síðar með ánægju.
Við skoðuðum nú bæinn og höfðum nýjan leiðsögu-
mann, er Dokman Amed hét. Hann var skrafhreyfinn,
sagðist tala ensku ágætlega og liafa farið 102 sinnum
til útlanda. Hann sýndi okkur ýmislegt, þar á meðal
tvo kirkjugarða. Þar nota menn engar kistur, heldur
fara menn úr heiminum eins og þeir koma í liann.
sagði Amed. Einn steinn var á barnsgröfum, tveir
steinar á kai'lmannsgröfum, en þrir steinar á gröfum
kvenna. Amed fór með okkur í musteri borgarinnar,
sem var steinkumbaldi, grár utan sem innan, og óvist-
legur mjög. Strámottur voru á gólfinu, og á þær mátti
ekki stíga. Leiðsögumaðurinn mun hafa séð á okkur,
að við furðuðum okkur á helgidóminum, því hann
sagði, að hér kæmust menn í beint samband við guð
sinn og þyrftu ekki skraut og glingur, eins og katólsk-
ir menn hefðu. Er við fórum úr musterinu urðum við
að ganga mjög bogin, því lágar voru dyrnar. Musterið
heitir Bou-Saada og dregur borgin nafn af því.
Götur voru víða svo mjóar, að aðeins tveir gátu
gengið samsíða, og stóðu oft smábörn berfætt og skít-
ug úti fyrir dyrum. Á einum stað stóð kofahurð í
hálfa gátt og litum við þar inn. Kona lá á fótum sér
á gólfinu framan við hlóðirnar. Smábörn lágu á mold-
argólfinu í kringum hana, og var hún að elda i nokkuð
stórum, svörtum potti. Revkinn lagði svo lágt, að
hann náði niður á höfuð konunni, og hóstaði hún í
svælunni, en bræluna lagði út um lágar kofadvrnar.
Við gengum eftir götum, mjóum og skítugum. Hit-
inn var mikill og ólyktin stæk, svo mörgum þótti nóg
um. Við komum að gröf listamannsins Pinai, en safn
hans sáum við ekki. Þar eru 3 grafir, tvær fvrir Pinai
og konu hans, en sú þriðja bíður eftir syni hans, sem
enn er á lífi.
Loks komum við á aðalgötu borgarinnar. Þar fór
fram verzlun, iðnaður og hverskonar athafnalíf stað-
arins. Þar voru margar járnsmiðjur, og sátu járnsmið-
irnir allstaðar flötum beinum við steðjana og smíðuðu
þannig. Þar eftir voru allar aðfarir í þessari götu.
Kona gekk framhjá og hafði hvolft potti yfir höf-
uðið, en aðrar eigur sínar hafði hún í teppisgarmi á
bakinu.
Á torgi einu, sem þarna var, voru nokkur borð, og
sátu menn þar og spiluðu á spil og teninga. Þetta var
í rauninni eini sjálfstæði atvinnuvegurinn, sem við
komum auga á í þessari borg.
Þegar maður stendur á þaki hótelsins og lítur yfir
þessa litlu borg, þá má segja, að hún sé stílhrein í
sínum vesaldómi. Húsarústirnar falla vel við gulhvít-
ann sandinn og klettabeltin, en yfir henni hvílir þó
þunglamaleg stemmning einmanaskapar og umkomu-
leysis. Pálmarnir standa stoltir og fagrir mitt í þessum
auðnardal, og manni finnst ástæða til þess að spyrja,
hvað þessi fallegu tré séu að gera þarna. En þarna eru
þessir runnar og mikilfenglegu pálmagarðar, en án
þeirra væri borgin steinrunnin mynd til varnaðar og
áminningar þeim, sem koma þar og ekki eru ánægðir
með sitt hlutskipti.
Við héldum svo úr borginni sömu leið til baka, unz
komið var til Omahle, en ókum þá nýja leið um fjöll
og dali. Við s'cönsuðum í þorpi einu, og var þá hitinn
38 gróður í skugganum. Margt Araba lá undir veggj-
um húsanna, þar sem skugga bar á, en aðrir voru við
iðju sína á götunni, sem lielzt var verzlun.
Þar voru á boðstólum alls kyns ávextir og margs-
konar vörur aðrar. Vörurnar lágu víða á flekum fyrir
ulan húsin. Diiðlupoki var á einum flekanum. Það
var strigajioki, sem döðlurnar höfðu verið pressaðar í,
þegar þær voru tíndar. Nú reif kaupmaðurinn pokann
ulan af jafnóðum og hann seldi og var nú búinn að
selja drjúgt horn af honum. En það sem mesta furðu
vakti hjá okkur, og varð til þess að við höfðum litla
lyst á þessari vöru, var það, að hvergi sást í döðlurnar
fyrir stórum, svargulum flugum, sem voru um þuml-
ungur á lengd. Flugurnar skiptu hundruðum og litu
ekki upp úr döðlunum. Kaupmaðurinn stuggaði þeim
frá, þegar hann þurfti að afgreiða viðskijitamennina.
76
FRJÁLS VERZLUN